Παρακολουθώντας τα βίντεο όλων σήμερα, η ροή λάμπει με τέλειες στιγμές - κουζίνες με απαλό φωτισμό, άψογα ρούχα, έντονες λεζάντες που κάνουν την ευτυχία να ακούγεται σαν ένα κλικ μακριά. Νιώθω σαν ο κόσμος να έχει πατήσει το shuffle, παίζοντας ένα αδιάκοπο βίντεο θριάμβων ενώ εγώ κάνω scroll, ζαλισμένη από τη λάμψη της επιτυχίας των άλλων. Αλλά αυτό που συμβαίνει μέσα μου είναι ένα διαφορετικό πρόγραμμα: ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, ανησυχιών, μια καρδιά που χτυπάει δυνατά και μετά επιβραδύνεται, ένα μυαλό που θέλει να μεταβεί στους τίτλους τέλους και όμως δεν μπορεί. Παγκόσμια Ημέρα Nutella, Διεθνής Ημέρα Nutella, τα hashtags εμφανίζονται σαν μικρές ζαχαρωμένες σημαίες. το διαδίκτυο ανακηρύσσει τη γλυκύτητα μια παγκόσμια συνθήκη. Για ένα δευτερόλεπτο χαμογελάω σε αυτή την πρόσκληση: μια κοινή κουταλιά σοκολάτας. ένα σύμβολο μικρών χαρών που όλοι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά. Ωστόσο, η φωτεινότητα της σελίδας ροκανίζει επίσης τα άκρα της διάθεσής μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι η γλυκύτητα είναι μια εκπομπή, όχι ένα βάλσαμο, και ότι μερικές μέρες ο εσωτερικός μου καιρός δεν ευθυγραμμίζεται με την ευθυμία του ημερολογίου. Δάκρυα emoji καβαλούν τον καρπό μου: 😭, το σύμβολο για τον πόνο που δεν μπορώ να ονομάσω ακριβώς. Εν τω μεταξύ, ο εγκέφαλός μου τρέχει τη δική του ιδιωτική ταινία - σκηνές με τι θα γινόταν αν, σκηνές με το «το είπα αυτό την προηγούμενη φορά» και σκηνές του μέλλοντος που υπόσχονται μόνο περισσότερες λίστες υποχρεώσεων. Δεν είναι ακριβώς δυνατή. Είναι ένα σύννεφο βροχής που ταξιδεύει από την κορυφή του κεφαλιού μου μέχρι τα πέλματα των ποδιών μου, μια απαλή αλλά άκαμπτη βαρύτητα που κάνει ακόμη και τις συνηθισμένες εργασίες να μοιάζουν εύφλεκτες. Τότε μια επαναστατική σκέψη εμφανίζεται: ίσως θα έπρεπε να σταματήσω να κάνω scroll για λίγο. Όχι απλώς να σταματήσω να βλέπω βίντεο, αλλά να σταματήσω να συγκρίνομαι με αυτά. Η παρόρμηση να φωνάξω «να τα γαμήσω όλα» τρεμοπαίζει, όχι ως παράδοση αλλά ως όριο. Ένα όριο που λέει: σήμερα δεν θα παραδώσω την αξία μου σε ένα βίντεο με τα highlights. Σήμερα θα ασχοληθώ με τις μικρές, ατελείς τελετουργίες που με κρατούν λογική: μια βόλτα που δεν είναι ανάρτηση, μια συζήτηση που δεν προσπαθεί να κερδίσει, ένα βάζο Nutella με γεύση χωρίς ενοχές ενώ ακούω τους συνηθισμένους ήχους ενός σπιτιού που ξυπνάει. Nutella - η λέξη κάθεται γλυκά στη γλώσσα μου. Η μέρα μοιάζει με νόμισμα με δύο όψεις: από τη μία, τον παγκόσμιο εορτασμό. από την άλλη, το προσωπικό μου σενάριο αμφιβολιών. Το βάζο γίνεται μια μικρή τελετή αυτο-καλοσύνης, ένα αντίβαρο στην πίεση να κάνω κάτι, στην πίεση να φαίνομαι ότι όλα είναι εύκολα. Η γλυκύτητα μου υπενθυμίζει ότι η άνεση δεν είναι έγκλημα. Είναι τροφή για τη στιγμή που νιώθω αόρατος, όταν το μυαλό ονομάζει το «πρέπει» και η καρδιά ψιθυρίζει «όχι ακόμα». Και έτσι αποχωρίζομαι τα καρούλια προς το παρόν, αφήνοντας την οθόνη να σκοτεινιάσει, αφήνοντας την ησυχία να με βρει ξανά. Ο κόσμος θα γυρίσει, οι ροές θα ανανεωθούν και ίσως αύριο ξυπνήσω με έναν καθαρότερο φακό. Αλλά απόψε επιλέγω να είμαι εδώ με την ανάσα μου, με τον ειλικρινή πόνο και τον ελπιδοφόρο κόκκο της πιθανότητας. Το διαδίκτυο μπορεί να περιμένει. Εγώ δεν μπορώ. Μαθαίνω να ζω με την τριβή ανάμεσα στη γυαλιστερή επιφάνεια και τον επίμονο εσωτερικό καιρό, για να τιμήσω τον ακατάστατο, πραγματικό εαυτό κάτω από όλα αυτά. Αν μη τι άλλο, θα κρατήσω την πόρτα της κουζίνας ανοιχτή στο άρωμα της σοκολάτας και σε ένα πιο αργό είδος ευτυχίας: το είδος που δεν χρειάζεται κάμερα, λεζάντα ή γιορτή για να υπάρξει. Μια μικρή, επίμονη τρυφερότητα του να είσαι εδώ, παρών, ατελής και αρκετός.

