Τελικά, έφτασα στο @lasardegnadagino στην Πάφο και μπορώ εύκολα να πω ότι σημείωσα χατ-τρικ επιλογών στο τελευταίο μου ταξίδι. Το Da Gino μας εντυπωσίασε πραγματικά και καταλήξαμε με δύο πίτσες από τις πέντε σελίδες με τις επιλογές - απόδειξη ότι ένα εξαιρετικό μενού μπορεί να είναι ταυτόχρονα παιδική χαρά και ένα παζλ. Από τη στιγμή που μπαίνεις μέσα, το Da Gino σου δίνει την αίσθηση μιας θερμής πρόσκλησης για χαλάρωση. Το άρωμα των ξυλόφουρνων πλανάται στον αέρα, ένα φιλί καπνού και βασιλικού που σε κάνει να ξεχνάς το ρολόι. Το εσωτερικό έχει αυτή την άνετη, χωρίς βιασύνη ατμόσφαιρα - ρουστίκ ξύλο, γήινες αποχρώσεις και μια πινελιά ιδιοτροπίας στην τέχνη του τοίχου - που σε κάνει να θέλεις να βολευτείς για πολύ, ακόμα κι αν έχεις έρθει για κάτι τόσο απλό όσο η πίτσα. Ξεκινήσαμε με μια προσεκτική ματιά στο μενού. Πέντε σελίδες με επιλογές πίτσας ακούγονται υπέροχες μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι στέκεσαι μπροστά σε απόλυτη αφθονία: κλασικά βασικά πιάτα που συνυπάρχουν με ευρηματικές ανατροπές, εποχιακές προσφορές που φλερτάρουν με τοπικά υλικά και μερικούς τολμηρούς συνδυασμούς που διευρύνουν τα όρια αρκετά για να σε ενθουσιάσουν χωρίς να νιώθεις επιτηδευμένος. Ο σερβιτόρος ήταν υπομονετικός και ειλικρινής, καθοδηγώντας μας με ένα χαμόγελο αντί να πιέζει για μια πρόταση πώλησης. Εξήγησαν την ιδιοσυγκρασία του φούρνου, το πρόγραμμα ζύμωσης της ζύμης και πώς τα υλικά θα παντρεύονταν με τη ζύμη όταν αυτή έβγαινε φουσκαλωτή, καμένη σε σημεία και τέλεια εύκαμπτη. Ο όρος «χατ-τρικ» προέκυψε καθώς συζητούσαμε για το τέλειο τρίο υλικών στο μυαλό μας. Καταλήξαμε σε δύο πίτσες, αλλά εκείνη η στιγμή της επιλογής έμοιαζε σχεδόν με άθλημα - τρεις εξαιρετικές επιλογές ήταν διάσπαρτες σε όλο το ταμπλό και έπρεπε να αποφασίσουμε ποιες δύο θα έκαναν τη βραδιά δικαιοσύνη. Ήταν μια παιχνιδιάρικη πρόκληση, μια υπενθύμιση ότι στην Πάφο, η πίτσα δεν είναι απλώς ένα γεύμα - είναι ένα γεγονός. Η πρώτη πίτα έφτασε με μια σίγουρη ριπή ατμού. Η ζύμη ήταν λεπτή σε όλα τα σωστά σημεία, φουσκαλωτή στις άκρες, αρκετά τραγανή για να αντιστέκεται στην ευθραυστότητα αλλά αρκετά εύπλαστη για να υποχωρεί σε κάθε μπουκιά. Η βάση ντομάτας έδινε λάμψη, ένα φιλί γλυκύτητας και μια ποώδη νότα από φρέσκο βασιλικό που άνθιζε με κάθε μασούλημα. Το τυρί έλιωνε σε πλούσιες κορδέλες, όχι βαριές ή εμφανείς, αρκετά για να κολλήσει τις γεύσεις μεταξύ τους. Κάθε μπουκιά προσέφερε μια απλή, ειλικρινή απόλαυση - το είδος της πίτσας που σε κάνει να γνέφεις καταφατικά και να δηλώνεις: «Ναι, γι' αυτό μάζευε αυτή η πόλη». Δεν ήταν φανταχτερή, αλλά απέδιδε μια βασική αλήθεια: καλά υλικά, σεβασμό για τον φούρνο και μια κουζίνα που ξέρει πότε να σταματήσει να προσθέτει και να αρχίσει να αφήνει τη ζύμη να λάμπει. Από την άλλη πλευρά, η δεύτερη πίτσα έδινε μια πιο τολμηρή προσωπικότητα. Εδώ η ζύμη είχε μια πιο έντονη γεύση, μια ελαφριά γεύση ελαιολάδου και γαρνιτούρες που έμοιαζαν με μια συλλογή αγαπημένων που είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους. Η ισορροπία ήταν επιδέξια - οι γαρνιτούρες δεν κατακλύζουν το τυρί ή τη ζύμη. Αντίθετα, έπαιζαν μεταξύ τους, κάθε μπουκιά αποκαλύπτοντας μια διαφορετική ατμόσφαιρα του πιάτου. Υπήρχε μια παρηγορητική οικειότητα σε αυτή την πίτα, αλλά και μερικές περιπετειώδεις νότες - ίσως μια νότα σκόρδου κονφί ή μια γεύση εσπεριδοειδών - που κρατούσαν τον ουρανίσκο σε εγρήγορση χωρίς ποτέ να ξεφεύγει πολύ από τη γραμμή του. Έμοιαζε με