Στο απαλό φως του πρωινού, πιάνω τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει, με ένα πονηρό μισό χαμόγελο, τη φράση: Αν ξέρεις, ξέρεις. Μοιάζει με κωδικό πρόσβασης σε ένα κλαμπ όπου τα μέλη διαβάζουν τον αέρα για υπονοούμενα, όπου το γέλιο κάθεται στο χείλος ενός αστείου και αρνείται να ξεχυθεί. Κάποιος το ψιθύρισε σε μια ανάρτηση για το #aphrodites, και ξαφνικά ο μύθος και η μνήμη πλέκονται στο συνηθισμένο - ένα κλείσιμο του ματιού από τη θάλασσα, μια υπόσχεση ότι η ομορφιά δεν είναι απλώς κάτι που βλέπεις, αλλά ένας τρόπος να παρατηρείς. Μερικές φορές παρακολουθώ το @loveisland, το φωτεινό χάος του φλερτ ραμμένο στο ρυθμό ενός πλήθους, τον ήχο των πειραγμάτων και τη λάμψη μιας κάμερας που παγιδεύει ένα χαμόγελο τη στιγμή που μετατρέπεται σε κάτι πιο περίπλοκο. Υπάρχει επίσης ένα είδος θρέψης σε αυτό - η τελετουργία της επιλογής κάποιου, η τελετουργία της αποχώρησης, ο τρόπος που μια καλοκαιρινή εβδομάδα μπορεί να μοιάζει με μια μικρή χώρα που κατοικείς για λίγο, με διαβατήρια σφραγισμένα από τον ήλιο και το αλμυρό δέρμα. Σκέφτομαι το φαγητό ως μια παράλληλη γλώσσα για αυτές τις στιγμές: ένα σάντουιτς που μοιράζονται αγνώστοι, μια μπουκιά που τρώγεται ενώ κάποιος μετράει τους κινδύνους μιας νέας σύνδεσης, και το λίγο θάρρος που χρειάζεται για να πεις, είμαι εδώ, σε ακούω, σε γεύομαι. Η Κύπρος συνεχίζει να εμφανίζεται, κρυμμένη μέσα στον χάρτη σαν ένα κρυφό αγαπημένο. Η Λευκωσία τρεμοπαίζει στην άκρη της συνείδησής μου - τα παλιά τείχη της πόλης, η ραφή μιας πόλης που θυμάται δύο πλευρές να διαφωνούν για τον ίδιο ήλιο και το ίδιο ψωμί. Η λέξη Λευκωσία γίνεται μια πόρτα αντί για μια ετικέτα, ένα μέρος όπου οι συνηθισμένες μέρες μπορούν να μαλακώσουν στη μνήμη με το άρωμα του ψητού τυριού και των βοτάνων που ανασύρονται από έναν πάγκο του δρόμου. Και μετά υπάρχει η κουζίνα, ο τρόπος που ένα μόνο πιάτο μπορεί να μεταφέρει χίλιες ιστορίες. Το Ροστοχαλλούμι - το ίδιο το όνομα τρίζει από ζέστη και φως - το χαλούμι που τραγανίζει στις άκρες, λευκό και λαμπερό, το αλάτι και το λάδι του τραγουδούν όταν χτυπάει τη γλώσσα. Είναι κάτι περισσότερο από ένα σνακ. είναι ένας μικρός μύθος, μια ηλιακή λάμψη άνεσης που ταξιδεύει μαζί σας πολύ μετά την τελευταία μπουκιά. Οι άλλες ετικέτες -diploturbo, turbospecial, davos- μοιάζουν με σήματα από έναν θορυβώδη, γρήγορο κόσμο που δεν σταματά ποτέ να αναπνέει. Διπλωματία σε κίνηση, υπερτροφοδοτούμενες συζητήσεις, μια πόλη συνεδρίων όπου οι ιδέες επιταχύνονται και συγκρούονται. Φαντάζομαι ένα μυαλό που κινείται σαν αυτοκίνητο σε έναν ορεινό δρόμο, όπου μια μόνο σκέψη μπορεί να φτάσει από το μηδέν στο Νταβός σε μια στιγμή, και όπου κάθε διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα γίνεται ένα μικροεπεισόδιο σε ένα μεγαλύτερο έπος για την παγκοσμιοποίηση, τον πολιτισμό και την επιθυμία. Υπάρχει ένα είδος