Το 1928, ένα ήσυχο χωριό ονόματι Πρόδομος ήταν σκαρφαλωμένο στην άκρη ενός τεράστιου ορεινού όγκου, όπου ο χειμωνιάτικος άνεμος και ο καλοκαιρινός ήλιος έπαιζαν το ρόλο τους με τις σχιστολιθικές στέγες και τις ελιές. Ήταν εδώ που ο κ. Κόκκαλος, κάτοικος του Πρόδομου, παρατήρησε κάτι νέο να αναδύεται στον κόσμο πέρα από την πλαγιά του λόφου του: παραθεριστές που έφυγαν στα βουνά αναζητώντας αναζωογονητικό αέρα, ήσυχα μονοπάτια και μια γεύση περιπέτειας. Οι Άγγλοι, με την περίεργη αίσθηση αναψυχής και αντοχής στην ώρα του τσαγιού, φαινόταν να αγαπούν την ορεινή περιοχή σαν οι ίδιες οι κορυφές να τους ψιθύριζαν μυστικά. Έτσι, χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα χέρια και μια πεισματική πίστη στο μέλλον, ο Κόκκαλος αποφάσισε να χτίσει ένα ξενοδοχείο που θα τους καλωσόριζε. Το ονόμασε Βερεγγάρια. Οι κάτοικοι του χωριού παρακολουθούσαν με ένα μείγμα σκεπτικισμού και σεβασμού καθώς τα μακριά οστά του ξύλου υψώνονταν στον ουρανό, σαν το ίδιο το βουνό να γεννούσε ένα νέο πλάσμα. Ο Κόκκαλος δεν βιαζόταν τη δουλειά. πίστευε στην υπομονετική τέχνη της πέτρας και του ξύλου. Χρησιμοποιώντας τις μικρές του οικονομίες, τη βοήθεια μερικών γεροδεμένων κτιστών από τις χαμηλότερες πλαγιές και τον προσεκτικό σχεδιασμό ενός ξυλουργού που μιλούσε λίγα αλλά καταλάβαινε πολλά για τον χώρο, άρχισε να θέτει τα θεμέλια όχι μόνο για ένα κτίριο, αλλά και για μια γέφυρα μεταξύ δύο κόσμων. Οι γυναίκες μετέφεραν καλάθια με βότανα και ψωμί στο χώρο. Οι άνδρες μιλούσαν γρήγορα ελληνικά και γελούσαν με το πεισματάρικο χάος από αγγλικά στεγανωτικά και γύψο που συνέχιζε να καταρρέει μέχρι να βρεθεί ένα σωστό μείγμα. Δεν ήταν απλώς ένα ξενοδοχείο που έπαιρνε μορφή. Ήταν μια δήλωση ότι αυτό το βουνό θα μπορούσε να είναι φιλόξενο για τους ξένους και να αλλάξει την τύχη της πόλης. Η Βερεγγάρια ήταν σκαρφαλωμένη σε έναν ώμο της πλαγιάς του λόφου, με τους ασβεστωμένους τοίχους της να πιάνουν τον ήλιο την ημέρα και το φεγγάρι τη νύχτα. Μια φαρδιά βεράντα έβλεπε σε μια θάλασσα από πράσινες κοιλάδες, ραμμένες με στενά μονοπάτια όπου περιπλανιόντουσαν κατσίκες και παιδιά κυνηγούσαν το άρωμα του θυμαριού. Στο εσωτερικό, η τραπεζαρία κουβαλούσε το απαλό βάρος από δρύινα τραπέζια, γυαλισμένες ορειχάλκινες λάμπες και παράθυρα που πλαισίωναν τον γκριζογάλανο σχιστόλιθο των μακρινών κορυφών. Η κουζίνα, την οποία διηύθυνε η σύζυγος του Κόκκαλου, η Μαρία, γέμιζε τον αέρα με το άρωμα αργομαγειρεμένου αρνιού, λεμονιού και μέντας. Μια μικρή γωνιά βιβλιοθήκης φιλοξενούσε έναν φθαρμένο, αγαπημένο άτλαντα και μια στοίβα αγγλικών μυθιστορημάτων που είχαν δωρίσει οι πρώτοι επισκέπτες, σαν να καλωσόριζαν τις δικές τους ιστορίες στο σπίτι. Από την πρώτη κιόλας σεζόν, η Βερεγγάρια προσέλκυε όσους αναζητούσαν ανακούφιση από τις πολυσύχναστες πόλεις και τις θορυβώδεις εποχές. Οι Άγγλοι έφτασαν με σακούλες περιέργειας και φλιτζάνια τσάι, με τρόπους που, στην αρχή, έκαναν τους χωρικούς να χαμογελούν με την αμηχανία τους. Ζήτησαν ζεστά μπάνια και «μια θέα στην