Το σχέδιο ήταν απλό: να συναντηθούν με φίλους στο @boho_restobar για απογευματινά ποτά και τάπας από τον σεφ @panagiotis_dimitriou_. Το μήνυμα ήρθε με μια μικρή λάμψη, σαν το ίδιο το απόγευμα να πλησίαζε για να ακούσει τα σχέδιά τους. Η ομάδα - η Mira, ο Arlo και η Jess - έσφυζε ήδη από ενέργεια που μόνο ένας ηλιόλουστος δρόμος και ένα πιάτο με φωτεινά τάπας μπορούν να πυροδοτήσουν. Περπάτησαν μέσα από μια αυλή που φορούσε κοσμήματα σαν μακραμέ, όπου τα βότανα σε γλάστρες αρωμάτιζαν τον αέρα και οι τοίχοι φορούσαν χρώμα όπως οι παλιοί φίλοι φορούν ιστορίες: εύκολο, αγαπημένο, λίγο μποέμ. Το εστιατόριο-μπαρ ανταποκρίθηκε στο όνομά του με τον καλύτερο τρόπο. Μποέμ μαξιλάρια τους προσκαλούσαν να βυθιστούν σε χαμηλούς καναπέδες. φανάρια κρέμονταν από ξύλινα δοκάρια, ρίχνοντας μια μελί λάμψη πάνω από τα τραπέζια που έφεραν τη μνήμη πολλών συγκεντρώσεων. Το άρωμα εσπεριδοειδών και ελαιόλαδου πλανιόταν από έναν τοίχο με ανοιχτά παράθυρα κουζίνας, όπου η ομάδα του σεφ δούλευε με τον ήρεμο ρυθμό ενός καλογραμμένου χορού. Κατέλαβαν μια γωνιά όπου το φως του απογεύματος έμπαινε λοξά μέσα από τις διαφανείς κουρτίνες, μετατρέποντας το δωμάτιο σε μια καρτ ποστάλ σε αργή κίνηση. «Πρώτα τα απογευματινά ποτά», είπε η Μίρα, σηκώνοντας το ποτήρι της προς το φως. Δεν ήταν η συνηθισμένη βιασύνη για κοκτέιλ. Ήταν κάτι πιο απαλό, με νότες βοτάνων και ένα φιλί εσπεριδοειδών, ένα ποτό που ένιωθε τόσο στοχαστικό όσο και το μέρος. Οι τάπας άρχισαν να καταφθάνουν λίγο αργότερα: μια πιατέλα με μικρά θαύματα - χρυσά ρεβίθια τραγανά με πάπρικα, τηγανίτες κολοκυθιού με μέντα, ελιές ζεστές και γυαλιστερές, ένα μπολ με χούμους που φορούσε μια κλωστή από καπνιστό σουσάμι. Ο Άρλο έσκυψε, με μάτια που έλαμπαν. «Και αυτά είναι από την κουζίνα του Παναγιώτη Δημητρίου;» Πρόφερε κάθε συλλαβή σαν να ήταν μια νέα μελωδία. Η Τζες χαμογέλασε. «Ναι. Η φιλοσοφία του σεφ δεν αφορά μόνο τη γεύση. Αφορά το πώς αντιμετωπίζουμε το φαγητό που μοιραζόμαστε». Η πρώτη μπουκιά - κύβοι αμυγδάλου φωλιασμένοι σε μια φέτα προζύμι, ένα άπλωμα ελιάς με πιπέρι - έμοιαζε με τη στιγμή που το απόγευμα βρήκε επιτέλους το κέντρο του. Οι γεύσεις χόρευαν χωρίς να φωνάζουν. Το είδος της αρμονίας που σε κάνει να ξεχνάς ότι πεινάς μέχρι να χορτάσεις ευτυχία. Ένα μικρό πιάτο, μια μικρή ιστορία, μια μεγάλη ηχώ: καθόλου πρόχειρο φαγητό, καθόλου σπατάλη. Η Μίρα παρακολουθούσε τη σκηνή, με το σημειωματάριο με τα δείγματα χρωμάτων και τα γρήγορα σκίτσα βαλμένα στην τσάντα της. Είχε ξεκινήσει ένα μικρό πρότζεκτ με την ομάδα, ένα ημερολόγιο γευμάτων που τιμούσε την υγιεινή διατροφή και τη βιωσιμότητα - μια προσωπική πρόκληση που ονόμασε #gofood, #healthfood, #foodiefeature, μια λίστα επιθυμιών με καλύτερες επιλογές σε μια πολύβουη πόλη. Τα hashtag στην οθόνη του τηλεφώνου της έλαμπαν σαν αστερισμός: #myfood, #foodyid, #nojunkfood, #nofoodwaste, #foodpassion. Δεν ήταν απλώς λέξεις. Ήταν ένας χάρτης των βραδιών που περνούσαν κυνηγώντας γεύσεις που δεν άφηναν μια ξινή επίγευση στον κόσμο. Ανάμεσα στα πιάτα, ο Άρλο ξεκουραζόταν με μια δική του ιστορία. Είχε αρχίσει