κινητικής ποίησης σε αυτό, μια αίσθηση ότι η ενέργεια της ζωής αλλάζει πάντα ταχύτητα, πάντα τιμολογημένη στο νόμισμα της κίνησης και όχι της ακινησίας. Το Kineziko, μια λέξη που ακούγεται σαν την ίδια την κίνηση, αντηχεί στο κεφάλι μου - η ενέργεια του να κάνεις κάτι, η τέχνη του να φτάνεις κάπου πριν καν αποφασίσεις πού πηγαίνεις. Και μετά υπάρχει ο απλός πόνος της γεύσης - η ανάμνηση μιας ανθρώπινης στιγμής συμπυκνωμένης σε γεύση. Ένα σάντουιτς που μοιράζεται σε ένα ηλιόλουστο δωμάτιο. ένα φλιτζάνι καφέ που ζεσταίνει τα χέρια καθώς ένας ταξιδιώτης κάθεται σε μια γωνία ενός καφέ, ακούγοντας δύο φωνές να διαφωνούν για το ποια πόλη αγαπάει περισσότερο. Οι κυπριακές αγορές, με τα αρώματά τους από εσπεριδοειδή και καπνό, παρασύρονται στο δωμάτιο σαν χορωδία, και για μια στιγμή βρίσκομαι πίσω σε ένα δρομάκι όπου η θάλασσα αναπνέει πάνω στην πέτρα, όπου το παρελθόν κάθεται δίπλα στο παρόν στο ίδιο κατώφλι. Ο κόσμος του hashtag - οι κυπριακές θέες όλων - μοιάζει λιγότερο με μάρκετινγκ και περισσότερο με έναν χάρτη του ανήκειν: τα μέρη που τρως, οι άνθρωποι που θυμάσαι, οι τρόποι που μια πόλη σε μαθαίνει να γεύεσαι τη ζωή σου διαφορετικά. Αν ξέρεις, ξέρεις, λέω ξανά στον εαυτό μου, όχι ως καύχημα αλλά ως πρόσκληση. Η Αφροδίτη δεν χρειάζεται σημαία για να κυματίσει. Ταξιδεύει μέσα από τη δύναμη της μνήμης και του αρώματος, μέσα από το τρίξιμο του τυριού που συναντά τη ζέστη, μέσα από τα γέλια που ξεχύνονται πάνω σε ένα τραπέζι όπου ξένοι γίνονται σύντροφοι για μια ώρα, μια μέρα, μια εβδομάδα. Το νησί δεν είναι απλώς μια γεωγραφία. Είναι ένα ποίημα για τον τρόπο που ταξιδεύει η επιθυμία - από το σώμα στο πιάτο, από μια οθόνη σε πραγματικούς δρόμους, από μια χορωδία φωνών στην ησυχία που ακούς όταν δαγκώνεις κάτι απλό και αληθινό. Έτσι, άφησα τα hashtag να είναι μια μικρή προσευχή, μια παιχνιδιάρικη χορωδία στο φόντο της καθημερινής ζωής: σάντουιτς, Λευκωσία, Κύπρος, rostohalloumi, kineziko, hamburge, cypruseats. Κάθε λέξη μια μικρή πόρτα, ένα πηγάδι μνήμης που γεμίζει όταν το χρειάζομαι περισσότερο. Ο κόσμος μπορεί να γυρίζει γρήγορα - οι αίθουσες του Νταβός, η υπερτροφοδοτούμενη φλυαρία της σύγχρονης ζωής - αλλά υπάρχει μια τσέπη ζεστασιάς που παραμένει σταθερή: η μυρωδιά ενός ζεστού τηγανιού, η ανάμνηση ενός ηλιόλουστου δρόμου, ο απαλός μύθος μιας θεάς που μας υπενθυμίζει να γευτούμε τη στιγμή και να την αποκαλούμε αρκετά, έστω και προς το παρόν. Και ίσως αυτό είναι το πιο κοντινό σημείο που φτάνουμε τελικά σε ένα νησί αληθινής αγάπης: ένα μέρος όπου ο μύθος και το γεύμα συναντώνται, όπου μια γραμμή ζέστης και αλατιού μας διδάσκει υπομονή, όπου μια ψιθυριστή γνώση -αν ξέρεις, ξέρεις- γίνεται τρόπος ζωής στον κόσμο, μια μπουκιά, ένα γέλιο, ένα κοινό τραπέζι τη φορά.

