Αυτό πρέπει να είναι το πιο περιζήτητο φαγητό στη Λευκωσία αυτή τη στιγμή, ειδικά μετά την προηγούμενη εκδήλωση. Λοιπόν, αυτή την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου επέστρεψε. Αν λοιπόν είστε λάτρεις των ράμεν, ορίστε μια υπενθύμιση για να επισκεφθείτε το @l... Έφτασα ένα δροσερό βράδυ, ο δρόμος έσφυζε από βουή και ατμό. Μια γραμμή είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζεται έξω, η λάμψη από την πινακίδα του καταστήματος χυνόταν στο πεζοδρόμιο και τραβούσε τους περαστικούς σαν σκόροι σε ένα φανάρι. Ο αέρας μύριζε σόγια, σουσάμι και ψητό σκόρδο - το είδος του αρώματος που υπόσχεται ζεστασιά σε μια κρύα νύχτα. Η βιτρίνα ήταν συμπαγής αλλά φιλόξενη, μια γυάλινη βιτρίνα έδειχνε μια γεύση από τη φασαρία της κουζίνας στο εσωτερικό, όπου μια κατσαρόλα που έβγαζε ζωμό σφύριζε απαλά καθώς ο ατμός θόλωνε το τζάμι. Μέσα, το κατάστημα βουιζε αλλά ήταν αποτελεσματικό. Ένας πίνακας με μαυροπίνακα ανέφερε το αστέρι της παράστασης: ένα χαρακτηριστικό ράμεν tonkotsu, καθώς και μερικές εποχιακές προσθήκες. Διάλεξα το Tonkotsu του σπιτιού με έξτρα chashu και ένα μελάτο αυγό ajitama, και μετά πρόσθεσα μια μικρή μερίδα τηγανητό gyoza για να τσιμπολογήσω όσο περίμενα το κυρίως γεύμα. Το προσωπικό κινούνταν με εξοικειωμένη ευκολία - φιλικό, γρήγορο και συγκεντρωμένο - δεχόμενο παραγγελίες στον πάγκο και στη συνέχεια σε οδηγούσε σε ένα μικρό μεταλλικό τραπέζι ή σε ένα κάθισμα στον πάγκο κοντά στις αχνιστές κατσαρόλες. Το άρωμα με χτύπησε πρώτο - ο βελούδινος, γαλακτώδης ζωμός με μια νότα χοιρινού λίπους, ανακατεμένος με την έντονη γεύση σόγιας και το καβουρδισμένο άρωμα σησαμέλαιου. Όταν τελικά έφτασε το μπολ, φαινόταν σχεδόν πολύ καλό για να το ρουφήξω. Ο ζωμός είχε μια απαλή, λακαρισμένη λάμψη, θολή από πλούσια γεύση αλλά ποτέ βαριά. Τα noodles ήταν ανοιξιάτικα και κίτρινα, στροβιλισμένα με μια κομψή σπείρα, καλυμμένα από μια κουβέρτα από φέτες chashu που έλαμπαν με καραμελωμένες άκρες. Ένα τέλεια μαριναρισμένο αυγό ajitama έλαμπε δίπλα σε μια φωλιά από φρέσκα κρεμμυδάκια, και ένα φύλλο nori βρισκόταν σαν μια κυματιστή σημαία κατά μήκος του χείλους. Έριξα λίγο λάδι τσίλι από ένα μικροσκοπικό μπουκάλι στην επιφάνεια, όση ζέστη χρειαζόταν για να αναδειχθούν οι πιο έντονες νότες του ζωμού. Έσκυψα και η πρώτη γουλιά επιβεβαίωσε αυτό που εύχεται κάθε λάτρης των ράμεν: ισορροπία. Ο ζωμός ήταν πλούσιος αλλά όχι