Wenn ich mir heute die Videos ansehe, glitzert der Feed vor perfekten Momenten – sanft beleuchtete Küchen, makellose Outfits, prägnante Bildunterschriften, die Glück wie einen Klick entfernt klingen lassen. Es fühlt sich an, als hätte die Welt die Zufallswiedergabe gedrückt und eine nahtlose Abfolge von Triumphen abgespielt, während ich scrolle, schwindelig vom Glanz des Erfolgs anderer. Doch in mir läuft ein anderes Programm: ein Wirrwarr aus Erinnerungen, Sorgen, ein Herz, das rast und dann wieder langsamer wird, ein Verstand, der zum Abspann springen möchte und es doch nicht kann. Welt-Nutella-Tag, Internationaler Nutella-Tag, die Hashtags tauchen auf wie kleine gezuckerte Fähnchen; das Internet erklärt Süße zum universellen Pakt. Einen Moment lang muss ich über diese Einladung lächeln: ein geteilter Löffel Schokolade; ein Symbol für kleine Freuden, die wir uns alle leisten können. Doch die Helligkeit der Seite nagt auch an meinen Stimmungsrändern und erinnert mich daran, dass Süße eine Sendung ist, kein Balsam, und dass mein inneres Klima an manchen Tagen nicht mit der Fröhlichkeit des Kalenders übereinstimmt. Tränen in Emojis kullern über mein Handgelenk: 😭, der Platzhalter für den Schmerz, den ich nicht genau benennen kann. In meinem Gehirn läuft derweil ein privater Film ab – Was-wäre-wenn-Szenen, Szenen mit „Habe ich das letztes Mal gesagt?“ und Szenen aus der Zukunft, die nichts als noch mehr To-do-Listen versprechen. Er ist nicht unbedingt laut; eher eine Regenwolke, die von meinem Scheitel bis zu meinen Fußsohlen wandert, eine sanfte, aber unnachgiebige Schwerkraft, die selbst alltägliche Aufgaben explosiv erscheinen lässt. Dann kommt ein rebellischer Gedanke hoch: Vielleicht sollte ich eine Weile mit dem Scrollen aufhören. Nicht nur aufhören, Videos anzuschauen, sondern aufhören, mich an ihnen zu messen. Der Impuls, „Scheiß auf alles“ zu schreien, flackert auf, nicht als Kapitulation, sondern als Grenze. Eine Grenze, die besagt: Heute werde ich meinen Wert nicht einem Highlight-Video überlassen. Heute widme ich mich den kleinen, unvollkommenen Ritualen, die mich bei Verstand halten: einem Spaziergang, der kein Post ist, einem Gespräch, das nicht auf Sieg aus ist, einem Glas Nutella, das ich ohne schlechtes Gewissen genieße, während ich den alltäglichen Geräuschen eines erwachenden Hauses lausche. Nutella – das Wort liegt mir süß auf der Zunge. Der Tag fühlt sich an wie eine Münze mit zwei Seiten: auf der einen Seite die globale Feier, auf der anderen mein privates Drehbuch der Zweifel. Das Glas wird zu einer kleinen Zeremonie der Selbstliebe, ein Gegengewicht zum Leistungsdruck, dem Druck, so zu tun, als wäre alles einfach. Die Süße erinnert mich daran, dass Bequemlichkeit kein Verbrechen ist; sie ist Nahrung für den Moment, in dem ich mich ungesehen fühle, wenn der Verstand das „Sollte“ benennt und das Herz „Noch nicht“ flüstert. Und so verabschiede ich mich vorerst von den Filmen, lasse den Bildschirm dunkler werden und lasse die Stille mich wiederfinden. Die Welt wird sich drehen, die Feeds werden aktualisiert, und vielleicht wache ich morgen mit einer klareren Linse auf. Aber heute Abend entscheide ich mich, hier zu sein, mit meinem eigenen Atem, mit dem ehrlichen Schmerz und dem hoffnungsvollen Körnchen der Möglichkeit. Das Internet kann warten, ich nicht. Ich lerne, mit der Reibung zwischen der glänzenden Oberfläche und dem hartnäckigen Wetter im Inneren zu leben und das chaotische, wahre Ich darunter zu ehren. Wenn nichts anderes, werde ich die Küchentür offen halten für den Duft von Schokolade und für eine langsamere Art von Glück: die Art, die keine Kamera, keine Bildunterschrift und keine Feier braucht, um zu existieren. Eine kleine, hartnäckige Zärtlichkeit des Hierseins, präsent, unvollkommen und genug.