Ελάτε μαζί μου στο @periyialibeach στο Λατσί, όπου θα χαλαρώσετε απόλυτα και θα περάσετε την πιο χαλαρωτική μέρα, απολαμβάνοντας το πιο φρέσκο ψάρι της περιοχής! Ασχολούνται με αυτό εδώ και 40 χρόνια και εξακολουθούν να είναι αγαπημένοι τόσο οι ντόπιοι όσο και οι ταξιδιώτες. Βρήκα τον μικρό κολπίσκο πριν ο ήλιος κατακτήσει πλήρως το γαλάζιο, ένα μέρος όπου η γη γλιστράει απαλά στο νερό και τα σκάφη φαίνονται τόσο υπομονετικά όσο ο ίδιος ο ορίζοντας. Ο αέρας κουβαλούσε αλάτι και εσπεριδοειδή, μια πειραστική μπουκιά καπνού ψαριού από τη σχάρα και το απαλό μουρμουρητό των συζητήσεων που ποτέ δεν ξεπέρασε τον ψίθυρο. Ήταν το είδος της σκηνής που σε κάνει να πιστεύεις στη αργή μαγεία - αυτή που νιώθεις πρώτα στο στήθος σου και μόνο αργότερα στα πόδια σου όταν συνειδητοποιείς ότι έχουν μπει σε ρυθμό με τα κύματα. Η ξεναγός μου για την ημέρα ήταν μια γυναίκα ονόματι Λητώ, η οποία φορούσε ένα κασκόλ που είχε ασπρίσει από τον ήλιο και ένα γέλιο που ακουγόταν σαν μικρά κουδουνάκια. Μιλούσε με χαλαρές εκρήξεις, δείχνοντας τη σειρά από βότσαλα και δίχτυα που είχαν ασπρίσει από τον ήλιο με την αυτοπεποίθηση κάποιου που γνωρίζει κάθε νήμα αυτής της ακτογραμμής. «Χαλάρωσε», μου είπε σαν να είχα περιπλανηθεί σε μια ιστορία και να είχα χάσει την πλοκή. «Άσε τη θάλασσα να διώξει λίγη από την ανησυχία σου». Και για λίγο, η θάλασσα έκανε ακριβώς αυτό. Παρασυρθήκαμε κατά μήκος της άκρης του νερού όπου οι βάρκες ξεκουράζονταν σαν κοιμισμένα ζώα, με τα κύτη τους ακόμα υγρά από το πρωί. Ένας ψαράς με χέρια τραχιά σαν κόμπους από σχοινιά έριξε ένα δίχτυ στην χλωμή αυγή, και το δίχτυ επέστρεψε με μια λάμψη από φωτεινά ψάρια που διπλώθηκαν στον αέρα πριν χτυπήσουν το κατάστρωμα με ένα απαλό χτύπημα. Η αγορά σηκώθηκε γύρω μας σε μια χορωδία φωνών: χαιρετισμοί, αστεία, το κροτάλισμα των μπουκαλιών, το τσιτσίρισμα των ψαριών που συναντούν καυτό λάδι. Ακόμα και το όνομα του μέρους φάνηκε να σηκώνεται από τον αέρα - Παραλία Περίγεια, μια φράση που μου φάνηκε οικεία και παράξενη ταυτόχρονα, σαν να είχα μπει σε μια ανάμνηση που δεν θυμόμουν να έχω δημιουργήσει. Η Λητώ με σύστησε στον Γιάννη, τον άντρα που έχει φροντίσει την ψησταριά για περισσότερο χρόνο από ό,τι μένουν οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια πόλη. Είχε μια κηλίδα από θαλασσινό αλάτι στο μανίκι του και ένα χαμόγελο που έκανε ακόμη και τα ψάρια στη ψησταριά του να φαίνονται πρόθυμα να φαγωθούν. Τα ψάρια ήταν το αστέρι, φυσικά—η πρωινή ψαριά γλιστρούσε πάνω στα λευκά κεραμικά πιάτα με ασημένια φλούδα και ροζ μάτια, οι φέτες λεμονιού έλαμπαν σαν μικροσκοπικοί ήλιοι. Η πρώτη μπουκιά ήταν λαμπερή, από αυτές που καθαρίζουν το μυαλό σου από οποιεσδήποτε άλλες σκέψεις εκτός από την καθαρή γεύση του αλατιού και των εσπεριδοειδών και την απαλή, σχεδόν βουτυρώδη σάρκα κάτω από τη φλούδα. Έμαθα γρήγορα ότι εδώ, το ψάρι δεν είναι τόσο ένα πιάτο φαγητό όσο μια ιστορία που μεταφέρεται από βάρκα σε ψησταριά και σε τραπέζι—η ίδια ιστορία που λέγεται με διαφορετικά μπαχαρικά, διαφορετικές θερμοκρασίες νερού, διαφορετικές μέρες. Δεν ήταν μόνο η γεύση που κράτησε το μέρος