να παρατηρεί πόσο πολύ το ψυγείο του κρατούσε πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι θα αποκαλούσαν «περισσεύματα», απολαμβάνοντας τα σαν να ήταν μια μυστική επένδυση στο αυριανό γεύμα. Βλέποντας την ομάδα του Παναγιώτη Δημητρίου να μετατρέπει τα αποφάγια σε κάτι εορταστικό, ένιωθες σαν τη μαγειρική εκδοχή μιας ανάσας που δεν ήξερες ότι κρατούσες. Τότε η στιγμή άλλαξε - το δωμάτιο φωτίστηκε με λίγο περισσότερο σκοπό. Ο ίδιος ο σεφ εμφανίστηκε στο τραπέζι τους, με ένα ζεστό χαμόγελο να ζαρώνει στις άκρες των ματιών του. Μίλησε απαλά, σαν να έλεγε μια αγαπημένη οικογενειακή ιστορία αντί να δίνει διάλεξη. «Το φαγητό πρέπει να είναι μια συζήτηση, όχι μια έκπληξη για το στομάχι σου στο τέλος της βραδιάς», είπε, γλιστρώντας το χέρι του πάνω στις σανίδες. «Μαγειρεύουμε με την υπόθεση ότι τίποτα δεν πρέπει να πάει χαμένο. Επαναχρησιμοποιούμε φλούδες, κοτσάνια, αποφάγια - όχι ως γαρνιτούρα, αλλά ως συστατικά στο επόμενο πιάτο. Κάθε μπουκιά λέει μια ιστορία τόπου, εποχής και φροντίδας». Εξήγησε μέρος της φιλοσοφίας πίσω από τις τάπας: οι φλούδες εσπεριδοειδών που θα είχαν πεταχτεί γίνονται ένα λαμπερό κονφί. η τριμμένη φρυγανιά ξαναγεννιέται ως μια λεπτή κρούστα για ένα μείγμα ψητών λαχανικών. τα ρεβίθια ψήνονται μέχρι να γίνουν τραγανά και στη συνέχεια διπλώνονται σε μια καπνιστή σκόνη πάπρικας. Μιλούσε με υπερηφάνεια για την προμήθεια από κοντινούς καλλιεργητές, για το ότι τιμούσε τη γη που τους έθρεψε και τους ανθρώπους που θα απολάμβαναν το φαγητό. Ένα πιάτο, συγκεκριμένα, προκάλεσε ένα συγχαρητήριο σχόλιο από το τραπέζι: μια πιατέλα με ελαφρύ σε υδατάνθρακες «ψωμί» -λεπτό, τραγανό, σχεδόν σαν ζύμη- φτιαγμένο από ρεβίθια ψημένα σε miso, αλεσμένα σε αλεύρι, με επικάλυψη από ένα crumble λιαστής ντομάτας και βοτάνων. Δεν ήταν απλώς μια έξυπνη αντικατάσταση. Ήταν μια απόδειξη του πώς αυτό που οι περισσότεροι θα μπορούσαν να απορρίψουν σε χαρά. Η συζήτηση μετατοπίστηκε από τις γεύσεις στον ρυθμό μιας ζωής που ζούσε με πρόθεση. Ο Άρλο παραδέχτηκε ότι συχνά βιαζόταν να φάει, αρπάζοντας ό,τι ήταν πιο γρήγορο και μετά πετώντας τα μέρη που δεν τελείωνε βιαστικά για να ξεφύγει από την επόμενη υποχρέωση. Η Τζες ομολόγησε ότι είχε ξεκινήσει μια προσωπική πρόκληση: μια συμφωνία για να μειώσει τα δικά της απόβλητα, να μαγειρέψει με τα αποφάγια που κάποτε είχε πετάξει στα σκουπίδια σαν να ήταν άναυδη από την ιδέα ότι μια κορυφή καρότου θα μπορούσε να είναι ένα χαρακτηριστικό, όχι ένα κειμήλιο. Η Μίρα άκουγε, συγκινητική με κάθε εξομολόγηση, τα hashtag και οι ιστορίες σχηματίζοντας μια χορωδία στο μυαλό της. Μια ελαφριά ένταση δημιουργήθηκε όταν ένα πιάτο έφτασε στο τραπέζι που απαιτούσε μια ήπια προσαρμογή για την Τζες, η οποία απέφευγε τη γλουτένη. Τα μάτια του σεφ άστραψαν με μια σπίθα και όχι με απογοήτευση. «Θα το κάνουμε να λειτουργήσει», είπε, κάνοντας ένα βήμα πίσω για να προσαρμόσει το πιάτο χωρίς να χάσει τον πυρήνα του χαρακτήρα του πιάτου. Εκείνη τη στιγμή, η ομάδα συνειδητοποίησε κάτι ουσιαστικό: η βιωσιμότητα δεν ήταν ένας καλεσμένος στο τραπέζι. Ήταν ο οικοδεσπότης. Μπορούσε