Σε αυτό το βίντεο του @foultoumeze, η πόλη της Λευκωσίας μοιάζει να αναπνέει μέσα από το τσιτσίρισμα μιας ψησταριάς και το απαλό τσούξιμο των ποτηριών. Μια γάτα ονόματι Μιλούα - ίσως λίγο υπερβολικά περήφανη για την περίμετρό της - στέκεται στην άκρη της αυλής, με τα μάτια της μισόκλειστα από ικανοποίηση και περιέργεια. Η λεζάντα ανθίζει σε emoji: μια χαρούμενη γάτα, ένα επιφυλακτικό κλείσιμο του ματιού στο βάρος της και μια λαχταριστή υπόδειξη για το τι την περιμένει στο πιάτο. Ο αέρας έχει γεύση λεμονιού, θυμαριού, καπνού. Και εκεί, ανάμεσα στα γέλια των θαμώνων και το θρόισμα των χαρτοπετσετών, η νύχτα ξεκινά με την αργή, νόστιμη υπόσχεση του σουβλακιού. Είναι η ήσυχη μονάρχης ενός θεάτρου δρόμου όπου το κοινό είναι ο κόσμος σε μια οθόνη - εγώ, εσύ και κάθε περαστικός που πατάει για να παρακολουθήσει μια στιγμή όρεξης και στοργής. Το βλέμμα της Μιλούα παρακολουθεί τα σουβλάκια με υπομονετική, σχεδόν αγιασμένη πείνα, σαν να έχει μάθει την τελετουργία της επιθυμίας και της συγκράτησης από την ίδια την παλιά πόλη. Η γούνα της παγιδεύει τη χάλκινη λάμψη, ένα απαλό σύννεφο ζεστασιάς στο πεζοδρόμιο. Ένα σκούτερ περνάει, ένα παιδί τσιρίζει, ένας άντρας διπλώνει μια εφημερίδα και η γάτα μένει ακίνητη - μια μικρή, πειστική δύναμη που μας υπενθυμίζει ότι η γεύση είναι μια κοινή υπόθεση, ακόμα και όταν ξεκινά ως μια ιδιωτική λαχτάρα. «Ένα σουβλάκι λιγότερο για μένα», φαίνεται να λέει η λεζάντα, μια ατάκα χιούμορ και ελέους που τυλίγεται σε μια μόνο ανάσα. Δεν είναι τόσο παραίτηση όσο ένας ήσυχος ισχυρισμός: ότι κάποιες απολαύσεις είναι περιττές για ένα σώμα όταν ένα άλλο πεινάει. Η Μιλούα δεν παρακαλάει. προεδρεύει. Οι θαμώνες σπάνε ψωμί και ψίχουλα, αφήνοντας τη γενναιοδωρία να κυλάει σαν ατμός ανάμεσα στα τραπέζια. Η στιγμή δεν μένει ως μια ολοκληρωμένη μπουκιά, αλλά ως μια ανάμνηση - το είδος που την αφηγείσαι ξανά επειδή είχε γεύση από ηλιόλουστους δρόμους και μια πόλη που σου επιτρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου για μια στιγμή στο έλεος της προσφοράς. Η Κύπρος, με τους φούρνους της και τις παλιές της ιστορίες, ζει σε αυτές τις μικρές τελετουργίες - τον τρόπο που μια γάτα σκιάζει ένα πιάτο, τον τρόπο που μια οικογένεια γελάει, τον τρόπο που ένα hashtag γίνεται ένας χάρτης του ποιοι είμαστε και τι μοιραζόμαστε. Τα hashtags είναι μια χορωδία: #cypruseats #cyprus #nicosia #cats #catsofinstagram #souvlaki #souvlakia. Η Μιλούα, η χοντρή γάτα, διδάσκει ένα απαλό μάθημα για την όρεξη και την αγάπη: ότι ένα καλό γεύμα γίνεται ανάμνηση όταν το μοιράζεσαι, ότι η γεύση της πόλης διαρκεί περισσότερο όταν αφήνουμε τους άλλους να τη γευτούν μαζί μας. Και έτσι η νύχτα κλείνει την αυλαία της, όχι με μια μπουκιά, αλλά με μια ιστορία που θα ξαναειπωθεί με likes, σχόλια και την απαλή, αναπόφευκτη ζεστασιά του επιδοκιμαστικού γουργουρίσματος μιας γάτας.

