Σε έναν δρόμο του Λονδίνου, πλυμένο από τη βροχή, μια πόρτα πλαισιωμένη σε απαλό μπλε και λαδί άνοιγε σε μια κουζίνα που βουίζει από ζεστασιά και αλαζονεία θαλασσινού αλατιού. Το OMA London είχε φτάσει σαν παλίρροια που αναγκάστηκε να στρίψει στην ενδοχώρα, κουβαλώντας ελληνική μνήμη και μεσογειακή σπίθα στο μενού του. Ο χώρος ήταν μικρός αλλά θορυβώδης με προσωπικότητα: χάλκινα τηγάνια που έλαμπαν, τοίχοι σαν κιμωλία που έφεραν σκίτσα ηλιόλουστων ακτών και μια κλωστή ρίγανης που δεν έφευγε ποτέ από τη μύτη σου. Η Λένα Κώστα, η αρχιτέκτονας της κουζίνας, κινήθηκε με μια μετρημένη επείγουσα ανάγκη, σαν κάθε πιάτο να ήταν μια μικρή εξέγερση ενάντια στη λήθη. Η Μάρα Βασιλείου, η ιδιοκτήτρια που πίστευε ότι ένα εστιατόριο μπορούσε να είναι μια πυξίδα όσο και ένα γεύμα, παρακολουθούσε την αίθουσα με έναν σιωπηλό θρίαμβο. Είχαν χτίσει κάτι ειλικρινές και γενναίο, κάτι που είχε γεύση σπιτιού ακόμα και για τους πρώτους που περιπλανιόντουσαν με υγρές ομπρέλες και ορθάνοιχτα μάτια. Ο Elio Marin, ένας κριτικός γαστρονομίας με τη συνήθεια να κυνηγάει ειλικρινείς γεύσεις και ξυπόλυτες αναμνήσεις, ήταν ο πρώτος που δέχτηκε την πρόσκληση στο μενού γευσιγνωσίας του OMA - δέκα πιάτα, ένας χάρτης από την αυγή του Αιγαίου μέχρι την ομίχλη της Κορνουάλης. Η πρόσκληση ήταν απλή και πεισματική: ελάτε να δείτε τι θα μπορούσε να γεννήσει ένας χρόνος προσεκτικού ρίσκου. Είχε περάσει λιγότερο από ένας χρόνος από τότε που άνοιξαν οι πόρτες, μόλις αρκετός χρόνος για να μάθει το προσωπικό τους ρυθμούς ο ένας του άλλου και η πόλη να ψιθυρίσει για την άφιξή τους. Η υπόσχεση κρεμόταν στον αέρα τόσο φωτεινά όσο τα κεραμικά πιάτα: μια κουζίνα που αρνούνταν να μιμηθεί, ένα μενού που αρνούνταν να προσποιηθεί, μια φιλοξενία που αρνούνταν να ξεχάσει. Η γευσιγνωσία ξεκίνησε με ένα μπολ με ελαιόλαδο ζεσταμένο από ξύσμα εσπεριδοειδών και μια χορωδία από βότανα - άνηθο από ένα βάζο, θυμάρι από το περβάζι του παραθύρου και κάτι άγριο που θύμισε στον Έλιο μια βόλτα σε μια ηλιόλουστη πλαγιά μετά από βροχή. Το χταπόδι, ένα αστέρι, έφτασε λακαρισμένο με ένα γλάσο λεμονιού και καπνιστής πάπρικας, ακουμπισμένο σε μια κηλίδα γιαουρτιού με μάραθο που έφερε έναν ψίθυρο σκόρδου σαν μια ανάμνηση που προσπαθείς να μην ξυπνήσεις. Στη συνέχεια ακολούθησε το λαβράκι κρυμμένο κάτω από φύλλα μάραθου, η φλούδα του έτριζε σε ένα τηγάνι που τραγουδούσε στο άγγιγμα μιας φλόγας. Κάθε πιάτο κουβαλούσε μια ιστορία, μια ακτογραμμή αποτυπωμένη σε ένα μόνο πιρούνι, και κάθε πιάτο άφηνε τον Έλιο με αυτόν τον σπάνιο πόνο: την επιθυμία να επιστρέψει, να μείνει, να μάθει. Η αυξανόμενη δράση στρεφόταν γύρω από μια μόνο πρόκληση: την αδυναμία ελέγχου του καιρού σε μια κουζίνα. Η ομάδα αντιμετώπιζε ένα τεντωμένο σχοινί σε πραγματικό χρόνο - οι γεύσεις μπορούσαν να σε προδώσουν αν ο συγχρονισμός αστοχούσε ή αν ένα μόνο συστατικό δεν έφτανε. Μια κρίσιμη αποστολή γαύρου καθυστέρησε. Ένας μάγειρας διάβασε λάθος μια ένδειξη χρονισμού. Μια λεπτή κρέμα μαστίχας απειλούσε να πήξει υπό πίεση. Η Λένα αρνήθηκε να πανικοβληθεί. Ζήτησε η ψυχραιμία να σερβιριστεί τόσο απαλά όσο το ψάρι