Απόψε βρέθηκα στο νεόκτιστο εστιατόριο MUSA Cyprus, μέσα στους πύργους Trilogy Limassol, για ένα δείπνο που μου φάνηκε συναρπαστικό και οικείο. Από τη στιγμή που μπαίνεις μέσα, σε υποδέχεται ένας χώρος που συνδυάζει το σύγχρονο design με μια μεσογειακή ζεστασιά: απαλό ζεστό φωτισμό, καθαρές γραμμές και η αχνή λάμψη της ανοιχτής κουζίνας στο βάθος. Νιώθεις ήδη σαν ένα μέρος όπου η γαστρονομική συζήτηση είναι τόσο σημαντική όσο τα πιάτα στο τραπέζι. Μας υποδέχτηκε ένα προσωπικό που κινείται με εξεζητημένη χάρη, οδηγώντας μας σε ένα γωνιακό τραπέζι που προσέφερε μια καθαρή θέα στην τραπεζαρία και μια φευγαλέα ματιά στα φώτα της πόλης. Ο αέρας έφερνε έναν ψίθυρο εσπεριδοειδών και βοτάνων - σαφώς σκόπιμο, ένα προοίμιο για αυτό που σύντομα θα έφτανε στο πιάτο. Η ενέργεια του εστιατορίου έβριθε από προσμονή, η οποία μεγάλωσε μόνο όταν η σεφ Αθηνά Γορακοστάκου εμφανίστηκε σε μια σύντομη εμφάνιση ήρεμης εξουσίας. Παρουσίασε την ιδέα του MUSA - μια ωδή στις ελληνικές γεύσεις επαναπροσδιορισμένες μέσα από σύγχρονες τεχνικές και παιχνιδιάρικα, εκλεπτυσμένα πιάτα. Ένιωθα οικεία, σαν να μας είχαν προσκαλέσει σε μια συζήτηση για την κληρονομιά, την τεχνική και τη χαρά του να μοιράζεσαι φαγητό. Το αστέρι της βραδιάς έφτασε με μια ιστορία, ένα πιάτο που η κουζίνα ανακοίνωσε με ένα κλείσιμο του ματιού: μπουγάτσα. «Αυτή η μπουγάτσα είναι φτιαγμένη από τα ελληνικά όνειρα», μουρμούρισε ο σεφ, και οι λέξεις αιωρούνταν στον αέρα σαν υπόσχεση. Όταν προσγειώθηκε στο τραπέζι, η εικόνα ήταν υπνωτική: λεπτό σαν χαρτί φύλλο κουλουριασμένο στις άκρες, όμορφα λακαρισμένο με ένα φιλί βουτύρου, με μια κρέμα στο κέντρο που έλαμπε απαλά σαν σατέν κάτω από τα φώτα της κουζίνας. Ένα πασπάλισμα ζάχαρης άχνης και ένας ψίθυρος κανέλας πρόσθεσαν μια λεπτή γλυκύτητα που υπαινίχθηκε την παράδοση πίσω από το πιάτο, ενώ το άρωμα μίλησε για τα πρωινά των αρτοποιών και τους πάγκους των ελληνικών αρτοποιείων. Η πρώτη μπουκιά έφερε τη στιγμή που κάνει την μπουγάτσα τόσο αγαπημένη. Το φύλλο έσπασε με ένα ικανοποιητικό κροτάλισμα, κάθε στρώση έδινε τη θέση της σε ένα λιωμένο βούτυρο και μια ζεστή, μεταξένια κρέμα που περιείχε βανίλια και μια νότα ξύσματος λεμονιού. Η αντίθεση ανάμεσα στην τραγανή ζύμη και το απαλό, πολυτελές κέντρο ήταν ακριβής, σχεδόν μουσική, σαν ντουέτο ανάμεσα στην υφή και τη θερμοκρασία. Η βουτυράτη γεύση παρέμενε, όχι σαν να ήταν τραγανή, αλλά σαν να μας έπειθε να δοκιμάσουμε άλλη μια μπουκιά. Ήταν αρκετά ελαφρύ για να μοιάζει με φινάλε ενός αλμυρού πιάτου, αλλά αρκετά δυνατό για να σταθεί με σιγουριά από μόνο του ως επιδόρπιο ή ως εορταστική λιχουδιά. Παρακολούθησα τη σεφ Αθηνά να κινείται στην τραπεζαρία με την ευκολία κάποιου που έχει αφιερώσει χρόνια βελτιώνοντας την ισορροπία μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας. Η προσέγγισή της στο πιάτο σεβόταν το παρελθόν, αλλά δεν φοβόταν να ξεπεράσει τα όρια - όπου μια ψιχάλα εδώ, μια πρέζα εκεί και μια ελαφριά αναδιαμόρφωση της κρέμας μπορούν να μετατρέψουν ένα κλασικό σε μια σύγχρονη στιγμή. Ο ρυθμός της κουζίνας -το μαχαίρι συναντά τη σανίδα, το τσιτσίρισμα από το τηγάνι, μια γρήγορη γαρνιτούρα, ένα προσεγμένο πιάτο- έμοιαζε σαν