Απλώς έτρωγα το φαγητό μου, με το πιάτο ζεστό στα χέρια μου, το δωμάτιο φωτεινό με το μεσημεριανό φως και το είδος της φλυαρίας που κάνει ένα καφέ να μοιάζει με ένα μικροσκοπικό σύμπαν από μόνο του. Το γαλλικό τοστ έλαμπε από κανέλα και γλυκύτητα, μια καρδιά από κρέμα που δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο παρά μια στιγμή ησυχίας για να λιώσει τον θόρυβο γύρω μου. Κάθε μπουκιά ήταν σχεδόν τελετουργική, το σιρόπι έτρεχε σε χρυσά ποτάμια που υπόσχονταν μια μικρή, επιεικής νίκη παρά ένα έγκλημα εναντίον ενός σχεδίου. Δεν κυνηγούσα την τελειότητα τόσο όσο προσπαθούσα να δανειστώ λίγη ευτυχία από την ημέρα, μια ζεστή φέτα τη φορά. Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι η "Διάτα Αναπαύσου εν ειρήνη" από το @dimoragastrobar. Η φράση προσγειώνεται σαν ψίθυρος και προσγειώνεται ξανά πιο δυνατά, μια παιχνιδιάρικη εξέγερση ντυμένη με το μελάνι ενός μενού. Δεν είναι τόσο ένα τραγούδι σειρήνας όσο ένα φιλικό σκούντημα: είσαι εδώ, το αξίζεις αυτό, άσε την αυτοσυγκράτηση να περιμένει τη σειρά της. Το πιάτο φαίνεται να κλείνει το μάτι με αυτή την πιθανότητα, και το δωμάτιο γέρνει ελαφρώς προς τη γενναιοδωρία παρά προς την υποχρέωση. Στην οθόνη των σκέψεών μου, λεζάντες μπαινοβγαίνουν, μια μικρή χορωδία από εικονικές φωνές που κρατούν παρτιτούρα στο παρασκήνιο. #butimtellingyourrightnow #brunch #frenchtoast... Τα hashtags φτάνουν σαν μια τελετουργία, ένας σύγχρονος βωμός για την καθημερινή όρεξη. Αναγνωρίζω την τελετουργία: τη φωτογραφία, το φίλτρο, τη λεζάντα που προσπαθεί να αποτυπώσει ένα συναίσθημα και μερικές φορές αποτυγχάνει, επειδή μια στιγμή σαν κι αυτή δεν προορίζεται να μπει σε μια εύτακτη γραμμή. Είναι μια ανάμνηση που έχει καλύτερη γεύση όταν μοιράζεται, αλλά με κάποιο τρόπο δεν χάνει καθόλου τη ζεστασιά της όταν κρατιέται στις ήσυχες γωνίες της αριστερής πλευράς του πιάτου. Έτσι τρώω και ακούω το απαλό κροτάλισμα των μαχαιροπίρουνων, το μουρμουρητό των κοντινών συζητήσεων, το μακρινό βουητό μιας πόλης που κινείται ακόμα και όταν σταματά για μια ακριβώς σχεδιασμένη στιγμή τρυφερότητας. Η «Διάτα Αναπαύσου εν ειρήνη» μοιάζει λιγότερο με παραβίαση κανόνα και περισσότερο με μια ιστορία που λέγεται δυνατά: ότι μερικές φορές, στη μέση μιας μακράς εβδομάδας, ένα απλό brunch μπορεί να γίνει μια μικρή, φωτεινή επανάσταση ενάντια στον χρόνο. Αν η απόλαυση έχει soundtrack, αυτό είναι - η σταθερή σταγόνα σιροπιού, ο αναστεναγμός ενός ικανοποιημένου στόματος, το φτερούγισμα μιας λεζάντας που ποτέ δεν θα αποδώσει δικαιοσύνη στη στιγμή. Και ίσως αυτό είναι το θέμα. Η απόλαυση δεν είναι ετυμηγορία. είναι μια ανάμνηση εν τω μεταξύ, μια σύντομη παύση που σε αφήνει να σταθείς λίγο ψηλότερα από ευγνωμοσύνη για τη ζεστασιά και το φως σε ένα πιάτο. Τελειώνω την τελευταία μπουκιά και την απολαμβάνω με μια στιγμιαία σιωπή καφέ, νιώθοντας την ημέρα να γέρνει μπροστά, προσκαλώντας περισσότερα από αυτά τα μικροσκοπικά γλέντια. Προς το παρόν, κουβαλάω τη γλυκύτητα μαζί μου, μια μικρή επανάσταση που θα κουβαλήσω και τη Δευτέρα, και ίσως αυτό να είναι αρκετό για να με κρατήσει μέχρι το επόμενο brunch να με βρει ξανά.