στο πιάτο, ο αυτοσχεδιασμός να είναι μια τεχνική τόσο ευγενής όσο η ακρίβεια. Η ομάδα ζαχαροπλαστικής ψιθύριζε αλεύρι στον αέρα σαν κομφετί, και το ρολόι εξυπηρέτησης παρακολουθούσε τον χρόνο με τον χτύπο της καρδιάς της τραπεζαρίας. Η Μάρα περπάτησε στην τραπεζαρία με μια ήρεμη αυθεντία, διορθώνοντας τα μικρά ανθρώπινα λάθη με μια γενναιόδωρη δόση χιούμορ και μια σταθερή λέξη όταν χρειαζόταν. Τα κατάφεραν, πιάτο με πιάτο, με μια ήσυχη πίστη ότι η κουζίνα τους ήταν μια γραμμή χορωδίας - ένα λάθος βήμα δεν κατέστρεψε το τραγούδι. Εκείνο το βράδυ, η γκρίζα βροχή της πόλης χτυπούσε στα παράθυρα καθώς η γευσιγνωσία έφτανε στο τέλος της. Ο Έλιο έγραφε σημειώσεις με ένα μείγμα ευλάβειας και ανακούφισης. Μπορούσε να γευτεί την σχολαστική φροντίδα, τον τρόπο που η ομάδα είχε μάθει να μιλάει μεταξύ της χωρίς να φωνάζει, πώς η γη και η θάλασσα είχαν γίνει ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης σε μια ήρεμη, γευστική συζήτηση. Το μενού δεν είχε προσφέρει απλώς τροφή· πρόσφερε μνήμη. Δεν είχε γεύση μόνο Ελλάδας και Μεσογείου, αλλά και μιας λονδρέζικης κουζίνας που είχε μάθει να ισορροπεί την τόλμη με την αυτοσυγκράτηση, να τιμά την παράδοση, ενώ παράλληλα προσκαλούσε το μέλλον να καθίσει στο τραπέζι. Έπειτα ήρθε η στιγμή που όλοι στο εστιατόριο θα κουβαλούσαν μαζί τους για χρόνια: η μέρα που η φήμη του Οδηγού Michelin μετατράπηκε σε μια απτή σπίθα. Ο φάκελος έφτασε σαν κεραυνός με μια ασημένια κορδέλα, και το προσωπικό συγκεντρώθηκε στην ήσυχη λάμψη μετά το σερβίρισμα των χάλκινων τηγανιών που ήταν ακόμα ζεστά από τον κόπο της ημέρας. Τα χέρια της Λένα έτρεμαν ελάχιστα καθώς άνοιγε τον φάκελο που θα τους έλεγε αν το έργο τους θα γιορταζόταν ή απλώς θα θυμόταν ως ένα τολμηρό πείραμα. Όταν εμφανίστηκαν οι λέξεις, έλαμπαν με μια απαλή, αναπόφευκτη βεβαιότητα: ένα αστέρι Michelin. Το εστιατόριο εξέπνευσε σαν μία, μια μακρά, ανακουφισμένη ανάσα που έμοιαζε να ταξιδεύει από το πιο μακρινό τραπέζι μέχρι την πιο μακρινή γωνιά της κουζίνας. Το αστέρι δεν ήταν απλώς ένα σήμα. Ήταν ένας χάρτης όλων των κινδύνων που είχαν πάρει και όλης της φροντίδας που είχαν δείξει. Ήταν μια υπόσχεση ότι οι γεύσεις της ακτής - των ελληνικών νησιών, του ηλιόλουστου θυμαριού, των ελαιώνων και των θαλασσινών σταγόνων - θα μπορούσαν να ταξιδέψουν σε μια πόλη από τούβλα και ψιχάλα και να βρουν ένα σπίτι. Τα μάτια της Μάρα έλαμπαν με την έντονη λάμψη των δακρύων που αρνούνταν να χύσει ακόμα, και η Λένα έμεινε ακίνητη, λίγο έκπληκτη από το πόση υπερηφάνεια μπορούσε να νιώσει σαν μια απαλή, σταθερή φλόγα. Τις μέρες που ακολούθησαν, τα νέα εγκαταστάθηκαν στη ζωή του OMA London με τον τρόπο που ένας νέος αστερισμός εγκαθίσταται στον νυχτερινό ουρανό: ήσυχα, επίμονα, με μια υπόσχεση περαιτέρω θαυμασμού. Η κουζίνα έφερε το πρόσθετο βάρος της προσμονής, των ανθρώπων που ταξίδευαν από κοντά και από μακριά για να γευτούν τη λάμψη του αστεριού. Το μενού γευσιγνωσίας, που κάποτε ήταν ένα τολμηρό πείραμα, εξελίχθηκε σε μια γλώσσα που η ομάδα μιλούσε με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Βελτίωσαν τις συνδέσεις μεταξύ των