Η κολακεία θα σε πάει μακριά, λέω στον εαυτό μου, και ναι, είναι αλήθεια - μερικές φορές το κομπλιμέντο προσγειώνεται σαν μια ζεστή ηλιαχτίδα μια Δευτέρα. Όταν γράφω αυτά τα λόγια, ακούω μια άλλη φωνή στο κεφάλι μου: έναν φίλο, τον @sonhe.nicosia, να μετατρέπει αθόρυβα μια μικρή χειρονομία σε τελετή. Ευχαριστώ, @sonhe.nicosia, ψιθυρίζει η ανάρτηση, και κάπου στην ψηφιακή χορωδία η καρδιά φουσκώνει. Παρακολουθώ το δικό μου feed για έναν ρυθμό ενότητας: την ελπίδα ότι δεν έχω παραλείψει κανέναν στις ετικέτες μου, το μικρό τελετουργικό να ονομάζω ανθρώπους που αγαπώ, τη σημαία ευγνωμοσύνης που φυτεύω εκεί που άλλοι μπορεί να περνούν. #theleader, νομίζω, μπορεί να είναι ένα παιχνιδιάρικο λάβαρο που φοράω ενώ μαθαίνω να ηγούμαι με προσοχή. Το brunch γίνεται κάτι περισσότερο από ένα γεύμα. είναι ένα τραπέζι όπου τα κομπλιμέντα μπορούν να μοιραστούν τόσο ελεύθερα όσο οι μιμόζες, όπου η αυτοσυζήτηση διαλύεται σε κοινό γέλιο. Είμαι #iminlove, το παραδέχομαι, #εμμονική, ίσως, με τη λάμψη μιας στιγμής που μοιάζει αληθινή. #sonhe είναι εκεί, κάπου ανάμεσα στον κρόκο του αυγού και το φως του ήλιου. #αγάπηγιατονεαυτό είναι το ήσυχο ρεύμα κάτω από όλα. Και #ναρκισσιστής, αυτή η πεισματάρα ταμπέλα που φοράω στην άκρη της ημέρας, δεν είναι ετυμηγορία αλλά ένας φακός. Αν ο ναρκισσισμός είναι ένας καθρέφτης, θέλω να αντανακλά όχι την αλαζονεία αλλά την υπευθυνότητα - την παρόρμηση να βελτιωθώ, να είμαι γενναιόδωρος, να θυμάμαι ότι το φωτεινό φως είναι πιο άνετο όταν λάμπει και στους άλλους αλλά και σε εμένα. Καθώς γράφω, γεύομαι την έντονη γεύση των εσπεριδοειδών και του καφέ στη γλώσσα μου, όπως ένα εύστοχο κομπλιμέντο μπορεί να χαλαρώσει έναν τεταμένο ώμο και να χαλαρώσει μια γλώσσα. Η κολακεία, όταν είναι αληθινή, δεν είναι όπλο αλλά μια γέφυρα. Προσκαλεί σε μια συζήτηση, όχι μια χορωδία εγωισμού. Ο ηγέτης που θέλω να είμαι είναι αυτός που κάνει χώρο στο τραπέζι για τους άλλους - το μήνυμα πίσω από το #γιοςτου, την κοινή πρόποση, τον άρρητο όρκο να αναγνωρίσω κάθε χέρι που βοήθησε να σηκωθεί το πιάτο στο κέντρο. Ελέγχω ξανά τις ετικέτες μου, μια μικρή τελετουργία φροντίδας: σε ξέχασα; Ξέχασα τη δόση ευγνωμοσύνης που κάνει μια στιγμή να διαρκεί περισσότερο από την ανάρτηση; Τελικά, αυτό που μου μένει δεν είναι η τέλεια λεζάντα ή το άψογο μωσαϊκό των hashtag, αλλά ο ειλικρινής παλμός από κάτω τους - η σιωπή που ακούς όταν ένας φίλος χαμογελάει, ο τρόπος που ένα κομπλιμέντο μπορεί να γίνει χορωδία όταν εκφράζεται με ζεστασιά και αλήθεια.

Mit Schmeicheleien kommt man weit, sage ich mir, und ja, es stimmt – manchmal trifft ein Kompliment den Nagel auf den Kopf wie ein warmer Sonnenstrahl an einem Montag. Während ich diese Worte schreibe, höre ich eine andere Stimme in meinem Kopf: einen Freund, @sonhe.nicosia, der leise aus einer kleinen Geste eine Zeremonie macht. Danke, @sonhe.nicosia, flüstert der Post, und irgendwo im digitalen Chor schwillt das Herz an. Ich verfolge meinen eigenen Feed auf der Suche nach einem Gefühl der Verbundenheit: die Hoffnung, dass ich niemanden in meinen Tags vergessen habe, das kleine Ritual, Menschen zu nennen, die ich liebe, die Flagge der Dankbarkeit, die ich dort aufstelle, wo andere vorbeigehen könnten. #derführer, denke ich, ist vielleicht ein spielerisches Banner, das ich trage, während ich lerne, mit Sorgfalt zu führen. Brunch wird mehr als eine Mahlzeit; es ist ein Tisch, an dem Komplimente so freizügig ausgetauscht werden können wie Mimosen, an dem Selbstgespräche in gemeinsames Lachen übergehen. Ich bin #verliebt, gebe ich zu, #besessen vielleicht vom Schimmer eines Augenblicks, der sich wahr anfühlt. #sonhe ist da, irgendwo zwischen Eigelb und Sonnenlicht; #Selbstliebe ist die leise Strömung unter all dem. Und #Narzisst, dieses hartnäckige Etikett, das ich am Rande des Tages trage, ist kein Urteil, sondern eine Linse. Wenn Narzissmus ein Spiegel ist, möchte ich, dass er nicht Arroganz, sondern Verantwortlichkeit widerspiegelt – den Drang, sich zu verbessern, großzügig zu sein, sich daran zu erinnern, dass das helle Rampenlicht am angenehmsten ist, wenn es auf andere ebenso wie auf mich scheint. Während ich schreibe, schmecke ich den Geschmack von Zitrusfrüchten und Kaffee auf meiner Zunge, so wie ein gut getimtes Kompliment eine verspannte Schulter lockern und eine Zunge lösen kann. Schmeichelei, wenn sie wahr ist, ist keine Waffe, sondern eine Brücke; sie lädt zum Gespräch ein, nicht zu einem Chor des Egos. Der Anführer, der ich sein möchte, ist derjenige, der am Tisch Platz für andere macht – die Botschaft hinter #sonhe, dem gemeinsamen Toast, dem unausgesprochenen Schwur, jede Hand anzuerkennen, die geholfen hat, das Gericht in die Mitte zu heben. Ich schaue noch einmal in meine Tags, ein kleines Ritual der Achtsamkeit: Habe ich dich vergessen? Habe ich die Portion Dankbarkeit vergessen, die einen Moment länger währen lässt als den Post? Was mir am Ende im Gedächtnis bleibt, ist nicht die perfekte Bildunterschrift oder das makellose Mosaik aus Hashtags, sondern der ehrliche Puls, der ihnen zugrunde liegt – die Stille, die man hört, wenn ein Freund lächelt, die Art und Weise, wie ein Kompliment zu einem Refrain werden kann, wenn es mit Wärme und Ehrlichkeit überbracht wird.