Τώρα καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό για την Πόλη και το Λατσί! 🌊 Η τριήμερη διαμονή μας στο @thecypruscollection ήταν η τέλεια απόδραση και έχουμε ακόμα πολλά να δούμε. Το πρωινό φως ξεχυνόταν πάνω από το λιμάνι σαν κάποιος να είχε ρίξει ένα φλιτζάνι ακουαρέλες σε όλη την πόλη, και από το πρώτο βήμα έξω από την πόρτα μας, η θάλασσα φαινόταν να υπόσχεται ιστορίες που μόλις θα αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε. Η Συλλογή Κύπρου ήταν κάτι περισσότερο από ένα μέρος για ξεκούραση. Έμοιαζε με ένα ήσυχο λιμάνι για τους ανήσυχους, ένας χώρος όπου η κούραση χαλάρωνε τη λαβή της και η περιέργεια έπαιρνε το τιμόνι. Το προσωπικό μιλούσε με χαλαρό, ηλιόλουστο τόνο, σαν να χαιρετούσε φίλους που είχαν περιπλανηθεί από μια άλλη περιπέτεια. Το δωμάτιό μας έβλεπε κατευθείαν σε ένα μπλε που άλλαζε με κάθε ώρα: χλωμό την αυγή, ηλεκτρικό το μεσημέρι και βελούδινο το βράδυ όταν ο ήλιος έδυε πίσω από τους λόφους. Έγραψα στο σημειωματάριό μου: Η Πόλη και το Λατσί δεν είναι απλώς μέρη. είναι παλίρροιες με τις οποίες περπατάς, τσέπες γεμάτες μικρές ανακαλύψεις. Την πρώτη μέρα περιπλανηθήκαμε στο μονοπάτι που οδηγεί από την Πόλη στο Λατσί, μια διαδρομή που μοιάζει λιγότερο με δρόμο και περισσότερο με ψιθυριστή πρόσκληση. Σταματήσαμε σε μια απλή ταβέρνα δίπλα στο νερό, όπου τα ψάρια έλαμπαν ακόμα από το πρωί. Δοκιμάσαμε ψητό χαλούμι που τραγουδούσε με λεμόνι και ελαιόλαδο, και ένας ψαράς μας διηγήθηκε ιστορίες για σπηλιές που έκρυβαν τους δικούς τους ήσυχους κόσμους πίσω από πέτρες και αφρούς. Η θάλασσα διηγήθηκε και τις δικές της ιστορίες - για καταιγίδες που πέρασαν και ηλιοβασιλέματα που θυμόμασταν. Αργά το απόγευμα, βρήκαμε μια γωνιά στην πλαγιά του λόφου με θέα στον κόλπο και ένα σημείωμα κρυμμένο κάτω από έναν βράχο, σαν κάποιος να μας είχε αφήσει λίγο χρόνο για να το διεκδικήσουμε. Έγραφε: «Έχω σημειώσει μερικά ακόμη μέρη σε απόσταση 15 [χλμ.], έναν χάρτη που μπορείτε να κεντήσετε τον δικό σας». Γελάσαμε με την ιδέα ότι ένας χάρτης είναι ένα ζωντανό πράγμα εδώ, κάτι που χρωματίζεται με κάθε νέα στροφή της ημέρας. Εκείνο το βράδυ, πίσω στο ξενοδοχείο, ξεδίπλωσα τον χάρτη στο μυαλό μου και στη σελίδα. Η ιδέα του «ανάμεσα στο 15» έγινε ελπίδα - περισσότερες γωνιές για εξερεύνηση, περισσότερες συζητήσεις με ανθρώπους που κουβαλούσαν τη θάλασσα στις φωνές τους, περισσότερες γωνιές όπου ο αέρας μύριζε αχνά πεύκο και άλμη. Δεν ξέραμε ακόμα πώς αυτά τα χιλιόμετρα θα γίνονταν ένα νήμα που θα υφαινόταν μέσα στις ώρες, οδηγώντας μας σε ένα διαφορετικό φως κάθε φορά που στρίβαμε σε μια γωνία. Η δεύτερη μέρα έφτασε με ένα αεράκι που έμοιαζε με μια πρόσκληση που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε. Νοικιάσαμε ένα μικρό σκούτερ και ακολουθήσαμε την ακτή κατά μήκος μιας λωρίδας δρόμου που στριφογύριζε και έπεφτε προς μια μακρινή λευκή κηλίδα παραλίας. Ο δρόμος ελίσσεται μέσα από συστάδες αμυγδαλιών που