κορυφή», για «ένα καλό μπισκότο με το απογευματινό τους τσάι» και «ένα αξέχαστο ηλιοβασίλεμα». Ο Κόκκαλος άκουγε περισσότερο παρά μιλούσε, μαθαίνοντας τους ρυθμούς τους - τα συνεπή πρωινά τους, τη συνήθειά τους να χαράσσουν διαδρομές σε χάρτες με το δάχτυλο, τη συνήθειά τους να λένε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ» με μια τυπικότητα που έμοιαζε σχεδόν τελετουργική. Το ξενοδοχείο άρχισε να βουίζει με μικρές τελετουργίες: μια πιανίστρια τα βράδια έπαιζε μελωδίες που οι Άγγλοι θυμόντουσαν από το σπίτι, ιστορίες που λέγονταν δίπλα στη φωτιά και η ήσυχη υπερηφάνεια ενός χωριού που είχε μάθει να προφέρει το «Βερεγγάρια» με έναν απαλό, σχεδόν ευλαβικό ρυθμό. Ανάμεσα στους πρώτους καλεσμένους ήταν μια συγκεκριμένη Αγγλίδα, η δεσποινίς Μπέατριξ Άλντερ, μια χήρα που ταξίδευε μόνη της για να ξεφύγει από την ανάμνηση ενός οικογενειακού φθινοπώρου που είχε γίνει πολύ θορυβώδες στην απουσία του. Κουβαλούσε ένα μικρό, φθαρμένο σημειωματάριο γεμάτο με σκίτσα από ορεινά μονοπάτια και τα ονόματα των λουλουδιών που έβρισκε στο δρόμο. Έγραφε με μια λεπτή βεβαιότητα, σαν οι λέξεις να μπορούσαν να τακτοποιηθούν σαν πέτρες σε έναν ξερό τοίχο για να αντέξουν σε οποιαδήποτε καταιγίδα. Η Μπέατριξ δεν αναζητούσε μεγάλες περιπέτειες. Ήθελε χώρο να ακούσει. Και στον χώρο που βρήκε, άρχισε να ακούει και τον Πρόδομο - το τρίξιμο των σανίδων του πατώματος όταν κινούνταν ένας καλεσμένος, τον τρόπο που ο άνεμος ακουγόταν μέσα από τα πεύκα τις πρώτες πρωινές ώρες, την υπομονετική, σχεδόν ντροπαλή ζεστασιά των χωρικών που προσέφεραν βότανα, σούπα και ιστορίες σε δώδεκα διαφορετικές διαλέκτους. Οι μέρες γίνονταν εβδομάδες και το βουνό άρχισε να βαραίνει τον Κόκκαλο με ένα νέο αίσθημα ευθύνης. Συνειδητοποίησε ότι το πραγματικό μέτρο της Βερεγγάριας δεν θα έγκειτο στο πλάτος των βεραντών της ή στη λάμψη των πολυελαίων της, αλλά στον τρόπο που θα μπορούσε να προστατεύσει την καρδιά όταν ο καιρός γινόταν σκληρός. Και πράγματι ο καιρός άλλαξε, γιατί μια χειμωνιάτικη καταιγίδα συγκεντρώθηκε στα ψηλά περάσματα μια νύχτα, σαν τα ίδια τα βουνά να αποφάσιζαν να δοκιμάσουν το νέο ιερό. Το χιόνι μαστίγωσε τα παράθυρα και έθαψε τα μονοπάτια. Ο ορεινός δρόμος, αυτός που συνέδεε τον Πρόδομο με τον ευρύτερο κόσμο, εξαφανίστηκε κάτω από μια λευκή, αιωρούμενη θάλασσα. Οι επισκέπτες ξύπνησαν από το βρυχηθμό του ανέμου και το τρίξιμο του κτιρίου υπό πίεση, και η Μπέατριξ Άλντερ ξύπνησε με ένα σημείωμα στην πόρτα της - μια πρόσκληση για μια νύχτα με φως κεριών και ιστορίες αν το επέτρεπε η καταιγίδα. Ο Κόκκαλος στεκόταν στο κατώφλι, νιώθοντας το κρύο να δαγκώνει στο γείσο του καπέλου του και το βάρος της ευθύνης να καθίζει στους ώμους του σαν το παλιό σάλι που φορούσε η Μαρία τη νύχτα. Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του για την κοιλάδα, την εμπιστοσύνη των χωρικών και μια πεισματική αισιοδοξία που δεν τον είχε απογοητεύσει ποτέ, οργάνωσε ένα νυχτερινό καταφύγιο στην κοινόχρηστη αίθουσα. Οι Άγγλοι επισκέπτες προειδοποιήθηκαν να μείνουν μέσα, να κρατούν τις πόρτες τους κλεισμένες μόνο από τον άνεμο, αλλά ποτέ ο ένας από τον άλλον. Οι μάγειρες έβαλαν κατσαρόλες με τσάι και μπολ με σούπα που άχνιζαν σαν ζωντανά όντα, και η Μπίατριξ, με το ήσυχο θάρρος που την είχε τραβήξει σε αυτά τα βουνά εξαρχής, άρχισε να τραγουδάει απαλά στο δωμάτιο, μια μελωδία που ακουγόταν ταυτόχρονα ξένη και οικεία στα αυτιά των γυναικών του χωριού που άκουγαν από την πόρτα της κουζίνας. Η καταιγίδα μαινόταν, αλλά μέσα στη Βερεγγάρια η ζεστασιά δεν κόπασε. Οι χωρικοί, που πάντα δούλευαν τη γη με σκληρά χέρια και καλές καρδιές, βρέθηκαν να ταΐζουν τους επισκέπτες όχι από υποχρέωση αλλά από μια κοινή ανάμνηση δυσκολιών και ελπίδας. Οι Άγγλοι επισκέπτες, που είχαν έρθει στα βουνά για ένα ήσυχο διάλειμμα από τον πολιτισμό, βρέθηκαν να διαβάζουν τα βιβλία τους δυνατά με την Μπίατριξ καθώς το δωμάτιο φωτιζόταν από το φως των κεριών και τα γέλια. Μια αίσθηση κατέκλυσε το σπίτι, μια αίσθηση ότι το βουνό δεν ήταν απλώς ένα φόντο για τις διακοπές τους, αλλά ένα ζωντανό ον που μπορούσε να ακούσει, να στεγάσει και κάποια μέρα να συγχωρήσει τις παρεξηγήσεις που τόσο συχνά προσκαλούσε η ζωή. Όταν επιτέλους η καταιγίδα κόπασε και το πρώτο χλωμό φως της αυγής σέρθηκε μέσα από τα σύννεφα, οι καλεσμένοι άρχισαν να κινούνται ξανά - αργά, με ευγνωμοσύνη και όχι με βιασύνη. Η Μπίατριξ κοίταξε γύρω της τα πρόσωπα των χωρικών και την ήσυχη ικανοποίηση που τώρα κρεμόταν στον αέρα σαν ευλογία. Σχεδίασε τη σκηνή στο σημειωματάριό της - τον φθαρμένο άτλαντα ανοιχτό σε μια σελίδα που έδειχνε ένα χειρόγραφο μονοπάτι που οδηγούσε από τη Βερεγγάρια στην καρδιά των βουνών, ένα μονοπάτι που τώρα έμοιαζε ταυτόχρονα επικίνδυνο και απαραίτητο. Τις επόμενες μέρες, η κυρία Άλντερ βρήκε στην Μπίατριξ μια αδελφή ψυχή - την ίδια λαχτάρα να κατανοήσει έναν τόπο ακούγοντας τις ιστορίες του αντί να κατακτά τις κορυφές του. Οι δύο γυναίκες κάθονταν στη βεράντα κάθε βράδυ, ανταλλάσσοντας αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια και τις μικρές λεπτομέρειες των αντίστοιχων πατρίδων τους. Και οι Άγγλοι επισκέπτες συνέβαλαν με τα δικά τους χαρτονομίσματα ευγνωμοσύνης, αφήνοντας πίσω τους νομίσματα και μικρά δώρα που θα διατίθεντο για επισκευές και ίσως για μια νέα πτέρυγα που σύντομα θα έφερνε την υπόσχεση στους μελλοντικούς ταξιδιώτες. Η φήμη για το πώς η Βερεγγάρια είχε αντέξει την καταιγίδα - πώς ένα χωριό, ένα ξενοδοχείο και μια χούφτα ξένοι βρήκαν έναν τρόπο να αντέξουν μαζί. Η φήμη του ξενοδοχείου δεν αυξήθηκε από το μεγαλείο αλλά από τη γενναιοδωρία, όχι από την κομψότητα των λαμπτήρων του αλλά από τη ζεστασιά της εστίας του. Έγινε ένα καταφύγιο στο βουνό, ένα μέρος όπου ένας άνθρωπος με ένα όνειρο και ένα χωριό με παλιά χέρια μπορούσαν να διδάξουν ο ένας στον άλλον την έννοια της φιλοξενίας σε έναν κόσμο που συχνά ξεχνούσε πώς να ακούει. Μέχρι να φτάσει η επόμενη άνοιξη, η Βερεγγάρια δεν ήταν πλέον απλώς ένα ξενοδοχείο. Είχε γίνει μια ιστορία από μόνη της - η ιστορία του Προδόμου, του βουνού και των Άγγλων