Ο κόλπος Fig Tree έλαμπε κάτω από έναν παστέλ ουρανό στα τέλη του καλοκαιριού, καθώς το μεγαλύτερο πάρτι παγωτού της χρονιάς έφτασε στην πόλη. Είχαμε την τύχη να ενταχθούμε στο πλήθος, έτοιμοι να δοκιμάσουμε όλες τις νέες και υπάρχουσες γεύσεις του Nuii Ice Cream Global. Πανό κυμάτιζαν σαν φωτεινές σημαίες, η θάλασσα σφύριζε στα βράχια και μια χορωδία γέλιου υψωνόταν από τον παραλιακό δρόμο όπου οι σκηνές έλαμπαν με νέον μπάλες. Οι διοργανωτές υποσχέθηκαν κάτι περισσότερο από απλή γεύση: 2500 δωρεάν παγωτά μοιράστηκαν σαν μικρά εισιτήρια για μια πιο φωτεινή μέρα. Με τον ήχο μακρινών τυμπάνων και τον παλλόμενο ρυθμό του Kiss FM Cyprus, περπατήσαμε μέσα στο ποτάμι των ανθρώπων, ακολουθώντας το άρωμα της βανίλιας, του κακάο και κάτι τολμηρά τροπικό. Το όνομά μου είναι Μάγια, και σήμερα η παραλία θα ήταν ανάμνηση, όχι απλώς ένα φόντο. Στο περίπτερο του Nuii, ένα ουράνιο τόξο από φλιτζάνια περίμενε: σορμπέ με λεμονάτη απόχρωση, σύννεφο καραμέλας, λάιμ καρύδας και μια χούφτα γεύσεις που δεν είχα δει ακόμα. Κάθε δοκιμαστής κουβαλούσε μια μικρή ιστορία με το χρώμα του - όπως η γεύση ενός καλοκαιριού που έχει η ανάμνηση ενός φίλου, όπως η γεύση ενός πρώτου φιλιού που έχει μάνγκο. Περνούσαμε από γεύση σε γεύση, κρατώντας σημειώσεις στα βραχιόλια μας για αργότερα, αποφασισμένοι να δοκιμάσουμε τα πάντα. Η μουσική δυνάμωνε: τα λαμπερά φωνητικά από τον Kiss FM Cyprus, με ένα άτακτο σετ από την Ανδρυπαναγιώτου που μας τραβούσε προς τη σκηνή. Το πλήθος βουητόρευε στον ρυθμό, οι ξένοι αντάλλασσαν γεύσεις και προτάσεις σε μια χορωδία «πρέπει να το δοκιμάσεις». Ένιωθες σαν ένα φεστιβάλ γεύσεων όπου το γέλιο ήταν τα πασπαλίσματα και ο ήλιος ήταν το κέικ. Προς τα μέσα του απογεύματος, μια φήμη διέρρευσε στο πλήθος σαν αεράκι με άρωμα μέντας: κάπου πίσω από τον στολισμένο με τοιχογραφίες τοίχο του φεστιβάλ βρισκόταν μια μυστική γεύση Nuii, μια σπανιότητα που δεν αναφέρεται σε κανένα μενού, ξεκλειδωμένη μόνο με καλοσύνη και περιέργεια. Ο επικεφαλής πάγκος ανακοίνωσε μια αποστολή σαν θησαυρό: μάζεψε γραμματόσημα από τους συμμετέχοντες πωλητές, μοιράσου μια μικρή ιστορία με έναν άγνωστο και ίσως κερδίσεις μια τελευταία, μυστηριώδη κούπα. Ο φίλος μου ο Θίο και εγώ αποφασίσαμε να το κυνηγήσουμε. Ανταλλάξαμε ιστορίες με μια γιαγιά που πουλούσε σορμπέ φράουλας για να συγκεντρώσει χρήματα για την καλοκαιρινή κατασκήνωση των εγγονιών της, ανταλλάξαμε αστεία με ένα παιδί που φορούσε μια κάπα φτιαγμένη από χαρτοπετσέτες