Μπήκα στην πιτσαρία Cinquecento ένα πιο καινούργιο από το αναμενόμενο βράδυ Παρασκευής, παρασυρμένη από τον γνώριμο βουητό μιας πόλης που δεν ησυχάζει ποτέ εντελώς. Η βιτρίνα έλαμπε ζεστά, το άρωμα της ζύμης με ξύλα αναμειγνύεται με μια νότα φιστικιού και burrata - το είδος του αρώματος που σε κάνει να εγκαταλείψεις την προσοχή και να ακολουθήσεις τη μύτη σου. Στο εσωτερικό, ο χώρος έμοιαζε οικείος αλλά και θορυβώδης, με ένα ζωηρό πλήθος να βρίσκεται γύρω από ξύλινα τραπέζια και έναν ορατό, βρυχώμενο φούρνο που έκλεβε κάθε σπιθαμή της κεντρικής σκηνής. Ήρθα για την πίτσα και παρήγγειλα αυτήν που έκανε όλο το τραπέζι να βουίζει: την Romagnola. Ο σερβιτόρος απήγγειλε τα συστατικά της με μια ήσυχη αυτοπεποίθηση - πέστο φιστικιού, burrata, μορταδέλα, ψιλοκομμένα φιστίκια, μοτσαρέλα fiordilatte, λάδι EVO και μερικές άλλες τελευταίες πινελιές που με άφησαν να φαντάζομαι την πρώτη μπουκιά πριν καν το πιάτο αγγίξει το τραπέζι. Η προσμονή μεγάλωσε καθώς παρακολουθούσα την ομάδα στην ανοιχτή κουζίνα να στέλνει την μια πίτα μετά την άλλη, με τις ζύμες να φουσκάλουν ένα τέλειο κεχριμπαρένιο χρώμα και τα υλικά να είναι τοποθετημένα με μια φροντίδα που υποδήλωνε κάτι περισσότερο από απλή ταχύτητα. Όταν η Romagnola τελικά προσγειώθηκε μπροστά μου, έμοιαζε με έναν πίνακα σύγχρονου ιταλικού ρομαντισμού: μια λεπτή, φουσκαλωτή ζύμη με ένα λεπτό κάρβουνο κατά μήκος των άκρων, μια φωτεινή λάμψη από το λάδι EVO και μια ζωντανή πράσινη νότα πέστο φιστικιού που ξεπρόβαλε μέσα από τις στρώσεις. Η burrata καθόταν σαν ένα κρεμώδες σύννεφο στη μέση, υπόσχοντας απαλότητα, ενώ φέτες μορταδέλας κάλυπταν τη βάση, λαμπερές και χλωμές. Θρυμματισμένα φιστίκια διασκορπίζονταν στην επιφάνεια και η μοτσαρέλα fiordilatte έλιωνε σε μεταξένιες λίμνες που τραβούσαν με κάθε σήκωμα της φέτας. Δεν ήταν απλώς μια πίτσα. Έμοιαζε με ένα προσεκτικά φτιαγμένο πιάτο, όπου κάθε στοιχείο είχε χώρο να μιλήσει. Η πρώτη μπουκιά ήταν η στιγμή που όλα έκαναν κλικ. Η ζύμη έδινε μια τραγανή κρούστα στην άκρη, δίνοντας τη θέση της σε ένα τρυφερό, ευάερο εσωτερικό που υποδήλωνε ένα μακρύ, υπομονετικό ψήσιμο. Το πέστο φιστικιού εισήγαγε μια γλυκύτητα ξηρών καρπών και μια διακριτική βοτανική νότα, με την πράσινη απόχρωση του φωτεινή στο φόντο του τυριού. Στη συνέχεια, η burrata απελευθέρωσε την πολυτέλειά της - το είδος της κρεμώδους υφής που καλύπτει τη γλώσσα χωρίς να θολώνει τις αισθήσεις. Η μορταδέλα πρόσθεσε μια απαλή, αλμυρή πλούσια γεύση, ενώ η μοτσαρέλα fiordilatte έλιωσε σε μια μεταξωτή κορδέλα που έδενε τα πάντα μεταξύ τους. Τα ψιλοκομμένα φιστίκια έδωσαν μικρές εκρήξεις τραγανότητας, ένα υφικό αντίστιγμα που κράτησε την προσοχή μου αγκυροβολημένη σε κάθε μπουκιά. Και το λάδι EVO - φρουτώδες, πιπεράτο, που ολοκληρώνεται με μια απαλή γυαλάδα - έδωσε ζωή σε ολόκληρη τη σύνθεση, σαν οι γεύσεις να χόρευαν σε αργή κίνηση. Σε όλο το γεύμα, διαπίστωσα ότι η ισορροπία ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Η ζύμη δεν ήταν τόσο λεπτή ώστε να ραγίζει κάτω από το βάρος των καλών επικαλύψεων, ούτε κατακλύζει τη γέμιση με βάρος. Έφερε έναν ψίθυρο καπνιστού κάρβουνου, σήμα κατατεθέν ενός καλοδιατηρημένου ξυλόφουρνου, ενώ παρέμεινε αρκετά εύκαμπτη για να διπλώνει σε μια ικανοποιητική