Η νύχτα του Χάλογουιν ήρθε με μια βελούδινη βροχή και μια χορωδία από μικρές ζητωκραυγές από τον δρόμο. Τράβηξα σφιχτά το παλτό μου και έλεγξα την τσέπη μου για το μόνο πράγμα που είχε σημασία απόψε: την ανάμνηση που ήλπιζα ότι δεν θα χαθεί. Ετοιμαστείτε να κάνετε ουρά αυτό το Σαββατοκύριακο @edems_yard #🕷—η ανάρτηση είχε υποσχεθεί κάτι περισσότερο από φαγητό, ίσως κάτι για να φανεί στις κάμερες της ζωής μας. Οι λέξεις ήταν εκεί με νέον, σαν η ίδια η νύχτα να ήθελε να με σπρώξει προς τη γραμμή που στριφογύριζε γύρω από το κτίριο σαν μια ερώτηση που δεν είχα κάνει ακόμα. Σαββατοκύριακο με γλυκά, έγραφε το πανό, με το παλιό ορειχάλκινο διακοσμημένο φανάρι να αιωρείται πάνω από την πόρτα. Κάποιος πίσω μου γέλασε, ένα δυνατό, ανυπόμονο γέλιο που ακουγόταν σαν ξερά φύλλα που χορεύουν σε ένα πεζοδρόμιο. Μια φωνή αντήχησε βροντερά: «ΜΠΟΥ! Σαββατοκύριακο με γλυκά γιατί είναι Χάλογουιν φυσικά!» Και για μια στιγμή, η πόλη σταμάτησε για να ακούσει, σαν να είχε απαγγελθεί κάποιο ξόρκι. Προχωρήσαμε σιγά σιγά. Το άρωμα της ζάχαρης και του κακάο πύκνωσε τον αέρα, ένα άρωμα που υποσχόταν ζεστασιά ακόμα και όταν ο άνεμος μας τσίμπησε τα μάγουλα. Η νύχτα φορούσε στολές σκιάς και φωτός, και κάθε άτομο στην ουρά φορούσε το δικό του φεστιβάλ νευρικότητας: τη σχεδόν σίγουρη χαρά μιας βραδινής εξόδου, τον αβέβαιο φόβο ότι κάτι μπορεί να μην ειπωθεί, κάτι που δεν θα ειπωθεί μεταξύ φίλων για μήνες, ίσως και χρόνια. Μπροστά, ένας πίνακας ανακοίνωνε την ειδικότητα του Σαββατοκύριακου στην καλλιγραφία: Οι τηγανίτες αυτού του Σαββατοκύριακου δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από μαύρες τηγανίτες με μπισκότα Oreo και Nutella. Μια χορωδία από ψιθυρίσματα επιδοκιμασίας διαπέρασε το πλήθος. Προσπάθησα να φανταστώ το χρώμα αυτών των τηγανιτών - μαύρες σαν νέα σελήνη, γυαλιστερές με Nutella, μια δίνη λευκής κρέμας στο κέντρο ίσως σαν ένα αστέρι που δεν θα έσβηνε. Η ουρά κινούνταν σαν να τις καθοδηγούσε ένας υπομονετικός μαέστρος, και με κάθε βήμα οι ιστορίες γύρω μου γίνονταν πιο δυνατές, πιο παράξενες, πιο ειλικρινείς. Ένα κορίτσι με ένα σακίδιο πλάτης σε σχήμα νυχτερίδας εμπιστεύτηκε στη φίλη της ότι ήρθε για τη νοσταλγία των παιδικών πρωινών και τον τρόπο που η γιαγιά της συνήθιζε να πιέζει το πρόσωπό της στη στοίβα για να εισπνεύσει τη λιωμένη γλυκύτητα. Ένας άντρας με ένα χάλκινο νόμισμα χαμογέλασε λακκάκια και είπε ένα αστείο για μια μάγισσα που μετρούσε θερμίδες, κάτι που έκανε τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να βογκήξουν και τους ενήλικες μπροστά να γελάσουν πονηρά. Έπειτα έφτασα μπροστά. Ο σεφ Μάρεκ, ψηλός και αδύνατος με ένα χαμόγελο που υποδήλωνε σκανταλιές, στεκόταν πίσω από μια χάλκινη σχάρα που σφύριζε σαν ερώτηση που τίθεται και απαντάται ταυτόχρονα. Η κόκκινη και πορτοκαλί λάμψη της κουζίνας έριχνε μεγάλες σκιές στο πρόσωπό του, και τα μάτια του φαινόταν να διαβάζουν τη γραμμή σαν να ήταν χειρόγραφο που είχε γράψει πριν από πολύ καιρό. «Με τι μπορώ να σε δελεάσω απόψε;» ρώτησε, σταματώντας σαν να άκουγε μια χορωδία από μικροσκοπικές φωνές που μόνο ένας μάγειρας μπορούσε να