και βοηθήσαμε έναν μουσικό να δέσει την πένα της κιθάρας του καθώς περιμέναμε να παγώσει ένα δείγμα. Με κάθε γραμματόσημο που κερδίζαμε ερχόταν μια φτερούγισμα προσμονής και μια νέα γεύση - ηλεκτρικό μάνγκο εδώ, καραμέλα με θαλασσινό αλάτι εκεί, ένας ψίθυρος δεντρολίβανου σε μια κρεμώδη δίνη βανίλιας. Ακριβώς τη στιγμή που ο ήλιος άρχισε να γέρνει προς τον ορίζοντα, η τοιχογραφία ζωντάνεψε με μια τελευταία ένδειξη. Η τελευταία γραμματόσημο θα κερδιζόταν μοιράζοντας μια ανάμνηση με κάποιον που μόλις είχες γνωρίσει - το είδος της ανάμνησης που έχει γλυκόπικρη γεύση αλλά τελειώνει με ένα χαμόγελο. Βρήκα ένα ήσυχο κορίτσι ονόματι Λίλα που μόλις είχε μετακομίσει στην ακτή. Μίλησε απαλά για το πώς άφησε μια πόλη που δεν μύριζε ποτέ βανίλια για να ανακαλύψει αντ' αυτού τον κόλπο Fig Tree. Ανταλλάξαμε ιστορίες, και καθώς το κάναμε, ένα αρωματικό τριαντάφυλλο - καρύδα και λάιμ, δροσισμένα από ένα αεράκι μέντας. Το τελευταίο περίπτερο άνοιξε την παγωμένη πόρτα του για να αποκαλύψει μια μοναδική λαμπερή μπάλα, μια αινιγματική γεύση που δεν είχε ποτέ αναφερθεί: Midnight Coconut Mist, που ο υπάλληλος περιέγραψε ως «η γεύση ενός ηλιοβασιλέματος που μπορείς να φας». Πήραμε μικρές μπουκιές και η γεύση ξεδιπλώθηκε σαν μια ανάμνηση που δεν ξέρατε ότι σας έλειπε: ένα όνειρο για το σπίτι, μια δόση θάρρους, μια υπόσχεση ότι το αύριο θα είχε πιο γλυκιά γεύση. Καθώς οι τελευταίες νότες από τον Kiss FM Cyprus εξαφανίζονταν και τα φώτα της σκηνής χαμήλωναν, το πλήθος άρχισε να παρασύρεται προς τον κυματοθραύστη, με κούπες με τις υπόλοιπες μπάλες να καβαλούν την παλίρροια. Είχαμε δοκιμάσει σχεδόν κάθε γεύση Nuii -νέα και οικεία- και είχαμε δοκιμάσει κάτι μεγαλύτερο από επιδόρπιο: την κοινότητα. Δεν επρόκειτο απλώς για 2500 δωρεάν παγωτά, ούτε για το τραγανό άρωμα ζάχαρης σε ένα ζεστό αεράκι. Αφορούσε το πώς ξένοι είχαν γίνει σύμμαχοι, πώς μια φήμη για μια μυστική γεύση μας είχε φέρει κοντά και πώς μια μπουκιά Midnight Coconut Mist μας θύμισε ότι η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν μοιράζεται. Όταν ο διευθυντής ανακοίνωσε ότι το Nuii θα δώριζε τις υπόλοιπες μπάλες σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές. Υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε του χρόνου, για να φέρουμε περισσότερες ιστορίες και να φύγουμε από το Fig Tree Bay με ελαφρύτερη καρδιά και πιο πλούσιες αναμνήσεις, γνωρίζοντας ότι η πιο γλυκιά γεύση από όλες θα ήταν πάντα οι στιγμές που θα γευόμασταν μαζί.

