Στη βεράντα του εστιατορίου Bacchus, ενός από τα πιο όμορφα ξενοδοχεία της Κύπρου, το @columbia_beach_resort στο Πισσούρι λάμπει στην άκρη της θάλασσας. Μερικές φορές χρειάζεσαι λίγη λάμψη στη ζωή σου 💄👄👠💅✨💋💁‍♀️, λέω στον εαυτό μου, καθώς ο ήλιος γλιστράει στον ορίζοντα και ο αέρας δροσίζει με την επερχόμενη νύχτα. Η Μεσόγειος ξεδιπλώνεται μπροστά μου σε μια λωρίδα υγρού μπλε, και οι λευκοί τοίχοι του ξενοδοχείου παγιδεύουν το τελευταίο κεχριμπάρι της ημέρας σαν μια ανάμνηση που θέλεις να κρατήσεις. Το Bacchus μοιάζει σχεδόν με σιωπή πριν από μια γιορτή. Το τραπέζι φτάνει με μια ήσυχη τελετή - κρύσταλλο παγιδεύει το φως, λινά τόσο καθαρά που φαίνεται να κρατούν μια ανάμνηση από τα πρωινά, και μια χορωδία φωνών που σιγούν λίγο καθώς αναδύεται το πρώτο άρωμα της βραδιάς: ελαιόλαδο, εσπεριδοειδή, ένα φιλί καπνού από τη σχάρα. Η ανάσα του ωκεανού παρασύρεται στη βεράντα, το αλάτι και το λεμόνι αναμειγνύονται με το άρωμα των βοτάνων και του ζεστού ψωμιού. Μου θυμίζει ότι η γοητεία δεν είναι μια κραυγή εδώ. Είναι μια υπομονετική πρόσκληση να χαλαρώσουμε και να ασχοληθούμε με τις μικρές, ακριβείς απολαύσεις. Το μενού ξεδιπλώνεται σαν μια συνομιλία με τη θάλασσα: τρυφερό χταπόδι λουστραρισμένο με ελαιόλαδο, σκόρδο και λίγο θυμάρι· ένα πιάτο με φωτεινά λαχανικά που κρατούν ακόμα τη μνήμη του ήλιου· ψάρι που ξεφλουδίζει με το άγγιγμα ενός πιρουνιού και έχει γεύση σαν αλμυρός άνεμος που φυσάει στην ακτή. Κάθε μπουκιά φαίνεται να δανείζεται μια απόχρωση από το νερό - γαλάζιο, ασημί, μια νότα πράσινου - και το κρασί φτάνει με μια νότα θαλασσινού ψεκασμού στα χείλη του ποτηριού. Υπάρχει ένας σκόπιμος ρυθμός στο σερβίρισμα, μια χορογραφία χειρονομιών που κάνει τον χρόνο να φαίνεται ελαστικός, σαν το βράδυ να μπορούσε να τεντωθεί μέχρι τα ίδια τα αστέρια να αποφασίσουν να αναβοσβήσουν στην ύπαρξη. Από τη βεράντα, η αρχιτεκτονική του θέρετρου πλαισιώνει τη θάλασσα σαν πίνακας ζωγραφικής: καθαρές γραμμές, λευκή πέτρα και φανάρια που λάμπουν με ένα υπομονετικό κεχριμπάρι. Το ξενοδοχείο και το εστιατόριο φαίνεται να έχουν ανακαλύψει την ίδια αλήθεια που η νύχτα κρατάει μόνο για όσους ακούν - η γοητεία δεν είναι θόρυβος αλλά συντονισμός, μια στιγμή που ο κόσμος σου δίνει την άδεια να παρατηρήσεις, να απολαύσεις, να νιώσεις πλήρως παρόν. Η άκρη του νερού διαθλά το φως του φαναριού σε χίλια μικροσκοπικά, υπομονετικά αστέρια. οι μακρινοί λόφοι