έναν εορτασμό αντιθέσεων: κράξιμο και μάσημα, φωτεινότητα και βάθος, απλότητα και έκπληξη. Η εξυπηρέτηση ήταν μια ήσυχη σταθερά ευκολίας. Το προσωπικό έκανε check in με χρονισμό που μας φάνηκε φυσικός παρά τελετουργικός, προσφέροντας προτάσεις για τον ρυθμό, ώστε να μπορέσουμε πραγματικά να απολαύσουμε κάθε φέτα. Συνδύασαν την εμπειρία με προσεκτικά επιλεγμένα ποτά - ένα ποτήρι ανοιχτό κόκκινο με αρκετά φρούτα για να καθαρίσει τον ουρανίσκο, ένα άλλο τραγανό λευκό που διέσχιζε την πλούσια γεύση του τυριού χωρίς να κλέβει την παράσταση. Η ανοιχτή κουζίνα προσέφερε ένα μικρό θέατρο όπου μπορούσες να δεις τη λάμψη του φούρνου και τα εξασκημένα χέρια των μαγείρων - το είδος της θέας που προσθέτει λίγη μαγεία σε ένα γεύμα χωρίς να παρεμβαίνει στη συζήτησή σας. Από άποψη ατμόσφαιρας, το Da Gino καταφέρνει να δίνει μια αίσθηση οικειότητας ακόμα και όταν το εστιατόριο γεμίζει. Ο φωτισμός είναι απαλός, το επίπεδο θορύβου ακριβώς κατάλληλο για συζήτηση, και υπάρχει ένα σταθερό βουητό ικανοποιημένων πελατών των οποίων τα χαμόγελα σου λένε ότι βρίσκονται ακριβώς εκεί που θέλουν να είναι. Είναι το είδος του μέρους που σε παρακαλάει για ένα ταξίδι επιστροφής για να εξερευνήσεις περισσότερο το μενού, για να κυνηγήσεις εκείνες τις άλλες πεντασέλιδες επιλογές που δεν φτάνουν ποτέ στο τραπέζι με την πρώτη επίσκεψη. Καθώς ολοκληρώναμε, οι δύο πίτσες μας άφησαν με μια αίσθηση ικανοποίησης και περιέργειας. Ικανοποίηση επειδή το φαγητό ήταν ειλικρινές και καλομαγειρεμένο, και περιέργεια επειδή το εύρος του μενού υποδηλώνει ότι πάντα θα υπάρχει κάτι νέο να ανακαλύψετε σε μια μελλοντική επίσκεψη. Αν σχεδιάζετε μια στάση στο Da Gino, ακολουθούν μερικές σκέψεις που μπορεί να σας βοηθήσουν να πετύχετε το δικό σας χατ-τρικ επιλογών: - Πηγαίνετε με φίλους, αν μπορείτε. Πέντε σελίδες με επιλογές πίτσας είναι καλύτερο να τις απολαύσετε ως μια κοινή εξερεύνηση όπου μπορείτε να συγκρίνετε σημειώσεις και να ανταλλάξετε γεύσεις. - Μην βιάζεστε με την παραγγελία. Το προσωπικό είναι στην ευχάριστη θέση να σας καθοδηγήσει σε χαρακτηριστικούς συνδυασμούς, τοπικές πινελιές και εποχιακές σπεσιαλιτέ - αφήνοντάς τους να προσαρμόσουν την εμπειρία στην όρεξή σας και στον ρυθμό σας. - Να περιμένετε μια ζύμη που σέβεται τον φούρνο. Οι πίτσες του Da Gino έχουν να κάνουν με την ισορροπία - τραγανές άκρες, τρυφερά κέντρα και γαρνιτούρες που τραγουδούν αντί να φωνάζουν. - Να είστε έτοιμοι να ανακαλύψετε κάτι νέο. Το εύρος του μενού προσκαλεί σε πειραματισμούς, οπότε κρατήστε λίγο χώρο για το απροσδόκητο. - Κρατήστε λίγη όρεξη για επιδόρπιο ή τουλάχιστον έναν δυνατό εσπρέσο. Το τέλος του γεύματος μπορεί να είναι ένα τέλειο αντίστιγμα στις έντονες γεύσεις των πίτσες. Φεύγοντας από το Da Gino, ένιωσα μια ανανεωμένη αίσθηση του γιατί οι άνθρωποι ερωτεύονται την πίτσα σε μέρη που την αντιμετωπίζουν ως χειροτεχνία και όχι ως ένα γρήγορο σνακ. Δύο πίτσες, πέντε σελίδες—ένα αξέχαστο βράδυ. Αν βρεθείτε ποτέ στην Πάφο και ψάχνετε για ένα μέρος που συνδυάζει την παράδοση με το εφευρετικό πάθος, το Da Gino είναι η σπάνια στάση όπου το χατ-τρικ των επιλογών σας μπορεί να γίνει μια υπέροχη προσωπική ανάμνηση που θα θέλετε να ξαναζείτε ξανά και ξανά. Μέχρι την επόμενη φορά, θα επιστρέψω, πεινασμένος για περισσότερη από τη ζυμωτή μαγεία που προσφέρει με τόση αυτοπεποίθηση το Da Gino.

