Το μόνο που ήθελα ήταν ένα μπλε M&M. Απλώς ένα μικροσκοπικό, γυαλιστερό φάρο γαλάζιας ευτυχίας, καθισμένο εκεί σαν ένα αυτάρεσκο κύμα ωκεανού στο ράφι του παντοπωλείου. Δεν ζητούσε πολλά: μια γλυκιά λάμψη χρώματος, μια στιγμιαία άνοδο της διάθεσης και ίσως μια ιστορία στο Instagram που θα μπορούσε να καυχηθεί πριν το μεσημεριανό γεύμα. Αντ' αυτού, ξεκίνησε μια φιλοσοφική οδύσσεια αναλογιών, θερμίδων και της πραγματικής έννοιας του «δωρεάν». Αν ζύγιζε 0 και κόστιζε 0,00 λίρες, τότε είχε και 0 θερμίδες. Σωστά; Αυτή ήταν η νοητική εξίσωση που συνέχιζα να σχηματίζω ενώ το μπλε γλυκό με κοιτούσε με τον αέρα ενός μικροσκοπικού, ζαχαρωμένου φιλοσόφου-βασιλιά. Στο κεφάλι μου, οι αριθμοί ευθυγραμμίζονταν: μηδενικό βάρος, μηδενική τιμή, μηδενικές θερμίδες. Οι κενές θερμίδες υπάρχουν μόνο στο σύμπαν των memes σνακ, το ήξερα - αλλά το όνειρο επέμενε. Αν μια λιχουδιά μπορεί να είναι και χωρίς βάρος και χωρίς κόστος, πρέπει να είναι και άγευστη; Και αν έχει 0 θερμίδες, εξακολουθεί να μετράει ως σνακ ή είναι απλώς μια ευγενική υπόδειξη ότι η διατροφή υπήρχε κάποτε; Φυσικά, το μετέτρεψα σε ένα life trick. Γιατί προφανώς κάθε πρόβλημα λύνεται με ένα έξυπνο κόλπο και ένα hashtag. Έστειλα το ιερό μήνυμα στους @mmsuk και @mmschocolate, σαν να μετέδιδα μια προσευχή στους θεούς της μαγειρικής: #mms #mmschocolate #lifehacks. Το feed μου γέμισε με εμπνευσμένα αποφθέγματα για τη δύναμη της θέλησης και περιστασιακά φιλικές υπενθυμίσεις ότι η σοκολάτα είναι το πραγματικό κόλπο ζωής στο οποίο όλοι πιστεύουμε. Αν το μπλε M&M άκουγε, παρέμενε σιωπηλό και απολαυστικά επικριτικό. Η κουζίνα έγινε η αρένα μου. Κήρυξα πόλεμο στην πραγματικότητα με μια μεγεθυμένη ζυγαριά, ένα χρονόμετρο και το είδος της αυτοπεποίθησης που έχεις μόνο όταν κυνηγάς έναν μύθο. Αν η ζυγαριά αναβόσβηνε, μάθαινα να αναβόσβηνα τα μάτια μου. Αν οι θερμίδες αρνούνταν να εμφανιστούν στην ετικέτα, τους ανακήρυττα συνωμότες και άρχισα να αφηγούμαι τη μεγάλη τους απόδραση. Συζητούσα με το μπλε M&M σαν να ήταν ένα μικροσκοπικό μαντείο σκαρφαλωμένο σε έναν θρόνο από γλυκά: «Μίλα, ω μπλε, και αποκάλυψε την κρυφή σου αβαρή σοφία». Δεν πρόσφερε τίποτα άλλο παρά μια αστραφτερή λάμψη και το απαλό κροτάλισμα ενός περιτυλίγματος καθώς λικνιζόταν στο φως του ήλιου. Εν τω μεταξύ, το διαδίκτυο μου θύμισε ότι το κυνήγι της τελειότητας των μπλε καραμελών είναι μια ατμόσφαιρα, όχι ένα σνακ. Έψαξα σε memes, ζυγίσεις και τέλεια σκηνοθετημένα σνακ με τέλεια βρώσιμη ηθική. Το κενό ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο ενός μπλε θαύματος 0 θερμίδων, 0 βάρους και 0,00 λιρών εξελίχθηκε σε μια ατάκα σε φυσικό μέγεθος. Ίσως το μπλε M&M δεν χάθηκε. Ίσως εγώ ήμουν αυτή που χάθηκε υπέροχα, εξωφρενικά, γελοία στην καταδίωξη. Στο τέλος, δεν επικαλέστηκα ένα απτό μπλε M&M. Αυτό που επικαλέστηκα ήταν μια μικρή, θεαματική επίγνωση: μερικές φορές η χαρά δεν βρίσκεται στο πράγμα που πιάνεις, αλλά στο κυνήγι, στις γελοίες τελετουργίες που εκτελούμε για να νιώσουμε ότι κερδίζουμε σε κάτι τόσο απλό όσο το να πάρουμε μια καραμέλα. Το μπλε M&M παραμένει ένας μύθος στο ράφι, ένα σύμβολο που ούτε καν μια ετικέτα τιμής δεν μπορεί να πνιγεί στο θαύμα. Και αν με ρωτήσετε γιατί το κυνήγησα, θα σας πω την αλήθεια: επειδή η ζωή είναι μια σειρά από λαμπρές, γελοίες απάτες που μας επιβάλλει το σύμπαν, και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να γελάσουμε και να προσποιηθούμε γλυκά ότι προλαβαίνουμε το χρώμα που δεν ζύγιζε τίποτα και δεν κόστιζε τίποτα. Έτσι δεν πήρα την καραμέλα, αλλά κέρδισα μια ιστορία, ένα χαμόγελο και μια ελαφρώς ύποπτη γεύση στο στόμα μου που λέει, κάποια μέρα, κάπου, ένα μπλε M&M μπορεί επιτέλους να αποκαλυφθεί - όχι ως σνακ, αλλά ως υπενθύμιση ότι κάποια πράγματα είναι υπέροχα, απίστευτα φανταστικά. Και αυτό είναι αρκετό για να συνεχίσουμε να κυνηγάμε, με ένα χαζό χαμόγελο και μια καρδιά γεμάτη ανάλαφρο σκεπτικισμό.