αγκαλιάζουν το σκοτάδι με ένα απαλό, αβίαστο φως. Στον Βάκχο, νιώθω μια τελετουργία γευσιγνωσίας και ιδιοσυγκρασίας - μια ήσυχη τελετή επιλογής, απόλαυσης και απελευθέρωσης. Το ποτήρι κουδουνίζει απαλά, ένας ήχος που σηματοδοτεί το γύρισμα μιας σελίδας σε ένα αγαπημένο βιβλίο. το ψωμί σπάει σε ζεστά, ρουστίκ κομμάτια που τρίζουν με την ανάμνηση της φωτιάς με ξύλα. Υπάρχει κάτι το οικείο στο να μοιράζεσαι ένα γεύμα που προορίζεται να μείνεις αξέχαστο, μια υπενθύμιση ότι η γοητεία, όταν κερδίζεται με προσοχή, θρέφει το πνεύμα όσο και το σώμα. Ως ταξιδιώτης, έχω μάθει ότι η γοητεία είναι κάτι γενναιόδωρο: φαίνεται να μην κατακλύζει τη ζωή αλλά να φωτίζει μια γωνιά της, να σε κάνει να σταματήσεις ακριβώς τη στιγμή που τη χρειάζεσαι περισσότερο. Απόψε, είναι η λάμψη της βεράντας, το βελούδο του νυχτερινού ουρανού, το απαλό μουρμουρητό των συνδαιτυμόνων και ο τρόπος που η θάλασσα συμβαδίζει με τον χτύπο της καρδιάς του δωματίου. Η ζεστασιά των χαμόγελων του προσωπικού, ο προσεκτικός ρυθμός των πιάτων, ο τρόπος που οι νότες εσπεριδοειδών ανεβάζουν τον ουρανίσκο και μετά υποχωρούν απαλά - όλη η εμπειρία μοιάζει με μια πολυτέλεια που δεν απαιτεί αφοσίωση αλλά προσκαλεί ευγνωμοσύνη. Όταν απομακρύνομαι από το τραπέζι, ο νυχτερινός αέρας είναι δροσερός και η θάλασσα αναπνέει έναν σταθερό ρυθμό. Η λάμψη του Βάκχου διαχέεται στην επιφάνεια του νερού, ένα νήμα φωτός που δένει αυτή τη στιγμή με το υπόλοιπο ταξίδι μου κατά μήκος αυτής της ακτής. Η γοητεία εδώ είναι εύθραυστη και διαρκής ταυτόχρονα: μια ανάμνηση που μπορείς να κουβαλήσεις στις συνηθισμένες μέρες, μια φωτεινή συλλαβή που μπορείς να αρθρώσεις όταν ο κόσμος νιώθει βιαστικός ή γκρίζος. Αφήνοντας πίσω τη λάμψη του θέρετρου, περπατάω κατά μήκος του ήσυχου μονοπατιού πίσω προς την καρδιά του Πισσουρίου, όπου τα φώτα του χωριού νεύουν σαν προσεκτικοί φίλοι. Οι καμπάνες του δείπνου σβήνουν, αλλά η εντύπωση παραμένει: μια υπενθύμιση ότι η Κύπρος, με τους γαλήνιους βράχους και τα ηλιόλουστα βράδια της, προσφέρει όχι απλώς ένα μέρος για να δειπνήσετε, αλλά έναν χώρο που θυμίζει ομορφιά. Το Bacchus και το Columbia Beach Resort μου χάρισαν μια νύχτα που μοιάζει με ένα καλά κρυμμένο μυστικό - μια στιγμή όπου η γοητεία είναι ένας ευγενικός, γενναιόδωρος φάρος που σε οδηγεί πίσω στον εαυτό σου, πολύ αφότου αδειάσει και το τελευταίο ποτήρι και η θάλασσα ξαναρχίσει να ακούει υπομονετικά.

