Με το πρώτο φως, το διαμέρισμα μαλακώνει σε μια χλωμή σιωπή, σαν να ξυπνούν μαζί μου και οι ίδιοι οι τοίχοι. Μια σκέψη περνάει μέσα από τη σχισμή ανάμεσα στα στόρια: εσύ, αύριο το πρωί, και όλες οι μικρές τελετουργίες που θα μας συνοδεύουν όλη τη μέρα. Το μουρμουρίζω στον ατμό που κυματίζει από την κούπα μου, σαν το να ονομάζω την παρουσία σου να μπορούσε με κάποιο τρόπο να την κάνει πιο σταθερή, πιο ανάλαφρη, πιο κοντά. Η σκέψη προσγειώνεται σαν υπόσχεση, όχι δυνατή ή επείγουσα, αλλά αρκετά υπομονετική ώστε να σκύψει στις γωνίες όπου συγκεντρώνονται ήσυχες στιγμές. Η κουζίνα γίνεται σκηνή για μια ιδιωτική παράσταση: το τσιτσίρισμα του βουτύρου, η αρχιτεκτονική αψίδα του τοστ, η προσεκτική βροχή αβοκάντο στον πράσινο καμβά της. Τακτοποιώ το πρωί σε ένα πιάτο με τον τρόπο που τακτοποιώ τις αναμνήσεις: σκόπιμη, λίγο ασύμμετρη, με γωνίες που θα μπορούσες σχεδόν να σκύψεις. Το αβοκάντο λάμπει, μια μικρή πράσινη ανατολή, και για μια στιγμή η μέρα φαίνεται ικανή να κρατήσει τόσο την όρεξη όσο και την στοργή. Μια χαλαρή γραμμή ρυθμού - 52 γραμμάρια, ένας παιχνιδιάρικος αριθμός μπουκιών και αναπνοών - μου υπενθυμίζει ότι η τροφή είναι επίσης ένα είδος μέτρησης, ένας τρόπος να μετρήσεις την τρυφερότητα χωρίς να την πεις δυνατά. Το πρωινό γίνεται μια τελετουργία προσμονής, μια ήσυχη διαπραγμάτευση ανάμεσα σε αυτό που λαχταρώ και σε αυτό που ελπίζω να εγκρίνεις από μακριά. Στον πάγκο βρίσκονται οι δείκτες ενός κοινωνικού κόσμου που συχνά ακούγεται πιο δυνατός από αυτόν στην καρδιά μου. Το feed καλεί σε emojis και tags—🥑, τα δαγκώματα της καθημερινής ζωής, η χορωδία: #nothingisordinary, #myfab5, #f52grams, #dailyfoodfeed, #lovefood, #eatingfortheinsta, #infatuation, #buzzfeast, #🥞, #feedyoursoull, #cheatmeal, #tastin. Χτυπούν σαν μικροσκοπικά κουδουνάκια σε ένα γεμάτο δωμάτιο, με κάθε ετικέτα να αποτελεί μια λαμπερή τριμμένη φρυγανιά που οδηγεί σε μια εκδοχή του εαυτού μου που ζει online τόσο εύκολα όσο και στην κουζίνα. Λέω στον εαυτό μου την αλήθεια: ο online κόσμος μπορεί να είναι ένας καλός υπηρέτης, ένας καθρέφτης που δείχνει τη λάμψη των συνηθισμένων ημερών. Αλλά μερικές φορές είναι θέατρο, και είμαι και κοινό και ηθοποιός, ερμηνεύοντας ένα χαμόγελο ενώ η πραγματική πείνα - ανθρώπινη, ατελής, αφιλτράριστη - περιμένει στα φτερά. Κι όμως, υπάρχει ειλικρίνεια στην ιεροτελεστία της ανάρτησης, στο να απολαμβάνεις τη στιγμή αρκετά ώστε να θέλεις να τη θυμάσαι. Η λεζάντα μιας ζωής γράφεται με μικρά, σκόπιμα πλήκτρα, αλλά η γεύση του πρωινού που γεύομαι, ο πόνος που κάθεται κοντά στην άκρη της ευτυχίας όταν σε σκέφτομαι, αυτές δεν είναι λεζάντες. Είναι η υφή της αναπνοής μου στο δωμάτιο, ο τρόπος που ο ατμός θολώνει το παράθυρο και μετατρέπει τη μέρα σε κάτι σχεδόν εφικτό. Όταν δαγκώνω το τοστ, γεύομαι τη λαχτάρα και τον ξάδερφο της λαχτάρας, την ευγνωμοσύνη - τη γνώση ότι μια ανάμνηση μπορεί να είναι γλυκιά και λίγο έντονη, ότι ένα μελλοντικό πρωινό θα μπορούσε να σε κρατήσει, όχι σαν μια μακρινή λάμψη, αλλά σαν ένα σταθερό χέρι στην άκρη της ημέρας. