Ο ήλιος έδυε στον ορίζοντα της Πάφου, πιτσιλίζοντας τη θάλασσα με ροζ και χρυσές κορδέλες, καθώς το Sky 7 έστεκε πάνω από τους βράχους σαν ένα πολύτιμο στέμμα. Από τη βεράντα του Cap St George Hotel Resort, ο κόσμος φαινόταν να κρατάει την ανάσα του - η ήσυχη νηνεμία πριν από μια καταιγίδα φλόγας και γεύσης. Αυτή ήταν η ώρα που η κουζίνα του εστιατορίου έγινε κάτι περισσότερο από ζέστη και ατμό. Μετατράπηκε σε μια πόρτα, έναν αγωγό για ιστορίες που ψιθυρίζονταν μέσα από τα τσιτσιρικά τηγάνια και το κροτάλισμα των ποτηριών. Η Άρια είχε σταθεί σε εκείνη τη βεράντα πολλά βράδια, μια νεαρή μαγείρισσα με αλεύρι στα χέρια της και αστέρια στα μάτια της. Δεν κυνηγούσε την τύχη ή τη φήμη. κυνηγούσε ένα συναίσθημα - τη νύχτα που ένα πιάτο ένιωθες σαν μια ανάμνηση που δεν είχες ζήσει ακόμα, όπως ένα ηλιοβασίλεμα μπορούσε να κουβαλήσει χιλιάδες μικροσκοπικές υποσχέσεις στην πλάτη του. Μία φορά το μήνα, το Sky 7 άνοιγε ένα παράθυρο στον κόσμο φιλοξενώντας σεφ βραβευμένους με αστέρια Michelin από όλο τον κόσμο. Απόψε, ο διάδρομος μύριζε εσπεριδοειδή και αλάτι, και το ήσυχο βουητό της προσμονής διέσχιζε την τραπεζαρία. Η πόρτα της κουζίνας άνοιξε διάπλατα και μπήκε μέσα η καλεσμένη της ώρας, η σεφ Ρενάτα Μορό, μια σεφ βραβευμένη με αστέρι Michelin, της οποίας το μεγαλείο είχε ταξιδέψει πολύ πέρα από την ασημένια λάμψη των τηγανιών της. Η παρουσία της γέμισε το δωμάτιο με μια μετρημένη ένταση, σαν χορδή βιολιού κουρδισμένη με την πιθανότητα της τελειότητας. Χαιρέτησε την ομάδα με ένα χαμόγελο που δεν έφτασε ακριβώς στα μάτια της - ένα κόλπο που έμαθε από χρόνια υπηρεσίας σε κριτικούς, βραβεία και τα άρρητα πρότυπα που διέπουν κάθε πιάτο. Η άφιξή της προανήγγειλε μια βραδιά που θα δοκίμαζε περισσότερα από την τεχνική· θα δοκίμαζε την εμπιστοσύνη. Η Άρια είχε εργαστεί υπό πίεση και στο παρελθόν, αλλά υπήρχε μια σοβαρότητα σε αυτή τη στιγμή που δεν είχε προβλέψει. Η κουζίνα βούιζε σε υψηλότερο τόνο καθώς η Ρενάτα σχεδίαζε το μενού για τη βραδιά: μια σειρά από πιάτα σχεδιασμένα να τιμήσουν τη θάλασσα, το ηλιόλουστο νησί και τις ιστορίες που κουβαλούσαν οι ελιές κατά μήκος της ακτογραμμής. Η ομάδα κινούνταν σαν μια καλά προετοιμασμένη ορχήστρα, με κάθε μέλος να γνωρίζει ότι ακόμη και η παραμικρή λάθος νότα θα μπορούσε να ανατρέψει ολόκληρη τη συμφωνία. Η αυξανόμενη δράση ξεκίνησε με ένα πρόβλημα που κανείς δεν είχε σχεδιάσει. Ένα κρίσιμο κιβώτιο με σαφράν έφτασε αργά, παραδόθηκε στη λάθος κουζίνα, και ο φούρνος -ένας παλιός φίλος και μερικές φορές πεισματάρης σύμμαχος- σταμάτησε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το χαρακτηριστικό κυρίως πιάτο. Η ένταση στο δωμάτιο αυξήθηκε σε ένα απτό κύμα. Οι βοηθοί σεφ κοίταξαν τη Ρενάτα για οδηγίες, ενώ οι μάγειρες ψιθύριζαν για απρόοπτα, για αυτοσχεδιασμό απέναντι σε μια συνηθισμένη καταστροφή που θα μπορούσε να καταστρέψει τη βραδιά ενός θρύλου. Η Άρια βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, επιφορτισμένη με το καθήκον να αποτρέψει την άνοδο του σερβιρίσματος. Δεν ήταν το αστέρι. ήταν το νήμα που εμπόδιζε το ύφασμα να σκιστεί. Καθώς η Ρενάτα διόρθωνε το μενού