Η ζέστη έπεφτε σαν βαριά κουβέρτα καθώς η Μάρα και ο Θίο διέσχιζαν την παλιά πόλη-λιμάνι της Κύπρου, όπου ο ήλιος κρεμόταν αρκετά χαμηλά για να φιλήσει τις κορυφές των ασβεστωμένων τοίχων. Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν σε μια χορωδία τόσο παλιά που ακουγόταν σαν στοίχημα ανάμεσα στη θάλασσα και τα αστέρια. Στο τέλος ενός ελικοειδούς δρομακίου βρισκόταν η Ταβέρνα της Αντίγκο, μια ξύλινη πινακίδα που έτριζε απαλά στο ζεστό αεράκι, ζωγραφισμένη με έναν ήλιο και ένα μικρό κλαδί ελιάς που έμοιαζε να λαμπυρίζει στο σούρουπο. «Συνήθως τρώμε μεζέδες», σκέφτηκε η Μάρα, βάζοντας τα σανδάλια της στο ετοιμόρροπο σκαλοπάτι που οδηγούσε στην πόρτα, αλλά η Αντίγκο μας είπε ότι μόλις κυκλοφόρησαν κάτι καινούργιο. Μια σειρά από λέξεις είχαν πλανηθεί στον αέρα από τη στιγμή που μπήκαν μέσα: μια υπόσχεση για κάτι πέρα από το μπαλκόνι με τα πιάτα και τις κοινές σαλάτες, πέρα από το άρωμα λεμονιού και ρίγανης, κάτι που θα έκανε την ίδια την ώρα να μοιάζει με καλοκαίρι. Η ταβέρνα έλαμπε με ένα απαλό κεχριμπαρένιο φως, κεριά τρεμόπαιζαν μέσα σε γυάλινα βάζα, και μια μπάντα κουρδιζόταν στη γωνία - μπουζούκι, ένα μικρό τύμπανο, ένα βιολί με δοξάρι που έμοιαζε τόσο παλιό όσο οι πέτρες κάτω από τα πόδια τους. Ο ίδιος ο Αντίγκο στεκόταν πίσω από τον πάγκο, ένας άντρας του οποίου το χαμόγελο έκρυβε ιστορίες και τα μάτια του είχαν το είδος της ζεστασιάς που θα μπορούσε να ξεπαγώσει μια φωτογραφία διαβατηρίου. Έγνεψε στη Μάρα και τον Θίο, σαν να τους περίμενε από τότε που είχαν κλείσει τις θέσεις τους μήνες πριν, σε μια ζωή που έμοιαζε περισσότερο με όνειρο παρά με σχέδιο. «Έχουμε κάτι καινούργιο απόψε», είπε, με χαμηλή φωνή και φιλόξενο, σαν να μοιράζονταν ένα μυστικό που θα έπρεπε να σκύψουν για να ακούσουν. «Κυκλοφορήσαμε μια συλλογή - ζωντανή, ωμή, η ανάσα της νύχτας παγιδευμένη ανάμεσα στις χορδές και τον αλμυρό αέρα. Θέλετε να ακούσετε το πρώτο κομμάτι μετά τον μεζέ;» Η Μάρα και ο Θίο αντάλλαξαν ένα βλέμμα που μιλούσε μια δική της γλώσσα - προσμονή φορώντας σανδάλια πάνω σε τραχιές πέτρες, το είδος της προσμονής που κάνει το βράδυ να μοιάζει με γύρισμα κλειδιού. Προχώρησαν προς ένα τραπέζι που ήταν σκαρφαλωμένο κοντά σε ένα παράθυρο με θέα στο λιμάνι, όπου τα φανάρια λικνίζονταν στην ήσυχη αντανάκλαση του νερού και το μακρινό βουητό των σκαφών προσέφερε ένα νανούρισμα μακρινών μηχανών. Οι μεζέδες άρχισαν να καταφθάνουν σαν να ξετυλίγεται μια ιστορία: ψητό χαλούμι με μέλι και σουσάμι, χταπόδι φιλημένο από λεμόνι και ελαιόλαδο, τραγανά μισά κολοκυθάκια με καπνιστές άκρες και κρεμώδες τζατζίκι που είχε γεύση δροσερών σπηλαίων και καλοκαιρινής βροχής. Κάθε μπουκιά άνοιγε μια πόρτα σε μια ανάμνηση που η Μάρα δεν ήξερε ότι κουβαλούσε. Ο Θίο γέλασε με την άνεση κάποιου που έχει μάθει ότι το καλό φαγητό κάνει τον κόσμο να γέρνει αρκετά ώστε να τον ξαναδεί. «Πες μου για αυτή την κυκλοφορία», είπε η Μάρα