να παρακολουθούσαμε μια καλά προβαρισμένη συμφωνία, με τον σεφ να διευθύνει μια χορωδία από μάγειρες και ζαχαροπλάστες. Το σέρβις συμπλήρωνε το φαγητό. Η ομάδα έδωσε διορατικές σημειώσεις για το μενού, προτείνοντας έναν ελαφρύ συνδυασμό: έναν φωτεινό λευκό ελληνικό καφέ με νότες εσπεριδοειδών ή έναν δυνατό, αρωματικό καφέ για να διαπεράσει τη γλυκύτητα, αν το επιθυμούσαμε. Το προσωπικό μας έκανε check in με γνήσια ζεστασιά - ποτέ υπερβολική - δίνοντάς μας χρόνο να απολαύσουμε τις γεύσεις και την ατμόσφαιρα. Η τραπεζαρία εξισορροπούσε την έντονη φλυαρία με τις εστίες ησυχίας, όπου μπορούσες να ακούσεις το τρίξιμο του καμένου βουτύρου στο φύλλο και το απαλό κροτάλισμα των ποτηριών καθώς η πόλη έλαμπε έξω. Εκτός από την μπουγάτσα, το υπόλοιπο μενού ήταν γεμάτο με ένα φάσμα ελληνικών επιρροών, επαναπροσδιορισμένα μέσα από τη σύγχρονη τεχνική. Υπήρχαν πινελιές από θαλάσσια άλμη, εσπεριδοειδή και βότανα που έμοιαζαν οικεία και φρέσκα, υπονοώντας ιστορίες από ελληνικές αγορές και ηλιόλουστες ακτές. Το πιάτο ήταν κομψό χωρίς να είναι επιδεικτικό. Κάθε πιάτο είχε λίγο δράμα, αλλά επέτρεπε στα υλικά να μιλήσουν από μόνα τους. Είναι το είδος του φαγητού όπου θέλεις να δοκιμάσεις τα πάντα, αλλά είσαι ευγνώμων για μια επιλογή που σέβεται τον πρωταγωνιστή της βραδιάς - την μπουγάτσα - και το πόσο τέλεια έδωσε τον τόνο για το υπόλοιπο της βραδιάς. Καθώς η βραδιά ξεδιπλωνόταν, η ενέργεια του MUSA Cyprus αποδείχθηκε μεταδοτική. Ο χώρος έσφυζε από ζωή με φίλους που συναντιόντουσαν, συναδέλφους που έκλειναν συμφωνίες μετά το ωράριο και ζευγάρια που απολάμβαναν μια ήσυχη κατάβαση στην περιοχή των επιδορπίων. Είναι σαφές ότι το εστιατόριο στοχεύει να είναι κάτι περισσότερο από ένα μέρος για φαγητό. Είναι ένας χώρος για συζήτηση, ανακάλυψη και γιορτή - μια προέκταση της ελληνικής φιλοξενίας που τόσο συχνά ταξιδεύει μέσα από ένα γενναιόδωρο πιάτο και ένα ζεστό γεια. Θα επέστρεφα; Απολύτως. Η μπουγάτσα και μόνο με κάνει να θέλω να επιστρέψω για μια ακόμη συνάντηση με αυτόν τον σεφ και αυτήν την κουζίνα, για να εξερευνήσω πώς το MUSA Cyprus ερμηνεύει άλλα παραδοσιακά γλυκά και αλμυρές προσφορές με την ίδια ευλαβική δημιουργικότητα. Είναι μια πολλά υποσχόμενη προσθήκη στην γαστρονομική σκηνή της Λεμεσού, ειδικά για όσους λαχταρούν κάτι που τιμά τις ελληνικές ρίζες ενώ παράλληλα προσελκύει τη σύγχρονη περιέργεια. Είναι επίσης ένας ισχυρός υποψήφιος για ένα αξέχαστο βράδυ ραντεβού ή μια εκλεπτυσμένη συγκέντρωση με φίλους που εκτιμούν την τέχνη της ζαχαροπλαστικής και τις τραγανές, εκφραστικές γεύσεις. Πρακτική σημείωση: Το MUSA Cyprus άνοιξε πρόσφατα, επομένως οι κρατήσεις είναι σοφές, ειδικά αν θέλετε να εξασφαλίσετε μια θέση στο παράθυρο και μια στιγμή στη λάμψη της ατμόσφαιρας του Trilogy Limassol Towers. Για τους λάτρεις της μπουγάτσας και της ελληνικής κουζίνας, αυτή είναι μια στάση που θα θελήσετε να κάνετε το συντομότερο δυνατό—όπου ένα μόνο πιάτο μπορεί να γίνει μια ιστορία που θα θέλετε να διηγείστε ξανά και ξανά.

