Δεν θα σας πω ψέματα, ζηλεύω διακριτικά όλα αυτά τα υπέροχα μέρη στη Λάρνακα. Ο ήλιος έλαμπε κατά μήκος του λιμανιού και κάθε σοκάκι φαινόταν να υπόσχεται μια τέλεια φωτογραφία, μια τέλεια στιγμή που θα μπορούσα να κρατήσω για πάντα. Παντού όπου κοίταζα, υπήρχαν μικρές γωνιές όπου οι ταξιδιώτες ψιθύριζαν για μαγεία - μέχρι που συνειδητοποίησα ότι οι τσέπες μου ήταν άδειες από τέτοια μαγεία, γεμάτες μόνο ευχάριστες ματιές. Το Σαββατοκύριακο επισκεφτήκαμε το Shinseina. Η διεύθυνση @shinseina.com.cy τρεμόπαιζε στο φως που έσβηνε καθώς οι πόρτες άνοιγαν σε μια μυρωδιά που έμοιαζε με μια ανάμνηση που δεν θυμόσουν ότι είχες ακόμα. Στα ιαπωνικά, το όνομα σημαίνει «Ιερό», και η γυναίκα πίσω από τον πάγκο μας είπε ότι αυτό το μέρος θα είναι για πάντα ιερό στις ήσυχες ώρες μιας ιστορίας που επιλέγει να μείνει. Η πινακίδα πάνω από το πλαίσιο του καταστήματος κρεμόταν ελαφρώς, σαν να υποκλίνεται στη θάλασσα έξω. Μέσα, ο αέρας ήταν ένα μείγμα πράσινου τσαγιού, βερνικιού και κάτι ζεστού που θα μπορούσες να περιγράψεις μόνο ως «σπίτι χωρίς σπίτι». Το κατάστημα ήταν μικρό, σχεδόν ντροπαλό στη γοητεία του. Φανάρια κρέμονταν από το ταβάνι σαν υπομονετικά φεγγάρια. Τα ράφια ήταν γεμάτα με βάζα με τουρσί, κουτιά τσαγιού σε σχήμα παγόδας και ντελικάτα κεραμικά μπολ που έλαμπαν στο φιλτραρισμένο φως. Ένα ζευγάρι μαξιλάρια βρισκόταν σε μια γωνία, προσκαλώντας σε να καθίσεις σαν το ίδιο το δωμάτιο να σου ζητούσε να ηρεμήσεις. Ο ιδιοκτήτης, ένας άντρας με χέρια τραχιά από χρόνια επιδιόρθωσης διχτυών και λείανσης γωνιών παλιών χώρων, μας χαιρέτησε με ένα απαλό νεύμα. Μιλούσε χωρίς βιασύνη, επιλέγοντας τα λόγια του όπως ένας αγγειοπλάστης επιλέγει τον πηλό - προσεκτικά, σκόπιμα και με την αίσθηση ότι κάθε κόκκος ήχου μπορεί να έχει σημασία αργότερα. «Αυτό το μέρος», είπε, κοιτάζοντας προς έναν τοίχο γεμάτο κάρτες, «είναι ιερό επειδή εμποδίζει τις μικρές στιγμές να γίνουν τίποτα». Έδειξε ένα βιβλίο καταγραφής κρυμμένο κάτω από μια γυάλινη βιτρίνα. Σε αυτό, ονόματα και ημερομηνίες ξεχύθηκαν στις σελίδες, κάθε καταχώρηση μια ανάμνηση που κάποιος αποφάσισε να αφήσει πίσω του. «Τις ονομάζουμε ιερές σημειώσεις», πρόσθεσε, σαν να κατονόμαζε αστέρια στον ουρανό και τίποτα άλλο. «Αν μια στιγμή είναι αρκετά σημαντική για να τη θυμάστε, είναι και αρκετά ιερή για να τη διατηρήσετε». Καθώς μιλούσε, βρέθηκα να ξεφυλλίζω τις κάρτες με μια περιέργεια που έμοιαζε σχεδόν ιερόσυλη στην ταχύτητά της. Οι άνθρωποι είχαν γράψει για ηλιοβασιλέματα που τους έκοβαν την ανάσα, για έναν μουσικό του δρόμου που έπαιζε ένα τραγούδι που ακουγόταν σαν την πατρίδα τους, για τη συνταγή μιας γιαγιάς που είχε γεύση βροχής, χώματος και παιδικής ηλικίας. Ένα σημείωμα περιέγραφε ένα φιλί δίπλα στον φάρο το σούρουπο, ένα άλλο μιλούσε για τα γέλια ενός παιδιού που ξεχύνονταν στο λιμάνι καθώς ένα πλοίο απομακρυνόταν. Κάθε