ανάμεσα στις μπουκιές, με τη φωνή της απαλή στο κροτάλισμα των μαχαιροπίρουνων. Η Αντίγκο έσκυψε, με μια λάμψη συνωμότη στα μάτια του. «Τραγούδια από την χθεσινή παράσταση, αποτυπωμένα σε μια μοναδική, ατελή στιγμή. Ένα φθαρμένο από τον άνεμο άλμπουμ που ξέρει πώς να σφυρίζει με τα κύματα και να λάμπει με το βιοφωταυγές νερό. Και ένα νέο πιάτο -αν και δεν υπάρχει ακόμα στο μενού- που δοκιμάσαμε και αποφασίσαμε να το κρατήσουμε για το βράδυ: χταπόδι λεμονάτο θυμάρι με μια ψιθυριστή γεύση μάραθου. Το κυκλοφορούμε όλο απόψε, για όσους μείνουν μέχρι να σβήσει και η τελευταία συγχορδία». Ο Θίο χαμογέλασε, οι άκρες του στόματός του ανασηκώθηκαν με τρόπο που έλεγε μια μικρή, πεισματάρα αλήθεια: θα προτιμούσε να μείνει, να ακούσει και να γευτεί παρά να τρέξει προς οποιοδήποτε φως του δρόμου στο βάθος. Η μπάντα άρχισε να παίζει και οι νότες τυλίχτηκαν γύρω από το δωμάτιο σαν ένα ζεστό σάλι. Το μπουζούκι τραγουδούσε μια φωτεινή, πονεμένη μελωδία στην άκρη της θάλασσας, για βάρκες που μεταφέρουν ανθρώπους από τη λαχτάρα στην αίσθηση του ανήκειν, για τη μνήμη ενός νησιού που κρατιέται σε λέπια και μια χορωδία γλάρων. Το πλήθος λικνίστηκε και για μια στιγμή η Μάρα ένιωσε την συνηθισμένη τριβή της ημέρας να λειαίνεται στη σιωπή. Το πρώτο κομμάτι του πρόσφατα κυκλοφορημένου άλμπουμ ονομαζόταν «Το Πρώτο Φεγγάρι πάνω από τον Κόλπο της Λεμεσού» ή ίσως «Η Νύχτα που Γελάσαμε στη Θάλασσα». Η φωνή του τραγουδιστή δεν ήταν άψογη, αλλά έφερε τις τραχιές άκρες της ζωής - γεύση αλατιού, ανάμνηση ηλιακού εγκαύματος, ένα γέλιο που έμοιαζε κερδισμένο παρά προβαρισμένο. Ο Αντίγκο κινούνταν μέσα στο δωμάτιο, σταματώντας εδώ κι εκεί για να μοιραστεί μια γρήγορη ιστορία: τον τρόπο που η κουζίνα μιας γιαγιάς μύριζε ξύσμα πορτοκαλιού και θυμάρι, τον τρόπο που τα χέρια της μητέρας του είχαν χαράξει τις γραμμές σε έναν χάρτη της ακτής για να του υπενθυμίσουν πού θα έβρισκε το σπίτι του, τον τρόπο που μια νύχτα σε αυτή την ταβέρνα τον δίδαξε κάποτε ότι το καλοκαίρι δεν είναι εποχή, αλλά προθυμία να ακούει τραγούδια που φτάνουν απροειδοποίητα και να αποφασίζει να μείνει. Καθώς το άλμπουμ έπαιζε, κάτι μετατοπίστηκε μέσα στη Μάρα. Οι νύχτες που ονειρευόταν να αφήσει τα πάντα πίσω για να κυνηγήσει ένα αδύνατο μέλλον άρχισαν να μαλακώνουν, δίνοντας τη θέση τους σε αργά μαθηματικά μιας νύχτας: ένα τραπέζι με φίλους, το άρωμα εσπεριδοειδών στον αέρα, η ανάσα του ωκεανού ακριβώς πέρα από το γυαλί. Το νέο κομμάτι, όπως έμαθαν ανάμεσα στους στίχους, ήταν μια ερωτική επιστολή σε μια ακτογραμμή που αρνούνταν να ξεχάσει το όνομά της. Έλεγε μια ιστορία για έναν περαματιστή και την κόρη του που έμαθαν να διαβάζουν τον ουρανό από το χρώμα του νερού το σούρουπο, μια ιστορία που η Μάρα μπορούσε να ακούσει όσο μπορούσε να νιώσει στο στήθος της. Αλλά το πραγματικό σημείο καμπής δεν ήρθε με τη μουσική, αλλά με μια ήσυχη στιγμή που συνέβη σε μια ανάπαυλα