ακούσει. Πλησίασα πιο κοντά και μελέτησα τον λαμπερό κύκλο της ζύμης, την επιφάνεια βερνικωμένη με τη σκούρα λάμψη του Oreo, το φάντασμα του μπισκότου θρυμματισμένου στο κουρκούτι, τη Nutella να περιμένει σαν ποτάμι λάβας στο πιάτο. Η ανάμνηση στο στήθος μου πάλλεται ξανά - η ανάμνηση ενός φίλου που είχε εξαφανιστεί στο είδος της σιωπής που δεν δίνεις πίσω με ένα απλό τηλεφώνημα. Είχα χρόνια να μιλήσω με αυτόν τον φίλο, όχι από τότε που λογομαχήσαμε και ένιωσα σαν μια επίμονη ρωγμή στον χάρτη της φιλίας μας. Δεν είχα καν παραδεχτεί στον εαυτό μου τι θα έλεγα αν μου δινόταν η ευκαιρία. «Οι τηγανίτες αυτού του Σαββατοκύριακου», είπε ο Μάρεκ με μια νότα τελετουργίας, «είναι μαύρες τηγανίτες με μπισκότα Oreo και Nutella». Είπε τα λόγια σαν να έκανε κάποιο ξόρκι, και μια σιωπή φάνηκε να πέφτει πάνω από το πλήθος, σαν όλο το τετράγωνο να ακούει το τέλος της μαγείας. Έγνεψα καταφατικά και μου έδωσε ένα πιάτο. Η τηγανίτα ήταν τέλεια, το βούτυρο γλιστρούσε σαν ένας βροχοβρεγμένος δρόμος, η κορδέλα της Nutella σαν ένα σκοτεινό ποτάμι στην κορυφή. Αλλά καθώς έσκυψα για να τσιμπήσω κάτι, κάτι άλλο - κάτι παλαιότερο - έσπρωξε στην άκρη της μνήμης μου. Μια ανάμνηση που είχα μάθει να θάβω, επειδή έκαιγε πολύ έντονα για να την κοιτάξω. Μια φιγούρα εμφανίστηκε στη μνήμη μου, όχι ενός παλιού φίλου αλλά ενός φαντάσματος ενός — του Κάι, που είχε σταθεί δίπλα μου σε αυτή την πόλη, πριν από χρόνια, όταν ήμασταν απερίσκεπτοι και σίγουροι ότι θα κατακτούσαμε τον κόσμο, με μια νυχτερινή πτήση τη φορά. Ο Κάι είχε έναν τρόπο να μετατρέπει κάθε συνηθισμένη στιγμή σε περιπέτεια, και έναν τρόπο να φεύγει πριν την ανατολή του ηλίου, σαν να ήταν δική του η ίδια η νύχτα να την ελέγχει. Δεν είχα μιλήσει στον Κάι εδώ και χρόνια, όχι από τότε που ο καβγάς έμοιαζε με μια πεισματική ρωγμή στον χάρτη της φιλίας μας. Δεν είχα καν παραδεχτεί στον εαυτό μου τι θα έλεγα αν μου δινόταν η ευκαιρία. Σήκωσα το πιάτο στα χείλη μου και δοκίμασα τη σκοτεινή γλυκύτητα — το Oreo, τη Nutella, την ελαφρώς καμένη άκρη που έδινε μια τσίμπημα καπνού στη γεύση. Η ανάμνηση ξεδιπλώθηκε μέσα μου σαν τα φτερά μιας νυχτερίδας, και με κάθε μπουκιά άκουγα τη φωνή του Κάι σαν από την άκρη ενός βαγονιού τρένου: Δεν ήρθες σε μένα όταν έπρεπε. Μου ζήτησες να περιμένω μέχρι το Χάλογουιν για να μου πεις τι πραγματικά ένιωθες. Η ουρά πίσω μου αναδεύτηκε, μια χορωδία ανθρώπων που ήταν πλέον μέρος της δικής μου ιστορίας. Μια γυναίκα με μαύρο μανδύα χειροκρότησε απαλά, τα μάτια της έλαμπαν από ένα μείγμα σκανταλιάς και ελέους. Έσκυψε σαν να μου εμπιστεύτηκε ένα μυστικό που θα ξεκλείδωνε τον κόσμο, και ψιθύρισε: «Μερικές φορές το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να πάρουμε από το Halloween δεν είναι τα γλυκά, αλλά μια ευκαιρία να είμαστε γενναίοι με τους ανθρώπους στους οποίους οφείλουμε συγγνώμη». Η ανάσα της μύριζε μέντα και βροχή. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι η τηγανίτα ήταν κάτι περισσότερο από φαγητό. Ήταν ένα σήμα. Το κόλπο δεν θα ήταν να αποφύγω την ευθύνη, αλλά να την αποδεχτώ. Η ανάμνηση δεν εξαφανίστηκε, αλλά μου επέτρεψε να δω έναν δρόμο μπροστά: Θα τηλεφωνούσα στον Κάι μετά το φεστιβάλ, θα τους έλεγα πώς είχα υποτιμήσει το τελευταίο μήνυμα που έστειλα, πώς εύχομαι να είχα άλλη μια ευκαιρία να πω ότι λυπάμαι για την απόσταση που είχε μεγαλώσει μεταξύ μας. Στάθηκα εκεί, με το πιάτο ακόμα ζεστό στα χέρια μου, και βρήκα το θάρρος να μιλήσω. «Κάι, αν ακούς», ψιθύρισα προς το τρεμόπαιγμα του φωτός του δρόμου και την ηχώ της ουράς πίσω μου, «λυπάμαι που περίμενα το Χάλοουιν για να σου το πω αυτό. Είμαι έτοιμος να μιλήσω». Τα λόγια με εξέπληξαν με την ευκολία τους, την ειλικρίνειά τους. Ένας απαλός ήχος ανέβηκε από το πλήθος - μια μικρή χορωδία συμφωνίας, συγχώρεσης που προσφερόταν στην κοινή τελετουργία ζάχαρης και ζέστης. Η πρώτη γραμμή της ουράς άνοιξε με έναν τρόπο που δεν περίμενα, και ο Μάρεκ με κοίταξε με μια λάμψη επιδοκιμασίας που έμοιαζε σχεδόν ιερή. «Μερικές φορές η μαγεία του Χάλοουιν είναι απλώς να δίνει στους ανθρώπους αυτό που χρειάζονται για να κάνουν αυτό που φοβούνται», είπε. Η φωνή του δεν είχε καμία κρίση, μόνο μια υπομονετική αυτοπεποίθηση. Καθώς τελείωσα την τελευταία μπουκιά, η ανάμνηση εγκαταστάθηκε σε ένα ήρεμο μέρος μέσα στο στήθος μου, όχι σβησμένη αλλά ξεκαθαρισμένη. Η ουρά πίσω μου άρχισε να κινείται ξανά, το πλήθος διαλύθηκε σε ένα μωσαϊκό από σακάκια, κοστούμια και γέλια. Απομακρύνθηκα με μια πιο ανάλαφρη καρδιά, βάζοντας στην τσέπη μου μια χαρτοπετσέτα με ένα μικρό σχέδιο ιστού αράχνης που είχε σχεδιάσει σε μια γωνία κάποιο παιδί με ένα άτακτο στυλό. Μου θύμισε τα μικρά σύμβολα που αφήνουμε ο ένας για τον άλλον, τα μικροσκοπικά σημάδια που λένε ότι ήμασταν εδώ και ότι νοιαζόμασταν αρκετά ώστε να προσπαθήσουμε ξανά. Εκείνο το βράδυ, καθώς το Halloween φορούσε τον μανδύα του και η πόλη ησύχαζε γύρω από την Edems Yard, ενημέρωσα μια φωτογραφία από την ουρά με μια απλή λεζάντα: Η Στοιχειωμένη Γραμμή, η μαύρη τηγανίτα Oreo, η ανάμνηση που όλοι μοιραζόμαστε και η γενναιότητα που κρατάμε. Η ανάρτηση έφερε την κατάλληλη ηχώ της βραδιάς, το είδος της αλήθειας που το κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσποιείται ότι δεν βλέπει: την αλήθεια ότι μερικές φορές το καλύτερο κόλπο είναι να μάθεις να λες την αλήθεια σε κάποιον που νομίζεις ότι έχεις χάσει. Και καθώς απομακρυνόμουν, το πανό που κρεμόταν πάνω από την πόρτα τρεμόπαιξε για άλλη μια φορά με μια τελευταία υπόκλιση: ΜΠΟΥ! Σαββατοκύριακο με κεράσματα ή γλυκά γιατί είναι Halloween φυσικά! Χαμογέλασα, γνωρίζοντας ότι την επόμενη χρονιά θα περίμενα ξανά στην ουρά, όχι μόνο για τηγανίτες, αλλά για μια ακόμη ευκαιρία να γίνω το άτομο που χρειαζόμουν. Αυτή η γραμμή θα ξεθώριαζε με την αυγή, αλλά η ανάμνηση θα έμενε, και ίσως αυτή να ήταν η πραγματική γεύση στην Έντεμς Γιάρντ - αυτή η σύντομη, φωτεινή μπουκιά θάρρους τυλιγμένη σε κάτι γλυκό και σκοτεινό, με ένα μικροσκοπικό νήμα ελπίδας σε σχήμα αράχνης να υφαίνεται μέσα στη νύχτα.