πιάτων, αφήνοντας τη λάμψη του λεμονιού να καβαλήσει την πλάτη του καπνιστού μάραθου, αφήνοντας την αλμύρα της θάλασσας να ακουμπήσει στη γλυκύτητα του μελιού που είχε εμπνευστεί από το μπακλαβά από την ομάδα ζαχαροπλαστικής. Η πόλη ανταποκρίθηκε με μια χορωδία επαίνων και περιέργειας, και νέοι φίλοι - αγρότες, ιχθυοπώλες και αυτοσχεδιαστές - άρχισαν να εμφανίζονται στην πίσω πόρτα με ιστορίες, γεύσεις και γενναιοδωρία. Ο Έλιο επέστρεφε στο εστιατόριο εβδομάδα με την εβδομάδα, όχι για να κυνηγήσει μια κριτική, αλλά για να κυνηγήσει μια ανάμνηση: τον τρόπο με τον οποίο μια μόνο μπουκιά μπορούσε να τον τραβήξει πίσω σε μια ακτογραμμή που γνώριζε μόνο μέσω καρτ ποστάλ. τον τρόπο με τον οποίο ένα πιάτο μπορούσε να κρατήσει ένα δωμάτιο ενωμένο, τον τρόπο με τον οποίο μια βουτιά ελαιόλαδου μπορούσε να μετατρέψει μια απλή φέτα ψωμί σε δώρο. Παρακολουθούσε τα χέρια της Λένα να κινούνται με την ίδια οικονομία και χάρη που τον είχαν τραβήξει εδώ εξαρχής, παρατηρώντας πώς εξισορροπούσε τον σεβασμό για την παράδοση με μια πεισματική περιέργεια για την εφεύρεση. Η Μάρα στεκόταν πάντα παρούσα στην άκρη της τραπεζαρίας, ένας σταθερός φάρος που ψιθύριζε ενθάρρυνση στην ομάδα και υπενθύμιζε στους καλεσμένους ότι η φιλοξενία ήταν το πραγματικό αστέρι εδώ: όχι ένα σήμα σε μια κάρτα, αλλά ο τρόπος που ξένοι έφευγαν καθώς φίλοι και φίλοι έφευγαν με μια ιστορία. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα όνειρο που φυτρώνει σε μια κουζίνα πάνω από έναν δρόμο, της οποίας η βροχή ακουγόταν σαν θάλασσα σε ένα μακρινό λιμάνι, εξελίχθηκε σε κάτι που έμοιαζε μεγαλύτερο από οποιοδήποτε πιάτο. Το αστέρι σήμαινε κάτι περισσότερο από μαγειρική δεινότητα. Σήμαινε εμπιστοσύνη - την εμπιστοσύνη μιας πόλης που πίστευε σε μια κουζίνα που μιλούσε με ελαιόλαδο και θυμάρι, σε μια ομάδα που άκουγε τη θάλασσα σαν να μπορούσε να τους πει πώς να μαγειρέψουν το μέλλον. Το μενού παρέμεινε ένα ταξίδι: πιάτα που ταξίδευαν από ηλιόλουστα ελληνικά πρωινά μέχρι τη δροσερή ομίχλη του Ατλαντικού, κάθε πιάτο ένα κεφάλαιο μιας κοινής μνήμης, κάθε μπουκιά μια υπόσχεση να συνεχίσουν να ακούν τη γη και το νερό που τους έκαναν αυτό που ήταν. Και έτσι η OMA London συνέχισε να μαγειρεύει, το αστέρι μια πυξίδα και μια υπενθύμιση. Οι πόρτες άνοιγαν σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε με χωριό το σούρουπο — γείτονες, επισκέπτες και ξένοι, όλοι έλκονταν από την ίδια ζεστασιά: μια κουζίνα που υπενθύμιζε στην πόλη τη δική της δίψα για ειλικρίνεια, για άνεση, για την ανάμνηση ενός οικογενειακού τραπεζιού που ταξίδεψε μακριά για να σε καλωσορίσει σπίτι. Οι ελιές, η θάλασσα, τα βότανα, τα εσπεριδοειδή — όλα παρέμειναν μια γλώσσα που μιλούσαν με ταπεινότητα και χαρά. Για αυτούς, το αστέρι δεν ήταν το τέλος ενός ταξιδιού, αλλά η πρόσκληση να ξεκινήσουν από την αρχή, να σχεδιάσουν νέες γεύσεις, να πουν νέες ιστορίες και να θρέψουν το Λονδίνο με τον τρόπο που μια ακτογραμμή θρέφει την καρδιά: αργά, γενναιόδωρα και με μια λάμψη φωτός που λέει, καλώς ήρθατε εδώ.