κάρτα ήταν μια μικρή ομολογία ευλάβειας - μια υπενθύμιση ότι η ιερότητα δεν έγκειται απαραίτητα σε μεγαλοπρεπή μνημεία, αλλά σε στιγμές που ο κόσμος φαινόταν να γέρνει πιο κοντά και να ακούει. Στην πραγματικότητα, ζήλευα. Όχι τα μέρη στη Λάρνακα γενικά, αλλά τον τρόπο με τον οποίο οι ξένοι έβρισκαν δωμάτια μέσα τους αρκετά μεγάλα για να κρατήσουν μια κοινή ανάσα θαυμασμού. Είχα κυνηγήσει τα τέλεια σημεία - το καλύτερο ηλιοβασίλεμα, το πιο κουλ καφέ, την πιο μοντέρνα γωνιά - μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι αυτά τα σημεία ήταν απλώς χώροι, όχι ιστορίες. Η ζήλια είχε γεύση αλατιού στη γλώσσα μου, όπως έχει μερικές φορές μια ανάμνηση όταν έχεις φύγει από ένα δωμάτιο στο οποίο δεν ήξερες ότι ήσουν ακόμα. Τότε ο ιδιοκτήτης μου έδωσε μια δική μου κάρτα. «Πρόσθεσε τη δική σου», είπε με ένα χαμόγελο που υποδήλωνε ότι είχε ακούσει αυτή την πρόσκληση εκατό φορές και δεν την είχε βαρεθεί ποτέ. Η προτροπή στην κάρτα δεν ήταν δυνατή. ζητούσε μόνο μια στιγμή που άξιζε να κρατήσει. Η στιγμή που εμφανίστηκε μπροστά μου δεν ήταν ένας δραματικός θρίαμβος ή μια μεγαλοπρεπής χειρονομία, αλλά μια ήσυχη, πεισματάρα αλήθεια που αγνοούσα: το ιερό μπορούσε να ξεκινήσει από την επιβράδυνση που τόσο συχνά παραλείπουμε. Έγραψα για ένα πρωινό στην αποβάθρα όταν οι γλάροι φώναζαν ο ένας στον άλλον σαν παλιοί φίλοι, και το νερό μετέφερε τα απόνερα του πλοίου σε αργές, ασημένιες καμπύλες. Έγραψα για μια στιγμή που το βραστήρα του πλανόδιου πωλητή σφύριξε και ο αέρας είχε μια ελαφριά γεύση κάρδαμου και λεμονιού, και πώς στεκόμουν εκεί συνειδητοποιώντας ότι δεν είχα ρωτήσει το όνομα του πωλητή - όχι από αγένεια, αλλά επειδή ήμουν πολύ απασχολημένος κυνηγώντας την επόμενη φωτογραφία, την επόμενη ιστορία, το επόμενο σημείο που μπορεί να αποδείκνυε κάτι για μένα σε κάποιον άλλο. Έγραψα για τον πόνο της επιθυμίας να είμαι μέρος κάτι μαγικού, και το τσίμπημα της σκέψης ότι η μαγεία απαιτούσε έναν προορισμό και όχι μια απόφαση για να την προσέξω. Όταν τελείωσα, ο ιδιοκτήτης έγνεψε καταφατικά σαν η κάρτα να είχε βρει στέγη. Την έβαλε κάτω από το τζάμι, δίπλα στις άλλες που είχαν έρθει πριν. «Η ιερότητα δεν είναι κατοχή», είπε, σχεδόν στον εαυτό του. «Είναι άδεια - η άδεια να σταματήσεις, να ακούσεις, να μοιραστείς ό,τι έχεις μάθει, ακόμα κι αν είναι μόνο ένα ψήγμα ιστορίας». Η στιγμή έμοιαζε με γύρισμα μεντεσέ. Η ζήλια που κουβαλούσα σαν βαρύ παλτό άρχισε να χαλαρώνει. Το μέρος, η Σινσέινα, ήταν ιερό όχι επειδή κατείχε τη στιγμή, αλλά επειδή προσκαλούσε κάθε στιγμή να φτάσει στην πληρότητά της. Οι άνθρωποι που περνούσαν από εκεί -ντόπιοι που σταματούσαν στο δρόμο τους για την αγορά, ένας φωτογράφος που ζήτησε μια γωνιά με το καλύτερο φως, μια γιαγιά που αντάλλαξε μια συνταγή με μια ιστορία για ένα χαμένο σκυλί- άφησαν ο καθένας κάτι πίσω τους. Δεν ήταν η πινακίδα ή η φήμη ενός