Αυτό πρέπει να είναι το αγαπημένο μου επιδόρπιο για το 2023. Ο μπακλαβάς, με την υαλώδη νότα μελιού και μπαχαρικών, έφτασε σαν φανφάρα στο τέλος μιας μακράς χρονιάς. Η κρέμα ζαχαροπλαστικής του, αρωματισμένη με κρέμα φιστικιού, κρυμμένη ανάμεσα σε στρώσεις τραγανού φύλλου, έμοιαζε σχεδόν τελετουργική - ένα μικρό, γλυκό τάμα που προσφερόταν στις στιγμές που επέζησα και σε εκείνες που ήλπιζα να θυμηθώ. Είναι σαν το ίδιο το επιδόρπιο να ήξερε ήδη πώς να στρώνει τον χρόνο: μια ανάμνηση πάνω σε μια ανάμνηση, ένας τραγανός ψίθυρος ακολουθούμενος από έναν βελούδινο αναστεναγμό. Η πρώτη μπουκιά είναι μια ρωγμή γυαλιού υπό πίεση - το φύλλο δίνει τη θέση του σε έναν απαλό αναστεναγμό κρέμας ζαχαροπλαστικής, και το φιστίκι καλύπτει τη γλώσσα με μια πράσινη ζεστασιά που παραμένει σαν μια ανάμνηση που δεν μπορείς να ονομάσεις ακριβώς. Η κρέμα δεν είναι ντροπαλή. Απλώνεται, μια ιστορία που λέγεται σε μεταξένιες κλωστές, αναμειγνύεται με το μελωμένο γλάσο που διαποτίζει κάθε φύλλο. Υπάρχει μια γλυκύτητα πλαισιωμένη από αλάτι που σταθεροποιείται στην αναπνοή μεταξύ τραγανότητας και λιωσίματος, και μέχρι την τρίτη μπουκιά ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν γεύομαι απλώς επιδόρπιο. Γεύομαι τον καιρό της χρονιάς - την καυτή ατμόσφαιρα των απογευμάτων που περνάμε βιαστικά, την ησυχία των πρωινών που μόλις ξυπνάμε μέσα στις πιθανότητες, τη μικρή κλίμακα χαράς που έρχεται όταν δεν το περιμένεις. Έχω ακούσει τον μπακλαβά να περιγράφεται ως μια χορωδία υφών: τραγανός, μαλακός, κρεμώδης, με γεύση ξηρών καρπών, μελωμένος. Είναι αλήθεια, αλλά για μένα είναι περισσότερο ένα ημερολόγιο - ένα βρώσιμο αρχείο στιγμών που είχαν αρκετή σημασία για να μείνουν στη μνήμη. Κάθε στρώση κρατάει μια ανάμνηση: μια βραδινή δουλειά σε φούρνο μετά από μια μέρα που αρνήθηκε να τελειώσει, ένα τραπέζι κουζίνας όπου τα φιστίκια αιγίνης αστράφτουν σαν μικροσκοπικά σμαράγδια, μια συνταγή που μεταδίδεται με προσοχή, ο απαλός γδούπος ενός μαχαιριού που κόβει τη ζύμη, η σύντομη ζεστασιά ενός φούρνου που μυρίζει σπίτι ακόμα και όταν είσαι μακριά από αυτόν. Και ναι, τη στιγμή που παίζει επίσης με μια συγκεκριμένη όρεξη - το δικό μου τοξικό χαρακτηριστικό να κυνηγάω την απόλαυση, να αφήνω τη γλυκύτητα να είναι μια γλώσσα που μιλάω άπταιστα. Ο μπακλαβάς ενισχύει