ζωντανό. Ήταν οι άνθρωποι που συνέχισαν την ιστορία. Η ιδιοκτήτρια του πάγκου, μια ηλικιωμένη γυναίκα με φωνή που μπορούσε να ηρεμήσει μια καταιγίδα, μου μίλησε για την σαραντάχρονη παράδοση—τον τρόπο που η οικογένειά της ξεκίνησε με ένα μόνο μικρό σκάφος και ένα όνειρο, πώς το όνομά τους έγινε μια σελίδα στην ιστορία του χωριού, πώς κάθε εποχή από τότε έχουν προσθέσει μια νέα γραμμή στο ίδιο παλιό βιβλίο: ποιος έπιασε τι, πού στάθηκε το σκάφος, πώς πουλήθηκαν τα ψάρια, ποιος δοκίμασε την πρώτη μπουκιά από το πρώτο ψάρι της σεζόν. «Σαράντα χρόνια», είπε απαλά, χαράσσοντας μια γραμμή στον αέρα σαν να ήταν ακτογραμμή. «Σαράντα χρόνια και ακόμα αγαπημένοι, επειδή φερόμαστε στη θάλασσα σαν γείτονα - με σεβασμό, με ευγένεια, με γέλιο». Στα μισά του πρωινού, μια μικρή διακοπή μπήκε στον ρυθμό. Ένα αγόρι με ένα φωτεινό κόκκινο καπέλο, με μάγουλα πασπαλισμένα με ήλιο και αλάτι, σταμάτησε γλίστρησε δίπλα μας και με ρώτησε αν πίστευα σε αυτά που ισχυρίζονταν οι παλιές ιστορίες - αυτές για τη θάλασσα που διαλέγει το πεπρωμένο σου αν ακούς αρκετά. Έβαλε ένα φθαρμένο σημειωματάριο στα χέρια του Γιάννη και ο άντρας το άνοιξε με ευλάβεια, γυρίζοντας σε σελίδες όπου ονόματα και ημερομηνίες και μικρά σκίτσα σκαφών ήταν κολλημένα το ένα στο άλλο σαν οικογενειακό άλμπουμ φωτογραφιών. «Αυτό είναι το βιβλίο καταγραφής των σαράντα χρόνων μας», εξήγησε ο ψαράς. «Κάθε αυγή, μια νέα σελίδα. Κάθε σούρουπο, μια νέα ανάμνηση. Και εσύ, σήμερα, είσαι μέρος αυτής της ανάμνησης». Το σημειωματάριο πυροδότησε κάτι μέσα μου, μια ήσυχη πρόσκληση να συμμετάσχω σε μια παράδοση μεγαλύτερη από ένα μόνο γεύμα ή μια μόνο μέρα. Προσφέρθηκα να βοηθήσω στο καθάρισμα - να μαζέψω την άμμο, να μαζέψω τα αδέσποτα δίχτυα, να ξεπλύνω τα πιάτα που είχαν μεταφέρει τις γεύσεις της ημέρας. Καθώς δούλευα, ο Λέτο μου διηγήθηκε ιστορίες για καταιγίδες που δοκίμασαν αυτό το τμήμα της ακτής και χρόνια που η αγορά κινούνταν πιο αργά από ένα τεμπέλικο καβούρι, και παρόλα αυτά άντεχαν. Η θάλασσα τους είχε δώσει ψάρια. Αυτοί, σε αντάλλαγμα, έδιναν στη θάλασσα την ευγνωμοσύνη τους με τη μορφή προσεκτικών χεριών, καθαρών παραπετασμάτων και μιας φιλοξενίας που επέτρεπε στους ξένους να κάθονται στο τραπέζι τους σαν να ήταν επισκέπτες σε ένα σπίτι που δεν ήταν καν δικό τους. Καθώς το απόγευμα έστριβε προς αργά το απόγευμα, μια απαλή πρόκληση υψωνόταν από τον ορίζοντα - ένα διακριτικό σπρώξιμο σύννεφων που υποδήλωνε ότι μια καταιγίδα μπορεί να ερχόταν, όχι με βία αλλά με μια θεατρική επείγουσα ανάγκη. Δεν ήταν ο φόβος που ανέβηκε μέσα μου, αλλά μια οξυμένη εγρήγορση - η αίσθηση ότι η μέρα, όσο ευχάριστη κι αν ήταν, μπορούσε να εξαρτηθεί από μια μόνο απόφαση. Οι ψαράδες κινούνταν με εξοικειωμένη ευκολία, κόβοντας παραπετάσματα, σφραγίζοντας σάκους, οδηγώντας βάρκες στην ακτή καθώς ο άνεμος μετατοπιζόταν μια εγκοπή και η θάλασσα έγερνε το κεφάλι της για να δει τι θα κάναμε στη συνέχεια. Η στιγμή της κορύφωσης έφτασε με μια μικρή, γενναία πράξη. Ένας νεαρός ψαράς -όχι πάνω από δεκαοκτώ ετών, με χέρια ήδη σημαδεμένα από σχοινιά- προσφέρθηκε εθελοντικά να πάρει το τελευταίο φορτίο και να