Ich wollte einfach nur ein blaues M&M. Ein winziges, glänzendes Leuchtfeuer bonbonblauen Glücks, das wie eine selbstgefällige Meereswelle im Supermarktregal lag. Es verlangte nicht viel: einen süßen Farbtupfer, einen kurzen Stimmungsaufheller und vielleicht eine Instagram-Story, mit der man vor dem Mittagessen angeben konnte. Stattdessen begann eine philosophische Odyssee der Proportionen, Kalorien und der wahren Bedeutung von „kostenlos“. Wenn es 0 wog und 0,00 £ kostete, dann hatte es auch 0 Kalorien. Stimmt’s? Das war die mentale Gleichung, die ich mir immer wieder stellte, während mich die blaue Süßigkeit mit der Miene eines kleinen, gezuckerten Philosophenkönigs anstarrte. In meinem Kopf fügten sich alle Zahlen zusammen: null Gewicht, null Preis, null Kalorien. Leere Kalorien gibt es nur im Universum der Snack-Memes, das wusste ich – aber der Traum ließ nicht locker. Wenn eine Leckerei sowohl schwerelos als auch kostenlos sein kann, muss sie dann auch geschmacklos sein? Und wenn es 0 Kalorien hat, zählt es dann noch als Snack oder ist das bloß eine höfliche Andeutung, dass es Ernährung mal gab? Natürlich habe ich daraus einen Lifehack gemacht. Denn offensichtlich lässt sich jedes Problem mit einem cleveren Trick und Hashtags lösen. Ich schickte die heilige Botschaft an @mmsuk und @mmschocolate, als würde ich ein Gebet an die kulinarischen Götter senden: #mms #mmschocolate #lifehacks. Mein Feed füllte sich mit inspirierenden Zitaten über Willenskraft und der gelegentlichen freundlichen Erinnerung, dass Schokolade der wahre Lifehack ist, an den wir alle glauben. Falls das blaue M&M zuhörte, blieb es stumm und köstlich wertend. Die Küche wurde zu meiner Arena. Ich führte Krieg gegen die Realität mit einer vergrößerten Waage, einer Stoppuhr und der Art von Selbstvertrauen, die man nur hat, wenn man einem Mythos nachjagt. Wenn die Waage blinkte, lernte ich zurückzublinzeln. Wenn die Kalorien sich weigerten, auf dem Etikett zu erscheinen, erklärte ich sie zu Verschwörern und begann, ihren großen Ausbruch zu erzählen. Ich diskutierte mit dem blauen M&M, als wäre es ein kleines Orakel auf einem Süßigkeitenthron: „Sprich, oh Blauer, und offenbare deine heimliche, schwerelose Weisheit.“ Es bot nichts außer einem schimmernden Glanz und dem leisen Klirren der Verpackung, während es im Sonnenlicht schwankte. Währenddessen erinnerte mich das Internet daran, dass die Jagd nach der perfekten blauen Süßigkeit eine Stimmung ist, kein Snack. Ich scrollte durch Memes, Wiegeergebnisse und perfekt inszenierte Snacks mit perfekt essbarer Ethik. Die Kluft zwischen Realität und dem Traum eines 0-Kalorien-, 0-Gewichts- und £0-Preis-blauen Wunders wurde zu einer lebensgroßen Pointe. Vielleicht war das blaue M&M nicht verloren; vielleicht war ich diejenige, die sich auf der Jagd wunderbar, unerhört, lächerlich verirrte. Am Ende habe ich kein greifbares blaues M&M heraufbeschworen. Was ich jedoch erlangte, war eine kleine, spektakuläre Erkenntnis: Manchmal liegt die Freude nicht in dem, was man fängt, sondern in der Jagd, in den lächerlichen Ritualen, die wir durchführen, um uns bei etwas so Einfachem wie dem Gewinn eines Bonbons wie Sieger zu fühlen. Das blaue M&M bleibt ein Mythos im Regal, ein Symbol, dem nicht einmal ein Preisschild das Staunen nehmen kann. Und wenn Sie mich fragen, warum ich ihm hinterhergejagt bin, sage ich Ihnen die Wahrheit: Weil das Leben eine Aneinanderreihung brillanter, lächerlicher Betrügereien ist, die das Universum uns vorspielt, und das Beste, was wir tun können, ist zu lachen und uns lieblich einzubilden, wir würden die Farbe einholen, die nichts wog und nichts kostete. Also habe ich das Bonbon nicht bekommen, aber ich habe eine Geschichte, ein Lächeln und einen leicht verdächtigen Geschmack im Mund gewonnen, der mir sagt, dass sich eines Tages, irgendwo, endlich ein blaues M&M zeigen könnte – nicht als Snack, sondern als Erinnerung daran, dass manche Dinge wunderbar, unmöglich imaginär sind. Und das reicht aus, um mit einem albernen Grinsen und einem Herzen voller unbeschwerter Skepsis weiter zu jagen.