ανάμεσα στα τραγούδια. Ένας γέρος ψαράς ονόματι Γιώργος, που είχε περάσει μια ζωή οδηγώντας βάρκες μέσα από στενά κανάλια, είχε γλιστρήσει στην ταβέρνα, παρασυρμένος από τη ζεστασιά που ερχόταν από το δωμάτιο και τη μουσική που ακουγόταν σαν τον χτύπο της καρδιάς της θάλασσας. Καθόταν στα δεξιά της Μάρας, παρακολουθώντας το χέρι του τραγουδιστή να σκαλίζει μια μελωδία στον αέρα με τη μνήμη. «Το νιώθεις, κορίτσι», είπε ο Γιώργος, η φωνή του σαν μια φθαρμένη κλωστή. «Το καλοκαίρι δεν είναι ένας αριθμός σε ένα ημερολόγιο. Είναι ο τρόπος που σε κρατάει αυτή η νύχτα, ο τρόπος που το ποτήρι σου πιάνει το φως της λάμπας, ο τρόπος που η θάλασσα γέρνει πιο κοντά και σου λέει ότι δεν είσαι μόνη, ακόμα κι αν έχεις φύγει από την ίδια σου την ακτή». Η Μάρα δεν περίμενε να νιώσει τόσο καλά κρυμμένη από έναν ξένο που μιλούσε με φράσεις που είχαν φθαρεί από τον καιρό, αλλά τα λόγια του Γιώργου κόλλησαν στο μυαλό της σαν ανακούφιση από καταιγίδα μετά από ξηρασία. Βρέθηκε να ακούει όχι μόνο τις νότες, αλλά και το διάστημα ανάμεσά τους - το διάστημα όπου μια ζωή θα μπορούσε να στραφεί προς κάτι πιο ήπιο από μια βιασύνη επιστροφής στη ρουτίνα. Το εξώφυλλο του άλμπουμ άστραψε στο μυαλό της, μια φεγγαρόλουστη ακτογραμμή σκιαγραφημένη με μπλε μελάνι με ένα μόνο κλαδί ελιάς να καμπυλώνει σε κύμα. Ένιωθε σαν χάρτης μιας απόφασης που δεν ήξερε ότι ήταν έτοιμη να πάρει. Η νύχτα γινόταν πιο τολμηρή. Ένας ξαφνικός άνεμος τράνταξε τα παντζούρια και μετά άρχισε να πέφτει απαλή βροχή, μικροσκοπικές χάντρες χτυπούσαν τα τζάμια και μετέτρεπαν τα παράθυρα της ταβέρνας σε έναν αστερισμό που σχεδόν μπορούσες να αγγίξεις. Το πλήθος όρμησε στις πόρτες για να νιώσει τη βροχή στα πρόσωπά του, και εκείνη τη στιγμή η βιοφωταύγεια της θάλασσας έξω φάνηκε να ανεβαίνει μέσα από το παράθυρο, μια ζωντανή κορδέλα φωτός που έστριβε το λιμάνι με ένα χλωμό, ηλεκτρικό μέλι. Τα φώτα της πόλης τρεμόπαιξαν σαν το ίδιο το νησί να αναβοσβήνει από θαυμασμό. Με το που του έδωσαν το σύνθημα, η Αντίγκο σταμάτησε την ορχήστρα και μπήκε στο κέντρο της αίθουσας με έναν ασημένιο δίσκο που κρατούσε ένα μόνο ποτήρι - λαμπερό με ξύσμα λεμονιού και μια ψιθυριστή γεύση μέντας. «Μια πρόποση», ανακοίνωσε, με μάτια που έλαμπαν από το είδος της σκανταλιάς που υπόσχεται μια νέα αρχή. «Στην κυκλοφορία του Summer's Song και σε όσους επιλέγουν να ακούσουν με όλο τους τον εαυτό απόψε». Τα ποτήρια τσούγκρισαν, ο κόσμος ζητωκραύγασε και η αίθουσα βούιζε σαν κάθε καρδιοχτύπι να είχε βρει τον δικό του ρυθμό στο ίδιο μέτρο. Ο Θίο κοίταξε τη Μάρα, η ζεστασιά της νύχτας συγκεντρώθηκε μέσα του, και για μια στιγμή ένιωσε σαν το ίδιο το νησί να εξέπνευσε έναν μακρύ αναστεναγμό ανακούφισης. Ο τουριστικός χάρτης στην τσέπη της Μάρα ξαφνικά έμοιαζε λιγότερο με σχέδιο και περισσότερο με μια πρόκληση να μείνει και να μάθει πώς να διαβάζει ένα μέρος από τον τρόπο που η μουσική του σε αλλάζει. Αφού πέρασε η καταιγίδα, περιπλανήθηκαν έξω στην ακτή με τον Γιώργο να τους οδηγεί σε έναν ρηχό κολπίσκο όπου το νερό έλαμπε αμυδρά με τα δικά του μικροσκοπικά αστέρια. Η βιοφωταύγεια μετέτρεψε κάθε πιτσίλισμα σε γαλαξία, και ο αέρας μύριζε αλάτι, εσπεριδοειδή και κάτι που έμοιαζε με συγχώρεση. Περπάτησαν κατά μήκος της ακτής σε σιωπή που δεν ήταν άδεια αλλά γεμάτη - γεμάτη από την αργή, υπομονετική σοφία της θάλασσας και από τα τραγούδια της νύχτας που συνέχιζαν να αιωρούνται γύρω τους, ακόμα και όταν τα γέλια του πλήθους χανόντουσαν πίσω τους. Εκείνη τη μαγική ώρα, η Μάρα συνειδητοποίησε τι σήμαινε για εκείνη η νέα κυκλοφορία της Αντίγκο: όχι απλώς μια συλλογή τραγουδιών με μια όμορφη διασκευή ή μια νέα συνταγή για να διώξει τη ζέστη. Ήταν μια υπενθύμιση ότι το καλοκαίρι είναι μια ζωντανή ανάμνηση, που γίνεται πιο φωτεινή όταν μοιράζεται. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μια ταβέρνα γίνεται καταφύγιο, ένα τραπέζι γίνεται κύκλος και η μουσική γίνεται καιρός στον οποίο μπορείς να περπατήσεις, όχι απλώς να τον ακούσεις. Η κυκλοφορία δεν ήταν απλώς ένα προϊόν. Ήταν μια πόρτα μέσα από την οποία η νύχτα σε προσκαλούσε να μείνεις. Όταν η αυγή άρχισε να σηκώνει τις άκρες του ορίζοντα, η Μάρα και ο Θίο επέστρεψαν στην ταβέρνα με μια αίσθηση απόφασης που δεν είχαν προγραμματίσει να πάρουν. Ρώτησαν την Αντίγκο αν το άλμπουμ ήταν διαθέσιμο ως κάτι περισσότερο από απλή μουσική - ένα μικρό πακέτο ιστοριών με έναν χάρτη τυπωμένο στο εσωτερικό του εξωφύλλου. Χαμογέλασε πλατιά και τους έδωσε ένα υπογεγραμμένο αντίτυπο, το οπισθόφυλλο με το σκίτσο ενός φάρου του Γιώργου, μια ατάκα για την ακρόαση και μια υπόσχεση γραμμένη με ένα χέρι που θα μπορούσε να ανήκει μόνο σε κάποιον που ήξερε πώς να μείνει. Εκείνο το πρωί, με τον ήλιο να ξεπλένει το λιμάνι με απαλό χρυσό, η Μάρα και ο Θίο περπατούσαν κατά μήκος της αποβάθρας με το άλμπουμ κρυμμένο κάτω από τη μασχάλη της Μάρας και την ανάμνηση της νυχτερινής λάμψης ακόμα στο δέρμα τους. Μιλούσαν λίγο, αφήνοντας τη σιωπή του νησιού να γεμίσει τα κενά ανάμεσα στις σκέψεις τους. Θα επέστρεφαν στον κόσμο τους όταν θα ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, αλλά η Κύπρος τους είχε δώσει κάτι επίμονο και ήσυχο: μια γεύση για το καλοκαίρι που δεν ξεθώριαζε όταν γύριζε το ημερολόγιο, μια προθυμία να ακούσουν ένα μέρος μέχρι να ψιθυρίσει πίσω. Και αυτό ήταν αρκετό για να σφραγίσει μια απλή αλήθεια που η Μάρα δεν ήξερε ότι έπρεπε να μάθει: αν δεν ζήσεις το καλοκαίρι σε μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική όπως της Αντίγκο, μπορεί να χάσεις τη νύχτα που σε διαλέγει ένα μέρος και το πρωί που το ακολουθεί, φέρνοντας ένα νέο όνομα για το δικό σου μέλλον. Έφυγαν από την ταβέρνα με χαμόγελα που ένιωθαν ότι τα άξιζαν, και ένα νέο σχέδιο — ένα σχέδιο που δεν αφορούσε το κυνήγι της ζέστης ή των διακοπών, αλλά το να βρουν έναν τρόπο να ακούσουν τα καλοκαίρια που διαρκούν πολύ μετά τη δύση του ηλίου.