στη μέση της διαδρομής, η Άρια σάρωσε το ντουλάπι - κυπριακά λεμόνια, αρωματικό άνηθο, φύλλα δίκταμου που μύριζαν σαν ανάμνηση άγριου δεντρολίβανου, αλάτι θαλασσινής αύρας και ένα σωρό φρέσκο λαβράκι που φαινόταν να λαμπυρίζει κάτω από τα λαμπερά φώτα της κουζίνας. Ένα σχέδιο σχηματίστηκε στο μυαλό της Άριας, ένας τρόπος να τιμήσει το όραμα του φιλοξενούμενου σεφ, ενώ παράλληλα υφαινόταν με τη φωνή του νησιού. Τα πρώτα πιάτα ξεκίνησαν: ένα λεπτό amuse-bouche από χταπόδι ποσέ σε ελαιόλαδο με μια δόση εσπεριδοειδών και άνηθου, ακολουθούμενο από ένα ορεκτικό που συνδύαζε ψητό χαλούμι με ώριμες στον ήλιο ντομάτες και μια ψιθυριστή δόση δίκταμου. Οι θαμώνες μουρμούρισαν με ικανοποίηση, τα πιρούνια τους χόρευαν στον ρυθμό των κυμάτων που χτυπούσαν απαλά στον γκρεμό από κάτω. Ωστόσο, η πραγματική στιγμή -αυτή που θα μπορούσε να αποδείξει την αξία της βραδιάς- ήρθε με το κυρίως πιάτο που είχε υποσχεθεί η Ρενάτα: ένα φιλέτο λαβρακιού γαρνιρισμένο με γαλάκτωμα γύρης μάραθου, στεφανωμένο με ζαχαρωμένο ξύσμα εσπεριδοειδών και μια κορδέλα μαύρου ελαιολάδου. Με τον φούρνο εκτός λειτουργίας, η ομάδα μπορεί να πανικοβλήθηκε, αλλά η Άρια ένιωσε αντ' αυτού μια παράξενη ησυχία να αναπτύσσεται μέσα της, μια πυξίδα που έδειχνε προς την ανθεκτικότητα. Μάζεψε τα υπόλοιπα εργαλεία και αυτοσχεδίασε. Σερβίρισε με ό,τι είχε: ένα στρώμα από μάραθο κρυμμένο κάτω από το ψάρι, η λάμψη της σάλτσας φωτισμένη με την επίμονη λάμψη του λεμονιού, και μια τελευταία, γενναία πινελιά από φύλλα δίκταμου για να φέρει μια ανάμνηση από τους άγριους λόφους του νησιού. Δεν ήταν αυτό που είχε σκιαγραφήσει η Ρενάτα στα βασιλικά μπλε πιάτα που ήταν στολισμένα με το πέρασμα, αλλά είχε μια ψυχή που το αρχικό σχέδιο δεν μπορούσε να αποτυπώσει. Η στιγμή της αλήθειας έφτασε καθώς το κυρίως πιάτο ταξίδευε προς τον σταθμό γευσιγνωσίας. Τα μάτια της Ρενάτα, κοφτερά σαν παντζούρια, στένεψαν και μετά μαλάκωσαν καθώς μελέτησε το πιάτο της Άρια. Δοκίμασε, μια αργή, συνειδητή γεύση που φαινόταν να μετράει όχι μόνο τη γεύση αλλά και το θάρρος που χρειαζόταν για να παρουσιάσει κάτι ατελώς τέλειο σε μια στιγμή πίεσης. Όταν κατάπιε, ένα μικρό χαμόγελο βρήκε τον δρόμο του στα χείλη της, όχι μια λάμψη θριάμβου, αλλά η ήσυχη αναγνώριση ότι το πιάτο είχε βρει τον δικό του χτύπο. Η τραπεζαρία φάνηκε να φουσκώνει καθώς η Ρενάτα έκανε σήμα στην ομάδα να σερβίρει με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση. Οι καλεσμένοι ασχολήθηκαν με κάθε μπουκιά σαν να άκουγαν μια ιστορία που λέγεται σε μπουκιές - το φιλί των εσπεριδοειδών, τη μνήμη της θάλασσας, τον ψίθυρο του βοτάνου, όλα ισορροπημένα σε μια γραμμή ανθεκτικότητας. Η χορωδία των ωχ και των επιφωνημάτων των θαμώνων ανέβηκε σαν παλίρροια, και η Άρια ένιωσε μια ζεστασιά που δεν περίμενε να έχει. Μετά το σερβίρισμα, η κουζίνα επικρατούσε μια σπάνια σιωπή, αυτή που καταλαγιάζει μετά τον τελευταίο βρυχηθμό μιας καταιγίδας. Η Ρενάτα πλησίασε τη θέση της Άρια, με τα μάτια της απαλά από κάτι σαν θαυμασμό και μια υπόνοια κάτι πιο σοφού: καθοδήγησης. «Βρήκες έναν τρόπο να πεις μια ιστορία με τα πιο απλά υλικά», είπε η