Die Halloweennacht brach mit samtigem Regen und leisem Jubel von der Straße herein. Ich zog meinen Mantel enger und durchsuchte meine Tasche nach dem Einzigen, was heute Abend zählte: der Erinnerung, von der ich hoffte, sie würde mir nicht entgleiten. Mach dich bereit, dieses Wochenende Schlange zu stehen, @edems_yard #🕷 – der Post hatte mehr als nur Essen versprochen, vielleicht etwas, das die Kameras unseres Lebens zeigen würden. Die Worte standen da in Neon, als wollte mich die Nacht selbst zu der Schlange drängen, die sich wie eine Frage, die ich noch nicht gestellt hatte, um das Gebäude schlängelte. „Süßes oder Saures-Wochenende“, verkündete das Banner, über dessen Tür das alte Messing einer dekorierten Laterne schwang. Jemand hinter mir lachte, ein hohes, ungeduldiges Lachen, das klang wie trockene Blätter, die über einen Gehweg tanzen. Eine Stimme dröhnte: „BUH! Süßes oder Saures-Wochenende, denn natürlich ist Halloween!“ Und für einen Herzschlag hielt die Stadt inne und lauschte, als hätte jemand einen Zauberspruch aufgesagt. Wir schoben uns vorwärts. Der Duft von Zucker und Kakao lag in der Luft, ein Parfüm, das Wärme versprach, selbst als uns der Wind in die Wangen biss. Die Nacht trug ein Gewand aus Schatten und Licht, und jeder in der Schlange trug sein eigenes Nervenkostüm: die fast sichere Freude auf einen ausgelassenen Abend, die ungewisse Angst, dass etwas unausgesprochen bleiben könnte, etwas, worüber Freunde monatelang, vielleicht jahrelang nicht gesprochen hatten. Vor uns verkündete eine Tafel in Kalligrafie die Spezialität des Wochenendes: Die Pfannkuchen dieses Wochenendes konnten nichts anderes sein als Pfannkuchen aus schwarzen Oreo-Keksen mit Nutella. Ein Chor zustimmenden Gemurmels ging durch die Menge. Ich versuchte mir die Farbe dieser Pfannkuchen vorzustellen – schwarz wie ein Neumond, glänzend von Nutella, in der Mitte ein Wirbel weißer Creme, vielleicht wie ein Stern, der nicht verbrennen wollte. Die Schlange bewegte sich wie von einem geduldigen Schaffner gelenkt, und mit jedem Schritt wurden die Geschichten um mich herum lauter, seltsamer, ehrlicher. Ein Mädchen mit einem Rucksack in Fledermausform vertraute ihrer Freundin an, sie sei gekommen, um sich an die nostalgischen Morgen ihrer Kindheit zu erinnern und daran, wie ihre Großmutter immer ihr Gesicht in den Stapel presste, um die geschmolzene Süße einzuatmen. Ein Mann mit einer Kupfermünze lächelte mit Grübchen und erzählte einen Witz über eine Hexe, die Kalorien zählte, was die Kinder hinten aufstöhnen und die Erwachsenen vorne kichern ließ. Dann erreichte ich die Vorderseite. Koch Marek, groß und schlank, mit einem verschmitzten Lächeln, stand hinter einem Kupfergrill, der zischte, als würde eine Frage im selben Atemzug gestellt und beantwortet. Das rot-orange Glühen des Ofens warf lange Schatten auf sein Gesicht, und seine Augen schienen die Zeile zu lesen, als wäre sie ein Manuskript, das er vor langer Zeit geschrieben hatte. „Womit darf ich dich heute Abend verführen?