Die Hitze drückte wie eine schwere Decke auf Mara und Theo, als sie durch die alte Hafenstadt Zyperns zogen, wo die Sonne so tief stand, dass sie die weiß getünchten Mauern berührte. Der Gesang der Zikaden klang so alt, dass er wie eine Wette zwischen Meer und Sternen klang. Am Ende einer gewundenen Gasse stand Antigos Taverne, ein Holzschild, das leise in der warmen Brise knarrte, bemalt mit einer Sonne und einem kleinen Olivenzweig, der in der Dämmerung zu schimmern schien. Normalerweise essen wir Meze, dachte Mara und schlüpfte in ihre Sandalen auf die wackelige Stufe zur Tür, aber Antigo hatte uns erzählt, dass sie gerade etwas Neues herausgebracht hatten. Eine Reihe von Worten lag in der Luft, seit sie eingetreten waren: das Versprechen von etwas jenseits des Balkons mit Tellern und geteilten Salaten, jenseits des Dufts von Zitrone und Oregano, etwas, das die Stunde selbst wie Sommer erscheinen lassen würde. Die Taverne erstrahlte in sanftem, bernsteinfarbenem Licht. Kerzen flackerten in Glasgefäßen, und in der Ecke stimmte eine Band ihre Musik – Bouzouki, eine kleine Trommel, eine Geige mit einem Bogen, der so alt aussah wie die Steine unter ihren Füßen. Antigo selbst stand hinter dem Tresen, ein Mann, dessen Lächeln Geschichten erzählte und dessen Augen eine Wärme ausstrahlten, die ein Passfoto zum Schmelzen bringen konnte. Er nickte Mara und Theo zu, als hätte er sie erwartet, seit sie vor Monaten ihre Plätze gebucht hatten, in einem Leben, das sich eher wie ein Traum als wie ein Plan anfühlte. „Wir haben heute Abend etwas Neues“, sagte er mit leiser, einladender Stimme, als würde er ein Geheimnis teilen, für das sie sich vorbeugen müssten. „Wir haben eine Kollektion veröffentlicht – live, roh, der Atem der Nacht zwischen den Saiten und der salzigen Luft. Wollt ihr den ersten Track nach dem Meze hören?“ Mara und Theo tauschten einen Blick, der eine ganz eigene Sprache sprach – Vorfreude in Sandalen auf rauem Stein, jene Vorfreude, die den Abend wie das Umdrehen eines Schlüssels erscheinen lässt. Sie gingen zu einem Tisch neben einem Fenster mit Blick auf den Hafen, wo Laternen im stillen Wasser schaukelten und das ferne Summen der Boote das Wiegenlied ferner Motoren bot. Die Meze kamen wie eine sich entfaltende Geschichte: gegrillter Halloumi mit Honig und Sesam, Oktopus mit Zitrone und Olivenöl, knusprige Zucchinihälften mit rauchigem Rand und cremiges Tzatziki, das nach kühlen Höhlen und Sommerregen schmeckte. Jeder Bissen öffnete eine Tür zu einer Erinnerung, von der Mara nicht gewusst hatte, dass sie sie in sich trug. Theo lachte mit der Unbeschwertheit von jemandem, der gelernt hat, dass gutes Essen die Welt gerade genug aus der Bahn wirft, um sie mit neuen Augen zu sehen. „Erzähl mir von dieser Erlösung“, sagte Mara