Endlich habe ich es zu @lasardegnadagino in Paphos geschafft und ich kann ohne Zweifel behaupten, dass mir bei meinem letzten Besuch ein Hattrick an Auswahlmöglichkeiten gelungen ist. Da Gino hat uns wirklich beeindruckt und wir haben uns am Ende für zwei Pizzen von den fünf Seiten mit Optionen entschieden – ein Beweis dafür, dass eine tolle Speisekarte sowohl ein Spielplatz als auch ein Puzzle sein kann. Von dem Moment an, in dem man das Restaurant betritt, fühlt sich Da Gino wie eine herzliche Einladung zum Verweilen an. Der Duft von Holzöfen weht durch die Luft, ein Hauch von Rauch und Basilikum, der einen die Uhr vergessen lässt. Das Interieur hat diese gemütliche, entspannte Atmosphäre – rustikales Holz, erdige Töne und ein Hauch von Verspieltheit in der Wandkunst – die Lust macht, sich für längere Zeit niederzulassen, selbst wenn man nur wegen etwas so Einfachem wie Pizza gekommen ist. Wir begannen mit einem sorgfältigen Blick auf die Speisekarte. Fünf Seiten Pizzaauswahl klingen herrlich, bis man merkt, dass man vor purer Fülle steht: klassische Grundnahrungsmittel, kombiniert mit einfallsreichen Variationen, saisonale Spezialitäten, die mit lokalen Zutaten flirten, und ein paar gewagte Kombinationen, die Grenzen ausloten, gerade genug, um einen zu begeistern, ohne anmaßend zu wirken. Der Kellner war geduldig und offen und führte uns mit einem Lächeln, anstatt uns etwas zu verkaufen. Er erklärte uns das Temperament des Ofens, den Gärverlauf des Teigs und wie der Belag mit der Kruste harmonieren würde, wenn sie Blasen wirft, stellenweise verkohlt und perfekt geschmeidig herauskommt. Der Begriff „Hattrick“ kam auf, als wir im Kopf über das perfekte Trio an Belägen diskutierten. Wir entschieden uns für zwei Pizzen, aber der Moment der Auswahl fühlte sich fast wie ein Sport an – drei ausgezeichnete Optionen waren über das ganze Brett verteilt, und wir mussten entscheiden, welche zwei dem Abend gerecht werden würden. Es war eine spielerische Herausforderung, eine Erinnerung daran, dass Pizza in Paphos nicht nur eine Mahlzeit ist – sie ist ein Ereignis. Die erste Pizza kam mit einem selbstbewussten Dampfstoß. Der Teig war an den richtigen Stellen dünn, an den Rändern blasig, knusprig genug, um nicht schlaff zu werden, aber geschmeidig genug, um bei jedem Bissen nachzugeben. Der Tomatenboden war frisch, mit einem Hauch von Süße und einer kräuterigen Note von frischem Basilikum, das bei jedem Bissen aufblühte. Der Käse schmolz zu üppigen Bändern, nicht schwer oder zu offensichtlich, gerade genug, um die Aromen zusammenzuhalten. Jeder Bissen bot eine einfache, ehrliche Freude – die Art von Pizza, die Sie nicken und erklären lässt: „Ja, dafür hat diese Stadt gespart.“ Sie war nicht protzig, aber sie lieferte eine grundlegende Wahrheit: gute Zutaten, Respekt vor dem Ofen und eine Küche, die weiß, wann sie aufhören muss, etwas hinzuzufügen und anfangen muss, den Teig glänzen zu lassen. Auf der anderen Seite neigte die zweite Pizza zu einer mutigeren Persönlichkeit. Hier war der Teig stärker verkohlt, mit einem Hauch von Olivenöl und Belägen, die sich anfühlten, als hätten sie eine Sammlung von Lieblingsgerichten auf dem Höhepunkt ihrer Blütezeit zubereitet. Die Balance war gekonnt – die Beläge überwältigten weder den Käse noch den Teig; stattdessen spielten sie miteinander, und jeder Bissen enthüllte eine andere Stimmung des Gerichts. Dieser Kuchen hatte etwas Wohltuendes Vertrautes, aber auch ein paar abenteuerliche Noten – vielleicht ein Hauch von Knoblauchconfit oder eine spritzige