μέρους. Ήταν η τρυφερότητα της προσοχής, η προθυμία να ακούσει κανείς έναν ξένο, να αφήσει μια στιγμή να αναπνεύσει αρκετά ώστε να γίνει ανάμνηση. Εκείνο το απόγευμα, περπατήσαμε κατά μήκος της άκρης όπου το λιμάνι συναντά την παλιά πόλη. Η θάλασσα βούιζε με ένα υπομονετικό μπλε, και ο άνεμος έφερνε το άρωμα εσπεριδοειδών, ντίζελ και πέτρας που είχε ζεσταθεί από τον ήλιο. Ένας μουσικός του δρόμου έπαιζε μια απαλή μελωδία σε μια φθαρμένη κιθάρα, και ένα παιδί κυνηγούσε μια πλαστική βάρκα στο πεζοδρόμιο, γελώντας όταν η βάρκα απομακρύνθηκε από αυτόν. Οι άνθρωποι έγνεφαν ο ένας στον άλλον σαν να μοιράζονταν ένα προσωπικό αστείο για τα ήσυχα θαύματα της πόλης. Έπιασα τον εαυτό μου να αφήνει τις γωνίες των χειλιών μου να υψώνονται σε ένα χαμόγελο που δεν προοριζόταν για μια φωτογραφία, αλλά για την πράξη του να είμαι απλώς παρούσα. Αν η ιερότητα μπορούσε να γίνει αισθητή σε έναν πολυσύχναστο δρόμο το μεσημέρι, ίσως μπορούσε να βρεθεί και σε μια στιγμή μοναχικής ακινησίας - στην απόφαση να το προσέξω. Εκείνο το βράδυ, η Σινσέινα έλαμπε διαφορετικά, σαν τα κεριά μέσα να είχαν ακούσει την εξομολόγησή μου και να είχαν αποφασίσει να απαντήσουν με ζεστασιά. Ο ιδιοκτήτης μου επέστρεψε την κάρτα με μια μικρή σφραγίδα πιεσμένη στη γωνία - μια εικόνα ενός ανατέλλοντος ηλίου πάνω από τη θάλασσα. «Κράτησέ την», είπε. «Ή πρόσθεσέ την. Ας γίνει αυτό ένα σελιδοδείκτης για την επόμενη επίσκεψή σου, μια υπενθύμιση ότι οι ιεροί χώροι δεν είναι ξενοδοχεία στα οποία κάνεις check-in. είναι πρακτικές που καλλιεργείς όπου κι αν πας». Φύγαμε με ελαφριά βήματα, πιο ελαφριά από ό,τι όταν είχαμε φτάσει. Δεν κυνηγούσα άλλο σημείο εκείνο το βράδυ. Περπάτησα στην παλιά πόλη με ανοιχτά μάτια, αφήνοντας τη συνηθισμένη ομορφιά της πόλης να αποκαλυφθεί με αργές, συνηθισμένες πράξεις - μια γάτα που κουλουριαζόταν σε μια ηλιόλουστη πόρτα, ένας φίλος που γελούσε με ένα κοινό αστείο, ένας πωλητής που πρόσφερε τσάι μέντας σε έναν περαστικό που ξέχασε να το ζητήσει αλλά το χρειαζόταν ούτως ή άλλως. Οι ιδέες που είχα για τα «υπέροχα μέρη» της Λάρνακας άρχισαν να καταλήγουν σε μια απλούστερη αλήθεια: η μαγεία δεν βρισκόταν στα μέρη που επισκεπτόσουν, αλλά στην προσοχή που έδινες σε αυτά και στις ιστορίες που επέλεγες να συνεχίσεις. Μέχρι να επιστρέψουμε στο Shinseina για μια τελευταία στιγμή, το κατάστημα έμοιαζε σχεδόν με ζωντανό πράγμα - μια άγκυρα για τις ανακαλύψεις της ημέρας και μια πόρτα πίσω στην αίσθηση ότι η ιερότητα είναι μια πρακτική, όχι ένα τρόπαιο. Είπα στον ιδιοκτήτη ότι είχα σταματήσει να νιώθω μικρός επειδή δεν βρήκα πρώτα το καλύτερο σημείο θέασης, επειδή είχα μάθει να ακούω τα πιο απαλά σήματα - το γέλιο ενός περαστικού, τον ψίθυρο της θάλασσας στην προβλήτα, την ήσυχη γενναιοδωρία ενός ξένου που πρόσφερε ένα φλιτζάνι τσάι και ένα αυτί που με άκουγε. Απομακρυνόμενος, κράτησα την