Το γιορτάσατε σήμερα; Εγώ σίγουρα το γιόρτασα στο @endless.leipzig με αυτές τις @lotusbiscoffus #pancakes #🥞 #leipzig #internationalpancakeday... Ψιθύρισα τη γραμμή στον άνεμο σαν να ήταν η πρώτη γραμμή μιας ιστορίας που δεν είχα γράψει ακόμα, και η Λειψία απάντησε με έναν γλυκό σαν κανέλα αναστεναγμό. Η πόλη ξύπνησε από το απαλό κουδούνισμα ενός τραμ και την υπόσχεση για κάτι απολαυστικό. Περιπλανήθηκα μέσα στο παγωμένο πρωινό προς το Endless Leipzig, ένα καφέ που υπόσχονταν ένα είδος αισιοδοξίας που αψηφούσε τη βαρύτητα - ένα καφέ όπου μια στοίβα από τηγανίτες θα μπορούσε να σου υπενθυμίσει ποιος ήσουν ή ποιος μπορεί να γίνεις. Η πόρτα άνοιξε αναστενάζοντας και ένα κουδούνι έψαλλε σαν μια μικρή, χαρούμενη καμπάνα εκκλησίας. Μέσα, ο αέρας ήταν ζεστός από βανίλια και καφέ, και οι τοίχοι έφεραν φωτογραφίες ταξιδιωτών που είχαν αποφασίσει να μείνουν λίγο περισσότερο στη στιγμή. Ένας barista με μια κονκάρδα που έγραφε «Niko» με χαιρέτησε κλείνοντας το μάτι. «Παγκόσμια Ημέρα Κρέπας», είπε, σαν να ήταν σφραγίδα διαβατηρίου που μπορούσες να παραλάβεις. Ο πάγκος έλαμπε με πιάτα που έμοιαζαν να υψώνονται σε πύργους. Στον κατάλογο, μια μοναδική, γυαλιστερή γραμμή από μια τηγανίτα που φαινόταν σχεδόν εξωπραγματική - Lotus Biscoff χωμένος στη ζύμη και η καραμέλα να κυλάει στις άκρες σαν ποτάμι από μελωμένο σούρουπο. Το ζήτησα αυτό, και για μια στιγμή ο κόσμος στένεψε στο πιάτο μπροστά μου και το απαλό βουητό του καφέ. Η πρώτη μπουκιά ήταν ταυτόχρονα μια αγκαλιά και μια πρόκληση. Κριτσανιστό από τα κομμάτια μπισκότου, το μετάξι του κουρκουτιού, μια ζεστασιά που απλώθηκε στο στήθος μου και εγκαταστάθηκε στις γωνιές της μνήμης. Έκλεισα τα μάτια μου και είδα, όχι την πόλη του παρόντος, αλλά την κουζίνα της γιαγιάς μου, όπου η σόμπα βουούσε σε ρυθμό με παλιές ιστορίες. Πάντα ισχυριζόταν ότι η παρασκευή τηγανίτας ήταν μια μορφή ήσυχου θάρρους - αυτό που χρειαζόσουν όταν ο κόσμος φαινόταν ψηλότερος από ό,τι ήσουν έτοιμος να συναντήσεις. Η γεύση του Lotus Biscoff ξύπνησε αυτή την ανάμνηση, σαν το παρελθόν να έσκυψε απλώς για να ψιθυρίσει την επόμενη γραμμή της ιστορίας που δεν ήξερα ότι έγραφα. Ένας άντρας στο διπλανό τραπέζι σχεδίαζε με μολύβι σε μια χαρτοπετσέτα, οι γραμμές σχημάτιζαν έναν χάρτη γεφυρών και καναλιών που μου θύμιζε τις αργές, υπομονετικές γραμμές νερού της Λειψίας. Σήκωσε το βλέμμα του και με ρώτησε αν κυνηγούσα ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο της ψυχής μιας πόλης. Γέλασα και του είπα την αλήθεια - ότι κυνηγούσα ένα επίμονο ερώτημα για το τι σημαίνει να γιορτάζεις, να μοιράζεσαι, να ανήκεις κάπου καινούργιο, ενώ παράλληλα κουβαλάς μια κλωστή σπιτιού. «Μερικές φορές», είπε, «η τηγανίτα είναι μόνο η μισή διαδρομή. Η άλλη μισή είναι ποιον συναντάς ενώ την αναποδογυρίζεις». Συστήθηκε ως Κλάους, ένας συνταξιούχος μηχανοδηγός τρένου που τώρα περνούσε τις μέρες του συλλέγοντας ιστορίες από αγνώστους που κάθονταν με ένα πιάτο και ένα σχέδιο. Είχε τη συνήθεια να σκιαγραφεί τις ιστορίες ανθρώπων σε χαρτοπετσέτες και να τις βάζει σε έναν δερμάτινο φάκελο με την ετικέτα «Σταθμοί της Καρδιάς». Μου