Ich aß einfach mein Essen, den Teller warm in meinen Händen, der Raum hell vom Mittagslicht und von der Art Geplauder, das ein Café wie ein kleines Universum erscheinen lässt. Der French Toast glänzte vor Zimt und Süße, ein puddingartiges Herz, das nur einen Moment der Stille brauchte, um den Lärm um mich herum zu vertreiben. Jeder Bissen war fast zeremoniell, der Sirup zeichnete goldene Flüsse, die eher einen kleinen, genussvollen Sieg als ein Vergehen gegen einen Plan versprachen. Ich strebte nicht nach Perfektion, sondern versuchte, mir ein wenig Glück vom Tag zu holen, ein warmes Stück nach dem anderen. Übrigens, das ist die „RIP-Diät“ von @dimoragastrobar. Der Satz kommt wie ein Flüstern an und kommt noch lauter wieder, eine spielerische Rebellion, gekleidet in die Tinte einer Speisekarte. Es ist kein Sirenengesang, sondern eher ein freundlicher Stupser: Du bist hier, du hast es verdient, lass die Zurückhaltung warten. Der Teller scheint mit dieser Möglichkeit zu zwinkern, und der Raum neigt sich eher zur Großzügigkeit als zur Verpflichtung. Auf dem Bildschirm meiner Gedanken tauchen Bildunterschriften auf und verschwinden wieder, ein kleiner Chor virtueller Stimmen, die im Hintergrund mitzählen. #aberichsagdirjetzt #brunch #armertoast … Die Hashtags erscheinen wie ein Ritual, ein moderner Altar für den alltäglichen Appetit. Ich erkenne das Ritual: das Foto, der Filter, die Bildunterschrift, die versucht, ein Gefühl einzufangen und manchmal scheitert, weil ein Moment wie dieser nicht dazu bestimmt ist, in einer ordentlichen Reihe abgefüllt zu werden. Es ist eine Erinnerung, die besser schmeckt, wenn man sie teilt, die aber irgendwie nichts von ihrer Wärme verliert, wenn sie in den ruhigen Ecken der linken Seite des Tellers aufbewahrt wird. Also esse ich und lausche dem leisen Klirren des Bestecks, dem Gemurmel der Gespräche in der Nähe, dem fernen Summen einer Stadt, die sich bewegt, selbst wenn sie für einen präzise angerichteten Moment der Zärtlichkeit innehält. Die „RIP-Diät“ fühlt sich weniger wie ein Regelbruch an, sondern eher wie eine laut erzählte Geschichte: Manchmal, mitten in einer langen Woche, kann ein einfacher Brunch zu einer kleinen, leuchtenden Rebellion gegen die Uhr werden. Wenn Genuss einen Soundtrack hat, dann ist es dieser – das stetige Tropfen des Sirups, das Seufzen eines zufriedenen Mundes, das Flattern einer Bildunterschrift, die dem Moment nie ganz gerecht wird. Und vielleicht ist das der Punkt. Genuss ist kein Urteil; es ist eine Erinnerung im Entstehen, ein kurzes Innehalten, das einen ein wenig aufrechter stehen lässt, in Dankbarkeit für Wärme und Licht auf dem Teller. Ich esse den letzten Bissen und spüle ihn mit einem kurzen Schluck Kaffee hinunter, spüre, wie der Tag sich vorwärts neigt und nach weiteren dieser kleinen Feste lädt. Für den Moment trage ich die Süße mit mir, eine kleine Rebellion, die ich bis Montag mitnehmen werde, und vielleicht reicht das, um mich durchzuhalten, bis der nächste Brunch mich wiederfindet.