κάρτα στην τσέπη μου, λίγο πιο βαριά από ό,τι ήταν όταν πίεσα για πρώτη φορά το στυλό μου στη σελίδα. Η ζήλια είχε ξεθωριάσει σε μια αποφασιστικότητα: να επιβραδύνω, να παρατηρώ, να αφήνω πίσω μου ένα κομμάτι της καρδιάς μου για να το βρει κάποιος άλλος. Αν μπορούσα να αφήσω μια ιερή στιγμή για τον επόμενο επισκέπτη, ίσως αυτός θα ήταν ο τρόπος μου να συνεισφέρω στην κοινή μνήμη της πόλης - τον τρόπο με τον οποίο οι ξένοι γίνονται συγγενείς όταν αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν μια στιγμή ως ιερή, και ένα μέρος όπως το Shinseina ως πόρτα και όχι ως προορισμό. Στο τρένο της επιστροφής, με τον ωκεανό ακόμα στα αυτιά μου, συνειδητοποίησα ότι το Σαββατοκύριακο δεν μου είχε δώσει απλώς μια ιστορία για ένα ωραίο μέρος στη Λάρνακα. Μου είχε προσφέρει ένα μάθημα για το πώς να ζούμε με ευλάβεια: να απολαμβάνουμε αντί να κυνηγάμε, να ακούμε όσο το δυνατόν περισσότερο και να μιλάμε, και να αναγνωρίζουμε ότι η ιερότητα μεγαλώνει όταν αποφασίζουμε να συμμετάσχουμε σε αυτήν, μια μικρή, ειλικρινή στιγμή τη φορά. Και κάπου ανάμεσα στα φώτα του λιμανιού και την απαλή λάμψη του Shinseina, ανακάλυψα ότι η ιερότητα είναι, επιτέλους, μια πρακτική που μπορώ να κουβαλάω μαζί μου όπου κι αν πάω.

Ich will ehrlich sein, ich bin ein bisschen neidisch auf all diese tollen Orte in Larnaca. Die Sonne tauchte den Hafen in goldene Farben, und jede Gasse schien ein perfektes Foto zu versprechen, einen perfekten Moment, den ich für immer festhalten konnte. Wohin ich auch blickte, gab es kleine Ecken, in denen Reisende über Magie flüsterten – bis mir klar wurde, dass meine eigenen Taschen leer waren, nur voller sehnsüchtiger Blicke. Am Wochenende besuchten wir Shinseina. Der Name @shinseina.com.cy flackerte im schwindenden Licht, als sich die Türen öffneten und ein Duft in die Nase stieg, der sich wie eine Erinnerung anfühlte, an die man sich noch nicht erinnert hatte. Auf Japanisch bedeutet der Name „heilig“, und die Frau hinter der Theke erzählte uns, dass dieser Ort in den stillen Stunden einer Geschichte, die bleibt, für immer heilig sein wird. Das Schild über dem Ladenregal baumelte leicht, als verneigte es sich vor dem Meer draußen. Drinnen lag eine Mischung aus grünem Tee, Lack und etwas Warmem, das man nur als „Zuhause ohne Haus“ beschreiben konnte. Der Laden war klein, fast schüchtern in seinem Charme. Laternen hingen wie geduldige Monde von der Decke. Auf den Regalen standen Gläser mit Eingelegtem, pagodenförmige Teedosen und filigrane Keramikschalen, die im gefilterten Licht glänzten. In einer Ecke lagen zwei Kissen, die zum Sitzen einluden, als ob der Raum selbst zum Verweilen aufforderte. Der Besitzer, ein Mann mit rauen Händen vom jahrelangen Netzflicken und Glätten alter Ecken, begrüßte uns mit einem sanften Nicken. Er sprach ohne Eile und wählte seine Worte wie ein Töpfer seinen Ton – sorgfältig, bedächtig und mit dem Gefühl, dass jedes Klangkorn später von Bedeutung sein könnte. „Dieser Ort“, sagte er und blickte auf eine mit Karten gefüllte Wand, „ist heilig, weil er kleine Momente davor bewahrt, zu nichts zu werden.