φέρει τις βάρκες πριν φτάσει η καταιγίδα. Η ομάδα σχημάτισε έναν κύκλο γύρω του, μια ανθρώπινη αλυσίδα υπομονής και σκοπού. Παρακολούθησα πώς μιλούσαν στη θάλασσα σαν να ήταν ένας πεισματάρης φίλος που θα άκουγε αν τους μιλούσες αρκετά απαλά. Κινούνταν με μια ήσυχη αυτοπεποίθηση, όχι τόσο εξοικειωμένοι με τον φόβο όσο με τον ρυθμό της δικής τους κληρονομιάς. Και μετά η καταιγίδα ξέσπασε, ένα μακρινό κροτάλισμα βροντής πάνω από τους λόφους, μια γρήγορη ριπή που χτύπησε το νερό σε αφρό και κούνησε τα πανιά με μια παιχνιδιάρικη απειλή. Δεν τρέξαμε. Μείναμε, αφήνοντας τη θάλασσα να μας δείξει τη δύναμή της, ενώ εμείς παραμέναμε πιστοί στην υπόσχεσή μας σε αυτή την παραλία - να χαλαρώσουμε, να δούμε, να ανήκουμε κάπου. Το νερό στο πρόσωπό μου είχε τη γεύση μιας ανάμνησης που σχηματιζόταν, και όταν ο άνεμος τελικά μας έσωσε, ήταν σαν η θάλασσα να είχε έγνεψε επιδοκιμαστικά και να είχε ξανακάτσει στο αρχαίο, υπομονετικό της νανούρισμα. Το βράδυ έφτασε με ένα απαλό χρυσό που μετέτρεπε κάθε επιφάνεια σε υγρό ήλιο. Η σχάρα έλαμπε με ένα ζεστό, επιεικής φως. Το λεμόνι σφηνώνει μπούκλες ηλιακού φωτός στην άκρη κάθε πιάτου. Μοιραστήκαμε ψάρι, όχι ως γεύμα για κατανάλωση αλλά ως τελετουργία ευγνωμοσύνης. Το βιβλίο καταγραφής παρέμεινε ανοιχτό στο ξύλινο τραπέζι, οι σελίδες του κυμάτιζαν ελαφρά στο αεράκι, σαν να απολάμβανε κι αυτό την ήσυχη ευλάβεια της στιγμής. Ο Λέτο μίλησε ξανά απαλά, λέγοντάς μου ότι το ορόσημο των σαράντα ετών δεν αφορούσε τους αριθμούς - αφορούσε τα χέρια που συνέχιζαν να γυρίζουν τον τροχό, ένα χωριό που επέλεξε να θρέψει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και τη μνήμη μιας ακτής που είχε πάντα ως στόχο να θρέψει την επόμενη μέρα. Όταν τελικά διαλυθήκαμε, η παραλία άδειασε σε μια στοχαστική σιωπή και ο ήλιος δύσεψε σε ένα κομψό, υπομονετικό τελείωμα. Περπάτησα κατά μήκος της όχθης με το σημειωματάριο κρυμμένο στην τσάντα μου, μια νέα γραμμή στο βιβλίο καταγραφής της δικής μου ζωής σχηματιζόταν με αργό, σκόπιμο μελάνι. Η μέρα είχε ξεκινήσει ως μια απλή πρόσκληση - για χαλάρωση, για γεύση, για ακρόαση - και είχε εξελιχθεί σε κάτι πιο ισχυρό: έναν όρκο να επιστρέψω, να σταθώ ξανά στον ίδιο κύκλο ακτής και θάλασσας, να ακούσω τις ίδιες παλιές ιστορίες να λέγονται από τις ίδιες γενναίες καρδιές που κράτησαν αυτό το μέρος ζωντανό εδώ και σαράντα χρόνια και συνεχίζουμε. Έφυγα από την παραλία Περίγεια με τη γεύση του φρέσκου ψαριού να μένει στη γλώσσα μου και την αίσθηση ότι είχα γίνει μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας - μιας ιστορίας μιας ακτογραμμής που ποτέ δεν έσπευσε το παρόν, μιας ανάμνησης που θα επιβίωνε από την παλίρροια και μιας ημέρας που θα έμενε μαζί μου πολύ αφότου τα σκάφη γλιστρούσαν πίσω στις θέσεις τους και ο ήλιος τελικά τραβούσε την τελευταία του χρυσή κλωστή στον βραδινό ουρανό. Αν ακούσετε προσεκτικά, μπορείτε ακόμα να ακούσετε τον άνεμο να γυρίζει τις σελίδες του καθολικού, παροτρύνοντας τον επόμενο ταξιδιώτη να έρθει, να χαλαρώσει, να γευτεί και να ανήκει κάπου.