δίπλωση χωρίς αντίσταση. Το πέστο φιστικιού έκανε περισσότερα από το να διακοσμήσει—το άρωμα ξηρών καρπών εναρμονιζόταν με την πολυτελή κρεμώδη υφή της burrata και την απαλή αλμυρή γεύση της μορταδέλας, ενώ η μοτσαρέλα συνέδεε κάθε στοιχείο σε ένα συνεκτικό σύνολο. Όσο για την ατμόσφαιρα, η τραπεζαρία του Cinquecento ήταν ζεστή και φιλική. Το προσωπικό ήταν χαμογελαστό και προσεκτικό χωρίς να φαίνεται βιαστικό, ελέγχοντας αρκετά για να επιβεβαιώσει ότι απολάμβανα το πιάτο και να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με το μενού. Η διακόσμηση έκλινε σε ρουστίκ-μοντέρνο στυλ: εμφανές τούβλο, λευκά κεραμικά πλακάκια και η απαλή λάμψη του φωτισμού σε vintage στυλ που έκανε τα πράσινα και τα κρεμώδη πιάτα να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο. Είναι το είδος του χώρου που προσκαλεί ένα αργό, παρατεταμένο γεύμα αντί για ένα γρήγορο σνακ, κάτι που μου ταίριαξε απόλυτα. Αν σχεδιάζετε μια επίσκεψη, μερικές πρακτικές σημειώσεις από αυτή την εμπειρία: το Romagnola είναι εύκολο να το μοιραστείτε, αλλά αν είστε πεινασμένοι, παραγγείλτε ένα τεμάχιο και μερικά συνοδευτικά ή ποτά για να ρυθμίσετε το γεύμα. Το μενού είναι γεμάτο με άλλες δελεαστικές επιλογές, οπότε αξίζει να φτάσετε με όρεξη και ανοιχτό μυαλό για να δοκιμάσετε κάτι που συνήθως δεν παραγγέλνετε σε πιτσαρία. Όσο για το χρονοδιάγραμμα, πήγα λίγο νωρίτερα το βράδυ για να αποφύγω το πλήθος του Σαββατοκύριακου, και ο ρυθμός ήταν χαλαρός - η εξυπηρέτηση ήταν σταθερή και η κουζίνα διατήρησε τον ρυθμό σε κίνηση χωρίς να θυσιάζει την ακρίβεια. Θα την έλεγα την καλύτερη πίτσα στο Λονδίνο; Με βάση αυτή τη μοναδική, συγκλονιστική συνάντηση, θα έλεγα ότι είναι ανάμεσα στις τολμηρές υποψήφιες. Η Romagnola ξεχωρίζει για τις πολυεπίπεδες γεύσεις και το προσεγμένο παιχνίδι υφών της, και η Cinquecento πετυχαίνει την ισορροπία μεταξύ μιας τραγανής, φουσκαλωτής ζύμης και μιας πολυτελώς κρεμώδους, αλμυρής επικάλυψης. Είναι το είδος της πίτσας που μένει στη μνήμη πολύ μετά την τελευταία μπουκιά, το είδος που σας κάνει να σχεδιάσετε ένα ταξίδι επιστροφής για να δοκιμάσετε μια άλλη επικάλυψη με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό. Συμβουλές για την επίσκεψή σας: - Να περιμένετε μια ζωντανή ατμόσφαιρα και μια σύντομη αναμονή κατά τις ώρες αιχμής. Η κράτηση εκ των προτέρων μπορεί να σας βοηθήσει να εξασφαλίσετε ένα τραπέζι. - Αν σας αρέσουν τα κρεμώδη τυριά, η burrata στην Romagnola δεν πρέπει να χάσετε — αφήστε την να λιώσει με τα άλλα υλικά πριν την δοκιμάσετε. - Προτάσεις συνδυασμού: ένα τραγανό λευκό ή ένα ελαφρύ, δροσιστικό κόκκινο μπορεί να συμπληρώσει όμορφα το φιστίκι και τη μορταδέλα χωρίς να υπερισχύσει της πίτσας. - Αφήστε χώρο για επιδόρπιο ή ένα δεύτερο πιάτο αν πεινάτε για περισσότερα ιταλικά εμπνευσμένα σνακ. Με λίγα λόγια, το Cinquecento δεν σερβίρει απλώς πίτσα. Δημιουργεί μια εμπειρία — μια εμπειρία που αποτελεί ισχυρό επιχείρημα για να συγκαταλέγεται στις καλύτερες του Λονδίνου. Αν ψάχνετε για μια πίτσα που να είναι ταυτόχρονα ευρηματική και βαθιά άνετη, η Romagnola στην πιτσαρία Cinquecento ίσως είναι το κομμάτι που θα θυμάστε πολύ καιρό αφότου αδειάσετε τον δίσκο σας.