“ Er deutete auf ein Hauptbuch unter einer Glasvitrine. Darin waren Namen und Daten über die Seiten verteilt, jeder Eintrag eine Erinnerung, die jemand hinterlassen wollte. „Wir nennen sie heilige Notizen“, fügte er hinzu, als würde er nur Sterne am Himmel benennen. „Wenn ein Moment wichtig genug ist, um ihn in Erinnerung zu behalten, ist er heilig genug, um ihn zu bewahren.“ Während er sprach, blätterte ich mit einer Neugier, die sich in ihrer Geschwindigkeit fast blasphemisch anfühlte, durch die Karten. Leute hatten über Sonnenuntergänge geschrieben, die ihnen den Atem stocken ließen, über einen Straßenmusiker, der ein Lied spielte, das nach ihrer Heimat klang, über ein Großmutterrezept, das nach Regen, Erde und Kindheit schmeckte. Eine Notiz beschrieb einen Kuss am Leuchtturm in der Abenddämmerung, eine andere sprach vom Lachen eines Kindes, das über den Hafen schallte, als eine Fähre ablegte. Jede Karte war ein kleines Bekenntnis der Ehrfurcht – eine Erinnerung daran, dass Heiligkeit nicht unbedingt in großen Monumenten liegt, sondern in Momenten, in denen die Welt sich näher zu beugen und zuzuhören schien. Ehrlich gesagt war ich neidisch. Nicht auf die Orte in Larnaka im Allgemeinen, sondern darauf, wie Fremde in sich Räume fanden, groß genug, um gemeinsam den Atem des Staunens zu halten. Ich hatte die perfekten Orte gesucht – den schönsten Sonnenuntergang, das coolste Café, die angesagteste Ecke – nur um festzustellen, dass diese Orte nur Räume waren, keine Geschichten. Der Neid schmeckte wie Salz auf meiner Zunge, so wie manchmal eine Erinnerung schmeckt, wenn man einen Raum verlässt, von dem man nicht wusste, dass man noch darin war. Dann gab mir der Besitzer eine meiner eigenen Karten. „Fügen Sie Ihre hinzu“, sagte er mit einem Lächeln, das verriet, dass er diese Einladung schon hundertmal gehört und nie müde geworden war. Die Aufforderung auf der Karte war nicht laut; sie bat nur um einen Augenblick, den es wert war, festgehalten zu werden. Der Augenblick, der sich vor mir auftat, war kein dramatischer Triumph oder eine große Geste, sondern eine stille, hartnäckige Wahrheit, die ich ignoriert hatte: Das Heilige könnte in der Entschleunigung beginnen, die wir so oft überspringen. Ich schrieb über einen Morgen am Kai, als die Möwen einander wie alte Freunde zuriefen und das Wasser das Kielwasser des Schiffes in langsamen, silbernen Bögen trug. Ich schrieb über einen Moment, als der Kessel des Straßenhändlers zischte und die Luft leicht nach Kardamom und Zitrone schmeckte, und wie