έφερε μια διπλωμένη χαρτοπετσέτα. «Να μια ιστορία από μια μέρα που δεν διαφέρει από τη σημερινή: η μέρα που η κόρη ενός σταθμάρχη έψηνε παρηγοριά για συγκινημένες ψυχές». Ο Κλάους μιλούσε με έναν ήσυχο ρυθμό, σαν ο κόσμος έξω από τον δρόμο με τις καφετέριες να είχε επιβραδύνει μερικές ταχύτητες για να ακούσει. Μου είπε για μια οικογένεια που ζούσε σε ένα βαγόνι τρένου που σταματούσε για λίγο στη Λειψία κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα των Πανκέικ. Η κόρη ετοίμαζε μια τεράστια στοίβα για το πλήρωμα και τους επιβάτες, και το βαγόνι θα γινόταν μια μικροσκοπική, φωτεινή δημοκρατία όπου οι ξένοι μάθαιναν ο ένας τα ονόματα του άλλου και έφευγαν με λίγο περισσότερο φως στις τσέπες τους. Η συνταγή, είπε, δεν ήταν ποτέ γραμμένη. ζούσε στον αέρα του βαγονιού, με τον τρόπο που τα μπισκότα θρυμματίζονταν όταν έκοβες την πανκέικ έτσι απλά, με την υπομονή που έμαθες παρακολουθώντας μια ουρά ταξιδιωτών να περιμένουν τη σειρά τους να δοκιμάσουν. Θαύμαζε πώς ένα απλό πιάτο θα μπορούσε να είναι μια γέφυρα μεταξύ τόπων και ανθρώπων που μπορεί να μην διασταυρώνονταν ποτέ με κανέναν άλλο τρόπο. Ενώ μιλούσαμε, μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά σαν κιμωλία μπήκε στο καφενείο και κάθισε σε μια γωνία με ένα βιβλίο και ένα ζεστό χαμόγελο. Συστήθηκε στον Κλάους ως η Φράου Μάιερ, η υπεύθυνη των παλαιότερων ιστοριών του καφενείου. Η παρουσία της φάνηκε να φέρνει περισσότερη ησυχία στο δωμάτιο, σαν ο ίδιος ο αέρας να σταμάτησε για να ακούσει την ανάμνηση που κουβαλούσε σαν μια τσέπη γεμάτη βότσαλα. Παρακολουθούσε τα πιάτα με μια τρυφερότητα που υποδήλωνε ότι είχε παρακολουθήσει πολλές κουζίνες να κλείνουν μια ιστορία με την τελευταία της μπουκιά. «Η ιστορία των τηγανιτών μας είναι ένας χάρτης», είπε σχεδόν στον εαυτό της, αλλά αρκετά δυνατά για να την ακούσουμε όλοι. «Κάθε στρώση είναι μια ανάμνηση. κάθε επικάλυψη είναι μια επιλογή. Όταν η πόλη ζητάει λίγη γλυκύτητα, απαντάμε με ζεστασιά. Όταν η μέρα ζητάει ένα ταξίδι, στοιβάζουμε μια σκάλα από τηγανίτες για να δείξουμε τον δρόμο». Τα λόγια της διαπέρασαν το καφέ, υφαίνοντάς με βαθύτερα στο λεπτό ξόρκι της ημέρας. Βρέθηκα να γράφω σε ένα σημειωματάριο που φαινόταν άχρηστο στην αρχή του πρωινού, όχι επειδή δεν ήμουν συγγραφέας, αλλά επειδή δεν ήξερα ακόμα από ποια σελίδα να ξεκινήσω. Η απάντηση φάνηκε να ανεβαίνει μαζί με τις τηγανίτες - μια όρεξη για σύνδεση, μια δίψα να καταλάβω τι κάνει ένα μέρος να νιώθει σαν σπίτι ακόμα και όταν είσαι μίλια μακριά από αυτό που αποκαλείς δικό σου. Καθώς πλησίαζε το μεσημέρι, μια ξαφνική βροχή άρχισε να χτυπάει τα παράθυρα, μετατρέποντας τη Λειψία σε έναν λαμπερό χάρτη από σταγόνες. Η καταιγίδα έπλεξε την πόλη με ασημένιες κλωστές και το καφέ έλαμπε λίγο πιο φωτεινά στο γκρίζο. Ο Κλάους και η Φράου Μάιερ μοιράστηκαν μια άλλη ανάμνηση - πώς μια μόνο στοίβα θα μπορούσε να βοηθήσει έναν ταξιδιώτη να θυμηθεί το όνομά του όταν όλα τα άλλα γλιστρούσαν μακριά όπως ένα τρένο βγαίνει από έναν σταθμό ακριβώς τη στιγμή που ο ήλιος δύει χαμηλά. Οι ιστορίες άρχισαν να ξεχύνονται πιο ανοιχτά τώρα, ο καθένας προσθέτοντας έναν ρυθμό στον ρυθμό της ημέρας. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και ρώτησα αν μπορούσα να δανειστώ μια στιγμή από τη σοφία της Φράου Μάιερ για να ολοκληρώσω το κομμάτι που προσπαθούσα να γράψω. Μου έδωσε μια χαρτοπετσέτα στην οποία είχε σχεδιάσει ένα απλό διάγραμμα: έναν πύργο από τηγανίτες με μια μικρή πυξίδα στην κορυφή. «Άσε την πυξίδα να σου υπενθυμίζει», είπε, «ότι κάθε μπουκιά είναι μια κατεύθυνση. Αν φερθείς στην πόλη σαν ένα πιάτο, θα μάθεις να γεύεσαι τη μνήμη της». Αργά το απόγευμα το καφέ είχε γίνει ένα μικρό λιμάνι γέλιου και στοχασμών. Οι άνθρωποι μοιράζονταν τις δικές τους τελετουργίες με τις τηγανίτες, από παιδικά πρωινά μέχρι βραδινές απολαύσεις που μετέτρεπαν τις ατελείς μέρες σε κάτι που μπορούσε κανείς να σώσει. Οι τοίχοι, κάποτε πίνακες μακρινών ταξιδιών, τώρα έφεραν κολλώδη αποτυπώματα ιστοριών που είχαν βρει μια στιγμή για να αναπνεύσουν. Η σεφ, μια χαρούμενη γυναίκα με αλεύρι στα μανίκια της, έφερε μια φρέσκια στοίβα τηγανίτες Lotus Biscoff για να γιορτάσει την ημέρα με έναν νέο τρόπο: μια μίνι πυραμίδα στεφανωμένη με μια σταγόνα καραμέλας και ένα πασπάλισμα ζάχαρης άχνης που έπεφτε σαν κομφετί. Η τελευταία μπουκιά έμοιαζε με σημείο στίξης σε μια πρόταση που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έγραφα. Καθώς πλήρωνα τον λογαριασμό μου και έβαζα τις χαρτοπετσέτες με τις ιστορίες, ένιωσα τον παλμό της πόλης με έναν νέο τρόπο. Η Παγκόσμια Ημέρα Τηγανίτας δεν είχε απλώς προσφέρει ένα πιάτο γλυκιάς τροφής. είχε ράψει ένα νήμα συντροφικότητας μεταξύ αγνώστων που είχαν βρει ο ένας τον άλλον σε ένα μικροσκοπικό καφέ της Λειψίας. Στάθηκα έξω, η βροχή έσβηνε και έγινε ψιχάλα, και πήρα μια αργή ανάσα, αφήνοντας την ανάμνηση της ημέρας να καθίσει μέσα μου σαν ένα ζεστό κασκόλ. Πίσω στο δωμάτιό μου εκείνο το βράδυ, άνοιξα τις σημειώσεις μου και διάβασα ξανά την άφωνη υπόσχεση στην πυξίδα της χαρτοπετσέτας: κατεύθυνση, μνήμη, αίσθηση του ανήκειν. Δημοσίευσα τη μία γραμμή με την οποία είχα ξεκινήσει την ανατολή του ηλίου, μια γραμμή που ήλπιζα ότι θα προσκαλούσε και άλλους στο ίδιο τραπέζι με ιστορίες: Το γιορτάσατε σήμερα; Σίγουρα το γιόρτασα στο @endless.leipzig με αυτά τα @lotusbiscoffus #pancakes #🥞 #leipzig #internationalpancakeday... Και μετά έγραψα την υπόλοιπη ιστορία, όχι ως ταξιδιωτική πρόζα, αλλά ως επιστολή σε όποιον είχε σταθεί ποτέ στην πόρτα ενός καφέ με ένα πιάτο στα χέρια του και μια πόλη να ανοίγει τα χέρια της. Αν διαβάσετε αυτό και νιώσετε ένα φτερούγισμα -σαν μια ανάμνηση που δεν ξέρατε ότι κρατούσατε- ίσως είναι επειδή όλοι κουβαλάμε μέσα μας μια εκδοχή αυτής της πυξίδας χαρτοπετσέτας. Την επόμενη φορά που θα φτάσει η Παγκόσμια Ημέρα Κρέπας, ίσως περάσετε από το Endless Leipzig και θα μοιραστούμε ένα τραπέζι, μια κρέπα και μια ιστορία που είναι με κάποιο τρόπο καινούργια και ήδη αποτελεί μέρος του ποιοι είμαστε.