να λυγίσει χωρίς να σπάσει, να χωρέσει χωρίς να πιέσει και να προσκαλέσει όλους να συμμετάσχουν. Το απόγευμα συνεχίστηκε με έναν απαλό θρίαμβο. Τα πιάτα συνέχισαν να έρχονται - όχι όλα ταυτόχρονα, αλλά στον υπομονετικό ρυθμό μιας ιστορίας που ξετυλίγεται. Η τελική γευσιγνωσία στέφθηκε με το μικρό τους τελετουργικό: ένα πιάτο φτιαγμένο από τα στελέχη των βοτάνων, τα τελευταία στάχυα καλαμποκιού κομμένα σε μικροσκοπικά μισοφέγγαρα, ένα γλάσο που επαναχρησιμοποιούσε τη λάμψη μιας φλούδας εσπεριδοειδούς. Ήταν το είδος του πιάτου που έμοιαζε με αγκαλιά για τον ουρανίσκο και ένα σκούντημα στη συνείδηση - μια υπενθύμιση ότι η γεύση μπορούσε να συνυπάρχει με τη φροντίδα. Όταν το τελευταίο πιάτο βρήκε τον δρόμο του προς το κέντρο, σήκωσαν τα ποτήρια τους σε μια απαλή, τελετουργική πρόποση. Μια χορωδία από «ακούω, ακούω» απλωνόταν γύρω από το τραπέζι, ακολουθούμενη από μια κοινή, άνετη σιωπή - το είδος της σιωπής που σημαίνει ότι όλοι έχουν βρει τη θέση τους στο τραπέζι, μέσα και έξω. Τα μάτια συναντήθηκαν στη λάμψη των φαναριών. Όχι πια απλώς ένα χαλαρό απόγευμα με φίλους, αυτό είχε γίνει κάτι σαν όρκος. Το είπαν δυνατά με μια ανάσα γέλιου και ειλικρίνειας: θα μετέφεραν αυτό το πνεύμα πέρα από το εστιατόριο, στις κουζίνες, στα γεύματα, σε κάθε μικρή απόφαση. Θα κυνηγούσαν γεύσεις που έθρεφαν τους ανθρώπους και τον πλανήτη εξίσου. Θα τιμούσαν το φαγητό χρησιμοποιώντας κάθε μπουκιά και κάθε αποφάγιο, όσο εύκολο κι αν ήταν να το ξεχάσουν. Καθώς ο ήλιος έδυε, η ομάδα ετοιμαζόταν να φύγει, με τις τσέπες της γεμάτες ιδέες παρά κέρματα. Έκανε μια τελευταία βόλτα στην αυλή, αφήνοντας τον βραδινό αέρα να τους κατακλύζει, ακούγοντας το απαλό κροτάλισμα των ποτηριών που αντηχούσε ακόμα στα αυτιά τους. Έξω, η πόλη φορούσε μια πιο ζεστή απόχρωση του κίτρινου καθώς οι σκιές μακραίνουν, και ένα αεράκι χάιδευε την άκρη μιας χαρτοπετσέτας που κυμάτιζε από ένα τραπέζι. Σταμάτησαν στην πόρτα και η Μίρα τράβηξε μια γρήγορη, γεμάτη ελπίδα φωτογραφία — από αυτές που αποτυπώνουν μια στιγμή που θέλεις να ξαναζήσεις αργότερα με την ίδια ζεστασιά στο στήθος σου. Της έγραψε τη λεζάντα με την ίδια γλώσσα που είχε διαπεράσει το απόγευμά τους: gofood, healthfood, foodiefeature, myfood, foodyid, nojunkfood, nofoodwaste, foodpassion. Επέστρεψαν στον δρόμο, όχι κουβαλώντας μια απλή ανάμνηση αλλά ένα κοινό σχέδιο για το πώς ήθελαν να τρώνε, να ζουν και να συνδέονται. Το απόγευμα τους είχε δώσει γεύση, ναι, αλλά ακόμα περισσότερο — ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στο πιάτο, τον πλανήτη και τους ανθρώπους που θα μοιράζονταν και τα δύο μαζί τους τις επόμενες μέρες. Και καθώς απομακρύνονταν, με τον απαλό βουητό της πόλης γύρω τους, ήξεραν ότι θα επέστρεφαν — στο @boho_restobar, με περισσότερες ιστορίες να πουν και περισσότερο φαγητό να τιμήσουν, μέχρι που το επόμενο απόγευμα μετατράπηκε σε ένα νέο κεφάλαιο της ίδιας υπέροχης υπόσχεσης.