Ich schlenderte an einem unerwartet unerwarteten Freitagabend in die Cinquecento Pizzeria, angezogen vom vertrauten Summen einer Stadt, die nie ganz zur Ruhe kommt. Die Fassade strahlte warm, der Duft von Holzofenteig vermischte sich mit einem Hauch von Pistazien und Burrata – die Art von Duft, der einen alle Vorsicht außer Acht lässt und der Nase folgen lässt. Drinnen wirkte der Raum intim und doch geschäftig, mit einer lebhaften Menge, die sich um Holztische drängte, und einem sichtbaren, prasselnden Ofen, der jeden Zentimeter der Bühne einnahm. Ich kam wegen der Pizza und bestellte die, die den ganzen Tisch zum Summen brachte: die Romagnola. Der Kellner zählte mit ruhiger Zuversicht die Zutaten auf – Pistazienpesto, Burrata, Mortadella, gehackte Pistazien, Fiordilatte-Mozzarella, natives Olivenöl extra und ein paar andere Feinheiten, die mich schon an den ersten Bissen denken ließen, bevor das Gericht überhaupt den Tisch berührte. Die Vorfreude stieg, als ich zusah, wie das Team in der offenen Küche eine Pizza nach der anderen produzierte. Die Krusten brannten in einem perfekten Bernsteinton und die Beläge waren mit einer Sorgfalt angerichtet, die mehr als nur Schnelligkeit vermuten ließ. Als die Romagnola endlich vor mir landete, sah sie aus wie ein Gemälde moderner italienischer Romantik: eine dünne, blasige Kruste mit zart verkohlten Rändern, ein heller Schimmer vom nativen Olivenöl extra und ein leuchtend grüner Hauch von Pistazienpesto, der zwischen den Schichten hervorlugte. Die Burrata lag wie eine cremige Wolke in der Mitte und versprach Zartheit, während Mortadella-Scheiben den Boden säumten, glänzend und blass. Zerstoßene Pistazien bedeckten die Oberfläche, und Fiordilatte-Mozzarella schmolz zu seidigen Pfützen, die sich mit jedem Anheben des Stücks zusammenzogen. Es war nicht einfach nur eine Pizza; es fühlte sich an wie ein sorgfältig zusammengestelltes Gericht, bei dem jedes Element Raum hatte, sich zu entfalten. Der erste Bissen war der Moment, in dem alles klickte. Die Kruste knackte am Rand und gab den Blick auf ein zartes, luftiges Inneres frei, das auf langes, geduldiges Backen schließen ließ. Das Pistazienpesto sorgte für eine nussige Süße und eine subtile Kräuternote, wobei sein grüner Farbton sich hell vom Käse abhob. Dann entfaltete die Burrata ihre ganze Fülle – die Art von Cremigkeit, die die Zunge umhüllt, ohne die Sinne zu betäuben. Die Mortadella fügte eine weiche, salzige Fülle hinzu, während der Fiordilatte-Mozzarella zu einem seidigen Band schmolz, das alles zusammenhielt. Die gehackten Pistazien sorgten für kleine Knuspermomente, ein struktureller Kontrapunkt, der meine Aufmerksamkeit bei jedem Bissen fesselte. Und das EVO-Öl – fruchtig, pfeffrig und mit einem sanften Glanz im Abgang – erweckte die gesamte Komposition zum Leben, als würden die Aromen in Zeitlupe tanzen. Während des gesamten Essens empfand ich die Balance als wirklich besonders. Die Kruste war nicht so dünn, dass sie unter dem Gewicht des guten Belags brach, noch erdrückte sie die Füllung durch ihr Gewicht. Es duftete nach Rauch, ein Markenzeichen eines gut gepflegten Holzofens, und blieb gleichzeitig biegsam genug, um sich ohne Widerstand zufriedenstellend falten zu lassen. Das Pistazienpesto war mehr