Ρενάτα, με τη φωνή της να παρασύρεται από τον ατμό και τον άνεμο που έστριβαν τις ανοιχτές πόρτες του δωματίου. «Δεν είναι απλώς μαγείρεμα. είναι ακρόαση. Άκουσες το νησί, τη ζέστη, την αποτυχία και την πιθανότητα. Έτσι τιμάς ένα πιάτο». Εκείνο το βράδυ, το προσωπικό άφησε το ηλιοβασίλεμα να παραμείνει ως ευλογία και όχι ως θέαμα. Ο ουρανός έξω βαθαίνει από χρυσό σε μια βελούδινη μελανιά, η θάλασσα λιώνει από κάτω. Στη σιωπή που ακολούθησε την αναχώρηση των καλεσμένων, η Ρενάτα πρόσφερε στην Άρια κάτι πιο σπάνιο από έπαινο: μια ευκαιρία. Μίλησε για μια καθοδήγηση, μια πορεία που θα μπορούσε να ξεκινήσει με μια μαθητεία στην κουζίνα της, αν η Άρια μπορούσε να συνεχίσει με το ίδιο θράσος και τρυφερότητα που είχε δείξει απόψε. Πίσω στη βεράντα, η Άρια στεκόταν στην άκρη όπου η γη συναντούσε τον αέρα και παρακολουθούσε τα χρώματα να ξεθωριάζουν στο μπλε του βραδιού. Τα φώτα κατά μήκος της ακτής λαμπύριζαν σαν ένας αστερισμός αγκυροβολημένος στην Κύπρο. Η ανάσα της θάλασσας χάιδευε τα βράχια και έστελνε μια τελευταία φτερούγα ψεκασμού στο δέρμα της. Σκέφτηκε την οικογένειά της στην πατρίδα, την ηλικιωμένη γιαγιά που της έμαθε να γεύεται τη μνήμη του κόσμου με μια μόνο μπουκιά, και την υπόσχεση που κάποτε ψιθύρισε στον άνεμο: να μαγειρεύει για όσους άκουγαν με την ψυχή τους, όχι μόνο με το στόμα τους. Τις επόμενες μέρες, η φήμη της νύχτας ταξίδεψε στο ξενοδοχείο σαν ζεστό ρεύμα. Οι σελίδες κριτικών κυμάτιζαν με ατάκες για τον καλεσμένο του σεφ και το πιάτο που τραγουδούσε με μια νέα φωνή. Μια ανάρτηση στο Instagram από το Capt St George Hotel Resort, με ετικέτα τον λογαριασμό @capstgeorgeshotelresort, έφερε μια φωτογραφία του κυρίως πιάτου - φωτεινή, ελπιδοφόρα, αγκυροβολημένη από το όνομα της Άρια από κάτω. Δεν ήταν φήμη, αλλά μια πόρτα. Από αυτές που περνάς με τα μάτια σου ανοιχτά και τα χέρια σου έτοιμα να διαμορφώσουν αυτό που θα ακολουθήσει. Το πρωινό φως ξεχύθηκε ξανά πάνω από τον γκρεμό, πιο απαλό αυτή τη φορά, σαν η ίδια η μέρα να είχε ανακουφιστεί. Η Άρια περπάτησε προς την κουζίνα με πιο σταθερό ρυθμό, με την ανάμνηση της νύχτας ακόμα ζεστή στη γλώσσα της. Συνειδητοποίησε ότι τα ηλιοβασιλέματα πάνω από τον Sky 7 δεν σηματοδοτούσαν απλώς το τέλος μιας ημέρας. Προσέφεραν μια ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή. Η λάμψη του νησιού ζούσε στα πιάτα που θα ονειρευόταν αύριο, στον τρόπο που θα άκουγε τη ζέστη, τα βότανα και τη θάλασσα, και στο θάρρος να αυτοσχεδιάσει όταν ένα σχέδιο αποτύγχανε. Και έτσι η ιστορία εκείνης της νύχτας κατέληξε στη μνήμη του ξενοδοχείου, όχι ως μια ιστορία ενός άψογου μενού, αλλά ως μια απόδειξη της ακρόασης - της γης, των επισκεπτών, των αστεριών που κοίταζαν κάτω από το ανοιχτό παράθυρο του Sky 7. Για την Άρια, το μονοπάτι μπροστά της δεν είχε να κάνει με το να κυνηγήσει ένα μόνο αστέρι. είχε να κάνει με το να μάθει να βρίσκει το δικό της φως στη λάμψη ενός ηλιοβασιλέματος και στη συνέχεια να καθοδηγεί άλλους να μοιραστούν αυτή τη ζεστασιά στα δικά τους τραπέζια.

