Μείναμε σπίτι για αρκετή ώρα 😅 και τελικά βγήκαμε στο Med Beach Hotel για να δειπνήσουμε στο Shumi, έναν ζεστό φάρο ιαπωνικής κουζίνας δίπλα στη θάλασσα. Το απαλό άρωμα της Μεσογείου αναμειγνύεται με την καθαρή, ξύλινη ατμόσφαιρα καθώς πλησιάζαμε στο εστιατόριο, το οποίο ήδη βουίζει απαλά από τις συζητήσεις και το τσούξιμο των ποτηριών σάκε. Ένιωσα σαν μια ευπρόσδεκτη επιστροφή στις απλές απολαύσεις - ήσυχες στιγμές, καλό φαγητό και τη λάμψη της βραδιάς που αντανακλούσε στο νερό έξω. Από τη στιγμή που μπήκαμε μέσα, ο Shumi μας υποδέχτηκε με μια ήρεμη, τελετουργική φιλοξενία που είναι εύκολο να χάσεις στη βιασύνη της καθημερινής ζωής. Το εσωτερικό ήταν ένα εκλεπτυσμένο μείγμα μινιμαλιστικής αισθητικής και παράκτιας ζεστασιάς: ζεστό ξύλο, απαλό ατμοσφαιρικό φωτισμό και μια κομψή έκθεση μπουκαλιών κατά μήκος ενός πίσω τοίχου. Τα καθίσματα ήταν χαλαρά είτε επιλέγατε έναν πάγκο μπαρ με θέα στην ανοιχτή κουζίνα είτε ένα ιδιωτικό τραπέζι κρυμμένο σε μια γωνία. Επιλέξαμε τον πάγκο - όχι μόνο για το θέατρο, αλλά και για την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους σεφ να ενορχηστρώνουν τη δουλειά με εξοικειωμένη ευκολία. Ο σερβιτόρος μας καλωσόρισε με μια απαλή υπόκλιση και μας έκανε προτάσεις για το βράδυ. Το μενού έφτασε σε μια λεπτή πλάκα, με τα πιάτα του να χαρτογραφούνται από ελαφριά, τραγανά ορεκτικά μέχρι πιο γεμάτα, πιάτα με σούσι. Ο ρυθμός ήταν ακριβώς ο σωστός - το είδος του ρυθμού που επιτρέπει στις γεύσεις να εξελίσσονται στον ουρανίσκο χωρίς ποτέ να νιώθουμε βιαστικά. Ξεκινήσαμε με μια μικρή ιεροτελεστία φυσικά: ένα ζεστό μπολ σούπας miso με μια ψιθυριστή γεύση dashi, ακολουθούμενο από ένα μπολ edamame πασπαλισμένο με θαλασσινό αλάτι και μια πινελιά ελαίου εσπεριδοειδών που έδωσε μια αίσθηση φρεσκάδας. Το πρώτο κύμα πραγματικών γεύσεων ήρθε με ένα δείγμα sashimi. Οι φέτες ήταν γυαλιστερές και ακριβείς, η καθεμία φιλιασμένη από μια καθαρή, ωκεάνια μπουκιά. Ο τόνος είχε μια βουτυρώδη υφή, ο σολομός λιωμένος στη γλώσσα με μια λεπτή λιπαρότητα, και το λευκό ψάρι προσέφερε ένα δροσερό, μεταλλικό τελείωμα. Ήταν σαφές ότι το ψάρι ταξίδεψε καλά και αντιμετωπίστηκε με αυτοσυγκράτηση - χωρίς βαριές σάλτσες που να καλύπτουν τη φυσική γλυκύτητα, μόνο μια πινελιά σόγιας και ένα ρηχό φιλί εσπεριδοειδών για να ενισχύσει τη φωτεινότητα. Στη συνέχεια ακολούθησαν nigiri και μερικά signature rolls που απέτισαν φόρο τιμής στην κλασική τεχνική, αφήνοντας παράλληλα τη δημιουργικότητα του σεφ να κρυφτεί. Το ρύζι νίγκιρι κράτησε τη δική του πινελιά—ελαφρώς ζεστό, με τους κόκκους ξεχωριστούς αλλά συνεκτικούς, κάθε κομμάτι να γλιστράει με ένα ψίθυρο ξιδιού που μας υπενθύμισε γιατί το ρύζι είναι το σκηνικό στο οποίο εμφανίζονται όλες οι άλλες γεύσεις. Το ψάρι καθόταν στην κορυφή με καθαρή ισορροπία, χωρίς να γλιστράει ποτέ μακριά από το μικροσκοπικό, συμπαγές στρώμα ρυζιού. Τα ψωμάκια, εν τω μεταξύ, προσέφεραν μια παιχνιδιάρικη αντίθεση: τραγανές υφές από το εξωτερικό περιτύλιγμα, μια κρεμώδης νότα από αβοκάντο ή μια λεπτή τραγανή νότα από αγγούρι, και μια ακριβής γροθιά μπαχαρικών ή εσπεριδοειδών που κρατούσε κάθε μπουκιά ενδιαφέρουσα. Ανάμεσα στα πιάτα, απολαύσαμε την ατμόσφαιρα—κύματα κυπριακού αέρα που γλιστρούσαν μέσα από τον ανοιχτό σχεδιασμό του εστιατορίου, απαλές φλυαρίες από κοντινά τραπέζια και τη διακριτική, σχεδόν στοχαστική μουσική που διατηρούσε την ατμόσφαιρα γαλήνια παρά δυνατή. Η εξυπηρέτηση