επισκεπτών που επέστρεφαν χρόνο με το χρόνο για να περπατήσουν στα ίδια μονοπάτια και να ακούσουν τον ίδιο άνεμο στα πεύκα, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ακόμη και οι πιο μακρινές γωνιές του κόσμου συνδέονται με την απλή πράξη καλοσύνης. Ο Κόκκαλος, στεκόμενος στη βεράντα ένα πρωί καθώς ο ήλιος έχυνε χρυσάφι στις στέγες, ένιωσε μια ήσυχη υπερηφάνεια να τον κατακλύζει σαν την πρώτη φωτεινή ανάσα της ημέρας. Δεν είχε μόνο χτίσει ένα κτίριο. Είχε χτίσει μια γέφυρα - ανάμεσα σε ένα χωριό και τους Άγγλους επισκέπτες που θα γίνονταν μέρος της μνήμης του, ανάμεσα σε παλιές παραδόσεις και νέες δυνατότητες, και ανάμεσα σε ένα όνειρο και τα σταθερά χέρια που μετέτρεψαν αυτό το όνειρο σε έναν τόπο ζωής. Χρησιμοποιώντας τα χέρια του, την καρδιά του και την πεισματική αποφασιστικότητα που τον είχε μεταφέρει από το πρώτο σχέδιο μέχρι την τελευταία πέτρα, ο Κόκκαλος παρακολουθούσε τη Βερεγγάρια να ευδοκιμεί. Το ξενοδοχείο δεν έσβησε την ιστορία του Πρόδομου. Πρόσθεσε σε αυτήν, αφήνοντας τα βουνά να αγκαλιάζουν τόσο τους επισκέπτες που ανέβαιναν προς τον ουρανό όσο και τους χωρικούς που κρατούσαν τα πόδια τους σταθερά πατημένα στη γη. Και όπως έγραψε η Μπέατριξ Άλντερ στο σημειωματάριό της, μια μικρή, ευγνώμων γραμμή που θα ταξίδευε πολύ πέρα από την κοιλάδα: «Οι φιλόξενες καρδιές μπορούν να μετατρέψουν μια καταιγίδα σε καταφύγιο και ένα απλό σπίτι σε σπίτι». Η Βερεγγάρια, με τον δικό της ήρεμο τρόπο, αποδείκνυε την αλήθεια αυτής της γραμμής κάθε εποχή, προσκαλώντας τον κόσμο να έρθει και να ακούσει το αργό, υπομονετικό τραγούδι των βουνών.

Im Jahr 1928 thront ein ruhiges Dorf namens Prodomos am Rande eines weitläufigen Bergmassivs, wo Winterwind und Sommersonne mit den Schieferdächern und Olivenbäumen Fangen spielten. Hier bemerkte Herr Kokkalos, ein Einwohner von Prodomos, etwas Neues in der Welt jenseits seines Hügels: Urlauber, die in die Berge flohen, auf der Suche nach frischer Luft, ruhigen Wegen und einem Hauch von Abenteuer. Die Engländer, mit ihrem eigentümlichen Sinn für Muße und ihrer Ausdauer bei der Teezeit, schienen das Hochland zu lieben, als ob die Gipfel selbst ihnen Geheimnisse zuflüsterten. Und so beschloss Kokkalos, mit seinen eigenen Händen und einem unerschütterlichen Glauben an die Zukunft, ein Hotel zu bauen, das sie willkommen heißen würde. Er nannte es Berengaria. Die Dorfbewohner beobachteten mit einer Mischung aus Skepsis und Respekt, wie die langen Holzknochen in den Himmel ragten, als ob der Berg selbst ein neues Geschöpf gebären würde. Kokkalos übereilte die Arbeit nicht; er glaubte an die geduldige Verarbeitung von Stein und Holz. Mit seinen kleinen Ersparnissen, der Hilfe einiger kräftiger Maurer aus den unteren Hängen und der sorgfältigen Planung eines Zimmermanns, der zwar wenig sprach, aber viel vom Weltraum verstand, begann er, das Fundament nicht nur für ein Gebäude, sondern für eine Brücke zwischen zwei Welten zu legen. Die Frauen trugen Körbe mit Kräutern und Brot