Im sanften Morgenlicht ertappe ich mich dabei, wie ich mit einem verschmitzten Lächeln den Satz wiederhole: „Wenn du es weißt, weißt du es.“ Es fühlt sich an wie das Passwort zu einem Club, in dem die Mitglieder in der Luft nach Hinweisen suchen, wo das Lachen einem Witz auf der Zunge liegt und sich weigert, auszuplaudern. Jemand hat es in einem Post über #Aphrodite geflüstert, und plötzlich verflechten sich Mythos und Erinnerung mit dem Alltäglichen – ein Augenzwinkern des Meeres, ein Versprechen, dass Schönheit nicht nur etwas ist, das man sieht, sondern eine Art, sie wahrzunehmen. Manchmal schaue ich @loveisland, das bunte Chaos des Flirtens, verwoben mit dem Rhythmus der Menge, der Klang des Geplänkels und das Glitzern einer Kamera, die ein Lächeln einfängt, genau in dem Moment, in dem es sich in etwas Komplizierteres verwandelt. Es hat auch etwas Nährendes – das Ritual, sich für jemanden zu entscheiden, das Ritual des Loslassens, so wie sich eine Sommerwoche anfühlen kann wie ein kleines Land, in dem man kurz lebt, mit Pässen, die von Sonne und salziger Haut gestempelt sind. Für mich ist Essen eine Parallelsprache für diese Momente: ein Sandwich, das sich Fremde teilen, ein Bissen, während jemand die Risiken einer neuen Verbindung abwägt, und der kleine Mut, den man braucht, um zu sagen: Ich bin hier, ich höre zu, ich schmecke dich. Zypern taucht immer wieder auf, versteckt auf der Karte wie ein heimlicher Favorit. Nikosia flackert am Rande meines Bewusstseins – die alten Stadtmauern, die Naht einer Stadt, die sich an zwei Seiten erinnert, die um dieselbe Sonne und dasselbe Brot stritten. Das Wort Nikosia wird eher zu einem Eingang als zu einer Bezeichnung, zu einem Ort, an dem gewöhnliche Tage zu Erinnerungen werden, während der Duft von gegrilltem Käse und Kräutern von einem Straßenstand aufsteigt. Und dann ist da noch die Küche, die Art, wie ein einzelner Teller tausend Geschichten erzählen kann. Rostohalloumi – der Name selbst knistert vor Hitze und Licht – der Halloumi, der an den Rändern knusprig wird, weiß und glänzend, dessen Salz und Öl singen, wenn er die Zunge berührt. Er ist mehr als ein Snack; Es ist ein kleiner Mythos, eine Sonneneruption des Trostes, die einen noch lange nach dem letzten Bissen begleitet. Die anderen Schlagworte – Diploturbo, Turbospecial, Davos – wirken wie Signale aus einer lauten, schnellen Welt, die nie ganz innehält. Diplomatie in Bewegung, Gespräche mit Turboantrieb, eine Konferenzstadt, in der Ideen beschleunigt und aufeinanderprallen. Ich stelle mir einen Geist vor, der sich wie ein Auto auf einer Bergstraße bewegt, wo ein einziger Gedanke im Handumdrehen von Null auf Davos hochschnellen kann und wo jede Mittagspause zu einer Mikroepisode in einem größeren Epos über Globalisierung, Kultur und Sehnsucht wird. Darin liegt eine Art kinetische Poesie, ein Gefühl, als ob die Energie des Lebens