παρέμεινε προσεκτική αλλά διακριτική. Ο σερβιτόρος μας έκανε check in με γρήγορες, στοχαστικές ερωτήσεις σχετικά με τις προτιμήσεις και τον ρυθμό, και η κουζίνα παρακολουθούσε κάθε πιάτο με έναν ρυθμό που έμοιαζε σχεδόν με συνομιλία με τη θάλασσα έξω. Το επιδόρπιο δεν ήταν μεγαλοπρεπές, αλλά απόλυτα ταιριαστό για το βράδυ: ένα ελαφρύ, ευάερο μότσι που προσέφερε μια απαλή γλυκύτητα, ακολουθούμενο από μια μικρή κανάτα πράσινου τσαγιού για να καθαρίσει τον ουρανίσκο. Ήταν ένα ήσυχο τέλος σε ένα γεύμα που είχε ήδη προσφέρει έναν πλήρη κύκλο υφής και γεύσης - απαλό, τραγανό, μεταξένιο και λαμπερό ταυτόχρονα. Καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς, η τιμή έμοιαζε δίκαιη για την ποιότητα και την εμπειρία, που μερικές φορές είναι ο χαμένος κρίκος στο φαγητό του ξενοδοχείου. Αυτό που μου έμεινε μετά δεν ήταν μόνο η ικανοποίηση ενός καλοφτιαγμένου γεύματος, αλλά η αίσθηση ότι είχα σταματήσει για μια στιγμή σε μια πολυάσχολη εβδομάδα για να ξαναδώ μια διαχρονική τέχνη - την εργασία με το μαχαίρι, την υπομονή και την τέχνη της ισορροπίας. Το Shumi δεν είναι απλώς ένα μέρος για φαγητό. είναι μια μικρή ιεροτελεστία που σε κάνει ευγνώμονα για την τέχνη της απλότητας που γίνεται καλά. Αν βρεθείτε κοντά στο Med Beach Hotel και λαχταράτε μια εκλεπτυσμένη αλλά προσιτή ιαπωνική γαστρονομική εμπειρία, θα συνιστούσα να αφήσετε το Shumi να καθοδηγήσει το βράδυ σας. Καθίστε στον πάγκο αν μπορείτε —τα χέρια του σεφ, η μικρή σάλτσα σόγιας, το φιλί του wasabi στο σωστό κομμάτι ψαριού— όλα αυτά αποτελούν μια υπενθύμιση του γιατί το σούσι είναι τόσο αγαπητό: η τεχνική συναντά την αγνότητα, ακριβώς εδώ στις ακτές της Κύπρου. #σούσι #ιαπωνικόφαγητό #ξενοδοχείο #κύπρος #🍙 #🎌 #🇨🇾 #κυπριακέςθέσες

Wir blieben lange genug zu Hause 😅 und gingen schließlich ins Med Beach Hotel, um im Shumi zu speisen, einem gemütlichen Paradies japanischer Küche am Meer. Der schwache Duft des Mittelmeers vermischte sich mit der sauberen, holzgetönten Atmosphäre, als wir uns dem Restaurant näherten, in dem bereits leise Gespräche und das Klirren von Sake-Gläsern herrschten. Es fühlte sich an wie eine willkommene Rückkehr zu einfachen Freuden – Ruhe, gutes Essen und das abendliche Leuchten, das sich im Wasser draußen spiegelte. Vom ersten Moment an begrüßte uns Shumi mit einer ruhigen, zeremoniellen Gastfreundschaft, die man im hektischen Alltag leicht übersieht. Die Einrichtung war eine raffinierte Mischung aus minimalistischer Ästhetik und küstennaher Wärme: warmes Holz, sanftes Ambientelicht und eine hübsche Präsentation von Flaschen an der Rückwand. Die Sitzgelegenheiten waren entspannt, egal ob man sich für eine Bar mit Blick auf die offene Küche oder einen privaten Tisch in einer Ecke entschied. Wir entschieden uns für die Theke – nicht nur wegen des Reizes, sondern auch, um den Köchen bei der routinierten Arbeit zuzusehen. Unser Kellner begrüßte uns mit einer sanften Verbeugung und gab uns Empfehlungen für den Abend. Die Speisekarte war klein und reichte von leichten, knackigen Vorspeisen bis hin zu üppigen, Sushi-lastigen Gerichten. Das Tempo war genau richtig – der Rhythmus, der es den Aromen ermöglicht, sich am Gaumen zu entfalten, ohne dass man sich jemals gehetzt fühlt. Wir begannen natürlich mit einem kleinen Ritual: einer warmen Schüssel Misosuppe mit einem Hauch Dashi, gefolgt von einer Schüssel Edamame, bestreut mit