Komm mit mir zum @periyialibeach in Latsi, wo du vollkommen abschalten und einen erholsamen Tag verbringen und den frischesten Fisch der Gegend genießen kannst! Das Restaurant besteht seit 40 Jahren und ist immer noch bei Einheimischen und Reisenden gleichermaßen beliebt. Ich fand die kleine Bucht, bevor die Sonne das Blau vollständig eingenommen hatte, einen Ort, an dem das Land sanft ins Wasser abfällt und die Boote so geduldig aussehen wie der Horizont selbst. Die Luft war mit Salz und Zitrusfrüchten überzogen, ein verführerischer Hauch von Fischrauch vom Grill und das leise Gemurmel von Gesprächen, das nie über ein Flüstern hinausging. Es war diese Art von Szenerie, die einen an langsame Magie glauben lässt – die Art, die man zuerst in der Brust spürt und erst später in den Beinen, wenn man merkt, dass sie im Rhythmus der Wellen sind. Meine Führerin für diesen Tag war eine Frau namens Leto, die einen sonnengebleichten Schal trug und deren Lachen wie kleine Glöckchen klang. Sie sprach in lockeren Stößen und deutete auf die Kieselsteine und sonnengebleichten Netze mit der Zuversicht von jemandem, der jeden Winkel dieser Küste kennt. „Entspann dich“, sagte sie zu mir, als wäre ich in eine Geschichte geraten und hätte die Handlung verloren. „Lass das Meer ein wenig von deinen Sorgen wegnehmen.“ Und eine Weile lang tat das Meer genau das. Wir trieben am Wasser entlang, wo die Boote wie schlafende Tiere lagen, ihre Rümpfe noch feucht vom Morgen. Ein Fischer mit Händen, rau wie Tauknoten, warf ein Netz in die fahle Dämmerung, und das Netz kehrte mit einem Schimmer leuchtender Fische zurück, die sich in der Luft falteten, bevor sie mit einem leisen Klatschen auf dem Deck aufschlugen. Der Markt erhob sich um uns herum in einem Chor aus Stimmen: Begrüßungen, Witze, das Klirren von Flaschen, das Zischen von Fisch, der auf heißes Öl traf. Sogar der Name des Ortes schien aus der Luft zu greifen – Periyia Beach, eine Bezeichnung, die mir vertraut und fremd zugleich vorkam, als wäre ich in eine Erinnerung hineingestolpert, an deren Entstehung ich mich nicht erinnern konnte. Leto stellte mich Yiannis vor, dem Mann, der schon länger hinter dem Grill steht, als die meisten Menschen in einer Stadt bleiben. Er trug einen Fleck Meersalz auf dem Ärmel und ein Lächeln, das sogar den Fisch auf seinem Grill begierig darauf erscheinen ließ, gegessen zu werden. Natürlich waren die Fische der Star – der morgendliche Fang glitt mit silberner Haut und rosa Augen über die weißen Keramikteller, die Zitronenschnitze glitzerten wie kleine Sonnen. Der erste Bissen war frisch, so, dass man an nichts anderes mehr denken kann als an den reinen Geschmack von Salz und Zitrusfrüchten und das weiche, fast buttrige Fleisch unter der Haut. Ich lernte schnell, dass der Fisch hier weniger ein Teller Essen ist als vielmehr eine Geschichte, die vom Boot über den Grill auf den Tisch weitergegeben wird – dieselbe Geschichte, erzählt mit anderen Gewürzen, anderen Wassertemperaturen, an anderen Tagen. Es war nicht nur der Geschmack, der den Ort lebendig hielt; Es waren die Menschen, die die Geschichte weitertrugen. Die Standbesitzerin, eine