υπερβολικός, ένα κρεμώδες, χοιρινό ουμάμι που παρέμενε στον ουρανίσκο χωρίς να κολλάει στη γλώσσα. Τα νουντλς είχαν την ιδανική γεύση - ελαφρώς μαστιχωτό, όχι πολύ μαλακό, παλεύοντας αξιοθαύμαστα με το λίπος και το αλάτι του ζωμού. Το chashu ήταν τρυφερό που λιώνει στο στόμα, κάθε φέτα εμποτισμένη με ένα γλυκό-αλμυρό γλάσο. Το αυγό ajitama προσέφερε μια πλούσια αντίθεση - ο κρόκος ελάχιστα ρευστός, καλύπτοντας τα νουντλς με επιπλέον πλούσια γεύση καθώς τράβηξα περισσότερο σε κάθε μπουκιά. Μια νότα βλαστού μπαμπού πρόσθεσε μια απαλή τραγανότητα, ενώ τα φύκια έφεραν μια διακριτική αλμυρή επίγευση που εμπόδισε τις γεύσεις να εξελιχθούν πολύ σε βαριά. Το σέρβις συμβάδιζε με την όρεξή μου. Ο σερβιτόρος έλεγξε μετά από λίγα λεπτά για να βεβαιωθεί ότι το επίπεδο μπαχαρικών και το αυγό ήταν του γούστου μου, και μου έδωσε μια γρήγορη συμβουλή για το πώς να απολαύσω καλύτερα τις υπόλοιπες μπουκιές - γουλιά, ρουφηξιά, απόλαυση, επανάληψη. Η μουσική διατηρούσε χαμηλό, φιλόξενο ρυθμό, και οι συζητήσεις γύρω μου αιωρούνταν σε ένα άνετο μουρμουρητό, που διακόπτονταν από το κρότο των μαχαιροπίρουνων και τις περιστασιακές ζητωκραυγές από κάποιον άλλο λάτρη του ράμεν που μόλις είχε βρει την τέλεια μπουκιά της βραδιάς. Καθώς τύλιγα το μπολ, ένιωσα ικανοποιημένος αλλά και γεμάτος ενέργεια - το είδος της πληρότητας που σε κάνει να θέλεις να μείνεις λίγο ακόμα, ίσως με ένα ζεστό πράσινο τσάι ή ένα δεύτερο μικρό πιάτο γκιόζα για να τελειώσεις με μια τραγανή, ντελικάτη νότα. Η τιμή ήταν δίκαιη για μια πόλη που σπάνια πατινάρει στα όρια της λιτότητας αλλά προσφέρει σταθερά γεύση και μερίδα. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα γεύμα. Ήταν μια μικρή ιεροτελεστία - άφιξη, ουρά, αναμονή, απόλαυση, και μετά επιστροφή στο βράδυ με μια ζεστή λάμψη που σου υπενθυμίζει γιατί το ράμεν παραμένει μια από τις πιο περιζήτητες απολαύσεις της πόλης. Αν είστε λάτρεις των ράμεν, αυτή είναι η επιστροφή που δεν θέλετε να χάσετε. Ο θόρυβος γύρω από τη σκηνή των ράμεν στη Λευκωσία είναι πραγματικός και η φήμη λέει ότι η εκδήλωση αυτής της Τετάρτης θα είναι μια ακόμη επίδειξη αυτού του αγαπημένου, ανακουφιστικού και βαθιά χορταστικού πιάτου. Βάλτε μια υπενθύμιση για να επισκεφθείτε το @l..., φέρτε έναν φίλο που εκτιμά μια υπέροχη γουλιά και προετοιμαστείτε για το είδος της εμπειρίας ράμεν που θα μείνει στη μνήμη σας πολύ μετά την τελευταία κουταλιά.