zur Baustelle; die Männer sprachen schnelles Griechisch und lachten über das widerspenstige Durcheinander aus englischer Abdichtung und Gips, das immer wieder versagte, bis eine passende Mischung gefunden war. Es war nicht nur ein Hotel, das Gestalt annahm; es war ein Bekenntnis dazu, dass dieser Berg Fremden gegenüber gastfreundlich sein und obendrein das Schicksal der Stadt verändern konnte. Berengaria thront auf einem Hang, seine weiß getünchten Mauern fingen tagsüber die Sonne und nachts den Mond ein. Eine breite Veranda blickte auf ein Meer grüner Täler, durchzogen von schmalen Pfaden, auf denen Ziegen zogen und Kinder dem Duft von Thymian nachjagten. Im Inneren trug der Speisesaal die sanfte Last von Eichentischen, polierten Messinglampen und Fenstern, die den graublauen Schiefer der fernen Gipfel einrahmten. In der Küche, die von Kokkalos’ Frau Maria geführt wurde, duftete es nach langsam gegartem Lamm, Zitrone und Minze. In einer kleinen Bibliotheksecke lagen ein abgegriffener, heißgeliebter Atlas und ein Stapel englischer Romane, die die ersten Gäste gespendet hatten, als wollten sie ihre eigenen Geschichten im Haus willkommen heißen. Von der ersten Saison an zog Berengaria diejenigen an, die Erholung von überfüllten Städten und lauten Jahreszeiten suchten. Die Engländer kamen mit Taschen voller Kuriositäten und Tassen Tee, mit Manieren, die die Dorfbewohner zunächst über ihre eigene Unbeholfenheit schmunzeln ließen. Sie baten um heiße Bäder und „einen Blick auf den Gipfel“, um „einen guten Keks zum Nachmittagstee“ und „einen unvergesslichen Sonnenuntergang“. Kokkalos hörte mehr zu, als dass er sprach, und lernte ihren Rhythmus kennen – ihr pünktliches Frühstück, ihre Angewohnheit, Routen mit dem Finger auf Karten nachzuzeichnen, ihre Angewohnheit, „bitte“ und „danke“ mit einer Förmlichkeit zu sagen, die fast zeremoniell wirkte. Das Hotel begann von kleinen Ritualen zu summen: ein Pianist spielte abends Melodien, die die Engländer von zu Hause kannten, Geschichten, die am Feuer erzählt wurden, und der stille Stolz eines Dorfes, das gelernt hatte, „Berengaria“ mit einer sanften, fast ehrfürchtigen Kadenz auszusprechen. Unter den ersten Gästen befand sich eine besondere Engländerin, Miss Beatrix Alder, eine Witwe, die allein reiste, um der Erinnerung an einen Familienherbst zu entfliehen, der in seiner Abwesenheit zu laut geworden war. Sie trug ein kleines, abgenutztes Notizbuch bei sich, gefüllt mit Skizzen von Bergpfaden und den Namen der Blumen, die sie unterwegs fand. Sie schrieb mit einer zarten Sicherheit, als könnten Worte wie Steine in einer Trockenmauer angeordnet werden, um jedem Sturm zu trotzen. Beatrix suchte keine großen Abenteuer; sie brauchte Raum zum Zuhören. Und in dem Raum, den sie fand, begann sie auch Prodomos zuzuhören – dem Knarren der Dielen, wenn sich ein Gast bewegte, dem Rauschen des Windes in den Kiefern in den frühen Morgenstunden, der geduldigen, fast schüchternen Wärme der