ständig die Gänge wechselt, stets in der Währung der Bewegung statt der Stille. Kineziko, ein Wort, das wie Bewegung selbst klingt, hallt in meinem Kopf wider – die Energie des Tuns, die Kunst, irgendwohin zu gelangen, bevor man überhaupt entschieden hat, wohin man geht. Und dann ist da noch der schlichte Geschmacksschmerz – die Erinnerung an einen menschlichen Moment, verdichtet zu Geschmack. Ein geteiltes Sandwich in einem sonnendurchfluteten Raum; eine Tasse Kaffee wärmt die Hände eines Reisenden, der in einer Caféecke sitzt und zwei Stimmen lauscht, die darüber streiten, welche Stadt die Liebe am meisten weckt. Zypriotische Märkte mit ihrem Duft von Zitrusfrüchten und Rauch dringen wie ein Chor in den Raum, und für einen Herzschlag bin ich zurück in einer Gasse, wo das Meer gegen Steine streicht, wo Vergangenheit und Gegenwart vor derselben Haustür liegen. Die Hashtag-Welt – die Zypernstädte von allem – fühlt sich weniger nach Marketing an, sondern eher wie eine Landkarte der Zugehörigkeit: die Orte, an denen man isst, die Menschen, an die man sich erinnert, die Art und Weise, wie eine Stadt einem beibringt, das eigene Leben anders zu erleben. Wenn du es weißt, weißt du es, sage ich mir noch einmal, nicht als Prahlerei, sondern als Einladung. Aphrodite braucht keine Fahne zum Schwenken; sie reist durch die Wattzahl von Erinnerungen und Düften, durch das Knistern von Käse, der auf Hitze trifft, durch Gelächter, das über einen Tisch ergießt, an dem Fremde für eine Stunde, einen Tag, eine Woche zu Gefährten werden. Die Insel ist nicht bloß eine Geografie; es ist ein Gedicht darüber, wie sich das Verlangen bewegt – vom Körper auf den Teller, vom Bildschirm auf die Straße, von einem Stimmengewirr in die Stille, die man vernimmt, wenn man in etwas Einfaches und Wahres beißt. Und so lasse ich die Hashtags ein kleines Gebet sein, einen verspielten Refrain im Hintergrund des Alltags: Sandwich, Nikosia, Zypern, Rostohalloumi, Kineziko, Hamburge, Cypruseats. Jedes Wort eine kleine Tür, ein Brunnen der Erinnerung, der sich füllt, wenn ich ihn am meisten brauche. Die Welt mag sich schnell drehen – die Hallen von Davos, das aufgeladene Geschwätz des modernen Lebens –, aber es gibt eine Oase der Wärme, die beständig bleibt: der Duft einer heißen Pfanne, die Erinnerung an eine sonnendurchflutete Straße, der sanfte Mythos einer Göttin, die uns daran erinnert, den Augenblick zu kosten und ihn als genug zu bezeichnen, wenn auch nur für den Augenblick. Und vielleicht kommen wir einer wahren Liebesinsel am nächsten: einem Ort, an dem Mythos und Essen aufeinandertreffen, wo uns eine Linie aus Hitze und Salz Geduld lehrt, wo ein geflüstertes Wissen – „Wenn du es weißt, weißt du es“ – zu einer Lebensweise wird, ein Bissen, ein Lachen, ein gemeinsamer Tisch nach dem anderen.