In einer regennassen Londoner Straße öffnete sich ein in Hellblau und Olivgrün gerahmter Eingang zu einer Küche, die vor Wärme und meersalziger Arroganz summte. OMA London war wie eine Flut angekommen, die gezwungen war, landeinwärts zu ziehen, und brachte griechische Erinnerungen und mediterranes Flair in seine Speisekarte. Der Raum war klein, aber voller Persönlichkeit: glänzende Kupferpfannen, kreideweiße Wände mit Skizzen sonnenbeschienener Küsten und ein Hauch von Oregano, der einem nie aus der Nase ging. Lena Kostas, die Küchenarchitektin, bewegte sich mit gemessener Dringlichkeit, als wäre jeder Teller eine kleine Rebellion gegen das Vergessen. Mara Vassiliou, die Besitzerin, die glaubte, ein Restaurant könne ebenso sehr Kompass wie eine Mahlzeit sein, betrachtete den Raum mit stillem Triumph. Sie hatten etwas Ehrliches und Mutiges geschaffen, etwas, das selbst für die Neulinge, die mit feuchten Regenschirmen und großen Augen hereinspazierten, nach Heimat schmeckte. Elio Marin, ein Restaurantkritiker mit der Angewohnheit, ehrlichem Geschmack und barfüßigen Erinnerungen nachzujagen, war der Erste, der die Einladung zu OMAs Degustationsmenü annahm – zehn Gänge, eine Karte von der Morgendämmerung der Ägäis bis zum Nebel Cornwalls. Die Einladung war einfach und hartnäckig: Kommen Sie und sehen Sie, was ein Jahr vorsichtigen Risikos hervorbringen kann. Es war weniger als ein Jahr her, seit die Türen geöffnet wurden, gerade lang genug, damit die Mitarbeiter den Rhythmus der anderen kennenlernen und die Stadt von ihrer Ankunft flüstern konnte. Das Versprechen hing so hell in der Luft wie die Keramikteller: eine Küche, die sich weigerte zu imitieren, eine Speisekarte, die sich weigerte, vorzutäuschen, eine Gastfreundschaft, die sich weigerte zu vergessen. Die Verkostung begann mit einer Schale Olivenöl, erwärmt durch Zitrusschale und einem Chor aus Kräutern – Dill aus einem Glas, Thymian vom Fensterbrett und etwas Wildes, das Elio an einen Spaziergang entlang eines sonnendurchfluteten Hügels nach einem Regen erinnerte. Der Oktopus, ein Stargericht, wurde mit einer Glasur aus Zitrone und geräuchertem Paprika serviert, auf einem Klecks Fencheljoghurt, der einen Hauch von Knoblauch in sich trug wie eine Erinnerung, die man nicht wecken will. Als Nächstes kam Wolfsbarsch unter Fenchelwedeln, seine Haut knisterte in einer Pfanne, die bei der Berührung mit der Flamme sang. Jedes Gericht erzählte eine Geschichte, eine Küstenlinie, eingefangen mit einem einzigen Bissen, und jeder Teller weckte in Elio dieses seltene Verlangen: den Wunsch zurückzukehren, zu verweilen, zu lernen. Die zunehmende Handlung drehte sich um eine einzige Herausforderung: die Unmöglichkeit, das Wetter in einer Küche zu kontrollieren. Das Team stand vor einem Drahtseilakt in Echtzeit – Aromen konnten einen verraten, wenn das Timing nicht stimmte oder eine einzige Zutat nicht eintraf. Eine wichtige Lieferung Sardellen verzögerte sich, ein Beikoch interpretierte eine Zeitangabe falsch, eine empfindliche Mastixcreme drohte unter Druck zu gerinnen. Lena weigerte sich, in Panik zu geraten. Sie forderte, dass Gelassenheit