Dorfbewohner, die Kräuter, Suppe und Geschichten in einem Dutzend verschiedener Dialekte anboten. Die Tage wurden zu Wochen, und der Berg begann, mit einem neuen Verantwortungsgefühl auf Kokkalos zu lasten. Ihm wurde klar, dass Berengarias wahre Größe nicht in der Breite seiner Veranden oder dem Funkeln seiner Kronleuchter lag, sondern darin, wie es das Herz beschützte, wenn das Wetter unbarmherzig wurde. Und tatsächlich schlug das Wetter um, denn eines Nachts braute sich ein Wintersturm über den hohen Pässen zusammen, als hätten die Berge selbst beschlossen, den neuen Zufluchtsort zu testen. Schnee peitschte gegen die Fenster und begrub die Pfade; die Bergstraße, die Prodomos mit der weiten Welt verband, verschwand unter einem weißen, treibenden Meer. Die Gäste wurden vom Heulen des Windes und dem Knarren des Gebäudes geweckt, und Beatrix Alder erwachte mit einem Zettel an ihrer Tür – eine Einladung zu einer Nacht bei Kerzenlicht und Geschichten, wenn der Sturm es zuließe. Kokkalos stand an der Schwelle, spürte die Kälte an seiner Hutkrempe und die Last der Verantwortung auf seinen Schultern wie den alten Schal, den Maria nachts trug. Mit seiner Kenntnis des Tals, dem Vertrauen der Dorfbewohner und einem unerschütterlichen Optimismus, der ihn nie im Stich gelassen hatte, organisierte er eine Nachtunterkunft im Gemeinschaftsraum. Die englischen Gäste wurden ermahnt, drinnen zu bleiben und ihre Türen nur vor dem Wind, niemals aber voreinander zu verschließen. Die Köche stellten Kannen mit Tee und Schüsseln mit Suppe auf, die wie Lebewesen dampften, und Beatrix, mit dem stillen Mut, der sie überhaupt erst in diese Berge gezogen hatte, begann leise in den Raum zu singen, eine Melodie, die den Dorffrauen, die von der Küchentür aus lauschten, fremd und vertraut zugleich klang. Der Sturm tobte, doch in Berengaria blieb die Wärme ungebrochen. Die Dorfbewohner, die das Land stets mit rauen Händen und gutem Herzen bearbeitet hatten, bewirteten nun Gäste – nicht aus Pflichtgefühl, sondern aus gemeinsamer Erinnerung an Not und Hoffnung. Die englischen Besucher, die in die Berge gekommen waren, um eine ruhige Auszeit von der Zivilisation zu nehmen, lasen mit Beatrix laut in ihren Büchern, während der Raum von Kerzenlicht und Gelächter erhellt wurde. Ein Gefühl breitete sich im Haus aus, als sei der Berg nicht nur eine Kulisse für ihren Urlaub, sondern ein Lebewesen, das zuhören, Schutz bieten und eines Tages die Missverständnisse verzeihen konnte, die das Leben so oft mit sich brachte. Als sich der Sturm endlich legte und das erste blasse Licht der Morgendämmerung durch die Wolkendecke kroch, setzten sich die Gäste wieder in Bewegung – langsam, eher dankbar als hastig. Beatrix blickte in die Gesichter der Dorfbewohner und die stille Zufriedenheit, die nun wie ein Segen in der Luft lag. Sie skizzierte die Szene in ihrem Notizbuch – dem ramponierten Atlas, aufgeschlagen auf einer Seite, auf der ein handgezeichneter Pfad von Berengaria