μύριζαν τον αέρα με γλυκύτητα και λίγο καπνό από κοντινές ψησταριές. Σταματήσαμε σε ένα σημείο όπου το νερό σχηματίζει μια ημισέληνο και ο ορίζοντας μας προμήνυε πιθανότητες: μια είσοδος σπηλιάς που χασμουριέται σαν μυστικό, μια γαλάζια λιμνοθάλασσα που λαμπυρίζει πέρα από τη στροφή, μια πλατεία χωριού όπου μια αγορά βουίζει από φλυαρία και τη βρύση μεταλλικών ποτηριών. Συναντήσαμε μια ηλικιωμένη γυναίκα που φρόντιζε έναν μικροσκοπικό πάγκο με αποξηραμένα σύκα και μέλι, το είδος του ανθρώπου που τα χέρια του σου λένε πού έχει βρεθεί η θάλασσα. Μίλησε απαλά για ένα μέρος γνωστό στους ντόπιους ως Θαλασσινές Σπηλιές, όπου τα βράχια φορούσαν πράσινα βρύα σαν παλιό βελούδο και το νερό μέσα έλαμπε με ένα φάντασμα τιρκουάζ όταν ο ήλιος έδυε σε μια ακριβή γωνία. «Πηγαίνετε όταν η παλίρροια είναι σωστή», μας συμβούλεψε, δίνοντάς μας ένα κομμάτι φύλλου μέντας για να μασήσουμε καθώς απομακρυνόμασταν. Πήγαμε, και η θάλασσα μας υποδέχτηκε με μια χορωδία γλάρων και ένα ψέκασμα που είχε γεύση αλμύρας και πιθανότητας. Ήταν εκεί, μέσα στην ηχώ του διαδρόμου με τους γκρεμούς, που συνειδητοποίησα ότι ο χάρτης που είχε μείνει πίσω στο κεφάλι μας μετατρεπόταν σε κάτι απτό - ένα σχέδιο που γινόταν μια ανάμνηση εν μέσω δημιουργίας. Εκείνο το βράδυ, επιστρέψαμε στο λιμάνι του Λατσιού καθώς ο ήλιος έδυε προς την ίσαλο γραμμή, βάφοντας τα σκάφη με μια ροζ πινελιά. Ένα νεαρό ζευγάρι δίπλα μας συζήτησε τον δικό του χάρτη με τα πράγματα που έπρεπε να δούμε, και ανταλλάξαμε σημειώματα σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια. Μιλήσαμε για τον κρυμμένο όρμο που είχαμε αντικρίσει από το σκούτερ, τη σπηλιά που απαιτούσε λίγη αναρρίχηση αλλά πρόσφερε ένα μπαλκόνι απέραντου γαλάζιου, και μια σειρά από σκάλες που οδηγούσαν σε μια ταβέρνα στην πλαγιά του γκρεμού όπου τα ίδια τα κύματα φαινόταν να γέρνουν για να ακούσουν. Ο χάρτης στο μυαλό μας γινόταν πλουσιότερος με κάθε ιστορία που μοιραζόμασταν, κάθε μικρή λεπτομέρεια που θυμόμασταν, κάθε μπουκιά ενός πιάτου που είχε γεύση λεμονιού και θάλασσας. Η τρίτη μέρα ξεκίνησε με μια απαλή επείγουσα ανάγκη - το είδος της επείγουσας ανάγκης που προκύπτει από την επιθυμία να κρατήσουμε κάτι καλό για λίγο ακόμα. Ξυπνήσαμε πριν η πόλη αναστατωθεί και ακολουθήσαμε έναν στενό δρόμο που περνούσε ανάμεσα σε ελαιώνες και την άκρη ενός γκρεμού. Το μονοπάτι οδηγούσε σε ένα παρατηρητήριο όπου η Πόλη πίεζε τις παλιές της πέτρες σε μια μοντέρνα λάμψη, και η θάλασσα, πάντα γενναιόδωρη, πρόσφερε ένα τελευταίο μάθημα υπομονής: κύματα που υποχωρούν μόνο για να επιστρέψουν με περισσότερη λάμψη και δύναμη, διδάσκοντάς σε πάντα να περιμένεις τη σωστή στιγμή. Σε μια μικρή παραλία στην πορεία, μια οικογένεια συγκεντρώθηκε γύρω από μια φωτιά για να ψήσει χταπόδι και να μοιραστεί ιστορίες σε ένα μείγμα ελληνικών και αγγλικών. Ενώσαμε κι εμείς τη χορωδία των γέλιων και το κροτάλισμα των πιάτων, και για μια στιγμή ο χάρτης έπαψε να είναι