ältere Frau mit einer Stimme, die einen Sturm beruhigen konnte, erzählte mir von der vierzigjährigen Tradition – wie ihre Familie mit einem einzigen kleinen Boot und einem Traum begann, wie ihr Name zu einer Seite in der Dorfgeschichte wurde, wie sie seitdem jede Saison eine neue Zeile zu demselben alten Hauptbuch hinzufügten: Wer was gefangen hatte, wo das Boot lag, wie der Fisch verkauft wurde, wer den ersten Bissen des ersten Fangs der Saison gekostet hatte. „Vierzig Jahre“, sagte sie leise und zeichnete eine Linie in die Luft, als wäre es eine Küstenlinie. „Vierzig Jahre und immer noch ein Favorit, weil wir das Meer wie einen Nachbarn behandeln – mit Respekt, Höflichkeit, mit Lachen.“ Mitten am Vormittag schob sich eine kleine Unterbrechung in den Rhythmus. Ein Junge mit einer leuchtend roten Mütze, die Wangen von Sonne und Salz bedeckt, kam schlitternd neben uns zum Stehen und fragte, ob ich an die alten Geschichten glaubte – die, in denen das Meer unser Schicksal bestimmt, wenn man lange genug zuhört. Er drückte Yiannis ein verwittertes Notizbuch in die Hand, und der Mann öffnete es ehrfürchtig und blätterte zu Seiten, auf denen Namen, Daten und kleine Skizzen von Booten wie in einem Familienfotoalbum ineinander gepresst waren. „Dies ist das Buch unserer vierzig Jahre“, erklärte der Fischer. „Jeder Morgengrauen eine neue Seite. Jeder Abend eine neue Erinnerung. Und Sie sind heute Teil dieser Erinnerung.“ Das Notizbuch löste etwas in mir aus, eine leise Einladung, an einer Tradition teilzunehmen, die größer war als eine einzelne Mahlzeit oder ein einzelner Tag. Ich bot an, beim Aufräumen zu helfen – den Sand zu harken, die herumliegenden Netze einzusammeln, die Teller abzuspülen, die die Aromen des Tages getragen hatten. Während ich arbeitete, erzählte Leto Geschichten von Stürmen, die diesen Küstenabschnitt auf die Probe stellten, und von Jahren, in denen sich der Markt langsamer bewegte als eine träge Krabbe, und trotzdem hatten sie durchgehalten. Das Meer hatte ihnen Fisch gegeben; Sie wiederum dankten dem Meer mit sorgfältigen Händen, klaren Linien und einer Gastfreundschaft, die es Fremden erlaubte, an ihrem Tisch zu sitzen, als wären sie Gäste in einem Haus, das ihnen gar nicht gehörte. Als der Nachmittag sich dem Spätnachmittag zuneigte, erhob sich eine sanfte Herausforderung am Horizont – ein subtiles Wolkenschieben, das einen heranziehenden Sturm erahnen ließ, nicht mit Gewalt, sondern mit einer gewissen theatralischen Dringlichkeit. Es war nicht Angst, die in mir aufstieg, sondern eine gesteigerte Wachsamkeit – das Gefühl, dass der Tag, so schön er auch war, von einer einzigen Entscheidung abhängen könnte. Die Fischer bewegten sich mit geübter Leichtigkeit, trimmten Leinen, verschloss Säcke, dirigierten Boote an Land, während der Wind etwas auffrischte und das Meer sich neigte, um zu sehen, was wir als Nächstes tun würden. Der Höhepunkt kam mit einer kleinen, mutigen Tat. Ein junger Fischer – kaum älter als achtzehn, mit bereits von Seilen vernarbten Händen – meldete sich freiwillig, die