Ξεκίνησε σε έναν στενό δρόμο στη Λευκωσία της Κύπρου. Ένας δίσκος με μπακλαβά έλαμπε, κάθε στρώση φύλλου λουστραρισμένου με μέλι, τα φιστίκια σκορπισμένα σαν φωτεινά πράσινα νομίσματα πιεσμένα στην καρδιά της ζύμης. Το άρωμα ήταν μια ζεστή πρόσκληση - γλυκιά, με γεύση καρυδιού, πεισματικά προσκαλώντας. Σταμάτησα για να εισπνεύσω πριν δοκιμάσω: η ανάσα του φούρνου ακόμα πλανιόταν, η φασαρία της πόλης πέρα από το παράθυρο, το απαλό τρίξιμο της ζύμης που παραδινόταν στο σιρόπι. Αυτά τα φιστίκια έλαμπαν με σμαραγδένιο φως, μια ανάμνηση αρχαίων αγορών και ήσυχων κουζινών, εμφιαλωμένα σε γλάσο. Ήταν τόσο όμορφο που έπρεπε να το φάω όλο - όχι με απερίσκεπτη πείνα αλλά με μια ευγνώμονα παράδοση στη στιγμή. Δοκίμασα το ηλιοθερμασμένο μέλι, το τραγανό φύλλο και την πράσινη μπουκιά φιστικιού, γεύσεις που συνυφαίνονται σαν παλιά τραγούδια ενός δρόμου. Με κάθε μπουκιά η πόλη άνοιγε λίγο περισσότερο μέσα μου: τα βήματα των ξένων, το μακρινό κουδούνισμα ενός ρολογιού, η αχνή άκρη της θάλασσας στον ορίζοντα. Η ζύμη έγινε χάρτης, μια μικρή δημοκρατία γλυκύτητας σε μια χώρα σε μέγεθος μπουκιάς—Κύπρος, Λευκωσία, ανάμνηση κουρελιασμένη στη ζάχαρη. Άφησα κολλώδη αποτυπώματα στη χαρτοπετσέτα και μια ανάμνηση που αρνείται να ξεπλυθεί. Τα hashtag και οι λεζάντες αντηχούν αργότερα σε μια ροή, αλλά η ίδια η γεύση παραμένει—φιστίκι, μπακλαβάς, Λευκωσία, Κύπρος—πράσινη και χρυσή ταξιδεύοντας μαζί μου πολύ μετά τη μπουκιά. Μερικές φορές μια μπουκιά είναι κάτι περισσότερο από μια μπουκιά. είναι μια πόρτα. Εκείνη στη Λευκωσία ήταν μια πόρτα προς το να ανήκεις κάπου, μια υπενθύμιση ότι η ομορφιά δεν είναι μόνο για να τη θαυμάζεις αλλά και για να την τρώς, να τη μοιράζεσαι και να τη θυμάσαι.

Es begann in einer engen Straße in Nikosia auf Zypern. Ein Tablett mit Baklava glänzte, jede Schicht Filoteig mit Honig überzogen, Pistazien wie leuchtend grüne Münzen in das Herz des Gebäcks gedrückt. Der Duft war eine warme Einladung – süß, nussig, hartnäckig verlockend. Ich hielt inne, um einzuatmen, bevor ich probierte: der Ofengeruch hing noch in der Luft, das geschäftige Treiben der Stadt vor dem Fenster, das leise Knistern der Kruste, die sich dem Sirup ergab. Diese Pistazien glitzerten in smaragdgrünem Licht, eine Erinnerung an alte Märkte und stille Küchen, eingefangen in Glasur. Es war so schön, dass ich alles aufessen musste – nicht aus unbändigem Hunger, sondern aus dankbarer Hingabe an den Augenblick. Ich schmeckte sonnengewärmten Honig, knusprigen Filoteig und den grünen Biss der Pistazie, Aromen, die sich wie alte Straßenlieder miteinander verwoben. Mit jedem Bissen öffnete sich die Stadt in mir ein Stückchen tiefer: die Schritte fremder Menschen, das ferne Läuten einer Uhr, der schwache Saum des Meeres am Horizont. Das Gebäck wurde zu einer Landkarte, einer kleinen Republik der Süße in einem winzigen Land – Zypern, Nikosia, in Zucker geprägte Erinnerungen. Ich hinterließ klebrige Fingerabdrücke auf der Serviette und eine Erinnerung, die sich nicht wegspülen lässt. Die Hashtags und Bildunterschriften hallen später in einem Feed nach, aber der Geschmack selbst bleibt – Pistazie, Baklava, Nikosia, Zypern – Grün und Gold, das mich noch lange nach dem Bissen begleitet. Manchmal ist ein Bissen mehr als nur ein Bissen; er ist ein Tor. Der in Nikosia war ein Tor zur Zugehörigkeit, eine Erinnerung daran, dass Schönheit nicht nur bewundert, sondern auch gegessen, geteilt und in Erinnerung behalten werden sollte.