αυτό το χαρακτηριστικό, μετατρέποντας την επιθυμία σε τελετουργία, τη ζάχαρη σε τελετή, και εμένα σε θεατή που δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω. Βρήκα αυτό το επιδόρπιο όχι στις μεγάλες αίθουσες ζαχαροπλαστικής, αλλά στην ήσυχη αυτοπεποίθηση ενός μικρού αρτοποιείου όπου ο αέρας μύριζε καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς και εσπεριδοειδή. Με έμαθε να σταματάω, να αφήνω τη μπουκιά να βυθιστεί, να μετρώ τη γλυκύτητα με τη μπουκιά του ξύσματος λεμονιού ή τη γήινη γεύση του φιστικιού. Στην απαλή, επίμονη επίγευση άκουσα μια υπενθύμιση: ότι η απόλαυση, όταν μετριέται και είναι συνειδητή, μπορεί να είναι ένας χάρτης - όχι μια σειρήνα που με παρασύρει, αλλά μια πυξίδα που δείχνει προς την ευγνωμοσύνη. Το 2023 που έχω κουβαλήσει στο μέλλον δεν είναι μικρότερο επειδή έχω δοκιμάσει τόσο πλούτο. Είναι ευρύτερο, πιο πρόθυμο να εντρυφήσω σε πιο απαλές χαρές και πιο τολμηρές γεύσεις, να αφήσω ένα μόνο επιδόρπιο να αγκυροβολήσει τις εμπειρίες μιας χρονιάς. Μερικές φορές ανησυχώ ότι ένα μόνο επιδόρπιο θα μπορούσε να γίνει μια καρικατούρα μιας χρονιάς - μια εμμονή που άλλες στιγμές δεν θα μπορούσαν ποτέ να επισκιάσουν. Κι όμως ο μπακλαβάς έχει αρνηθεί αυτή τη στένωση της μνήμης. Έχει ενσωματωθεί στην υφή της χρονιάς, όχι σβήνοντας τις υπόλοιπες, αλλά τονίζοντας πώς διαφορετικές στιγμές μπορούν να συνεχιστούν μαζί. Τα τραγανά φύλλα κρούστας, το βελούδινο εσωτερικό, η κρέμα φιστικιού, το μέλι που κρυώνει — όλα αυτά τα στοιχεία μου υπενθυμίζουν ότι η γλυκύτητα δεν είναι μια απόσπαση της προσοχής από τη σοβαρότητα της ζωής, αλλά μια γλώσσα που μπορεί να την απαλύνει χωρίς να την αραιώσει. Έτσι, τιμώ τη χρονιά που μου χάρισε τον μπακλαβά ως σύντροφο. Στην υπομονή της τραγανής ζύμης, στη γενναιοδωρία του φιστικιού και στη σιωπηλή σοφία μιας μπουκιάς που με μαθαίνει να απολαμβάνω αργά, να ακούω προσεκτικά και να αποδέχομαι ότι ακόμη και ένα μικρό επιδόρπιο μπορεί να φέρει μια πλήρη συγκομιδή αναμνήσεων. Αν το 2023 ήταν βιβλίο, ο μπακλαβάς θα ήταν το κεφάλαιο που θα ξαναδιάβαζα — αυτό που αποδεικνύει ότι η απόλαυση, όταν ισορροπεί με τη μνήμη και το νόημα, μπορεί να γίνει ταυτόχρονα παρηγοριά και καταλύτης. Εύχομαι περισσότερες στρώσεις, περισσότερη ζεστασιά και περισσότερες στιγμές που αξίζει να τρώγονται αργά.