Heute Abend fand ich mich im neu eröffneten MUSA Restaurant Cyprus in den Trilogy Limassol Towers wieder, wo ich ein aufregendes und zugleich vertrautes Abendessen genossen habe. Beim Betreten des Restaurants empfängt einen ein Raum, der zeitgenössisches Design mit mediterraner Wärme verbindet: sanftes, warmes Licht, klare Linien und das leise Schimmern der offenen Küche in der Ferne. Es fühlt sich an wie ein Ort, an dem kulinarische Gespräche genauso wichtig sind wie die Teller auf dem Tisch. Wir wurden von einem Personal begrüßt, das sich mit geübter Eleganz bewegte und uns zu einem Ecktisch führte, von dem aus wir einen freien Blick auf den Speisesaal und einen flüchtigen Blick auf die Lichter der Stadt dahinter hatten. Ein Hauch von Zitrusfrüchten und Kräutern lag in der Luft – eindeutig beabsichtigt, ein Vorgeschmack auf das, was bald auf dem Teller landen würde. Die Energie des Restaurants pulsierte vor Vorfreude, die noch verstärkt wurde, als Chefköchin Athina Goraskostakos in einem Gastauftritt mit ruhiger Autorität auftrat. Sie stellte das Konzept des MUSA vor – eine Ode an griechische Aromen, neu interpretiert mit modernen Techniken und verspielter, raffinierter Anrichtung. Es fühlte sich vertraut an, als wären wir zu einem Gespräch über Tradition, Kochkunst und die Freude am gemeinsamen Essen eingeladen. Der Star des Abends kam mit einer Geschichte, einem Gericht, das die Küche augenzwinkernd ankündigte: Bougatsa. „Diese Bougatsa ist der Stoff, aus dem griechische Träume sind“, murmelte der Koch, und die Worte hingen wie ein Versprechen in der Luft. Als sie auf dem Tisch landete, war der Anblick hypnotisch: hauchdünner Filoteig, an den Rändern gewellt, wunderschön mit einem Hauch Butter überzogen, mit einer Vanillecremefüllung, die im Küchenlicht sanft wie Satin glänzte. Eine Prise Puderzucker und ein Hauch Zimt verliehen dem Gericht eine zarte Süße, die auf die Tradition hinter dem Gericht hinwies, während der Duft von Bäckermorgen und griechischen Bäckereitheken erzählte. Der erste Bissen bescherte den Moment, der Bougatsa so beliebt macht. Der Filoteig knackte mit einem befriedigenden Knacken, jede Schicht gab nach und gab geschmolzene Butter und eine warme, seidige Vanillecreme mit einem Hauch von Zitronenschale frei. Der Kontrast zwischen dem blättrigen, knusprigen Gebäck und dem weichen, üppigen Kern war präzise, fast musikalisch, wie ein Duett aus Textur und Temperatur. Die buttrige Note blieb, nicht aufdringlich, sondern verlockte zum weiteren Bissen. Es war leicht genug, um wie der Abschluss eines herzhaften Gangs zu wirken, aber kräftig genug, um selbstbewusst als Dessert oder festlicher Leckerbissen für sich zu bestehen. Ich beobachtete, wie sich Chefköchin Athina mit der Leichtigkeit von jemandem durch den Speisesaal bewegte, der jahrelang die Balance zwischen Tradition und Moderne perfektioniert hat. Ihre Herangehensweise an das Gericht war respektvoll gegenüber der Vergangenheit, doch scheute sie sich nicht, Grenzen zu überschreiten – wo ein Spritzer hier, eine Prise dort und eine leichte Neuinterpretation der Vanillesoße einen Klassiker in ein zeitgenössisches Erlebnis verwandeln können. Der Rhythmus der Küche – Messer trifft Brett, Brutzeln aus der Pfanne, eine schnelle Garnitur, ein sorgfältig angerichteter Teller – fühlte sich an wie eine einstudierte Symphonie, bei der die Chefköchin einen Chor aus Köchen und Konditoren dirigierte. Der Service ergänzte das Essen perfekt. Das Team gab aufschlussreiche Anmerkungen zur Speisekarte und empfahl eine leichte Kombination: einen strahlenden griechischen Weißwein mit Zitrusnoten oder einen starken, aromatischen Kaffee, der die Süße auf Wunsch auflockert. Das Personal empfing uns mit echter Herzlichkeit – nie aufdringlich – und ließ uns Zeit, die Aromen und die Atmosphäre zu genießen. Im Speisesaal gab es einen Wechsel zwischen lebhaftem Geplapper und ruhigen Momenten, in denen man das Knistern der gebrannten Butter auf dem Filoteig und das leise Klirren der Gläser hören konnte, während die Stadt draußen leuchtete. Neben der Bougatsa lockte der Rest der Speisekarte mit einer Reihe griechischer Einflüsse, die mit modernen Techniken neu interpretiert wurden. Es gab Anklänge von Meereslake, Zitrusfrüchten und Kräutern, die vertraut und frisch zugleich wirkten und Geschichten von griechischen Märkten und sonnenverwöhnten Küstenlinien heraufbeschworen. Die Anrichtung war elegant, ohne protzig zu sein; jedes Gericht hatte ein wenig Dramatik, ließ aber die Zutaten für sich selbst sprechen. Es ist die Art von Essen, bei der man am liebsten alles probieren möchte, aber dennoch dankbar für eine Wahl ist, die dem Star des Abends – der Bougatsa – gerecht wird und die den Ton für den Rest des Abends perfekt vorgegeben hat. Im Laufe des Abends erwies sich die Energie des MUSA Cyprus als ansteckend. Der Raum atmete auf, als Freunde sich unterhielten, Kollegen nach Feierabend Geschäfte abschlossen und Paare in aller Ruhe Desserts genossen. Es ist klar, dass das Restaurant mehr sein will als nur ein Ort zum Essen; es ist ein Ort für Gespräche, Entdeckungen und Feiern – eine Erweiterung der griechischen Gastfreundschaft, die so oft durch einen großzügigen Teller und eine herzliche Begrüßung zum Ausdruck kommt. Würde ich wiederkommen? Auf jeden Fall. Allein die Bougatsa weckt in mir den Wunsch, für eine weitere Begegnung mit diesem Koch und dieser Küche zurückzukehren, um zu erkunden, wie das MUSA Cyprus andere traditionelle Gebäcke und herzhafte Gerichte mit der gleichen ehrfürchtigen Kreativität interpretiert. Es ist eine vielversprechende Ergänzung der Restaurantszene von Limassol, insbesondere für diejenigen, die sich nach etwas sehnen, das die griechischen Wurzeln ehrt und gleichzeitig zeitgenössische Neugier weckt. Es eignet sich auch hervorragend für einen unvergesslichen Abend zu zweit oder ein geselliges Beisammensein mit Freunden, die die Kunst des Gebäcks und frische, ausdrucksstarke Aromen zu schätzen wissen. Praktischer Hinweis: Das MUSA Cyprus ist neu eröffnet, daher ist eine Reservierung ratsam, insbesondere wenn Sie sich einen Fensterplatz und einen Moment im Glanz der Atmosphäre der Trilogy Limassol Towers sichern möchten. Für Fans von Bougatsa und griechisch inspirierter Küche ist dies ein Besuch, den Sie so schnell wie möglich machen sollten – hier kann ein einzelnes Gericht zu einer Geschichte werden, die Sie immer wieder erzählen möchten.