Fig Tree Bay erstrahlte unter einem pastellfarbenen Spätsommerhimmel, als die größte Eisparty des Jahres in die Stadt rollte. Wir hatten das Glück, uns unter die Menge zu mischen und alle neuen und bestehenden Nuii Ice Cream Global-Sorten zu probieren. Banner flatterten wie leuchtende Fahnen, das Meer rauschte an die Felsen, und von der Promenade, wo Zelte mit neonfarbenen Kugeln glitzerten, erhob sich ein Gelächter. Die Veranstalter versprachen mehr als nur Geschmack: 2500 Gratiseis, verteilt wie kleine Eintrittskarten in einen besseren Tag. Zu fernen Trommelklängen und dem pulsierenden Rhythmus von Kiss FM Cyprus bahnten wir uns unseren Weg durch den Menschenstrom, dem Duft von Vanille, Kakao und etwas gewagt Tropischem folgend. Mein Name ist Maya, und heute sollte der Strand nicht nur Kulisse, sondern Erinnerung sein. Am Nuii-Stand wartete ein Regenbogen aus Bechern: Zitronensorbet, Karamellwolke, Kokos-Limette und eine Handvoll Sorten, die ich noch nicht kannte. Jeder Tester trug eine kleine Geschichte in seiner Farbe – so wie die Erinnerung eines Freundes nach Sommer schmeckt, so wie ein erster Kuss nach Mango. Wir wanderten von Geschmacksrichtung zu Geschmacksrichtung, machten uns Notizen auf unseren Armbändern für später, entschlossen, alles zu probieren. Die Musik schwoll an: der glänzende Gesang von Kiss FM Cyprus, mit einem verschmitzten Set von Andypanayiotou, das uns zur Bühne zog. Die Menge summte im Takt des Beats, Fremde tauschten Häppchen und Empfehlungen im Chor von „Das musst du probieren“. Es fühlte sich an wie ein Festival der Aromen, bei dem Lachen die Streusel und die Sonne der Kuchen war. Gegen Nachmittag wehte ein Gerücht wie eine nach Minze duftende Brise durch die Menge: Irgendwo hinter der mit Wandgemälden geschmückten Wand des Festivals verbarg sich ein geheimer Nuii-Geschmack, eine Rarität, die auf keiner Speisekarte stand und die nur durch Freundlichkeit und Neugier freigeschaltet werden konnte. Der erste Stand kündigte eine Schnitzeljagd an: Sammle Stempel von teilnehmenden Händlern, erzähle einem Fremden eine kleine Geschichte und vielleicht erhältst du eine letzte, geheimnisvolle Kugel. Mein Freund Theo und ich beschlossen, ihr nachzujagen. Wir tauschten Geschichten mit einer Großmutter aus, die Erdbeersorbet verkaufte, um Geld für das Sommercamp ihrer Enkelkinder zu sammeln, scherzten mit einem Kind, das einen Umhang aus Servietten trug, und halfen einem Musiker, sein Gitarrenplektrum zu binden, während wir darauf warteten, dass eine Probe gefror. Mit jedem Stempel, den wir verdienten, kam ein Kribbeln der Vorfreude und ein neuer Geschmack zum Probieren – hier elektrische Mango, dort Meersalzkaramell, ein Hauch von Rosmarin in einem cremigen Vanillewirbel. Gerade als die Sonne sich dem Horizont zuneigte, erwachte die Wand mit einem letzten Hinweis zum Leben. Den letzten Stempel würde man verdienen, indem man eine Erinnerung mit jemandem teilte, den man gerade erst kennengelernt hatte – die Art von Erinnerung, die bittersüß schmeckt, aber mit einem Lächeln endet. Ich fand ein ruhiges Mädchen namens Lila, das gerade an die Küste gezogen war; Sie sprach leise darüber, wie sie eine Stadt verließ, in der es nie nach Vanille roch, um stattdessen Fig Tree Bay zu entdecken. Wir tauschten Geschichten aus und dabei stieg uns ein Duft in die Nase – Kokosnuss und Limette, gekühlt von einer minzigen Brise. Der letzte Stand öffnete seine kühle Tür und gab den Blick frei auf eine einzelne glänzende Kugel, eine rätselhafte Geschmacksrichtung, die nie auf der Liste stand: Midnight Coconut Mist, vom Verkäufer als „der Geschmack eines Sonnenuntergangs, den man essen kann“ beschrieben. Wir nahmen winzige Bissen und der Geschmack entfaltete sich wie eine Erinnerung, von der man nicht wusste, dass sie einem fehlte: ein Traum von Zuhause, eine Prise Mut, ein Versprechen, dass der Morgen süßer schmecken würde. Als die letzten Töne von Kiss FM Cyprus verklangen und die Bühnenlichter gedimmt wurden, begann die Menge in Richtung Ufermauer zu strömen, Becher mit übrig gebliebenen Kugeln trieben auf der Flut. Wir hatten fast jede Geschmacksrichtung von Nuii probiert – neue und vertraute – und wir hatten etwas Größeres als Nachtisch gekostet: Gemeinschaft. Es ging nicht nur um 2500 kostenlose Eissorten oder den frischen Duft von Zucker in einer warmen Brise; Es ging darum, wie Fremde zu Verbündeten wurden, wie uns ein Gerücht über eine geheime Geschmacksrichtung zusammengeführt hatte und wie uns ein Bissen Midnight Coconut Mist daran erinnerte, dass Freude sich vermehrt, wenn man sie teilt. Als der Manager verkündete, dass Nuii die restlichen Kugeln an bedürftige Familien spenden würde, brach die Menge in Jubel aus. Wir versprachen, nächstes Jahr wiederzukommen, mehr Geschichten mitzubringen und Fig Tree Bay mit leichterem Herzen und schwererer Erinnerung zu verlassen, wohl wissend, dass der süßeste Geschmack von allen immer die Momente sein würden, die wir gemeinsam genossen.