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η τροφή δεν είναι μόνο θερμίδες αλλά και προσοχή. Η προσεκτική διάταξη του φαγητού, η επιλογή μιας στιγμής για να πεις κάτι που μπορεί να είναι τόσο απλό όσο μια νότα: Είμαι εδώ, ακούω, ελπίζω. Τα hashtag παρασύρονται σαν κομφετί στο αεράκι, μια χορωδία που λέει ότι ο κόσμος πεινάει για χρώμα, για υφή, για ιστορίες που μοιάζουν απτές σε μια αυγή γεμάτη φωτογραφίες. Και τα αφήνω στην ησυχία τους, καθώς αφήνω το δωμάτιο να γεμίσει με το άρωμα του τοστ και το απαλό μουρμουρητό του βραστήρα, σαν το συνηθισμένο να μπορούσε να είναι μια γέφυρα για κάτι αύριο, προς εσένα. Ίσως η γέφυρα να μην είναι ένας μεγάλος θρίαμβος αλλά μια μικρή, επίμονη πράξη: να εμφανιστείς, να γευτείς, να πεις την αλήθεια ότι θέλεις κάποιον δίπλα σου το πρωί. Μέχρι να είναι σχεδόν καθαρό το πιάτο και ο ήλιος να έχει δύσει στο πρώτο στρώμα αυτοπεποίθησης της ημέρας, συνειδητοποιώ ότι αυτή η τελετουργία δεν έχει να κάνει τόσο με τις τέλειες αναρτήσεις όσο με μια απαλή πρακτική παρουσίας. Η σκέψη σου την αυγή γίνεται μια υπενθύμιση ότι η γλυκύτητα μπορεί να μοιραστεί ακόμα και σε απόσταση, ότι το φαγητό και η μνήμη μπορούν να ταξιδέψουν μαζί. Το τραπέζι του πρωινού, με την ήσυχη ζέστη του και την προσεκτική ισορροπία μεταξύ λαχτάρας και φροντίδας, γίνεται ένας χάρτης τρυφερότητας. Με διδάσκει να περιμένω τη στιγμή που θα μπορέσω να καθίσω ξανά μαζί σου, όχι μέσα από μια οθόνη αλλά στον ζεστό, συνηθισμένο χώρο όπου το πρωινό φως χύνεται σε ένα κοινό τραπέζι και κάνει τη μέρα -όσο αβέβαιη κι αν είναι- να μοιάζει σχεδόν αρκετή.

Im Morgengrauen breitet sich in der Wohnung eine blasse Stille aus, als würden die Wände mit mir erwachen. Ein Gedanke bahnt sich seinen Weg durch den Spalt zwischen den Jalousien: Du, morgen früh und all die kleinen Rituale, die uns durch den Tag begleiten. Ich murmele ihn dem Dampf aus meiner Tasse vor, als könnte der Name deiner Anwesenheit ihn irgendwie fester, leichter, näher machen. Der Gedanke landet wie ein Versprechen, nicht laut oder drängend, sondern geduldig genug, um sich in die Ecken zu lehnen, wo sich ruhige Momente sammeln. Die Küche wird zur Bühne für eine private Aufführung: das Brutzeln der Butter, der architektonische Bogen des Toasts, der vorsichtige Regen der Avocado auf ihrer grünen Leinwand. Ich arrangiere den Morgen auf einem Teller, wie ich Erinnerungen arrangiere: bedächtig, ein wenig asymmetrisch, mit Ecken, in die man sich fast lehnen könnte. Die Avocado leuchtet, ein kleiner grüner Sonnenaufgang, und für einen Moment scheint der Tag sowohl Appetit als auch Zuneigung zu bergen. Ein lockerer Rhythmus – f52grams, ein spielerisches Zählen von Bissen und Atemzügen – erinnert mich daran, dass Essen auch eine Art Zählen ist, eine Möglichkeit, Zärtlichkeit zu messen, ohne es laut auszusprechen. Frühstück wird zu einem Ritual der Vorfreude, einer stillen Verhandlung zwischen dem, wonach ich mich sehne und dem, was ich hoffe, dass Du es aus der Ferne gutheißt. Auf der Theke liegen die Marker einer sozialen Welt, die sich oft lauter anfühlt als die in meinem Herzen. Der Feed ruft in Emojis und Tags – 🥑, die Bissen des Alltags, der Refrain: #nothingisordinary, #myfab5, #f52grams, #dailyfoodfeed, #lovefood, #eatingfortheinsta, #infatuation, #buzzfeast, #🥞, #feedyoursoull, #cheatmeal, #tastin. Sie läuten wie kleine Glöckchen durch einen überfüllten Raum, jedes Tag ein glitzernder Brotkrumen, der zu einer Version von mir führt, die online genauso bereitwillig lebt wie in der Küche. Ich sage mir die Wahrheit: Die Online-Welt kann ein guter Diener sein, ein Spiegel, der den Schimmer gewöhnlicher Tage zeigt. Doch manchmal ist sie ein Theater, und ich bin Zuschauer und Schauspieler zugleich, spiele ein Lächeln, während der wahre Hunger – menschlich, unvollkommen, ungefiltert – in den Kulissen wartet. Und doch liegt im Ritual des Postens Ehrlichkeit, darin, den Moment so sehr zu genießen, dass man sich daran erinnern möchte. Die Bildunterschrift eines Lebens wird mit kleinen, bewussten Tastenanschlägen geschrieben, aber der Geschmack des Morgens, den ich schmecke, der Schmerz, der am Rande des Glücks sitzt, wenn ich an dich denke, das sind keine Bildunterschriften. Es ist die Textur meines Atems im Raum, wie Dampf das Fenster beschlägt und den Tag in etwas fast Mögliches verwandelt. Wenn ich in den Toast beiße, schmecke ich Sehnsucht und ihre Cousine, Dankbarkeit – das Wissen, dass eine Erinnerung sowohl süß als auch ein wenig scharf sein kann, dass ein zukünftiger Morgen dich halten könnte, nicht als fernes Leuchten, sondern als ruhige Hand am Ende des Tages. Ich erinnere mich daran, dass Nahrung nicht nur Kalorien, sondern auch Aufmerksamkeit sind. Das sorgfältige Anrichten des Essens, die Wahl des richtigen Moments, um etwas so Einfaches wie eine kurze Nachricht zu sagen: Ich bin da, ich höre zu, ich hoffe. Die Hashtags treiben wie Konfetti im Wind, ein Refrain, der verkündet, die Welt hungert nach Farbe, nach Textur, nach Geschichten, die sich in einem fotoreichen Morgengrauen greifbar anfühlen. Und ich lasse sie geschehen, während sich der Raum mit dem Duft von Toast und dem leisen Murmeln des Wasserkochers füllt, als könnte das Alltägliche eine Brücke zu etwas Morgen sein, zu dir. Vielleicht ist diese Brücke kein großer Triumph, sondern eine kleine, beharrliche Tat: da zu sein, zu schmecken, die Wahrheit zu sagen, dass man sich morgens jemanden an seiner Seite wünscht. Als der Teller fast leer ist und die Sonne sich in die erste selbstbewusste Schicht des Tages gelegt hat, wird mir klar, dass es bei diesem Ritual weniger um perfekte Posts als vielmehr um eine sanfte Praxis der Präsenz geht. Der Gedanke an dich im Morgengrauen wird zur Erinnerung daran, dass Süßes auch über Distanzen geteilt werden kann, dass Essen und Erinnerung gemeinsam reisen können. Der Frühstückstisch mit seiner stillen Wärme und seinem wohlüberlegten Gleichgewicht aus Verlangen und Fürsorge wird zu einer Landkarte der Zärtlichkeit. Er lehrt mich, auf den Moment zu warten, in dem ich wieder bei dir sitzen kann, nicht durch einen Bildschirm, sondern in dem warmen, gewöhnlichen Raum, wo das Morgenlicht über einen gemeinsamen Tisch fällt und den Tag – so ungewiss er auch sein mag – fast genug erscheinen lässt.