Das muss mein Lieblingsdessert des Jahres 2023 sein. Baklava, mit seiner glasigen Honig- und Gewürznote, kam wie eine Fanfare zum Ende eines langen Jahres. Seine mit Pistaziencreme angereicherte Patisserie-Creme zwischen Schichten aus knusprigem Filoteig fühlte sich fast zeremoniell an – ein kleines, süßes Votiv für die Momente, die ich überlebt habe und die, an die ich mich zu erinnern hoffte. Es ist, als wüsste das Dessert selbst bereits, wie man Zeit schichtet: eine Erinnerung über der anderen, ein knuspriges Flüstern gefolgt von einem samtenen Seufzen. Der erste Bissen ist ein Knacken von Glas unter Druck – der Filoteig weicht einem sanften Seufzen der Konditorcreme und die Pistazie überzieht die Zunge mit einer grünen Wärme, die nachklingt wie eine Erinnerung, die man nicht genau benennen kann. Die Creme ist nicht schüchtern; sie breitet sich aus, eine Geschichte, erzählt in seidigen Fäden, vermischt sich mit der honigsüßen Glasur, die jedes Blatt durchtränkt. Da ist eine salzige Süße, die sich im Atem zwischen Knuspern und Schmelzen festigt, und beim dritten Bissen wird mir plötzlich bewusst, dass ich nicht nur Dessert schmecke; ich schmecke das Wetter des Jahres – die Hitze hektischer Nachmittage, die Stille erwachender Morgen, die kleine Freude, die sich einstellt, wenn man sie am wenigsten erwartet. Ich habe Baklava als einen Chor von Texturen beschrieben gehört: knusprig, zäh, cremig, nussig, honigsüß. Das stimmt, aber für mich ist es eher ein Tagebuch – ein essbares Protokoll von Momenten, die wichtig genug waren, um in Erinnerung zu bleiben. Jede Schicht birgt eine Erinnerung: ein nächtlicher Bäckerbesuch nach einem Tag, der einfach nicht enden wollte, ein Küchentisch, auf dem Pistazien wie kleine Smaragde glitzern, ein sorgsam überliefertes Rezept, das leise Geräusch eines Messers, das durch den Teig schneidet, die kurze Wärme eines Ofens, der nach Zuhause riecht, selbst wenn man weit weg ist. Und ja, im Moment spielt es auch mit einem bestimmten Appetit – meiner eigenen toxischen Eigenschaft, dem Genuss nachzujagen, Süße zu einer Sprache zu machen, die ich fließend spreche. Das Baklava verstärkt diese Eigenschaft, macht aus Verlangen ein Ritual, aus Zucker eine Zeremonie und aus mir einen Zuschauer, der nicht anders kann, als zu applaudieren. Ich fand dieses Dessert nicht in den großen Hallen der Konditorei, sondern in der stillen Zuversicht einer kleinen Bäckerei, wo die Luft nach gerösteten Nüssen und Zitrusfrüchten roch. Es lehrte mich, innezuhalten, den Biss einsinken zu lassen, die Süße gegen den Biss der Zitronenschale oder die Erdigkeit der Pistazie abzuwägen. In dem weichen, anhaltenden Nachgeschmack hörte ich eine Erinnerung: dass Genuss, wenn er maßvoll und achtsam ist, eine Landkarte sein kann – keine Sirene, die mich in die Irre führt, sondern ein Kompass, der in Richtung Dankbarkeit weist. Das Jahr 2023, das ich in die Zukunft getragen habe, ist nicht kleiner, nur weil ich so viel Reichtum gekostet habe; Es ist umfassender, offener für sanftere Freuden und mutigere Aromen und lässt ein einziges Dessert die Erlebnisse eines ganzen Jahres verankern. Manchmal mache ich mir Sorgen, dass ein einziges Dessert zur Karikatur eines Jahres werden könnte – zu einer Obsession, die von anderen Momenten nie übertroffen werden könnte. Und doch hat Baklava sich dieser Einengung der Erinnerung widersetzt. Es hat sich in die Struktur des Jahres eingefügt, nicht indem es den Rest auslöschte, sondern indem es hervorhob, wie verschiedene Momente gemeinsam weitergetragen werden können. Die knusprigen Filoteigblätter, die samtige Füllung, die Pistaziencreme, der Hauch Honig – all diese Elemente erinnern mich daran, dass Süße nicht vom Ernst des Lebens ablenkt, sondern ihn mildern kann, ohne ihn zu verwässern. Also stoße ich auf das Jahr an, das mir Baklava als Begleiter geschenkt hat. Auf die Geduld des Blätterteigs, die Großzügigkeit der Pistazie und die stille Weisheit eines Bissens, der mich lehrt, langsam zu genießen, genau hinzuhören und zu akzeptieren, dass selbst ein kleines Dessert eine ganze Ernte an Erinnerungen enthalten kann. Wäre das Jahr 2023 ein Buch, würde ich Baklava als Kapitel erneut lesen – das Kapitel, das beweist, dass Genuss, wenn er mit Erinnerungen und Bedeutung in Einklang gebracht wird, sowohl Trost als auch Katalysator sein kann. Auf mehr Schichten, mehr Wärme und mehr Momente, die es wert sind, langsam gegessen zu werden.