letzte Ladung zu übernehmen und die Boote einzuholen, bevor der Sturm eintreffen konnte. Die Gruppe bildete einen Kreis um ihn, eine menschliche Kette aus Geduld und Zielstrebigkeit. Ich beobachtete, wie sie mit dem Meer sprachen, als wäre es ein hartnäckiger Freund, der zuhörte, wenn man nur leise genug sprach. Sie bewegten sich mit stiller Zuversicht, weniger mit Angst vertraut als mit dem Rhythmus ihres eigenen Erbes. Und dann zog der Sturm auf, ein fernes Donnergrollen über den Hügeln, eine schnelle Böe, die das Wasser schäumen ließ und die Segel mit spielerischer Bedrohung rüttelte. Wir rannten nicht; wir blieben und ließen uns vom Meer seine Kraft zeigen, während wir unserem Versprechen an diesen Strand treu blieben – zu entspannen, zu beobachten, dazuzugehören. Die Gischt in meinem Gesicht schmeckte wie der Rand einer sich formenden Erinnerung, und als der Wind uns endlich verschonte, war es, als hätte das Meer zustimmend genickt und wieder in sein uraltes, geduldiges Wiegenlied eingestimmt. Der Abend brach an mit einem sanften Gold, das jede Oberfläche in flüssige Sonne verwandelte. Der Grill glühte in einem warmen, versöhnlichen Licht; die Zitronenspalten kringelten das Sonnenlicht am Rand jedes Tellers. Wir teilten Fisch, nicht als Mahlzeit, sondern als Ritual der Dankbarkeit. Das Buch lag noch offen auf dem Holztisch, seine Seiten flatterten leicht im Wind, als genoss es die stille Ehrfurcht des Augenblicks. Leto sprach wieder leise und erklärte mir, dass es bei den vierzig Jahren nicht um Zahlen ginge – es ginge um die Hände, die das Rad weiterdrehten, um ein Dorf, das sich entschied, nicht nur sich selbst zu ernähren, sondern auch die Erinnerung an eine Küste, an der es immer darum ging, den nächsten Tag mit Nahrung zu versorgen. Als wir uns schließlich trennten, verwandelte sich der Strand in eine nachdenkliche Stille, und die Sonne ging ruhig und geduldig unter. Ich ging am Wasser entlang, das Notizbuch in meiner Tasche, eine neue Zeile im Buch meines eigenen Lebens, die sich langsam und bedächtig mit Tinte formte. Der Tag hatte als einfache Einladung begonnen – zum Entspannen, Genießen, Zuhören – und war zu etwas Handfesterem geworden: ein Schwur, zurückzukehren, wieder im selben Kreis aus Küste und Meer zu stehen, dieselben alten Geschichten neu erzählt zu hören, von denselben tapferen Herzen, die diesen Ort seit vierzig Jahren am Leben erhalten. Ich verließ den Strand von Periyia mit dem Geschmack von frischem Fisch auf der Zunge und dem Gefühl, Teil einer längeren Geschichte geworden zu sein – der Geschichte einer Küste, die die Gegenwart nie überstürzte, einer Erinnerung, die die Flut überdauern würde, und eines Tages, der mich noch lange begleiten würde, nachdem die Boote zu ihren Ruheplätzen zurückgekehrt waren und die Sonne endlich ihren letzten goldenen Faden über den Abendhimmel gezogen hatte. Wenn man genau hinhört, kann man noch immer den Wind hören, der die Seiten des Reisetagebuchs umblättert und den nächsten Reisenden drängt, zu kommen, zu entspannen, zu genießen und dazuzugehören.