Die Sonne glitt über den Horizont von Paphos und tauchte das Meer in rosa und goldene Streifen, während das Sky 7 wie eine juwelenbesetzte Krone über den Klippen thront. Von der Terrasse des Cap St George Hotel Resort aus schien die Welt den Atem anzuhalten – die stille Ruhe vor einem Sturm aus Flammen und Aromen. Das war die Stunde, in der die Küche des Restaurants mehr wurde als nur Hitze und Dampf; sie wurde zu einem Eingang, einem Kanal zu Geschichten, die durch brutzelnde Pfannen und das Klirren von Gläsern geflüstert wurden. Aria hatte viele Abende auf dieser Terrasse gestanden, eine junge Köchin mit Mehl an den Händen und Sternen in den Augen. Sie jagte nicht Reichtum oder Ruhm hinterher; sie jagte einem Gefühl hinterher – der Nacht, in der sich ein Gericht wie eine Erinnerung anfühlte, die man noch nicht erlebt hatte, so wie ein Sonnenuntergang tausend kleine Versprechen in sich tragen kann. Einmal im Monat öffnete das Sky 7 ein Fenster zur Welt, indem es Michelin-Sterneköche aus aller Welt bewirtete. Heute Abend duftete es im Flur nach Zitrusfrüchten und Salz, und ein leises Summen erwartungsvoller Stimmung durchzog den Speisesaal. Die Küchentür schwang auf, und herein kam der Gast des Tages, Chefköchin Renata Moreau, eine Sterneköchin, deren Großartigkeit weit über den Silberglanz ihrer Pfannen hinausging. Ihre Anwesenheit erfüllte den Raum mit einer maßvollen Intensität, wie eine Geigensaite, gestimmt auf die Wahrscheinlichkeit von Perfektion. Sie begrüßte das Team mit einem Lächeln, das ihre Augen nicht ganz erreichte – ein Trick, den sie sich im Laufe der Jahre im Dienst von Kritikern, Auszeichnungen und den unausgesprochenen Maßstäben, die jedes Gericht bestimmten, angeeignet hatte. Ihre Ankunft kündigte einen Abend an, der mehr als nur ihre Technik auf die Probe stellen würde; er würde auch ihr Vertrauen auf die Probe stellen. Aria hatte schon früher unter Druck gearbeitet, aber dieser Moment hatte eine unerwartete Ernsthaftigkeit. Die Küche summte in immer höheren Tönen, als Renata das Menü für den Abend entwarf: eine Reihe von Gängen, die das Meer, die sonnenverwöhnte Insel und die Geschichten der Olivenbäume entlang der Küste würdigen sollten. Das Team agierte wie ein eingespieltes Orchester, und jedem Mitglied war bewusst, dass selbst der kleinste Fehlton die ganze Symphonie aus dem Gleichgewicht bringen konnte. Die ansteigende Handlung begann mit einem unerwarteten Schluckauf. Eine wichtige Kiste Safran kam zu spät, in die falsche Küche geliefert, und der Ofen – ein alter Freund und manchmal hartnäckiger Verbündeter – blieb während der Vorbereitungen für das berühmte Hauptgericht stehen. Die Spannung im Raum stieg spürbar an. Die Souschefs blickten Renata an und warteten auf Anweisungen, während die Köche über Eventualitäten flüsterten, über Improvisation angesichts eines alltäglichen Unglücks, das den Abend einer Legende ruinieren könnte. Aria befand sich im Auge des Sturms und musste dafür sorgen, dass der Service nicht außer Kontrolle geriet. Sie war nicht der Star; sie war der Faden, der das Gewebe vor dem Zerreißen bewahrte. Während Renata mitten im Flug die Speisekarte korrigierte, ließ Aria ihren Blick durch die Speisekammer schweifen – zypriotische Zitronen, duftender Dill, Diptamblätter, die nach wildem Rosmarin dufteten, Salz aus der Meeresbrise und ein Haufen frischer Wolfsbarsch, der im hellen Licht der Küche zu schimmern schien. In Arias Kopf reifte ein Plan, wie sie die Vision des Gastkochs würdigen und gleichzeitig die Stimme der Insel einfließen lassen konnte. Die ersten Gänge wurden serviert: ein delikates Amuse-Bouche aus in Olivenöl pochiertem Oktopus mit einem Hauch von Zitrusfrüchten und Dill, gefolgt von einer Vorspeise, die gegrillten Halloumi mit sonnengereiften Tomaten und einem Hauch von Diptam vereinte. Die Gäste murmelten voller zufriedenem Staunen, und ihre Gabeln tanzten im Takt der Wellen, die leise gegen die Klippe unter ihnen schlugen. Doch der eigentliche Moment – der, der beweisen sollte, wie wertvoll der Abend war – kam mit dem Hauptgericht, das Renata versprochen hatte: ein Wolfsbarschfilet mit einer Fenchelpollenemulsion, gekrönt mit kandierter Zitrusschale und einem Hauch schwarzem Olivenöl. Der Ofen war außer Betrieb, das Team wäre vielleicht in Panik geraten, doch Aria spürte stattdessen eine seltsame Ruhe in sich aufsteigen, einen Kompass, der ihr Kraft gab. Sie suchte die restlichen Utensilien zusammen und improvisierte. Sie servierte, was sie hatte: ein Fenchelbett unter dem Fisch, die leuchtende Soße erhellt durch das hartnäckige Leuchten der Zitrone, und ein letzter, mutiger Hauch von Diptamblättern als Erinnerung an die wilden Hügel der Insel. Es war nicht das, was Renata auf die königsblauen Teller entlang des Passes skizziert hatte, aber es trug eine Seele in sich, die der ursprüngliche Plan nicht einfangen konnte. Der Moment der Wahrheit kam, als das Hauptgericht zur Verkostungsstation gelangte. Renatas Augen, scharf wie Fensterläden, verengten sich und wurden dann sanfter, als sie Arias Teller betrachtete. Sie kostete, ein langsames, bewusstes Genießen, das nicht nur den Geschmack abzuschätzen schien, sondern auch den Mut, der nötig war, um in einem Moment der Spannung etwas unvollkommen Perfektes zu präsentieren. Als sie schluckte, huschte ein kleines Lächeln über ihre Lippen, kein strahlender Triumph, sondern die stille Erkenntnis, dass das Gericht seinen eigenen Herzschlag gefunden hatte. Der Speisesaal schien aufzuatmen, als Renata dem Team signalisierte, mit neuem Selbstvertrauen zu servieren. Die Gäste genossen jeden Bissen, als lauschten sie einer Geschichte, die in kleinen Häppchen erzählt wurde – der Hauch von Zitrusfrüchten, die Erinnerung an das Meer, das Flüstern von Kräutern, alles auf einer Linie der Widerstandsfähigkeit. Der Chor der lautstarken „Ohs“ und Ausrufe der Gäste stieg wie eine Flut an, und Aria spürte eine Wärme, die sie nicht erwartet hatte. Nach dem Servieren breitete sich in der Küche eine seltene Stille aus, wie sie sich nach dem letzten Tosen eines Sturms einstellt. Renata trat an Arias Platz, ihre Augen strahlten Bewunderung aus, und ein Hauch von etwas Weiserem: Mentoring. „Du hast einen Weg gefunden, mit den einfachsten Zutaten eine Geschichte zu erzählen“, sagte Renata, getragen vom Dampf und Wind, der durch die offenen Türen des Raumes strich. „Das ist nicht nur Kochen; das ist Zuhören. Du hast der Insel zugehört, der Hitze, dem Scheitern und der Möglichkeit. So würdigt man ein Gericht.