Αυτό το Σαββατοκύριακο, η καρδιά πονάει για την άνεση των ζεστών ζυμαρικών και τη λάμψη του γέλιου πάνω σε ένα τραπέζι που μοιάζει με ένα μικρό νησί της Ιταλίας στην Κύπρο. Η λαχτάρα για ιταλικό φαγητό είναι δυνατή και γλυκιά, και η ανάμνηση του Bella Vita Restobar φωνάζει από το μενού σαν ένας δελεαστικός χάρτης. Τα ραβιόλια είναι απαραίτητα!!!, μια ατάκα που ψιθυρίζω στον εαυτό μου καθώς μπαίνω στη φιλόξενη ησυχία του εστιατορίου, όπου το άρωμα του ελαιολάδου και του σκόρδου φαίνεται ήδη να με καλωσορίζει πριν από το μενού. Η πρώτη μπουκιά φτάνει σαν μια μικρή επανάσταση ενάντια στο συνηθισμένο - ντελικάτα κοχύλια ραβιόλι αγκαλιάζουν μια κρεμώδη καρδιά ρικότα και σπανάκι, η γέμιση τρυφερή σαν ένα ψιθυρισμένο μυστικό. Η σάλτσα γλιστράει γύρω τους, ένα ζεστό φιλί ντομάτας και βασιλικού που κολλάει σε κάθε γωνιά των ζυμαρικών, λαμπερό με ξύσμα λεμονιού και ένα φιλί πιπεριού που ξυπνά τις αισθήσεις. Κάθε μπουκιά κουβαλάει μια ανάμνηση από κουζίνες που αγαπήθηκαν εδώ και καιρό και μια υπόσχεση ότι η άνεση μπορεί ακόμα να είναι συναρπαστική. Υπάρχει χαρά στον τρόπο που το τυρί λιώνει στη γέμιση, και στον τρόπο που τα ζυμαρικά αποδίδουν αρκετά για να μου υπενθυμίσουν ότι γεύομαι κάτι χειροποίητο, κάτι υπομονετικό. Γύρω μου, το δωμάτιο λάμπει από το φως των κεριών και το απαλό μουρμουρητό των συνδαιτυμόνων. Η γλώσσα του καλού φαγητού ταξιδεύει εύκολα εδώ, χωρίς να χρειάζεται μετάφραση. Ξύλινα τραπέζια, το τσούγκρισμα των ποτηριών και το άρωμα των βοτάνων συνδυάζονται με τον βραδινό αέρα που βουτάει στο λυκόφως της Λευκωσίας. Νιώθω σαν να πατήθηκε ένα κουμπί παύσης εκείνη την ημέρα, μια στιγμή για να αφήσω την ευγνωμοσύνη να καθίσει για την απλή δύναμη ενός όμορφα μαγειρεμένου πιάτου και μια συζήτηση που διαρκεί μετά την τελευταία μπουκιά. Η Κύπρος έχει τον δικό της ρυθμό, αλλά εδώ, στο Bella Vita, υπάρχει μια γέφυρα ανάμεσα στις ακτές - η ιταλική ζεστασιά συναντά την κυπριακή φιλοξενία. Η ιεροτελεστία του Σαββατοκύριακου είναι σαφής: απολαύστε τα ραβιόλια, μοιραστείτε ένα χαμόγελο και αφήστε την ανάμνηση αυτού του πιάτου να νοστιμίσει τις μέρες που έρχονται. Όταν φεύγω, τα φώτα της πόλης φαίνονται λίγο πιο φωτεινά, ο αέρας λίγο πιο γλυκός, και η λαχτάρα μου δεν έχει αμβλυνθεί αλλά μεταμορφώνεται σε μια διαρκή όρεξη για ιστορίες που λέγονται μέσα από ζυμαρικά.

Dieses Wochenende sehnt sich mein Herz nach der Behaglichkeit warmer Pasta und dem strahlenden Lachen an einem Tisch, der sich anfühlt wie eine kleine italienische Insel auf Zypern. Die Lust auf Italienisch ist laut und süß und die Erinnerung an das Bella Vita Restobar ruft aus dem Feed wie eine verlockende Karte. Die Ravioli sind ein Muss!!!, flüstere ich vor mich hin, als ich die einladende Stille des Restaurants betrete, wo mich der Duft von Olivenöl und Knoblauch schon vor der Speisekarte zu begrüßen scheint. Der erste Bissen kommt wie eine kleine Rebellion gegen das Gewöhnliche – zarte Ravioli-Hüllen, die ein cremiges Herz aus Ricotta und Spinat umhüllen, die Füllung so zart wie ein geflüstertes Geheimnis. Die Soße umfließt sie, ein warmer Kuss aus Tomaten und Basilikum, der an jeder Ecke der Pasta haftet, leuchtend vor Zitronenschale und einer Prise Pfeffer, die die Sinne weckt. Jeder Bissen trägt eine Erinnerung an lange geliebte Küchen und ein Versprechen, dass Behaglichkeit immer noch aufregend sein kann. Es ist eine Freude, zu sehen, wie der Käse in der Füllung schmilzt und wie die Pasta gerade genug nachgibt, um mich daran zu erinnern, dass ich etwas Handgemachtes, etwas Geduldiges probiere. Um mich herum erstrahlt der Raum im Kerzenlicht und das leise Gemurmel der anderen Gäste ist zu hören; die Sprache des guten Essens verbreitet sich hier ganz leicht, ohne dass eine Übersetzung nötig ist. Holztische, das Klirren von Gläsern und der Duft von Kräutern verweben sich mit der Abendluft, die sich in das Zwielicht von Nikosia legt. Es fühlt sich an, als hätte man den Tag angehalten, einen Moment, um Dankbarkeit für die schlichte Kraft eines wunderbar zubereiteten Tellers und eines Gesprächs, das nach dem letzten Bissen nachklingt, aufkommen zu lassen. Zypern hat seinen eigenen Rhythmus, aber hier im Bella Vita gibt es eine Brücke zwischen den Ufern – italienische Wärme trifft auf zyprische Gastfreundschaft. Das Wochenendritual ist klar: Die Ravioli genießen, ein Lächeln austauschen und die Erinnerung an dieses Gericht die kommenden Tage würzen. Wenn ich gehe, scheinen die Lichter der Stadt ein wenig heller, die Luft ein wenig süßer und mein Verlangen ist nicht gedämpft, sondern hat sich in einen anhaltenden Appetit auf Geschichten verwandelt, die durch Pasta erzählt werden.