so behutsam angerichtet werden sollte wie der Fisch auf dem Teller, dass Improvisation eine ebenso edle Technik wie Präzision sein sollte. Die Konditoren sprühten Mehl wie Konfetti in die Luft, und die Serviceuhr hielt den Takt mit dem Herzschlag des Speisesaals. Mara schritt mit ruhiger Autorität durch den Speisesaal und korrigierte die kleinen menschlichen Fehler mit einer großzügigen Portion Humor und einem entschiedenen Wort, wenn nötig. Sie schafften es, Teller für Teller, im stillen Glauben daran, dass ihre Küche eine Art Chor war – ein Fehltritt konnte den Song nicht ruinieren. An diesem Abend trommelte der graue Regen der Stadt gegen die Fenster, als die Verkostung zu Ende ging. Elio kritzelte mit einer Mischung aus Ehrfurcht und Erleichterung Notizen; er konnte die akribische Sorgfalt schmecken, wie das Team gelernt hatte, miteinander zu sprechen, ohne zu schreien, wie Land und Meer in beruhigenden, geschmackvollen Gesprächen zu einer Einbahnstraße geworden waren. Das Menü hatte nicht nur Nahrung geboten; es bot Erinnerungen. Es schmeckte nicht nur nach Griechenland und Mittelmeer, sondern auch nach einer Londoner Küche, die es gelernt hatte, Kühnheit und Zurückhaltung zu vereinen, die Tradition zu ehren und zugleich die Zukunft an den Tisch zu holen. Dann kam der Moment, den alle im Restaurant jahrelang mit sich tragen sollten: der Tag, an dem das Gerücht vom Guide Michelin zu einem greifbaren Funken wurde. Der Umschlag traf wie ein Donnerschlag mit einem silbernen Band ein, und die Mitarbeiter versammelten sich im stillen Schein der noch warmen Kupferpfannen nach dem Service. Lenas Hände zitterten ganz leicht, als sie den Umschlag aufschnitt, der ihnen verraten sollte, ob ihre Arbeit gefeiert oder nur als mutiges Experiment in Erinnerung bleiben würde. Als die Worte erschienen, leuchteten sie mit einer sanften, unausweichlichen Gewissheit: ein Michelin-Stern. Das Restaurant atmete wie ein Mann aus, ein langer, erleichterter Atemzug, der vom hintersten Tisch bis in die hinterste Ecke der Küche zu wandern schien. Der Stern war nicht nur ein Abzeichen; er war eine Landkarte all der Risiken, die sie eingegangen waren, und all der Sorgfalt, die sie an den Tag gelegt hatten. Es war ein Versprechen, dass die Aromen der Küste – der griechischen Inseln, des sonnengebräunten Thymians, der Olivenhaine und der Gischt – in eine Stadt aus Backstein und Nieselregen gelangen und dort eine Heimat finden könnten. Maras Augen glänzten mit dem scharfen Glitzern der Tränen, die sie noch nicht vergießen wollte, und Lena stand ganz still, ein wenig überrascht, wie viel Stolz sich wie eine sanfte, stetige Flamme anfühlen konnte. In den folgenden Tagen prägte sich die Nachricht im Leben von OMA London ein, wie sich ein neues Sternbild am Nachthimmel niederlässt: leise, eindringlich, mit dem Versprechen weiterer Wunder. Die Küche trug die zusätzliche Last der Erwartung, dass Menschen von nah und fern anreisten, um das Leuchten des Sterns zu schmecken. Das Degustationsmenü, einst ein mutiges Experiment, entwickelte