Auf der Terrasse des Bacchus Restaurants, einem der schönsten Hotels Zyperns, leuchtet das @columbia_beach_resort in Pissouri am Rande des Meeres. Manchmal braucht man ein bisschen Glamour im Leben 💄👄👠💅✨💋💁‍♀️, sage ich mir, während die Sonne hinter dem Horizont verschwindet und die Luft mit der nahenden Nacht abkühlt. Das Mittelmeer breitet sich vor mir in einem Streifen flüssigen Blaus aus und die weißen Wände des Hotels fangen das letzte Bernsteinrot des Tages ein wie eine Erinnerung, die man bewahren möchte. Bacchus fühlt sich fast wie die Stille vor einer Feier an. Der Tisch wird in einer ruhigen Zeremonie gedeckt – Kristall fängt das Licht ein, Leinen ist so sauber, dass es eine Erinnerung an frühe Morgenstunden zu bewahren scheint, und ein Chor von Stimmen verstummt ein wenig, als das erste Aroma des Abends aufsteigt: Olivenöl, Zitrusfrüchte, ein Hauch von Rauch vom Grill. Der Hauch des Meeres weht über die Terrasse, Salz und Zitrone vermischen sich mit dem Duft von Kräutern und warmem Brot. Ich werde daran erinnert, dass Glamour hier nicht nur ein Ruf ist, sondern eine geduldige Einladung, innezuhalten und sich den kleinen, feinen Genüssen zu widmen. Die Speisekarte entfaltet sich wie ein Zwiegespräch mit dem Meer: zarter Oktopus, glasiert mit Olivenöl, Knoblauch und einem Hauch Thymian; ein Teller mit buntem Gemüse, das noch immer die Erinnerung an die Sonne in sich trägt; Fisch, der beim Hineinstechen zerfällt und nach salzigem Wind schmeckt, der an Land geweht wurde. Jeder Bissen scheint einen Farbton vom Wasser zu übernehmen – Azurblau, Silber, ein Hauch von Grün –, und der Wein serviert mit einem Hauch von Gischt am Rand des Glases. Der Service folgt einem bewussten Rhythmus, einer Choreografie der Gesten, die die Zeit dehnbar erscheinen lässt, als könnte sich der Abend so lange hinziehen, bis die Sterne selbst aufblitzen. Von der Terrasse aus rahmt die Architektur des Resorts das Meer wie ein Gemälde: klare Linien, weißer Stein und Laternen, die in geduldigem Bernstein leuchten. Das Hotel und das Restaurant scheinen dieselbe Wahrheit entdeckt zu haben, die die Nacht nur für diejenigen bereithält, die zuhören – Glamour ist kein Lärm, sondern Resonanz, ein Moment, in dem die Welt dir erlaubt, zu beobachten, zu genießen, dich ganz präsent zu fühlen. Der Wasserrand bricht das Laternenlicht in tausend kleine, geduldige Sterne; die fernen Hügel wiegen die Dunkelheit in sanftes, gemächliches Licht. In Bacchus spüre ich ein Ritual des Verkostens und des Temperaments – eine stille Zeremonie des Auswählens, Genießens und Loslassens. Das Glas klirrt leise, ein Geräusch, das das Umblättern einer Seite in einem geliebten Buch markiert; das Brot zerbricht in warme, rustikale Scherben, die in der Erinnerung an Holzfeuer knistern. Es hat etwas Intimes, eine Mahlzeit zu teilen, die zum Verweilen gedacht ist, eine Erinnerung daran, dass Glamour, wenn er mit Aufmerksamkeit verdient wird, den Geist ebenso nährt wie den Körper. Als Reisender habe ich gelernt, dass Glamour eine großzügige Sache ist: Er scheint das Leben nicht zu überwältigen, sondern einen Winkel davon zu erhellen und einen genau im richtigen Moment innehalten zu lassen. Heute Abend ist es das Leuchten der Terrasse, der samtige Nachthimmel, das leise Gemurmel der Tischnachbarn und die Art und Weise, wie das Meer im Takt mit dem Herzschlag des Raumes steht. Das warme Lächeln des Personals, die sorgfältige Zubereitung der Gänge, die Art und Weise, wie die Zitrusnoten den Gaumen anregen und dann sanft verklingen – das ganze Erlebnis fühlt sich wie ein Luxus an, der keine Hingabe verlangt, sondern Dankbarkeit einlädt. Als ich vom Tisch aufstehe, ist die Nachtluft kühl, und das Meer atmet in gleichmäßigem Rhythmus. Der Glanz von Bacchus ergießt sich über die Wasseroberfläche, ein Lichtfaden, der diesen Moment mit dem Rest meiner Reise entlang dieser Küste verbindet. Glamour ist hier zerbrechlich und beständig zugleich: eine Erinnerung, die man in den Alltag mitnehmen kann, eine helle Silbe, die man aussprechen kann, wenn die Welt hektisch oder grau erscheint. Ich lasse den Glanz des Resorts hinter mir und laufe den ruhigen Weg zurück ins Herz von Pissouri, wo die Lichter des Dorfes wie vorsichtige Freunde nicken. Die Glocken des Abendessens verklingen, doch der Eindruck bleibt: eine Erinnerung daran, dass Zypern mit seinen ruhigen Klippen und sonnenwarmen Abenden nicht nur einen Ort zum Essen bietet, sondern auch einen Ort, der an Schönheit erinnert. Bacchus und das Columbia Beach Resort haben mir eine Nacht geschenkt, die sich wie ein gut gehütetes Geheimnis anfühlt – ein Moment, in dem Glamour ein sanfter, großzügiger Leuchtturm ist, der einen zu sich selbst zurückführt, lange nachdem das letzte Glas geleert ist und das Meer wieder geduldig zuhört.