Der Plan war einfach: Wir treffen uns mit Freunden in der @boho_restobar auf nachmittags Drinks und Tapas von Chefkoch @panagiotis_dimitriou_. Das SMS-Ping kam mit einem leichten Schimmer, als ob der Nachmittag selbst näher gekommen wäre, um von ihren Plänen zu erfahren. Die Gruppe – Mira, Arlo und Jess – war bereits voller Energie, wie sie nur eine sonnenbeschienene Straße und ein Teller mit bunten Tapas entfachen können. Sie schlängelten sich durch einen Innenhof, der mit Makramee wie Schmuck geschmückt war, wo Kräutertöpfe die Luft erfüllten und die Wände so bunt waren wie die Geschichten alter Freunde: ungezwungen, beliebt, ein bisschen unkonventionell. Die Resto-Bar machte ihrem Namen alle Ehre. Boho-Kissen luden dazu ein, in niedrige Sofas zu sinken; Laternen baumelten von Holzbalken und warfen einen honigfarbenen Schein auf Tischplatten, die die Erinnerung an viele Treffen in sich trugen. Der Duft von Zitrusfrüchten und Olivenöl wehte aus einer Wand mit offenen Küchenfenstern, wo die Crew des Chefkochs im ruhigen Rhythmus eines gut nachgeahmten Tanzes arbeitete. Sie besetzten eine Ecke, wo das späte Nachmittagslicht durch die transparenten Vorhänge fiel und den Raum in eine Postkartenansicht in Zeitlupe verwandelte. „Erst die Nachmittagsdrinks“, sagte Mira und hob ihr Glas ins Licht. Es war kein üblicher Cocktailrausch; es war etwas Sanfteres, mit Kräuternoten und einem Hauch von Zitrusfrüchten, ein Drink, der so wohlüberlegt wirkte wie der Ort. Bald darauf kamen die Tapas: ein Brett voller kleiner Wunder – goldene Kichererbsen mit Paprika, Zucchinipuffer mit Minze, warme, glänzende Oliven, eine Schüssel Hummus mit einem Hauch von rauchigem Sesam. Arlo beugte sich mit leuchtenden Augen vor. „Und die sind aus Panagiotis Dimitrious Küche?“ Er sprach jede Silbe aus, als wäre es eine neue Melodie. Jess grinste. „Ja. Die Philosophie des Küchenchefs dreht sich nicht nur um Geschmack. Es geht darum, wie wir mit dem Essen umgehen, das wir teilen.“ Der erste Bissen – Mandelwürfel auf einer Scheibe Sauerteigbrot, ein Klecks pfeffergewürzter Olivenaufstrich – fühlte sich an wie der Moment, in dem der Nachmittag endlich seinen Höhepunkt fand. Die Aromen tanzten, ohne zu schreien; diese Art von Harmonie, die einen den Hunger vergessen lässt, bis man voller Glück ist. Ein kleiner Teller, eine kleine Geschichte, ein großes Echo: kein Junkfood, keine Verschwendung. Mira beobachtete die Szene, ein Notizbuch mit Farbmustern und schnellen Skizzen in ihrer Tasche. Sie hatte mit der Gruppe ein kleines Projekt begonnen, ein Tagebuch mit Mahlzeiten, die gesundes Essen und Nachhaltigkeit würdigten – eine persönliche Herausforderung, die sie #gofood, #healthfood, #foodiefeature nannte, eine Wunschliste mit besseren Alternativen in einer geschäftigen Stadt. Die Hashtags auf ihrem Handydisplay blitzten wie eine Konstellation auf: #myfood, #foodyid, #nojunkfood, #nofoodwaste, #foodpassion. Es waren nicht nur Worte; sie waren eine Landkarte ihrer Abende auf der Jagd nach Aromen, die keinen bitteren Nachgeschmack hinterließen. Zwischen den Tellern entspannte sich Arlo und erzählte seine eigene Geschichte. Ihm war aufgefallen, wie viele Dinge in seinem