Habt ihr ihn heute gefeiert? Ich auf jeden Fall im @endless.leipzig mit diesen @lotusbiscoffus #pancakes #🥞 #leipzig #internationalpancakeday... Ich flüsterte die Zeile in den Wind, als wäre es die erste Zeile einer Geschichte, die ich noch nicht geschrieben hatte, und Leipzig antwortete mit einem zimtsüßen Seufzer. Die Stadt erwachte zum sanften Klingeln einer Straßenbahn und dem Versprechen von etwas Verwöhnendem. Ich schlenderte durch den frostgeküssten Morgen zum Endless Leipzig, einem Café, das eine Art Schwerkraft trotzenden Optimismus versprach – eines, in dem ein Stapel Pfannkuchen einen daran erinnern konnte, wer man war oder wer man werden könnte. Die Tür öffnete sich seufzend und eine Glocke läutete wie eine kleine, fröhliche Kirchenglocke. Drinnen war die Luft warm von Vanille und Kaffee und an den Wänden hingen Fotos von Reisenden, die beschlossen hatten, noch etwas länger im Hier und Jetzt zu bleiben. Ein Barista mit einem Namensschild mit der Aufschrift „Niko“ begrüßte mich mit einem Augenzwinkern. „Internationaler Pfannkuchentag“, sagte er, als wäre es ein Stempel im Pass, den man sammeln konnte. Die Theke glänzte mit Tellern, die sich zu Türmen aufzutürmen schienen. Auf der Speisekarte prangte ein einzelner, glänzender Pfannkuchen, der fast unwirklich aussah – Lotus Biscoff, in den Teig getaucht, und Karamell, das wie ein Fluss honigsüßer Dämmerung an den Rändern entlangfloss. Ich bestellte diesen, und für einen Moment verengte sich die Welt auf den Teller vor mir und das leise Summen des Cafés. Der erste Bissen war Umarmung und Herausforderung zugleich. Das Knirschen der Keksstückchen, die seidige Konsistenz des Teigs, eine Wärme, die sich in meiner Brust ausbreitete und sich in den Winkeln meiner Erinnerung festsetzte. Ich schloss die Augen und sah nicht die Stadt, sondern die Küche meiner Großmutter, wo der Herd im Rhythmus alter Geschichten summte. Sie hatte immer behauptet, Pfannkuchenbacken sei eine Form stillen Mutes – die Art Mut, die man brauchte, wenn einem die Welt zu groß erschien. Der Geschmack von Lotus Biscoff weckte diese Erinnerung, als hätte die Vergangenheit sich nur angenähert, um mir die nächste Zeile der Geschichte zuzuflüstern, die ich unbewusst schrieb. Ein Mann am Nebentisch skizzierte mit Bleistift auf einer Serviette. Die Linien bildeten eine Karte von Brücken und Kanälen, die mich an Leipzigs eigene langsame, geduldige Wasserläufe erinnerte. Er blickte auf und fragte, ob ich einem bestimmten Kapitel der Seele einer Stadt nachjagte. Ich lachte und sagte ihm die Wahrheit – dass ich einer Frage nachging, die mich beschäftigte: Was bedeutet es, zu feiern, zu teilen, irgendwo dazuzugehören und dabei immer noch einen Hauch von Heimat in mir zu tragen? „Manchmal“, sagte er, „ist der Pfannkuchen nur die halbe Reise. Die andere Hälfte sind die Leute, die man beim Wenden trifft.“ Er stellte sich als Klaus vor, ein pensionierter Zugführer, der nun seine Tage damit verbrachte, Geschichten von Fremden zu sammeln, die sich mit einem Teller und einem Plan an den Tisch setzten. Er hatte die Angewohnheit, die Geschichten anderer Leute auf Servietten zu skizzieren und sie in eine Ledermappe mit der Aufschrift „Stationen des Herzens“ zu stecken. Er schob mir eine gefaltete Serviette zu. „Hier ist eine Geschichte von einem Tag, der dem heutigen nicht unähnlich ist: dem Tag, an dem die Tochter eines Bahnhofsvorstehers Trost für bewegte Seelen backte.