ich dastand und merkte, dass ich nicht nach dem Namen des Händlers gefragt hatte – nicht aus Unhöflichkeit, sondern weil ich zu sehr damit beschäftigt war, dem nächsten Foto, der nächsten Geschichte, dem nächsten Ort hinterherzujagen, der jemand anderem etwas über mich verraten könnte. Ich schrieb über den Schmerz, Teil von etwas Magischem sein zu wollen, und den Stich des Gedankens, dass Magie ein Ziel braucht und nicht die Entscheidung, es wahrzunehmen. Als ich fertig war, nickte der Besitzer, als hätte die Karte ein Zuhause gefunden. Er steckte sie unter das Glas, neben die anderen, die vor ihm gekommen waren. „Heiligkeit ist kein Besitz“, sagte er fast zu sich selbst. „Es ist Erlaubnis – die Erlaubnis, innezuhalten, zuzuhören, zu teilen, was man gelernt hat, selbst wenn es nur der Bruchteil einer Geschichte ist.“ Der Moment fühlte sich an, als würde sich ein Scharnier drehen. Die Eifersucht, die ich wie einen schweren Mantel mit mir herumgetragen hatte, begann sich zu lösen. Der Ort Shinseina war heilig, nicht weil er den Augenblick beherrschte, sondern weil er jeden Augenblick einlud, in seiner Fülle zu kommen. Die Menschen, die hier vorbeikamen – Einheimische, die auf dem Weg zum Markt innehielten, ein Fotograf, der nach einer Ecke mit dem besten Licht fragte, eine Großmutter, die ein Kochrezept gegen die Geschichte eines verlorenen Hundes eintauschte – hinterließen alle etwas. Es war nicht die Beschilderung oder der Ruhm eines Ortes; es war die Zärtlichkeit der Aufmerksamkeit, die Bereitschaft, einem Fremden zuzuhören, einen Augenblick lange genug atmen zu lassen, um zur Erinnerung zu werden. An diesem Nachmittag spazierten wir an der Uferpromenade entlang, wo der Hafen auf die Altstadt trifft. Das Meer summte in geduldigem Blau, und der Wind trug den Duft von Zitrusfrüchten, Diesel und sonnenwarmem Stein herbei. Ein Straßenmusiker spielte eine beschwingte Melodie auf einer ramponierten Gitarre, und ein Kind jagte einem Plastikboot über den Bürgersteig hinterher und lachte, als es davonhüpfte. Die Leute nickten einander zu, als erzählten sie einen Insiderwitz über die stillen Wunder der Stadt. Ich ertappte mich dabei, wie ich meine Mundwinkel zu einem Lächeln verzog, das nicht für ein Foto gedacht war, sondern einfach aus dem Akt des Daseins. Wenn man in einer belebten Straße am Mittag Heiligkeit spüren kann, dann kann man sie vielleicht auch in einem Moment einsamer Stille finden – in der Entscheidung, es wahrzunehmen. An diesem Abend leuchtete Shinseina anders, als hätten die Kerzen darin meiner Beichte gelauscht und beschlossen, mit Wärme zu antworten. Der Besitzer gab mir meine Karte mit einem kleinen, in die Ecke gedrückten Siegel zurück – das Bild einer aufgehenden Sonne über dem Meer. „Behalten Sie sie“, sagte er. „Oder fügen Sie etwas hinzu. Machen Sie sie zu einem Lesezeichen für Ihren nächsten Besuch, einer Erinnerung daran, dass heilige Orte keine Hotels sind, in die man eincheckt; es sind Praktiken, die man pflegt, wo immer man hingeht.