zwischen zwei Bissen, ihre Stimme leise im Klang des Bestecks. Antigo beugte sich vor, mit dem Funkeln eines Verschwörers in den Augen. „Lieder vom Auftritt gestern Abend, eingefangen in einem einzigen, unvollkommenen Moment. Ein vom Wind gezeichnetes Album, das mit der Brandung zu zischen und im biolumineszierenden Wasser zu leuchten weiß. Und ein neues Gericht – allerdings noch nicht auf der Speisekarte –, das wir probiert und uns für heute Abend aufgehoben haben: Tintenfisch mit Zitronenthymian und einem Hauch Fenchel. Wir veröffentlichen alles heute Abend für alle, die bleiben, bis der letzte Akkord verklungen ist.“ Theo lächelte, und seine Mundwinkel hoben sich auf eine Weise, die eine kleine, hartnäckige Wahrheit verriet: Er wollte lieber bleiben, zuhören und probieren, als auf eine Straßenlaterne in der Ferne zuzueilen. Die Band begann zu spielen, und die Töne legten sich wie ein warmer Schal um den Raum. Die Bouzouki sang eine helle, schmerzliche Melodie über das Meer, über Boote, die Menschen von der Sehnsucht zur Zugehörigkeit tragen, über die Erinnerung an eine Insel, bewahrt in Schuppen und einem Möwenchor. Die Menge schwankte, und einen Moment lang spürte Mara, wie die alltägliche Reibung in Stille überging. Der erste Titel des neuen Albums hieß „The First Moon over Limassol Bay“ oder vielleicht „The Night We Laughed at the Sea“. Die Stimme des Sängers war nicht makellos, doch sie trug die Ecken und Kanten des Lebens in sich – den Geschmack von Salz, die Erinnerung an einen Sonnenbrand, ein Lachen, das eher verdient als einstudiert wirkte. Antigo ging durch den Raum und blieb hier und da stehen, um eine kurze Geschichte zu erzählen: Wie die Küche einer Großmutter früher nach Orangenschale und Thymian duftete, wie die Hände seiner Mutter die Linien auf einer Küstenkarte nachgezeichnet hatten, um ihn daran zu erinnern, wo er sein Zuhause finden würde, wie ihn eine Nacht in eben dieser Taverne einst lehrte, dass der Sommer keine Jahreszeit ist, sondern die Bereitschaft, Liedern zu lauschen, die unangekündigt auftauchen und beschließen zu bleiben. Während das Album weiterlief, veränderte sich etwas in Mara. Die Nächte, in denen sie davon geträumt hatte, alles hinter sich zu lassen, um einer unmöglichen Zukunft nachzujagen, wurden sanfter und wichen einer nächtlichen, langsamen Mathematik: ein Tisch mit Freunden, der Duft von Zitrusfrüchten in der Luft, der Atem des Ozeans direkt hinter der Glasscheibe. Das neue Lied, erfuhren sie zwischen den Strophen, war ein Liebesbrief an eine Küste, die ihren Namen nicht vergessen wollte. Es erzählte die Geschichte eines Fährmanns und seiner Tochter, die lernten, den Himmel anhand der Farbe des Wassers in der Abenddämmerung zu lesen – eine Geschichte, die Mara ebenso gut hören wie in ihrer Brust spüren konnte. Doch der wahre Wendepunkt kam nicht mit