“ Klaus sprach in einem ruhigen Rhythmus, als hätte die Welt außerhalb der Caféstraße ein paar Gänge heruntergeschaltet, um zuzuhören. Er erzählte mir von einer Familie, die in einem Zugwaggon lebte, der jedes Jahr am Internationalen Pfannkuchentag kurz in Leipzig hielt. Die Tochter bereitete einen riesigen Stapel für die Besatzung und die Passagiere zu, und der Waggon wurde zu einer kleinen, hellen Republik, in der sich Fremde gegenseitig beim Namen lernten und mit etwas mehr Licht in der Tasche wieder abreisten. Das Rezept, sagte er, wurde nie aufgeschrieben; es lebte in der Luft des Waggons, in der Art, wie die Kekse zerbröselten, wenn man den Pfannkuchen genau richtig anschnitt, in der Geduld, die man lernte, wenn man einer Reihe von Reisenden beim Warten auf den Pfannkuchen zusah. Er bewunderte, wie ein einfacher Teller eine Brücke zwischen Orten und Menschen schlagen konnte, die sich sonst vielleicht nie begegnet wären. Während wir sprachen, schlenderte eine kreideweißhaarige Frau ins Café und ließ sich mit einem Buch und einem warmen Lächeln in einer Ecke nieder. Sie stellte sich Klaus als Frau Meier vor, die Hüterin der ältesten Geschichten des Cafés. Ihre Anwesenheit schien mehr Stille in den Raum zu bringen, als lauschte die Luft selbst der Erinnerung, die sie wie eine Tasche voller Kieselsteine in sich trug. Sie betrachtete die Teller mit einer Zärtlichkeit, die vermuten ließ, sie habe schon so manche Küche dabei beobachtet, wie eine Geschichte mit dem letzten Bissen zu Ende ging. „Die Geschichte unserer Pfannkuchen ist eine Landkarte“, sagte sie, fast zu sich selbst, doch laut genug, dass wir sie alle hören konnten. „Jede Schicht ist eine Erinnerung; jeder Belag eine Wahl. Wenn die Stadt nach etwas Süßem verlangt, antworten wir mit Wärme. Wenn der Tag nach einer Reise verlangt, stapeln wir eine Treppe aus Pfannkuchen, um den Weg zu weisen.“ Ihre Worte zogen sich durch das Café und zogen mich tiefer in die zarte Atmosphäre des Tages hinein. Ich ertappte mich dabei, wie ich in ein Notizbuch schrieb, das mir am Morgen nutzlos erschienen war – nicht, weil ich keine Schriftstellerin war, sondern weil ich noch nicht wusste, auf welcher Seite ich anfangen sollte. Die Antwort schien zusammen mit den Pfannkuchen aufzusteigen – ein Verlangen nach Verbundenheit, ein Verlangen zu verstehen, was einen Ort zu einem Zuhause macht, selbst wenn man meilenweit von dem entfernt ist, den man sein Eigen nennt. Als es Mittag wurde, begann plötzlich ein Regen an die Fenster zu trommeln und verwandelte Leipzig in eine glitzernde Karte aus Tropfen. Der Sturm überzog die Stadt mit silbernen Fäden, und das Café leuchtete etwas heller vor dem Grau. Klaus und Frau Meier teilten eine weitere Erinnerung – wie ein einzelner Stapel einem Reisenden helfen konnte, sich an seinen eigenen Namen zu erinnern, wenn alles andere entglitt, so wie ein Zug aus einem Bahnhof gleitet, gerade als die