μια συλλογή από μέρη και έγινε ένας ρυθμός - ο ρυθμός μιας ακτής που δεν μπορείς να βιαστείς. Μέχρι να επιστρέψουμε στη Συλλογή της Κύπρου εκείνο το βράδυ, η τσάντα μας δεν περιείχε μόνο αναμνηστικά, αλλά και έναν νέο τρόπο να βλέπουμε την απόσταση. Οι τρεις μέρες δεν είχαν περάσει απλώς. Πλέκονταν μέσα μας. Τα μέρη που είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε βουίζουν απαλά στο βάθος, αλλά τα μέρη που βρήκαμε τυχαία - οι ήσυχοι όρμοι, οι υπομονετικοί ντόπιοι, οι ανείπωτες ιστορίες που φυλάσσονταν στο στόμιο της θάλασσας - πήραν κεντρική θέση. Συνειδητοποίησα ότι το «εντός 15» που είχαμε σημειώσει δεν αφορούσε ποτέ μόνο μίλια ή λεπτά. Αφορούσε τον χώρο για θαυμασμό, την προθυμία για παύση και το θάρρος να ακολουθήσουμε έναν χάρτη που αλλάζει συνεχώς σχήμα καθώς κινείται ο ορίζοντας. Φύγαμε από την Πόλη και το Λατσί με ένα ελαφρύτερο βήμα και μια βαρύτερη καρδιά - το είδος του βάρους που σημαίνει ότι έχεις ερωτευτεί μια ακτογραμμή που ξέρεις ότι θα σε καλέσει πίσω. Οι τρεις μέρες στη Συλλογή Κύπρου έγιναν το πρώτο κεφάλαιο για κάτι που ελπίζαμε ότι θα ήταν πολύ περισσότερο. Έτσι, με τον ήλιο ήδη στη μνήμη μας και τη θάλασσα να τραγουδάει ακόμα στα αυτιά μας, υποσχεθήκαμε τον χάρτη που θα προσθέταμε σε αυτόν - ένα νέο μέρος τη φορά, μια νέα ιστορία τη φορά - μέχρι να βρεθούμε ξανά σε εκείνη την άκρη του γαλάζιου, όπου η γη διαλύεται στη θάλασσα και η θάλασσα μας προσκαλεί να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Jetzt verstehe ich den Hype um Polis und Latchi! 🌊 Unser dreitägiger Aufenthalt in der @thecypruscollection war der perfekte Kurzurlaub, und wir haben noch so viel mehr zu sehen. Das Morgenlicht ergoss sich über den Hafen, als hätte jemand einen Becher Wasserfarben über die Stadt gegossen, und vom ersten Schritt vor unserer Tür an schien das Meer Geschichten zu versprechen, die wir gerade erst zu verstehen begannen. Die Cyprus Collection war mehr als ein Ort zum Ausruhen; sie fühlte sich an wie ein stiller Hafen für Rastlose, ein Raum, in dem die Müdigkeit nachließ und die Neugier das Steuer übernahm. Das Personal sprach in lockerem, sonnenwarmem Ton, als begrüßte es Freunde, die von einem neuen Abenteuer zurückkamen. Unser Zimmer blickte direkt auf ein Blau, das sich stündlich veränderte: blass im Morgengrauen, elektrisch am Mittag und samtig am Abend, wenn die Sonne hinter den Hügeln versank. Ich schrieb in mein Notizbuch: Polis und Latchi sind nicht nur Orte; sie sind Gezeiten, mit denen man schwimmt, Taschen voller kleiner Entdeckungen. Am ersten Tag wanderten wir den Weg entlang, der von Polis nach Latchi führt – eine Route, die sich weniger wie eine Straße anfühlt, sondern eher wie eine geflüsterte Einladung. Wir hielten in einer einfachen Taverne am Wasser, wo der Fang noch vom Morgen glänzte; wir aßen gegrillten Halloumi, der mit Zitrone und Olivenöl duftete, und ein Fischer erzählte uns