Meersalz und einem Spritzer Zitrusöl, der das Frischegefühl noch verstärkte. Die erste Welle echter Aromen kam mit einem Sashimi-Probierteller. Die Scheiben waren glänzend und präzise, jede einzelne geküsst von einem sauberen, ozeanischen Biss. Der Thunfisch hatte eine buttrige Textur, der Lachs schmolz mit zarter Fettigkeit auf der Zunge und der Weißfisch bot einen kühlen, mineralischen Abgang. Der Fisch hat die Reise offensichtlich gut überstanden und wurde mit Zurückhaltung behandelt – keine schweren Soßen, die die natürliche Süße überdecken, nur ein Hauch Soja-Dip und eine leichte Zitrusnote, um die Frische zu verstärken. Als Nächstes kamen Nigiri und ein paar Spezialrollen, die der klassischen Technik Tribut zollten und gleichzeitig die Kreativität des Küchenchefs durchscheinen ließen. Der Nigiri-Reis konnte sich sehen lassen – leicht warm, mit einzelnen Körnern, die aber zusammenhielten, jedes Stück mit einem Hauch Essig überzogen, der uns daran erinnerte, warum Reis die Bühne ist, auf der sich alle anderen Aromen entfalten. Der Fisch lag in sauberer Balance obenauf und rutschte nie von dem kleinen, kompakten Reisbett weg. Die Rollen boten derweil einen spielerischen Kontrast: knackige Texturen durch die äußere Hülle, eine cremige Note durch Avocado oder ein zartes Knirschen durch Gurke und eine präzise Prise Gewürz oder Zitrus, die jeden Bissen interessant machte. Zwischen den Gängen genossen wir die Atmosphäre – zypriotische Luft wehte durch das offene Design des Restaurants, leises Geplauder von den Nachbartischen und die dezente, fast meditative Musik, die für eine ruhige, aber nicht laute Stimmung sorgte. Der Service blieb aufmerksam, aber unaufdringlich; unser Kellner erkundigte sich mit kurzen, aufmerksamen Fragen nach Vorlieben und Tempo, und die Küche taktete jeden Gang in einem Rhythmus, der sich fast wie ein Gespräch mit dem Meer draußen anfühlte. Der Nachtisch war nicht pompös, passte aber perfekt zum Abend: ein leichtes, luftiges Mochi mit sanfter Süße, gefolgt von einer kleinen Kanne grünem Tee zur Reinigung des Gaumens. Es war ein ruhiger Abschluss einer Mahlzeit, die bereits einen vollständigen Zyklus aus Textur und Geschmack geliefert hatte – weich, knusprig, seidig und strahlend zugleich. Den ganzen Abend über erschien uns der Preis angesichts der Qualität und des Erlebnisses angemessen, was beim Essen in Hotels manchmal das fehlende Bindeglied ist. Was mir danach in Erinnerung blieb, war nicht nur die Zufriedenheit über ein gelungenes Essen, sondern auch das Gefühl, in einer arbeitsreichen Woche einen Moment innegehalten zu haben, um ein zeitloses Handwerk wiederzuentdecken – Messerarbeit, Geduld und die Kunst der Balance. Shumi ist nicht nur ein Ort zum Essen; es ist ein kleines Ritual, das einen dankbar für die Kunst der gelungenen Einfachheit macht. Wenn Sie in der Nähe des Med Beach Hotels sind und Lust auf ein raffiniertes und doch zugängliches japanisches Speiseerlebnis haben, empfehle ich Ihnen, sich von Shumi durch Ihren Abend führen zu lassen. Setzen Sie sich, wenn möglich, an die Theke – die Hände der Köche, das kleine Dip in Soja, der Hauch von Wasabi auf genau dem richtigen Stück Fisch – all das erinnert mich daran, warum Sushi so beliebt ist: Technik trifft Reinheit, genau hier an der Küste Zyperns. #sushi #japanischesessen #hotel #zypern #🍙 #🎌 #🇨🇾 #zypernsitze