“, fragte er und hielt inne, als lauschte er einem Chor leiser Stimmen, die nur ein Koch hören konnte. Ich trat näher und betrachtete den glänzenden Teigkreis, die Oberfläche mit dem dunklen Glanz von Oreo überzogen, den geisterhaften Abdruck des in den Teig gedrückten Kekses, das Nutella, das wie ein Lavastrom auf dem Teller wartete. Die Erinnerung in meiner Brust pochte erneut – die Erinnerung an einen Freund, der in einer Stille verschwunden war, die man mit einem einfachen Anruf nicht erwidern kann. Ich hatte seit Jahren nicht mehr mit diesem Freund gesprochen, nicht seit dem Streit, der sich wie ein hartnäckiger Riss auf der Landkarte unserer Freundschaft anfühlte. Ich hatte mir nicht einmal eingestanden, was ich sagen würde, wenn ich die Gelegenheit dazu hätte. „Die Pfannkuchen dieses Wochenende“, sagte Marek mit einem Hauch von Zeremonie, „sind Pfannkuchen mit schwarzen Oreo-Keksen und Nutella.“ Er sprach die Worte aus, als würde er einen Zauber beschwören, und Stille schien sich über die Menge zu legen, als würde der ganze Block dem Ende des Zauberspruchs lauschen. Ich nickte, und er schob mir einen Teller zu. Der Pfannkuchen war perfekt, die Butter glitschig wie eine regennasse Straße, das Nutellaband wie ein dunkler Fluss darüber. Doch als ich mich vorbeugte, um einen Bissen zu nehmen, tauchte etwas anderes – etwas Älteres – am Rande meiner Erinnerung auf. Eine Erinnerung, die ich zu verdrängen gelernt hatte, weil sie zu hell brannte, um sie anzusehen. Eine Gestalt erschien in meiner Erinnerung, kein alter Freund, sondern der Geist eines solchen – Kai, der mir vor Jahren in dieser Stadt zur Seite gestanden hatte, als wir unbesonnen waren und sicher, die Welt mit einem Nachtflug nach dem anderen erobern würden. Kai hatte die Angewohnheit, jeden gewöhnlichen Moment in ein Abenteuer zu verwandeln und vor Sonnenaufgang aufzubrechen, als gehöre ihm die Nacht selbst. Ich hatte seit Jahren nicht mehr mit Kai gesprochen, nicht seit dem Streit, der sich wie ein hartnäckiger Riss auf der Landkarte unserer Freundschaft anfühlte. Ich hatte mir nicht einmal eingestanden, was ich sagen würde, wenn ich die Chance dazu hätte. Ich hob den Teller an die Lippen und schmeckte die dunkle Süße – den Oreo, das Nutella, den leicht angebrannten Rand, der dem Geschmack eine rauchige Note verlieh. Die Erinnerung entfaltete sich in mir wie die Flügel einer Fledermaus, und mit jedem Bissen hörte ich Kais Stimme wie aus dem hinteren Teil eines Waggons: Du bist nicht zu mir gekommen, als du es hättest tun sollen. Du hast mich gebeten, bis Halloween zu warten, um mir zu sagen, was du wirklich fühlst. Die Schlange hinter mir regte sich, ein Chor von Menschen, die nun Teil meiner eigenen Geschichte waren. Eine Frau in einem schwarzen Umhang klatschte leise in die Hände, ihre Augen leuchteten in einer Mischung aus Schalk und Mitleid. Sie beugte sich vor, als würde sie ein Geheimnis anvertrauen, das die Welt erschließen würde, und flüsterte: „Manchmal ist das Beste, was wir an Halloween bekommen können, nicht Süßigkeiten, sondern die Chance, mutig zu sein gegenüber den Menschen, denen wir uns entschuldigen müssen.