der Musik, sondern mit einem ruhigen Moment in einer Pause zwischen den Liedern. Ein alter Fischer namens Giorgos, der sein Leben lang Boote durch enge Kanäle gesteuert hatte, war in die Taverne geschlichen, angezogen von der Wärme des Raumes und der Musik, die wie der Herzschlag des Meeres klang. Er saß rechts von Mara und beobachtete, wie die Hand des Sängers mit Erinnerung eine Melodie in die Luft ritzte. „Du spürst es, Mädchen“, sagte Giorgos mit wettergegerbter Stimme. „Der Sommer ist keine Zahl im Kalender. Es ist die Art, wie diese Nacht dich umarmt, wie dein Glas das Lampenlicht einfängt, wie das Meer näher kommt und dir sagt, dass du nicht allein bist, auch wenn du deine eigene Küste verlassen hast.“ Mara hatte nicht erwartet, sich von einem Fremden mit wettergegerbten Phrasen so gesehen zu fühlen, doch Giorgos’ Worte klangen wie ein Regenschauer nach einer Dürre. Sie lauschte nicht nur den Noten, sondern auch dem Raum dazwischen – dem Raum, in dem sich ein Leben etwas Sanfterem zuwenden konnte, als der hastigen Rückkehr zur Routine. Das Albumcover blitzte vor ihrem inneren Auge auf, eine mondbeschienene Küste, mit blauer Tinte skizziert, mit einem einzelnen Olivenzweig, der sich zu einer Welle krümmte. Es fühlte sich an wie die Landkarte einer Entscheidung, von der sie nicht gewusst hatte, dass sie bereit war, sie zu treffen. Die Nacht wurde wilder. Plötzlich rüttelte ein Windstoß an den Fensterläden, dann begann es sanft zu regnen. Winzige Tropfen klopften ans Glas und verwandelten die Fenster der Taverne in ein Sternbild, das man beinahe berühren konnte. Die Menge drängte sich zur Tür, um den Regen auf ihren Gesichtern zu spüren, und in diesem Moment schien das biolumineszierende Leuchten des Meeres draußen durch das Fenster zu dringen, ein lebendiges Lichtband, das den Hafen in einem blassen, elektrischen Honigton durchzog. Die Lichter der Stadt flackerten, als würde die Insel selbst staunend blinken. Wie aufs Stichwort unterbrach Antigo die Band und trat mit einem silbernen Tablett in die Mitte des Raumes, auf dem ein einzelnes Glas stand – glänzend von Zitronenschale und einem Hauch Minze. „Ein Toast“, verkündete er, und seine Augen leuchteten vor dem Schalk, der einen Neuanfang verspricht. „Auf die Veröffentlichung von ‚Summer’s Song‘ und auf alle, die heute Abend mit vollem Herzen zuhören.“ Gläser klirrten, die Leute jubelten, und der Raum summte, als hätte jeder Herzschlag seinen eigenen Rhythmus gefunden. Theo sah Mara an, die Wärme der Nacht strömte in ihn hinein, und einen Moment lang fühlte es sich an, als atmete die Insel selbst tief auf. Die Touristenkarte in Maras Tasche fühlte sich plötzlich weniger wie ein Plan an, sondern eher wie eine Herausforderung, zu bleiben und zu lernen, einen Ort anhand der Art und Weise zu verstehen, wie seine Musik einen verändert. Nachdem der