Kühlschrank aufbewahrt wurden, die die meisten Leute als „Reste“ bezeichnen würden, und er genoss sie, als wären sie eine heimliche Investition in das nächste Essen. Zu sehen, wie Panagiotis Dimitrious Team Reste in etwas Feierliches verwandelte, fühlte sich an wie die kulinarische Version eines Atemzugs, von dem man nicht wusste, dass man ihn angehalten hatte. Dann änderte sich der Moment – der Raum erhellte sich ein wenig zielstrebiger. Der Koch selbst erschien an ihrem Tisch, ein warmes Lächeln umspielte seine Augenwinkel. Er sprach leise, als erzählte er eine liebgewonnene Familienanekdote, statt einen Vortrag zu halten. „Essen sollte ein Gesprächsthema sein und nicht eine Überraschung für Ihren Magen am Ende des Abends“, sagte er und ließ eine Hand über die Tafeln gleiten. „Wir kochen nach der Prämisse, nichts zu verschwenden. Wir verwenden Schalen, Stiele und Reste wieder – nicht als Garnitur, sondern als Zutat für den nächsten Gang. Jeder Bissen erzählt eine Geschichte von Ort, Jahreszeit und Sorgfalt.“ Er erklärte einiges zur Philosophie hinter den Tapas: Aus den Zitrusschalen, die man sonst weggeworfen hätte, wird ein helles Confit, aus den Semmelbröseln entsteht eine zarte Kruste für eine geröstete Gemüsemischung, die Kichererbsen werden knusprig geröstet und dann in rauchiges Paprikapulver gewälzt. Voller Stolz sprach er davon, dass er seine Zutaten von Erzeugern in der Nähe bezieht und dass er das Land ehrt, von dem sie sich ernähren, und die Menschen, die das Essen genießen. Ein Gericht im Besonderen erntete am Tisch ein leises Kompliment: eine Platte mit kohlenhydratarmem „Brot“ – dünn, knusprig, fast wie Gebäck – aus mit Miso gerösteten und zu Mehl gemahlenen Kichererbsen, garniert mit einem Streusel aus sonnengetrockneten Tomaten und Kräutern. Das war nicht nur ein geschickter Ersatz; es war ein Beweis dafür, wie man das, was die meisten wegwerfen würden, in Freude verwandeln konnte. Das Gespräch verlagerte sich von Aromen auf den Rhythmus eines bewusst gelebten Lebens. Arlo gab zu, dass er Mahlzeiten oft hastig zubereitete, sich schnappte, was am schnellsten ging, und dann die Teile wegwarf, die er nicht aufaß, um der nächsten Verpflichtung zu entgehen. Jess gestand, dass sie eine persönliche Herausforderung begonnen hatte: einen Pakt, ihren eigenen Abfall zu reduzieren, mit den Resten zu kochen, die sie einst in den Müll verbannt hatte, als wäre sie sprachlos von der Vorstellung, dass ein Karottengrün ein besonderes Merkmal und kein Relikt sein könnte. Mira hörte zu, und jedes Geständnis erwärmte ihr das Herz. Die Hashtags und Geschichten bildeten einen Chor in ihrem Kopf. Eine leichte Spannung stieg auf, als ein Gericht auf den Tisch kam, das für Jess, die Gluten mied, eine leichte Anpassung erforderte. Die Augen des Kochs leuchteten eher vor Funken als vor Frustration. „Wir werden es hinkriegen“, sagte er und trat zurück, um den Teller zurechtzurücken, ohne den Kern des Gerichts zu verlieren. In diesem Moment erkannten die Leute etwas Wesentliches: Nachhaltigkeit