Das ist im Moment wohl das begehrteste Essen in Nikosia, vor allem nach der letzten Veranstaltung. Nun, diesen Mittwoch, den 26. Februar, ist es wieder da. Wenn Sie also Ramen-Fan sind, merken Sie sich einen Besuch bei @l... Ich kam an einem kühlen Abend an, die Straße vibrierte vor Geplapper und Dampf. Draußen hatte sich bereits eine Schlange gebildet, das Leuchten des Ladenschildes fiel auf den Bürgersteig und zog Passanten an wie Motten zur Laterne. Die Luft roch nach Soja, Sesam und geröstetem Knoblauch – die Art von Duft, der an einem kühlen Abend Wärme verspricht. Der Laden war kompakt, aber einladend, durch ein Glasfenster konnte man das geschäftige Treiben in der Küche im Inneren beobachten, wo ein Topf mit Brühe leise zischte, während Dampf das Glas beschlug. Drinnen herrschte reges Treiben, aber Effizienz im Laden. Auf einer Kreidetafel stand der Star der Show: ein typisches Tonkotsu-Ramen sowie einige saisonale Ergänzungen. Ich entschied mich für das hausgemachte Tonkotsu mit extra Chashu und einem weichgekochten Ajitama-Ei und knabberte noch eine kleine Portion gebratene Gyoza, während ich auf das Hauptgericht wartete. Das Personal bewegte sich mit geübter Leichtigkeit – freundlich, schnell und konzentriert –, nahm die Bestellung an der Theke auf und führte einen dann zu einem kleinen Metalltisch oder einem Platz an der Theke in der Nähe der dampfenden Töpfe. Als Erstes schlug mir der Duft entgegen – die samtige, milchige Brühe mit einem Hauch von Schweinefett, vermischt mit der würzigen Sojasauce und dem Röstduft von Sesamöl. Als die Schüssel endlich kam, sah sie fast zu gut zum Schlürfen aus. Die Brühe hatte einen blassen, lackierten Schimmer, umhüllt von Reichhaltigkeit, aber nie schwer. Die Nudeln waren elastisch und gelb, ordentlich aufgerollt und mit einer Decke aus Chashu-Scheiben bedeckt, die an den Rändern glänzten. Ein perfekt mariniertes Ajitama-Ei glänzte neben einem Nest aus Frühlingszwiebeln, und ein Blatt Nori lag wie eine wehende Fahne am Rand. Ich kippte ein wenig Chiliöl aus einer winzigen Flasche auf die Oberfläche, gerade scharf genug, um die tieferen Noten der Brühe hervorzulocken. Ich beugte mich vor, und der erste Schluck bestätigte, was sich jeder Ramen-Liebhaber wünscht: Ausgewogenheit. Die Brühe war vollmundig, aber nicht überwältigend, ein cremiges, schweineartiges Umami, das am Gaumen verweilte, ohne auf der Zunge zu kleben. Die Nudeln hatten den idealen Biss – leicht zäh, nicht zu weich, und kämpften bewundernswert mit dem Fett und Salz in der Brühe. Das Chashu war zart und zerging auf der Zunge, jede Scheibe getränkt mit einer süß-pikanten Glasur. Das Ajitama-Ei bot einen köstlichen Kontrast – das Eigelb war gerade noch flüssig und überzog die Nudeln mit zusätzlicher Fülle, je mehr ich in jeden Bissen nahm. Ein Hauch von Bambussprossen sorgte für ein sanftes Knirschen, während die Algen einen subtilen salzigen Abgang beisteuerten, der verhinderte, dass die Aromen zu schwer wurden. Der Service hielt mit meinem Appetit Schritt. Der Kellner erkundigte sich nach ein paar Minuten, ob die Schärfe und das Ei meinen Wünschen entsprachen, und gab mir einen kurzen Tipp, wie ich die restlichen Bissen am besten genießen könnte – nippen, schlürfen, genießen, wiederholen. Die Musik spielte in einem leisen, einladenden Tempo und die Gespräche um mich herum flossen in einem angenehmen Gemurmel dahin, unterbrochen vom Klirren von Besteck und gelegentlichem Jubel eines anderen Ramen-Enthusiasten, der gerade seinen perfekten Happen des Abends gefunden hatte. Als ich die Schüssel leerte, fühlte ich mich zufrieden und voller Energie – ein Sättigungsgefühl, das Lust macht, noch einen Moment länger zu bleiben, vielleicht mit einem heißen grünen Tee oder einem zweiten kleinen Teller Gyoza zum Abschluss mit einer knackigen, delikaten Note. Der Preis war fair für eine Stadt, die selten an der Grenze zur Sparsamkeit wandelt, aber stets Geschmack und Portionen liefert. Das war nicht nur eine Mahlzeit; es war ein kleines Ritual – ankommen, anstehen, warten, genießen und dann mit einem warmen Gefühl in den Abend zurückkehren, das einen daran erinnert, warum Ramen nach wie vor eines der begehrtesten Gerichte der Stadt ist. Wenn Sie Ramen-Fan sind, sollten Sie sich diese Rückkehr nicht entgehen lassen. Die Ramen-Szene in Nikosia ist in vollem Gange, und es heißt, dass die Veranstaltung an diesem Mittwoch eine weitere Präsentation dieses beliebten, wohltuenden und zutiefst sättigenden Gerichts sein wird. Merken Sie sich den Besuch bei @l..., bringen Sie einen Freund mit, der gerne schlürft, und bereiten Sie sich auf ein Ramen-Erlebnis vor, das noch lange nach dem letzten Löffel in Erinnerung bleibt.