Απλώς πάτησα το κουμπί "Μου αρέσει" 🥰 Πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις και λαμπυρίζουν λίγο, όχι μόνο στα όρια της προσοχής μου. Η οθόνη φωτίζεται, η μικρή καρδιά χτυπάει δυνατά και για λίγα δευτερόλεπτα ο κόσμος συμπυκνώνεται σε μια σειρά από αγγίγματα, ένα όνομα, μια σειρά από hashtags. Το @baopaucy εμφανίζεται στη γωνία του κάδρου, σαν να έσκυψε ένας φίλος να ψιθυρίσει: "Σε είδα". Και μετά τα hashtags φτάνουν σαν χορωδία: #viral, #instagramalgorithm, #likeforlikes, #cypruseats. Ακούγονται σαν φήμες για τον καιρό για έναν πλανήτη που επισκέπτομαι μόνο σε μια ροή. Τι είναι αυτό παρά ένας μικροσκοπικός φάρος σε μια ατελείωτη θάλασσα από αναρτήσεις; Τρεμοσβήνει κατά διαστήματα, ένα σύντομο σήμα που λέει: "Σε είδαν". Δεν είναι φιλί ή υπόσχεση, δεν είναι γεύμα που μοιράζεται σε πραγματικό χρόνο, αλλά μια απαλή αναγνώριση που ταξιδεύει μέσα από διακομιστές και δορυφόρους μέχρι να προσγειωθεί πίσω σε ένα ανθρώπινο μάτι. Το "Μου αρέσει" είναι ταυτόχρονα πρόσκληση και καταμέτρηση. Σου λέει ότι δεν είσαι μόνος, λέει στον αλγόριθμο ότι είσαι αφοσιωμένος, λέει στον κόσμο ότι υπάρχεις με μια απλότητα που μπορεί να φαίνεται παράξενα ολοκληρωμένη. Ο αλγόριθμος του Instagram βρίσκεται κάπου πίσω από την κουρτίνα, ένας υπομονετικός βιβλιοθηκάριος που δεν κοιμάται ποτέ. Τακτοποιεί τα μικρά μας γράμματα της ζωής - το πιάτο σου με τα κυπριακά σερβίτσια, τη βόλτα μου σε έναν ηλιόλουστο δρόμο, ένα αστείο που προσγειώνεται ακριβώς όπως πρέπει - σε ράφια πιθανής προσοχής. Δεν σε ξέρει. Σε μαθαίνει. Κοιτάζει τη στιγμή που πατάς like και αν μένεις στην εικόνα, κάνεις κλικ σε μια λεζάντα, τοποθετείς τον δείκτη του ποντικιού πάνω από ένα σχόλιο και μετά σου απαντάει με περισσότερα από τα ίδια: περισσότερες εικόνες σαν κι αυτή, περισσότερες ιστορίες για παρόμοια μέρη, περισσότερες μπουκιές ζωής που μοιάζουν τόσο προσωπικές όσο και γενικές, σαν ζεστό ψωμί που μοιράζεσαι σε ένα γεμάτο καφέ. Και έτσι κυνηγάμε τη σειρά των μικρο-εγκρίσεων, μια σύγχρονη τελετουργία στην οποία το νόημα μετριέται σε καρδιές ανά λεπτό και η ήσυχη λάμψη μιας ειδοποίησης είναι συχνά πιο συναρπαστική από το ίδιο το γεύμα. Υπάρχει μια ανταλλαγή σε αυτές τις στιγμές, ένα νόμισμα που ονομάζεται «απασχόληση». Κάπου διάβασα ότι η πράξη της προσφοράς θα μπορούσε να ανταλλαχθεί με μια στιγμή συντροφιάς από αγνώστους που προσποιούνται ότι σε ξέρουν επειδή έχουν διαβάσει την ημέρα σου. Είναι μια παράξενη οικονομία: όσο περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερο λαμβάνεις, και όσο περισσότερο λαμβάνεις, τόσο περισσότερο θέλεις να δώσεις - ένας άπειρος βρόχος ντυμένος με emojis και έξυπνες λεζάντες. Σε αυτόν τον βρόχο βρίσκονται τόσο η άνεση όσο και το ρίσκο. Η άνεση στην εύκολη επιβεβαίωση ότι κάποιος, κάπου, βρήκε την οπτική σου γωνία ή την αισθητική σου ή το γούστο σου στο φαγητό άξιο ενός κλικ. Το ρίσκο στην υποβόσκουσα υποψία ότι η αξία σου είναι δεμένη με έναν αριθμό, ότι η λάμψη μιας οθόνης μπορεί να επισκιάσει πιάτα με φαγητό που δροσίζονται σε μια πραγματική κουζίνα, συζητήσεις που κρυώνουν γύρω από πραγματικά τραπέζια. Και μετά υπάρχει η Κύπρος - η ανάμνησή της, το άρωμα και ο ήχος της, το φανταστικό πιάτο με cypruseats που μπορεί να συνοδεύει μια απλή ανάρτηση. Η