“ An diesem Abend ließen die Mitarbeiter den Sonnenuntergang als Segen und nicht als Spektakel in sich ruhen. Der Himmel draußen verdunkelte sich von Gold zu einem samtigen Blau, das Meer darunter wurde schmelzend. In der Stille, die auf die Abreise der Gäste folgte, bot Renata Aria etwas Selteneres als Lob an: eine Chance. Sie sprach von Mentoring, einem Weg, der mit einer Ausbildung in ihrer eigenen Küche beginnen könnte, wenn Aria mit der gleichen Courage und Zärtlichkeit weitermachen könnte, die sie heute Abend gezeigt hatte. Zurück auf der Terrasse stand Aria am Rand, wo Erde und Luft aufeinandertrafen, und beobachtete, wie die Farben im Abendblau verschwanden. Die Lichter entlang der Küste funkelten wie ein Sternbild, das auf Zypern verankert ist. Der Atem des Meeres strich über die Felsen und schickte einen letzten Gischtschwall über ihre Haut. Sie dachte an ihre Familie zu Hause, an die alte Großmutter, die ihr beigebracht hatte, die Erinnerung an die Welt mit einem einzigen Bissen zu schmecken, und an das Versprechen, das sie einst in den Wind geflüstert hatte: für diejenigen zu kochen, die mit ihrer Seele zuhörten, nicht nur mit ihrem Mund. In den folgenden Tagen zogen die Neuigkeiten von dieser Nacht wie eine warme Strömung durch das Hotel. Die Kritikenseiten waren voll mit Zeilen über den Gast des Küchenchefs und das Gericht, das mit einer neuen Stimme sang. Ein Instagram-Post des Cap St George Hotel Resort, getaggt mit dem Account @capstgeorgeshotelresort, zeigte ein Foto des servierten Hauptgerichts – strahlend, hoffnungsvoll, verankert durch Arias Namen darunter. Es war kein Ruhm, sondern eine Tür. Die Art, durch die man mit offenen Augen und den Händen tritt, bereit, das Kommende zu gestalten. Morgenlicht fiel wieder über die Klippe, diesmal sanfter, als wäre der Tag vorbei. Aria ging mit gleichmäßigerem Rhythmus in die Küche, die Erinnerung an die Nacht noch warm auf ihrer Zunge. Ihr wurde klar, dass Sonnenuntergänge über Sky 7 nicht nur das Ende eines Tages markierten; sie boten die Chance, neu anzufangen. Das Leuchten der Insel lebte in den Gerichten weiter, die sie sich für den nächsten Tag ausdachte, in der Art, wie sie der Hitze, den Kräutern und dem Meer lauschte, und in dem Mut zu improvisieren, wenn ein Plan nicht aufging. Und so prägte sich die Geschichte jener Nacht ins Gedächtnis des Hotels ein, nicht als Erzählung eines tadellosen Menüs, sondern als Zeugnis des Zuhörens – auf das Land, auf die Gäste, auf die Sterne, die durch das offene Fenster von Sky 7 herabblickten. Für Aria ging es auf dem Weg vor ihr nicht darum, einem einzelnen Stern nachzujagen; es ging darum, ihr eigenes Licht im Schein eines Sonnenuntergangs zu finden und dann andere dazu anzuleiten, diese Wärme an ihren eigenen Tischen zu teilen.