Geschichten von Höhlen, die ihre eigenen stillen Welten hinter Steinen und Schaum verbargen. Auch das Meer erzählte seine eigenen Geschichten – von überstandenen Stürmen und erinnerten Sonnenuntergängen. Am späten Nachmittag fanden wir eine kleine Berghütte mit Blick auf die Bucht und unter einem Felsen eine Notiz, als hätte uns jemand einen Moment Zeit gelassen. Darauf stand: „Ich habe mir noch ein paar Orte im Umkreis von 15 [km] notiert, eine Karte, die ihr in eure eigene einfügen könnt.“ Wir lachten über die Vorstellung, dass eine Karte hier etwas Lebendiges sein könnte, etwas, das man mit jedem neuen Tagesverlauf ausmalen kann. Am Abend, zurück im Hotel, entfaltete ich die Karte in Gedanken und auf dem Papier. Aus der Idee von „zwischen 15“ wurde eine Hoffnung – weitere Winkel zum Erkunden, mehr Gespräche mit Menschen, deren Stimmen das Meer in sich trugen, mehr Ecken, in denen die Luft leicht nach Kiefern und Salzwasser roch. Wir wussten noch nicht, wie sich diese Meilen zu einem roten Faden durch die Stunden ziehen würden, der uns hinter jeder Ecke zu einem anderen Licht führte. Der zweite Tag brach mit einer Brise an, die sich wie eine Einladung anfühlte, die wir nicht ablehnen konnten. Wir mieteten einen kleinen Motorroller und folgten der Küste auf einem Straßenband, das sich schlängelte und zu einem fernen weißen Fleck von Strand abfiel. Die Straße schlängelte sich durch Mandelbaumgruppen, die die Luft mit süßem Duft und leichtem Rauch von nahegelegenen Grills erfüllten. Wir hielten an einem Aussichtspunkt, wo sich das Wasser zu einer Sichel krümmte und der Horizont uns mit Möglichkeiten lockte: ein Höhleneingang, der wie ein Geheimnis gähnte, eine blaue Lagune, die hinter der Kurve schimmerte, ein Dorfplatz, auf dem ein Markt von Geplapper und dem Klirren von Metallbechern erfüllt war. Wir trafen eine ältere Frau, die einen winzigen Stand mit getrockneten Feigen und Honig betrieb – eine Person, deren Hände einem verraten, wo das Meer gewesen ist. Leise sprach sie von einem Ort, den die Einheimischen die Meereshöhlen nennen. Die Felsen sind mit grünem Moos bedeckt wie alter Samt, und das Wasser leuchtet in einem geisterhaften Türkis, wenn die Sonne im richtigen Winkel darauf scheint. „Geht bei Flut“, riet sie und gab uns ein Stück Minzblatt zum Kauen. Wir gingen tatsächlich, und das Meer begrüßte uns mit einem Möwenchor und einer Gischt, die nach Salz und Möglichkeiten schmeckte. Dort, im Echo des von Klippen gesäumten Korridors, wurde mir klar, dass die zurückgelassene Karte in unseren Köpfen sich in etwas Greifbares verwandelte – ein Plan, der zu einer Erinnerung wurde. Am Abend kehrten wir zum Hafen von Latchi zurück, als die Sonne sich dem Wasser näherte und die Boote in ein rosa Licht tauchte. Ein junges Paar neben uns besprach seine eigene Karte mit Sehenswürdigkeiten, und wir tauschten Notizen aus, als wären wir schon