λεζάντα θα μπορούσε να είναι «Η Κύπρος τρώει», μια πόρτα σε ηλιόλουστα λιμάνια, ελιές σπασμένες σαν μικρά πράσινα φεγγάρια, χαλούμι τραγανό σε μια καυτή σχάρα, θυμάρι και λεμόνι που σηκώνουν τον αέρα. Η εικόνα στην οθόνη δεν είναι ποτέ απλώς φαγητό ή τοπίο. Είναι πιθανότητα - η πιθανότητα ότι κάπου, κάποιος γεύεται την ίδια μπουκιά, νιώθει την ίδια ζεστασιά, ακούει το ίδιο κύμα να χτυπάει σε μια πέτρινη προβλήτα. Τα νήματα των hashtag συνδέονται σε μίλια, ένας χάρτης σχεδιασμένος όχι με δρόμους αλλά με ορέξεις και προσοχή. Ωστόσο, η στιγμή που πατάω like είναι μια εύθραυστη απόλαυση, μια μοναδική νότα σε μια μεγαλύτερη συμφωνία ονειροπολήσεων και προθεσμιών. Η ανάρτηση στην οποία απαντώ μπορεί να εξαφανιστεί στη μνήμη μιας ροής μέχρι το πρωί, αντικατασταθείσα από μια άλλη ανάρτηση που ζητά ένα ακόμη like, ένα ακόμη σχόλιο, μια άλλη στιγμή εικονικής εγγύτητας. Στην ίδια την πράξη του like, είμαι και παρών και διασκορπισμένος - παρών στην περίπτωση που χαμογελάω στη φωτογραφία ενός φίλου, διασκορπιζόμενος στη θάλασσα των μελλοντικών αναρτήσεων που θα ζητήσουν περισσότερα από μένα αύριο. Το like είναι μια συμφωνία μεταξύ εαυτού και κόσμου: Σε αναγνωρίζω, με αναγνωρίζεις, και ο αλγόριθμος κρατά το δωμάτιο γεμάτο με τρεμοπαίγνια πρόσωπα. Κι όμως υπάρχουν στιγμές - απαλές, σχεδόν ανεπαίσθητες - που η πράξη του like νιώθει αρκετή για να με αγκυροβολήσει στον άνθρωπο πέρα από την οθόνη. Εμφανίζεται μια απάντηση σε ένα σχόλιο, μια πραγματική συζήτηση ξεκινά στο περιθώριο, μια υπόδειξη κοινής υφής - μεταξύ του ατόμου που δημοσίευσε και του ατόμου που έκανε like, μεταξύ μιας ανάμνησης ενός τόπου και της γεύσης του πιάτου του, μεταξύ του εδώ και του διαδικτύου. Σε αυτά τα κενά, ο μηχανισμός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης γίνεται σκαλωσιά και όχι κλουβί: μας κρατάει όρθιους για αρκετή ώρα ώστε να παρατηρήσουμε μια λεπτομέρεια, να δούμε το χαμόγελο ενός φίλου, να φανταστούμε έναν δρόμο σε ένα μέρος που δεν έχουμε ακόμη επισκεφτεί. Έτσι επιστρέφω στην ακτή και στη λάμψη της οθόνης, όπου ένα like είναι ένας ήσυχος φάρος που ταξιδεύει σε απόσταση και χρόνο. Δεν αντικαθιστά τη ζεστασιά ενός πραγματικού γεύματος που μοιράζεται κανείς, ούτε την άνεση μιας συζήτησης που εκτυλίσσεται σε ένα σαλόνι με τη βροχή να χτυπάει το παράθυρο. Αλλά επιμένει ότι κάποιος το πρόσεξε - ότι οι μικρές, συνηθισμένες πράξεις του να κοιτάς και να εκτιμάς δεν πάνε χαμένες. Είναι τα σήματα με τα οποία πλοηγούμαστε σε έναν γεμάτο κόσμο, οι σύντομες, τρυφερές τρίχες επαφής που μας υπενθυμίζουν ότι δεν είμαστε μόνοι ακόμα και όταν είμαστε πιο μόνοι με τις σκέψεις μας. Στο τέλος, ίσως ένα like να μην είναι το τέλος, αλλά η σπίθα που μας ωθεί να στραφούμε — να ακούσουμε λίγο ακόμα, να δούμε την επόμενη φωτογραφία των cypruseats, να στείλουμε ένα γεια από την @baopaucy, να κάνουμε μια ανάρτηση και να διαβάσουμε. Και σε αυτόν τον ρυθμό φωτός και αναπνοής, συνεχίζουμε να βρίσκουμε ο ένας τον άλλον, έστω και για μια στιγμή ανάμεσα στο βουητό μιας ειδοποίησης και την ησυχία που ακολουθεί.