war kein Gast am Tisch; Es war der Gastgeber. Es konnte sich biegen, ohne zu brechen, sich anpassen, ohne zu zwingen, und alle zum Mitmachen einladen. Der Nachmittag verging wie in einem sanften Triumph. Immer mehr Teller kamen – nicht alle auf einmal, sondern im geduldigen Rhythmus einer sich entfaltenden Geschichte. Die letzte Verkostung krönte ihr kleines Ritual: ein Teller aus Kräuterstängeln, die letzten Maiskolben in winzige Halbmonde geschnitten, eine Glasur, die die Frische einer Zitrusschale wiederaufnahm. Es war die Art von Gericht, die sich wie eine Wohltat für den Gaumen und ein Anstoß für das Gewissen anfühlte – eine Erinnerung daran, dass Geschmack und Sorgfalt koexistieren können. Als der letzte Teller seinen Weg in die Mitte gefunden hatte, erhoben sie ihre Gläser zu einem leisen, zeremoniellen Toast. Ein Chor von „Hört, hört!“ schallte über den Tisch, gefolgt von einer gemeinsamen, angenehmen Stille – jener Stille, die bedeutet, dass jeder seinen Platz am Tisch gefunden hat, drinnen und draußen. Blicke trafen sich im Schein der Laternen. Es war nicht mehr nur ein gemütlicher Nachmittag mit Freunden, es war so etwas wie ein Gelübde geworden. Sie sprachen es laut, lachend und aufrichtig aus: Sie würden diesen Geist über das Restaurant hinaustragen, in die Küche, zum Mittagessen, in jede noch so kleine Entscheidung. Sie würden dem Geschmack nachjagen, der Mensch und Umwelt gleichermaßen nährte. Sie würden das Essen ehren, indem sie jeden Bissen und jedes Stückchen verwerteten, egal wie leicht man es vergessen könnte. Als die Sonne tiefer sank, bereitete sich die Gruppe auf die Abreise vor, die Taschen voller Ideen als Münzen. Sie machten einen letzten Spaziergang durch den Hof, ließen sich von der späten Tagesluft umwehen und lauschten dem leisen Klirren der Gläser, das noch in ihren Ohren widerhallte. Draußen erstrahlte die Stadt in einem wärmeren Gelb, die Schatten wurden länger, und eine Brise strich über den Rand einer Serviette, die von einem Tisch flatterte. Sie blieben an der Tür stehen, und Mira schoss schnell ein hoffnungsvolles Foto – eines von der Art, das einen Moment festhält, an den man sich später mit derselben Wärme in der Brust erinnern möchte. Sie betitelte es mit genau den Worten, die ihren Nachmittag geprägt hatten: Gofood, Healthfood, Foodiefeature, Myfood, Foodyid, Nojunkfood, Nofoodwaste, Foodpassion. Sie traten zurück auf die Straße, nicht mit einer einfachen Erinnerung, sondern mit einem gemeinsamen Plan, wie sie essen, leben und Kontakte knüpfen wollten. Der Nachmittag hatte ihnen Geschmack gegeben, ja, aber noch mehr – ein Gefühl der Verantwortung gegenüber dem Teller, dem Planeten und den Menschen, die beides in den kommenden Tagen mit ihnen teilen würden. Und als sie weggingen, das leise Summen der Stadt um sie herum, wussten sie, dass sie zurückkommen würden – in der @boho_restobar, mit weiteren Geschichten zu erzählen und mehr Essen zu würdigen, bis der nächste Nachmittag ein neues Kapitel desselben köstlichen Versprechens aufschlug.