“ Ihr Atem roch nach Pfefferminze und Regen. In diesem Moment wurde mir klar, dass der Pfannkuchen mehr als nur Essen war; er war ein Zeichen. Der Trick bestand nicht darin, Verantwortung zu vermeiden, sondern sie zu akzeptieren. Die Erinnerung verschwand nicht, aber sie eröffnete mir einen Weg nach vorn: Ich würde Kai nach dem Festival anrufen und ihm erzählen, wie ich meine letzte Nachricht falsch eingeschätzt hatte und wie sehr ich mir gewünscht hatte, noch einmal sagen zu können, wie sehr mir die Distanz zwischen uns leidtut. Ich stand da, den Teller noch warm in meinen Händen, und fand den Mut zu sprechen. „Kai, wenn du zuhörst“, flüsterte ich in Richtung des Flackerns der Straßenlaterne und des Echos der Schlange hinter mir, „es tut mir leid, dass ich bis Halloween gewartet habe, um dir das zu sagen. Ich bin bereit zu reden.“ Die Worte überraschten mich mit ihrer Leichtigkeit, ihrer Ehrlichkeit. Ein leises Geräusch erhob sich aus der Menge – ein leiser Chor der Zustimmung, der Vergebung, die im gemeinsamen Ritual von Zucker und Wärme dargeboten wurde. Die Schlange öffnete sich auf eine Weise, die ich nicht erwartet hatte, und Marek sah mich mit einem Anflug von Zustimmung an, der sich fast heilig anfühlte. „Manchmal besteht die Halloween-Magie einfach darin, den Leuten das zu geben, was sie brauchen, um das zu tun, wovor sie Angst haben“, sagte er. Seine Stimme klang nicht wertend, sondern geduldig und zuversichtlich. Als ich den letzten Bissen aß, beruhigte sich die Erinnerung in meiner Brust, nicht gelöscht, sondern geklärt. Die Schlange hinter mir setzte sich wieder in Bewegung, die Menge löste sich in ein Mosaik aus Jacken, Kostümen und Gelächter auf. Ich trat erleichtert zurück und steckte eine Serviette ein, auf der ein kleines Spinnennetzmuster in einer Ecke gemalt war, von einem Kind mit einem schelmischen Stift. Es erinnerte mich an die kleinen Symbole, die wir einander hinterlassen, die winzigen Zeichen, die sagen, dass wir da waren und uns genug bedeutet haben, es noch einmal zu versuchen. In dieser Nacht, als Halloween seinen Mantel trug und die Stadt um Edems Yard herum ruhiger wurde, aktualisierte ich ein Foto aus der Schlange mit einer einfachen Bildunterschrift: Die verwunschene Schlange, der schwarze Oreo-Pfannkuchen, die Erinnerung, die wir alle teilen, und der Mut, den wir bewahren. Der Beitrag spiegelte den Abend wider, die Art von Wahrheit, die die Leser sozialer Netzwerke gerne übersehen: die Wahrheit, dass es manchmal am besten ist, jemandem, den man verloren glaubt, die Wahrheit zu sagen. Und als ich wegging, flackerte das Banner über der Tür noch einmal auf und verbeugte sich ein letztes Mal: BUH! Süßes oder Saures, schließlich ist Halloween! Ich lächelte, denn ich wusste, dass ich mich nächstes Jahr wieder anstellen würde, nicht nur für Pfannkuchen, sondern für eine weitere Chance, der Mensch zu werden, der ich sein wollte. Die Schlange würde mit dem Morgengrauen verschwinden, aber die Erinnerung würde bleiben, und vielleicht war das das wahre Flair von Edems Yard – dieser kurze, strahlende Biss Mut, eingehüllt in etwas Süßes und Dunkles, mit einem winzigen, spinnenförmigen Hoffnungsfaden, der sich durch die Nacht schlängelte.