sich zu einer Sprache, die das Team mit noch mehr Selbstvertrauen sprach. Sie verfeinerten die Verbindungen zwischen den Gängen, ließen die Frische der Zitrone auf rauchigem Fenchel reiten, ließen die Salzigkeit des Meeres in die Süße des honigbestreuten, von Baklava inspirierten Gebäcks des Konditorenteams übergehen. Die Stadt reagierte mit lautem Lob und Neugier, und neue Freunde – Bauern, Fischhändler und Improvisationskünstler – tauchten an der Hintertür auf und brachten Geschichten, Aromen und Großzügigkeit mit. Elio kehrte Woche für Woche in das Restaurant zurück, nicht um einer Kritik hinterherzujagen, sondern um einer Erinnerung nachzujagen: wie ihn ein einziger Bissen an eine Küste zurückversetzen konnte, die er nur von Postkarten kannte; wie ein Teller einen Raum zusammenhalten konnte, wie ein Tropfen Olivenöl eine einfache Scheibe Brot in ein Geschenk verwandeln konnte. Er beobachtete Lenas Hände, die sich mit derselben Sparsamkeit und Anmut bewegten, die ihn ursprünglich hierhergezogen hatten, und bemerkte, wie sie Ehrfurcht vor der Tradition mit einer hartnäckigen Neugier auf Neuerungen in Einklang brachte. Mara stand allgegenwärtig am Rand des Speisesaals, ein beständiges Leuchtfeuer, das dem Team aufmunternde Worte zuflüsterte und die Gäste daran erinnerte, dass Gastfreundschaft hier der wahre Star war: nicht ein Abzeichen auf einer Karte, sondern die Art und Weise, wie Fremde als Freunde und Freunde mit einer Geschichte gingen. Was als Traum in einer Küche über einer Straße begann, deren Regen wie das Meer in einem fernen Hafen klang, wuchs zu etwas, das sich größer anfühlte als jeder einzelne Teller. Der Stern stand für mehr als kulinarisches Können; er stand für Vertrauen – das Vertrauen einer Stadt, die an eine Küche glaubte, die in Olivenöl und Thymian sprach, an ein Team, das dem Meer lauschte, als könne es ihnen sagen, wie sie die Zukunft kochen sollten. Die Speisekarte blieb eine Reise: Gänge, die von sonnigen griechischen Morgenstunden bis zum kühlen Nebel des Atlantiks reichten, jeder Teller ein Kapitel einer gemeinsamen Erinnerung, jeder Bissen ein Versprechen, weiterhin auf das Land und das Wasser zu hören, die sie zu dem machten, was sie waren. Und so kochte OMA London weiter, der Stern Kompass und Mahnung. Die Türen öffneten sich zu einem Raum, der sich wie ein Dorf in der Abenddämmerung anfühlen konnte – Nachbarn, Besucher und Fremde, alle angezogen von derselben Wärme: eine Küche, die die Stadt an ihren eigenen Hunger nach Ehrlichkeit, nach Geborgenheit erinnerte, nach der Erinnerung an einen Familientisch, der weit gereist war, um einen zu Hause willkommen zu heißen. Die Oliven, das Meer, die Kräuter, die Zitrusfrüchte – alles blieb eine Sprache, die sie mit Demut und Freude sprachen. Für sie war der Stern nicht das Ende einer Reise, sondern die Einladung, neu anzufangen, neue Aromen zu entdecken, neue Geschichten zu erzählen und London so zu ernähren, wie eine Küste das Herz nährt: langsam, großzügig und mit einem Lichtschimmer, der sagt: Du bist hier willkommen.