Sonne untergeht. Die Geschichten sprudelten nun offener heraus, und jeder trug seinen Takt zum Tagesrhythmus bei. Ich stand von meinem Stuhl auf und fragte, ob ich mir einen Moment von Frau Meiers Weisheit leihen könnte, um den Text fertigzustellen, den ich gerade zu schreiben versuchte. Sie reichte mir eine Serviette, auf die sie ein einfaches Diagramm gezeichnet hatte: einen Turm aus Pfannkuchen mit einem kleinen Kompass an der Spitze. „Lass dich vom Kompass daran erinnern“, sagte sie, „dass jeder Bissen eine Richtung ist. Wenn du die Stadt wie einen Teller behandelst, lernst du, ihre Erinnerung zu schmecken.“ Am späten Nachmittag war das Café zu einem kleinen Hafen des Lachens und Nachdenkens geworden. Die Leute teilten ihre eigenen Pfannkuchenrituale, vom Frühstück in der Kindheit bis zu nächtlichen Genüssen, die unvollkommene Tage in etwas Erträgliches verwandelten. Die Wände, einst Gemälde ferner Reisen, trugen nun klebrige Fingerabdrücke von Geschichten, die einen Moment zum Atmen gefunden hatten. Die Köchin, eine fröhliche Frau mit Mehl an den Ärmeln, brachte einen frischen Stapel Lotus Biscoff-Pfannkuchen heraus, um den Tag auf eine neue Art zu feiern: eine Minipyramide, gekrönt mit einem Hauch Karamell und einer Prise Puderzucker, die wie Konfetti herabrieselte. Der letzte Bissen fühlte sich an wie ein Satzzeichen auf einem Satz, den ich unbewusst schrieb. Als ich meine Rechnung bezahlte und die Servietten mit den Geschichten wegsteckte, spürte ich den Puls der Stadt auf eine neue Art. Der Internationale Pfannkuchentag hatte nicht nur einen Teller mit süßer Nahrung beschert; er hatte auch eine Verbindung zwischen Fremden geknüpft, die sich in einem kleinen Leipziger Café gefunden hatten. Ich stand draußen, der Regen ging in Nieselregen über, atmete tief durch und ließ die Erinnerung an den Tag wie einen warmen Schal in mich einsinken. Zurück in meinem Zimmer an diesem Abend öffnete ich meine Notizen und las erneut das wortlose Versprechen im Kompass der Serviette: Richtung, Erinnerung, Zugehörigkeit. Ich postete die eine Zeile, mit der ich bei Sonnenaufgang begonnen hatte, eine Zeile, von der ich hoffte, dass sie andere an denselben Tisch voller Geschichten einladen würde: Hast du ihn heute gefeiert? Das habe ich auf jeden Fall im @endless.leipzig mit diesen @lotusbiscoffus #pancakes #🥞 #leipzig #internationalpancakeday... Und dann schrieb ich den Rest der Geschichte, nicht als Reiseprosa, sondern als Brief an alle, die schon einmal mit einem Teller in der Hand im Eingang eines Cafés gestanden hatten und eine Stadt ihre Arme ausbreitete. Wenn Sie beim Lesen dieses Artikels ein leichtes Flattern verspüren – wie eine Erinnerung, von der Sie gar nicht wussten, dass Sie sie in sich tragen –, liegt das vielleicht daran, dass wir alle eine Art Serviettenkompass in uns tragen. Vielleicht schauen Sie ja beim nächsten Internationalen Pfannkuchentag bei Endless Leipzig vorbei, und wir teilen einen Tisch, einen Pfannkuchen und eine Geschichte, die irgendwie neu und doch schon Teil unserer Persönlichkeit ist.