Drück einfach auf den „Gefällt mir“-Button 🥰 Ich tippe diese Worte in ein Glühen, das nicht brennt, aber ein wenig an den Rändern meiner Aufmerksamkeit brennt. Der Bildschirm wird heller, das kleine Herz pulsiert und für eine Handvoll Sekunden verdichtet sich die Welt zu einer Reihe von Klicks, einem Namen, einer Reihe von Hashtags. @baopaucy erscheint in der Bildecke, als hätte sich ein Freund vorgebeugt, um zu flüstern: „Ich habe dich gesehen.“ Und dann treffen die Hashtags wie ein Chor ein: #viral, #instagramalgorithm, #likeforlikes, #cypruseats. Sie klingen wie Wettergerüchte für einen Planeten, den ich nur in einem Feed besuche. Was ist das „Gefällt mir“ anderes als ein kleiner Leuchtturm in einem endlosen Meer von Posts? Es flackert auf und aus, ein kurzes Signal, das sagt: „Du wurdest gesehen.“ Es ist kein Kuss oder Versprechen, keine in Echtzeit geteilte Mahlzeit, sondern eine sanfte Anerkennung, die durch Server und Satelliten reist, bis sie wieder in einem menschlichen Auge landet. Das „Gefällt mir“ ist Einladung und Zählung zugleich. Es sagt dir, dass du nicht allein bist, es sagt dem Algorithmus, dass du dich engagierst, es sagt der Welt, dass du existierst, mit einer Einfachheit, die sich seltsam vollständig anfühlen kann. Der Instagram-Algorithmus sitzt irgendwo hinter dem Vorhang, ein geduldiger Bibliothekar, der niemals schläft. Er ordnet unsere kleinen Lebensgramme – deinen Teller mit Zypern-Sandwiches, meinen Spaziergang durch eine sonnenbeschienene Straße, einen Witz, der genau richtig ankommt – in Regale möglicher Aufmerksamkeit. Er kennt dich nicht; er lernt dich kennen. Er beobachtet den Moment, in dem du auf „Gefällt mir“ klickst, ob du auf dem Bild verweilst, zu einer Bildunterschrift weiterklickst, mit der Maus über einen Kommentar fährst, und dann antwortet er dir mit mehr vom Gleichen: mehr Bilder wie dieses, mehr Geschichten über ähnliche Orte, mehr Häppchen des Lebens, die sich zugleich intim und generisch anfühlen, wie warmes Brot, das man in einem überfüllten Café teilt. Und so jagen wir der Reihe von Mikro-Zustimmungen hinterher, einem modernen Ritual, dessen Bedeutung in Herzen pro Minute gemessen wird und dessen leises Nachglühen einer Benachrichtigung oft fesselnder ist als das Essen selbst. In diesen Momenten findet ein Tauschgeschäft statt, eine Währung namens „Engagement“. Likes gegen Likes, habe ich irgendwo gelesen, als könnte man den Akt des Gebens gegen einen Moment der Gesellschaft von Fremden eintauschen, die so tun, als würden sie einen kennen, weil sie den Tag über gescrollt haben. Es ist eine seltsame Ökonomie: Je mehr man gibt, desto mehr bekommt man, und je mehr man bekommt, desto mehr möchte man geben – eine Endlosschleife, verpackt in Emojis und geistreiche Bildunterschriften. In dieser Schleife liegen Trost und Risiko zugleich. Trost in der einfachen Bestätigung, dass irgendjemand, irgendwo, Ihren Standpunkt oder Ihre Ästhetik oder Ihren Geschmack in Sachen Essen einen Klick wert fand. Risiko im schleichenden Verdacht, dass Ihr Wert an eine Zahl gebunden ist, dass das Leuchten eines Bildschirms Teller mit Essen, die in einer echten Küche abkühlen, oder Gespräche, die an echten Tischen erkalten, überstrahlen kann. Und dann ist da noch Zypern – die Erinnerung daran, sein Duft und Klang, der imaginäre Teller mit Zypern-Sorten, der einen einfachen Post begleiten könnte. Die Überschrift