In diesem Video von @foultoumeze scheint die Stadt Nikosia durch das Brutzeln eines Grills und das leise Klirren von Gläsern zu atmen. Eine Katze namens Miloua – vielleicht ein bisschen zu stolz auf ihren Umfang – hält Hof am Rand des Hofes, die Augen vor Zufriedenheit und Neugier halb geschlossen. Die Bildunterschrift wimmelt von Emojis: eine fröhliche Katze, ein vorsichtiges Zwinkern angesichts ihres Gewichts und ein köstlicher Hinweis auf das, was auf dem Teller erwartet. Die Luft schmeckt nach Zitrone, Thymian, Rauch. Und dort, zwischen dem Lachen der Gäste und dem Rascheln von Servietten, beginnt der Abend mit dem langsamen, köstlichen Versprechen von Souvlaki. Sie ist die stille Monarchin eines Straßentheaters, in dem das Publikum die Welt auf einem Bildschirm ist – ich, Sie und jeder Passant, der tippt, um einen Moment des Appetits und der Zuneigung zu sehen. Milouas Blick folgt den Spießen mit geduldigem, fast heiligem Hunger, als hätte sie das Ritual von Verlangen und Zurückhaltung in der Altstadt selbst gelernt. Ihr Fell fängt den kupfernen Schimmer ein, eine sanfte Gewitterwolke aus Wärme auf dem Bürgersteig. Ein Motorroller fährt vorbei, ein Kind quiekt, ein Mann faltet eine Zeitung, und die Katze verharrt reglos – eine kleine, überzeugende Kraft, die uns daran erinnert, dass Geschmack eine gemeinsame Angelegenheit ist, selbst wenn er als privates Verlangen beginnt. „Ein Souvlaki weniger für mich“, scheint die Bildunterschrift zu sagen, eine Zeile aus Humor und Mitgefühl in einem Atemzug. Es ist weniger Resignation als vielmehr eine stille Behauptung: dass manche Freuden für den einen überflüssig sind, wenn der andere hungrig ist. Miloua bettelt nicht, sie präsidiert. Die Gäste teilen Brot und Krümel und lassen ihre Großzügigkeit wie Dampf zwischen den Tischen hin- und herziehen. Der Moment bleibt nicht als fertiger Bissen, sondern als Erinnerung – die Art von Erinnerung, die man immer wieder erzählt, weil sie nach sonnendurchfluteten Straßen und einer Stadt schmeckte, die einen in der Gnade des Gebens für einen Moment sich selbst vergessen lässt. Zypern mit seinen Öfen und alten Geschichten lebt in diesen kleinen Ritualen – wie eine Katze einen Teller beschattet, wie eine Familie lacht, wie ein Hashtag zu einer Karte dessen wird, wer wir sind und was wir teilen. Die Hashtags sind ein Refrain: #cypruseats #cyprus #nicosia #cats #catsofinstagram #souvlaki #souvlakia. Miloua, die dicke Katze, erteilt eine sanfte Lektion über Appetit und Zuneigung: dass ein gutes Essen zur Erinnerung wird, wenn man es teilt, dass der Geschmack der Stadt länger anhält, wenn wir andere mit uns daran kosten lassen. Und so schließt sich der Vorhang der Nacht, nicht mit einem Bissen, sondern mit einer Geschichte, die in Likes, Kommentaren und der sanften, unvermeidlichen Wärme des zustimmenden Schnurrens einer Katze weitererzählt wird.