“ Wir gingen leichten Schrittes, leichter als bei unserer Ankunft. Ich suchte an diesem Abend keinen anderen Ort; Ich ging mit offenen Augen durch die Altstadt und ließ die alltägliche Schönheit der Stadt in langsamen, alltäglichen Handlungen auf mich wirken – eine Katze, die sich in einem sonnenbeschienenen Hauseingang zusammenrollte, ein Freund, der über einen gemeinsamen Witz lachte, ein Verkäufer, der einem Passanten Pfefferminztee anbot, der vergessen hatte, danach zu fragen, ihn aber trotzdem brauchte. Meine Vorstellungen von Larnacas „tollen Orten“ begannen sich zu einer einfacheren Wahrheit zu entwickeln: Die Magie lag nicht in den Orten, die man besuchte, sondern in der Aufmerksamkeit, die man ihnen schenkte, und in den Geschichten, die man weitertrug. Als wir für einen letzten Moment nach Shinseina zurückkehrten, fühlte sich der Laden fast wie ein lebendiges Wesen an – ein Anker für die Entdeckungen des Tages und ein Tor zurück zu dem Gefühl, dass Heiligkeit eine Übung ist, keine Trophäe. Ich sagte dem Besitzer, dass ich mich nicht mehr klein fühlte, weil ich nicht zuerst den besten Aussichtspunkt gefunden hatte, weil ich gelernt hatte, auf die leiseren Signale zu hören – das Lachen eines Passanten, das Rauschen des Meeres am Pier, die stille Großzügigkeit eines Fremden, der eine Tasse Tee und ein offenes Ohr anbot. Als ich wegging, behielt ich die Karte in meiner Tasche, die jetzt noch bedeutungsvoller war als zu dem Zeitpunkt, als ich den Stift auf die Seite drückte. Die Eifersucht war einem Entschluss gewichen: langsamer zu werden, aufmerksam zu sein, ein Stück meines Herzens zurückzulassen, damit jemand anderes es finden konnte. Wenn ich dem nächsten Besucher einen heiligen Moment hinterlassen könnte, wäre das vielleicht meine Art, zum gemeinsamen Gedächtnis der Stadt beizutragen – so wie Fremde zu Verwandten werden, wenn sie beschließen, einen Moment als heilig zu betrachten, und einen Ort wie Shinseina als Eingang statt als Ziel. Auf der Heimfahrt im Zug, das Meer noch in meinen Ohren, wurde mir klar, dass mir das Wochenende nicht nur eine Geschichte über einen coolen Ort in Larnaka beschert hatte. Es hatte mir eine Lektion erteilt, wie man mit Ehrfurcht lebt: zu genießen, statt hinterherzujagen, genauso viel zuzuhören wie zu sprechen und zu erkennen, dass Heiligkeit wächst, wenn wir uns entscheiden, daran teilzuhaben, einen kleinen, ehrlichen Moment nach dem anderen. Und irgendwo zwischen den Lichtern des Hafens und dem sanften Schein von Shinseina stellte ich fest, dass Heiligkeit endlich eine Praxis ist, die ich überallhin mitnehmen kann.