könnte lauten: „Zypern isst“ – ein Tor zu sonnenbeschienenen Häfen, Oliven, die wie kleine grüne Monde knacken, Halloumi, der auf einem heißen Grill knusprig wird, Thymian und Zitrone, die die Luft erhellen. Das Bild auf dem Bildschirm ist nie nur Essen oder Landschaft; es ist eine Möglichkeit – die Möglichkeit, dass irgendwo jemand denselben Bissen schmeckt, dieselbe Wärme spürt, dieselbe Welle gegen einen Steindamm schlagen hört. Die Hashtag-Threads verbinden sich über Meilen hinweg, eine Karte, die nicht mit Straßen, sondern mit Appetit und Aufmerksamkeit gezeichnet ist. Doch der Moment, in dem ich auf „Gefällt mir“ drücke, ist ein zerbrechliches Vergnügen, eine einzelne Note in einer größeren Symphonie aus Tagträumen und Terminen. Der Beitrag, auf den ich antworte, könnte bis zum Morgen im Speicher eines Feeds verschwinden, ersetzt durch einen anderen Beitrag, der um ein weiteres „Gefällt mir“, einen weiteren Kommentar, einen weiteren Moment virtueller Nähe bittet. Schon im Akt des „Gefällt mir“ bin ich präsent und zerstreue mich zugleich – präsent im Moment des Grinsens über das Foto eines Freundes, zerstreue mich im Meer zukünftiger Beiträge, die morgen nach mehr von mir verlangen. Das Liken ist ein Pakt zwischen Selbst und Welt: Ich bestätige dich, du bestätigst mich, und der Algorithmus hält den Raum voller flackernder Gesichter. Und doch gibt es Momente – sanft, fast unmerklich –, in denen das Liken ausreicht, um mich mit dem Menschen jenseits des Bildschirms zu verbinden. Eine Antwort auf einen Kommentar erscheint, am Rande beginnt ein echtes Gespräch, die Andeutung einer gemeinsamen Struktur – zwischen dem Postenden und dem Likenden, zwischen der Erinnerung an einen Ort und dem Geschmack seines Gerichts, zwischen dem Hier und dem Online. In diesen Lücken wird der Social-Media-Apparat eher zum Gerüst als zum Käfig: Er hält uns lange genug aufrecht, um ein Detail wahrzunehmen, das Lächeln eines Freundes zu sehen, uns eine Straße an einem Ort vorzustellen, den wir noch nicht besucht haben. So kehre ich zurück ans Ufer und zum Leuchten des Bildschirms, wo ein Like ein leises Leuchtfeuer ist, das Distanz und Zeit überdauert. Es ersetzt weder die Wärme eines gemeinsamen Essens noch die Behaglichkeit eines Gesprächs, das sich in einem Wohnzimmer mit plätscherndem Regen entfaltet. Aber es besteht darauf, dass es jemandem aufgefallen ist – dass die kleinen, alltäglichen Gesten des Schauens und der Wertschätzung nicht umsonst sind. Sie sind die Signale, mit denen wir uns in einer überfüllten Welt zurechtfinden, die kurzen, zarten Berührungen, die uns daran erinnern, dass wir nicht allein sind, selbst wenn wir mit unseren Gedanken am einsamsten sind. Am Ende ist ein Like vielleicht nicht das Ende, sondern der Funke, der uns zur Aufmerksamkeit lenkt – dazu, etwas länger zuzuhören, zum nächsten Foto von Cypruseats, zum nächsten Hallo von @baopaucy, zum nächsten Mal, wenn wir uns entscheiden zu posten und zum nächsten Mal, wenn wir uns entscheiden zu lesen. Und in diesem Rhythmus aus Licht und Atem finden wir immer wieder zueinander, selbst wenn es nur für einen kurzen Moment zwischen dem Summen einer Benachrichtigung und der darauf folgenden Stille ist.