Sturm vorüber war, wanderten sie hinaus ans Ufer, Giorgos führte sie zu einer flachen Bucht, wo das Wasser schwach mit seinen winzigen Sternen leuchtete. Die Biolumineszenz verwandelte jede plätschernde Welle in eine Galaxie, und die Luft roch nach Salz, Zitrusfrüchten und etwas, das sich wie Vergebung anfühlte. Sie gingen am Ufer entlang, in einer Stille, die nicht leer, sondern erfüllt war – erfüllt von der langsamen, geduldigen Weisheit des Meeres und den Liedern der Nacht, die sie noch umgaben, selbst als das Gelächter der Menge verklang. In dieser magischen Stunde erkannte Mara, was Antigos neue Veröffentlichung für sie bedeutet hatte: nicht nur eine Sammlung von Liedern mit einem hübschen Cover oder ein neues Rezept, um die Hitze zu vertreiben. Es war eine Erinnerung daran, dass der Sommer eine gelebte Erinnerung ist, die schöner wird, wenn man sie teilt. So wird eine Taverne zu einem Zufluchtsort, ein Tisch zu einem Kreis und Musik zu Wetter, durch das man gehen und nicht nur hören kann. Die Veröffentlichung war nicht bloß ein Produkt; sie war ein Durchgang, durch den die Nacht zum Bleiben einlud. Als die Morgendämmerung den Horizont hob, kehrten Mara und Theo mit dem Gefühl einer Entscheidung in die Taverne zurück, die sie nicht geplant hatten. Sie fragten Antigo, ob das Album mehr als nur Musik sei – ein kleines Bündel Geschichten mit einer aufgedruckten Karte im Cover. Er grinste und gab ihnen ein signiertes Exemplar; auf der Rückseite waren Giorgos’ Skizze eines Leuchtturms zu sehen, eine Zeile übers Zuhören und ein Versprechen, geschrieben in einer Handschrift, die nur jemandem gehören konnte, der wusste, wie man bleibt. An diesem Morgen, als die Sonne den Hafen in blasses Gold tauchte, schlenderten Mara und Theo am Kai entlang, das Album unter Maras Arm und die Erinnerung an das nächtliche Leuchten noch auf ihrer Haut. Sie sprachen wenig und ließen die Stille der Insel die Räume zwischen ihren Gedanken füllen. Sie würden in ihre Welt zurückkehren, wenn die Zeit reif war, doch Zypern hatte ihnen etwas Beharrliches und Stilles gegeben: eine Vorliebe für den Sommer, die nicht verblasste, wenn der Kalender umblätterte, die Bereitschaft, einem Ort zuzuhören, bis er zurückflüsterte. Und das genügte, um eine einfache Wahrheit zu besiegeln, von der Mara nicht gewusst hatte, dass sie sie lernen musste: Wer den Sommer nicht in einer Taverne mit Livemusik wie der von Antigo’s erlebt, verpasst möglicherweise die Nacht, in der ein Ort einen erwählt, und den Morgen danach, der einen neuen Namen für die eigene Zukunft trägt. Sie verließen die Taverne mit einem Lächeln, das sie sich verdient hatten, und einem neuen Plan – einem Plan, bei dem es nicht darum ging, der Hitze oder den Feiertagen hinterherzujagen, sondern darum, einen Weg zu finden, den Sommer noch lange nach Sonnenuntergang zu erleben.