als nur Dekoration – das nussige Aroma harmonierte mit der üppigen Cremigkeit der Burrata und der sanften Salzigkeit der Mortadella, während der Mozzarella alle Elemente zu einem stimmigen Ganzen zusammenfügte. Was die Atmosphäre betrifft, so wirkte der Speisesaal des Cinquecento warm und gesellig. Das Personal lächelte und war aufmerksam, ohne gehetzt zu wirken, und erkundigte sich gerade genug, um sich zu vergewissern, dass mir das Gericht schmeckte, und um Fragen zur Speisekarte zu beantworten. Die Einrichtung ging ins Rustikal-Modern: Sichtmauerwerk, weiße Keramikfliesen und das sanfte Leuchten der Vintage-Beleuchtung, das die Grün- und Cremetöne der Gerichte noch mehr hervorhob. Es ist die Art von Ort, die zu einem langsamen, ausgedehnten Essen statt einem schnellen Happen einlädt, was mir sehr gelegen kam. Falls Sie einen Besuch planen, hier ein paar praktische Hinweise zu diesem Erlebnis: Die Romagnola kann man sich gut teilen, aber wenn Sie hungrig sind, bestellen Sie eine pro Person und ein paar Beilagen oder Getränke, um das Essen zu kanalisieren. Die Speisekarte ist gespickt mit anderen verlockenden Optionen, also lohnt es sich, mit Appetit und der Bereitschaft zu kommen, etwas zu probieren, was Sie normalerweise nicht in einer Pizzeria bestellen. Was die Zeit angeht, war ich etwas früher am Abend da, um dem Wochenendandrang zu entgehen, und das Tempo fühlte sich entspannt an – der Service war stetig und die Küche hielt den Rhythmus aufrecht, ohne an Präzision einzubüßen. Würde ich dies die beste Pizza in London nennen? Aufgrund dieser einzigen, sensationellen Begegnung würde ich sagen, dass sie zu den kühnsten Anwärtern gehört. Die Romagnola sticht durch ihre vielschichtigen Aromen und ihr durchdachtes Texturspiel hervor und Cinquecento schafft die Balance zwischen einem knusprigen, blasigen Rand und einem luxuriös cremigen, herzhaften Belag. Es ist die Art von Pizza, die einem noch lange nach dem letzten Bissen in Erinnerung bleibt, die Art, die einen mit der gleichen kindlichen Begeisterung einen weiteren Besuch planen lässt, um einen anderen Belag zu probieren. Tipps für Ihren Besuch: – Rechnen Sie mit einer lebhaften Atmosphäre und kurzen Wartezeiten während der Stoßzeiten. Eine Reservierung im Voraus kann helfen, einen Tisch zu bekommen. – Wenn Sie cremigen Käse lieben, dürfen Sie sich die Burrata auf der Romagnola nicht entgehen lassen – lassen Sie sie mit den anderen Belägen verschmelzen, bevor Sie zugreifen. – Speiseempfehlungen: Ein spritziger Weißwein oder ein leichter, erfrischender Rotwein können die Pistazie und die Mortadella wunderbar ergänzen, ohne die Pizza zu überdecken. – Lassen Sie Platz für ein Dessert oder einen zweiten Gang, falls Sie Appetit auf weitere italienisch inspirierte Häppchen haben. Kurz gesagt, Cinquecento serviert nicht einfach nur Pizza, sondern schafft ein Erlebnis – eines, das mit Fug und Recht zu den besten in London zählt. Wenn Sie auf der Suche nach einer Pizza sind, die sowohl einfallsreich als auch zutiefst beruhigend ist, ist die Romagnola in der Cinquecento Pizzeria möglicherweise genau das Stück, an das Sie sich noch lange erinnern werden, nachdem Ihr Tablett abgeräumt ist.