ins Herz der Berge zu sehen war, ein Pfad, der sich nun tückisch und zugleich notwendig anfühlte. In den folgenden Tagen fand Mrs. Alder in Beatrix eine verwandte Seele – dieselbe Sehnsucht, einen Ort zu verstehen, indem man seinen Geschichten lauschte, anstatt seine Gipfel zu bezwingen. Die beiden Frauen saßen jeden Abend auf der Veranda und tauschten Erinnerungen aus ihrer Kindheit und die kleinen Details ihrer jeweiligen Heimat aus. Auch die englischen Gäste schickten Dankesbriefe, hinterließen Münzen und kleine Geschenke, die für Reparaturen und vielleicht einen neuen Flügel verwendet werden sollten, der bald zukünftige Reisende in sich tragen würde. Es sprach sich herum, wie Berengaria den Sturm überstanden hatte – wie ein Dorf, ein Hotel und eine Handvoll Fremder einen Weg gefunden hatten, gemeinsam durchzuhalten. Der Ruf des Hotels wuchs nicht durch seine Pracht, sondern durch seine Großzügigkeit, nicht durch die Eleganz seiner Lampen, sondern durch die Wärme seines Kamins. Es wurde zu einem Zufluchtsort auf dem Berg, einem Ort, an dem ein Mann mit einem Traum und ein Dorf mit alten Hasen einander die Bedeutung von Gastfreundschaft in einer Welt beibringen konnten, die oft vergaß, zuzuhören. Als der nächste Frühling kam, war Berengaria nicht mehr nur ein Hotel; es hatte sich zu einer eigenen Geschichte entwickelt – der Geschichte von Prodomos, vom Berg und von den englischen Besuchern, die Jahr für Jahr zurückkehrten, um dieselben Pfade zu gehen und denselben Wind in den Kiefern zu hören. Sie erinnerten alle daran, dass selbst die entferntesten Winkel der Welt durch eine einfache Geste der Freundlichkeit verbunden sind. Als Kokkalos eines Morgens auf der Veranda stand und die Sonne golden über die Dächer strahlte, spürte er einen stillen Stolz in sich aufsteigen wie den ersten hellen Hauch des Tages. Er hatte nicht nur ein Gebäude errichtet; er hatte eine Brücke gebaut – zwischen einem Dorf und den englischen Gästen, die Teil seiner Erinnerung werden sollten, zwischen alten Traditionen und neuen Möglichkeiten und zwischen einem Traum und den ruhigen Händen, die diesen Traum in einen lebendigen Ort verwandelten. Mit seinen Händen, seinem Herzen und der unerschütterlichen Entschlossenheit, die ihn vom ersten Plan bis zum letzten Stein getragen hatte, beobachtete Kokkalos, wie Berengaria florierte. Das Hotel löschte die Geschichte von Prodomos nicht aus; es fügte ihr etwas hinzu, indem es die Berge sowohl die Besucher, die gen Himmel kletterten, als auch die Dorfbewohner, die mit beiden Beinen fest auf dem Boden standen, wiegte. Und wie Beatrix Alder in ihr Notizbuch schrieb, eine kleine, dankbare Zeile, die weit über das Tal hinausklang: „Gastfreundliche Herzen können einen Sturm in Schutz und ein einfaches Haus in ein Zuhause verwandeln.“ Das Berengaria bewies auf seine stille Art jede Jahreszeit die Wahrheit dieser Zeile und lud die Welt ein, zu kommen und dem langsamen, geduldigen Gesang der Berge zu lauschen.