Zitrusnote – die den Gaumen auf Trab hielten, ohne jemals zu weit aus seinem gewohnten Rhythmus zu kommen. Es fühlte sich an wie ein Fest der Kontraste: Knistern und Kauen, Helligkeit und Tiefe, Einfachheit und Überraschung. Der Service war eine ruhige, konstante Leichtigkeit. Das Personal meldete sich in einem Timing, das eher natürlich als zeremoniell wirkte, und machte Vorschläge für das richtige Tempo, damit wir jedes Stück wirklich genießen konnten. Sie begleiteten das Erlebnis mit wohlgewählten Getränken – ein Glas eines leichten Rotweins mit genügend Frucht, um den Gaumen zu reinigen, und ein weiteres spritziges Weißwein, das die Schwere des Käses durchbrach, ohne ihm die Show zu stehlen. Die offene Küche bot ein kleines Theater, in dem man einen Blick auf die Glut des Ofens und die geübten Hände der Köche erhaschen konnte – ein Anblick, der einem Essen einen Hauch von Magie verleiht, ohne die Unterhaltung zu stören. Was das Ambiente angeht, schafft es Da Gino, eine intime Atmosphäre zu schaffen, selbst wenn sich das Restaurant füllt. Die Beleuchtung ist gedämpft, der Geräuschpegel gerade richtig für Gespräche und es herrscht ein stetiges Summen zufriedener Gäste, deren Lächeln einem sagt, dass sie genau am richtigen Ort sind. Es ist die Art von Ort, der dazu einlädt, wiederzukommen, um mehr von der Speisekarte zu erkunden, um die anderen fünfseitigen Möglichkeiten zu probieren, die es beim ersten Besuch nie auf den Tisch schaffen. Als wir fertig waren, hinterließen die beiden Pizzen ein Gefühl der Zufriedenheit und Neugier. Zufriedenheit, weil das Essen ehrlich und gut zubereitet war, und Neugier, weil die Breite der Speisekarte vermuten lässt, dass es bei einem nächsten Besuch immer etwas Neues zu entdecken gibt. Wenn Sie einen Besuch bei Da Gino planen, hier ein paar Gedanken, die Ihnen bei Ihrer eigenen Auswahl helfen könnten: - Gehen Sie wenn möglich mit Freunden hin. Fünf Seiten Pizzaoptionen genießt man am besten als gemeinsame Entdeckungsreise, bei der man sich austauschen und Bissen tauschen kann. - Überstürzen Sie nichts beim Bestellen. Die Mitarbeiter führen Sie gerne durch einzigartige Kombinationen, lokale Besonderheiten und saisonale Spezialitäten und passen das Erlebnis Ihrem Appetit und Ihrem Tempo an. – Freuen Sie sich auf einen Teig, der den Ofen respektiert. Bei Da Ginos Pizzen geht es um Ausgewogenheit – knusprige Ränder, zarte Mitte und Beläge, die eher singen als schreien. – Seien Sie bereit, etwas Neues zu entdecken. Die Vielfalt der Speisekarte lädt zum Experimentieren ein, also lassen Sie etwas Raum für Unerwartetes. – Heben Sie sich ein wenig Appetit für ein Dessert auf, oder zumindest für einen starken Espresso. Der Abschluss der Mahlzeit kann ein perfekter Kontrapunkt zu den kräftigen Aromen der Pizzen sein. Als ich Da Gino verließ, verspürte ich ein neues Verständnis dafür, warum sich Menschen in Lokalen in Pizza verlieben, die sie als Handwerk und nicht als schnellen Happen behandeln. Zwei Pizzen, fünf Seiten – ein unvergesslicher Abend. Wenn Sie jemals in Paphos sind und nach einem Ort suchen, der Tradition mit erfinderischer Leidenschaft verbindet, ist Da Gino dieser seltene Stopp, wo Ihre Auswahl zu einer köstlichen persönlichen Erinnerung werden kann, die Sie immer wieder besuchen möchten. Bis zum nächsten Mal, ich komme wieder, hungrig nach mehr von der teigigen Magie, die Da Gino so selbstbewusst serviert.