seit Jahren befreundet. Wir sprachen über die versteckte Bucht, die wir vom Roller aus erblickt hatten, die Höhle, die zwar etwas Kletterei erforderte, aber einen Balkon mit endlosem Blau bot, und eine Reihe von Treppen, die zu einer Taverne an der Klippe führten, wo die Wellen selbst lauschten. Die Karte in unseren Gedanken wurde mit jeder erzählten Geschichte, jedem kleinen Detail, an das wir uns erinnerten, jedem Bissen eines nach Zitrone und Meer schmeckenden Gerichts reicher. Der dritte Tag begann mit einer sanften Dringlichkeit – jener Dringlichkeit, die entsteht, wenn man etwas Gutes noch ein wenig länger festhalten möchte. Wir erwachten, bevor die Stadt sich regte, und folgten einer schmalen Straße, die sich zwischen Olivenhainen und dem Rand einer Klippe schlängelte. Der Weg führte zu einem Aussichtspunkt, wo Polis seinen alten Steinen einen modernen Glanz verlieh, und das stets großzügige Meer erteilte uns eine letzte Lektion in Geduld: Wellen, die sich zurückziehen, nur um mit mehr Glanz und Kraft zurückzukehren, und die uns immer lehren, auf den richtigen Moment zu warten. An einem kleinen Strand am Weg versammelte sich eine Familie um ein Feuer, um Oktopus zu braten und sich auf Griechisch und Englisch Geschichten zu erzählen. Wir stimmten in das Gelächter und das Klappern der Teller ein, und für einen Moment war die Karte nicht mehr nur eine Ansammlung von Orten, sondern ein Rhythmus – der Rhythmus einer Küste, die sich nicht hetzen lässt. Als wir am Abend zur Cyprus Collection zurückkehrten, trugen wir nicht nur Souvenirs in unsere Tasche, sondern auch eine neue Sicht auf Entfernungen. Die drei Tage waren nicht einfach vergangen; sie hatten sich in uns eingewoben. Die Orte, die wir besuchen wollten, summten leise im Hintergrund, doch die Orte, die wir zufällig fanden – die stillen Buchten, die geduldigen Einheimischen, die unausgesprochenen Geschichten an der Meeresmündung – traten in den Mittelpunkt. Mir wurde klar, dass es bei den „innerhalb von 15“, die wir notiert hatten, nie nur um Meilen oder Minuten ging; es ging um den Raum für Staunen, die Bereitschaft innezuhalten und den Mut, einer Karte zu folgen, die mit dem Horizont ihre Form verändert. Wir verließen Polis und Latchi mit leichterem Schritt und schwererem Herzen – mit der Art von Schwere, die bedeutet, dass man sich in eine Küste verliebt hat, von der man weiß, dass sie einen zurückruft. Die drei Tage in der Cyprus Collection wurden zum ersten Kapitel von etwas, von dem wir hofften, dass es noch viele weitere geben würde. Und so versprachen wir der Karte, die wir – mit der Sonne schon in Erinnerung und dem Meeresrauschen noch in den Ohren – erweitern würden – einen neuen Ort nach dem anderen, eine neue Geschichte nach der anderen –, bis wir uns wieder am Rande des Blaus wiederfinden, wo das Land im Meer versinkt und das Meer uns einlädt, neu anzufangen.