Το πρωινό στο Λονδίνο μοιάζει με διάλογο μεταξύ γειτονιών, μια ήσυχη αστική χορωδία. Ξεκινάω με αβοκάντο σε προζύμι, το ψωμί ακόμα ζεστό, η ψίχα του πιάνει μια λάμψη ελαιόλαδου. Το χαλούμι φτάνει σε μια λεπτή, χρυσοκατεμένη πλάκα, τηγανισμένο σε ένα τηγάνι μέχρι οι άκρες να φουσκώσουν και το τυρί να κυματίζει με το τσιτσίρισμα του καλοκαιριού σε ένα γουόκ. Το emoji της κυπριακής σημαίας στο μενού θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ριπή θαλασσινού αέρα. Ναι, το χαλούμι είναι παντού στο Λονδίνο, λίγο αλάτι στη γλώσσα της πόλης. Κάθε μπουκιά είναι ένας μικρός χάρτης: η κρέμα του αβοκάντο ακουμπάει στο θάρρος του τυριού, το κροτάλισμα του ψωμιού, η λάμψη του λεμονιού και του πιπεριού. Νιώθω σαν να γεύομαι μια πόλη που έχει μάθει να λέει ναι σε χίλιες διαφορετικές γεύσεις σε ένα μόνο πρωινό. Έπειτα φτάνει το δεύτερο πιάτο - χυλός καρύδας με μπανάνα, κανέλα και... περιμένετε... ταχίνι. Η λέξη τρέμει στη γλώσσα, μια γλωσσικά αλατισμένη καραμέλα που ενώνει ηπείρους: καρύδα από τις τροπικές περιοχές, μπανάνα από κάπου ζεστά στην άκρη της μνήμης, η ήσυχη φλόγα της κανέλας και μια σταγόνα ταχίνι που κάνει το μπολ να νιώθει σαν να έχει χύσει μια ιστορία στο στόμα μου. Ταχίνι αλλίως #tashi. Το πιάτο έχει γεύση σαν συζήτηση μεταξύ φίλων που έχουν ζήσει σε πολλές κουζίνες, που έχουν μάθει να γεύονται ως γλώσσα. Ο χυλός είναι μαλακός, η μπανάνα γλυκιά και μαλακώνει το μυαλό. η κανέλα χτυπάει σαν κουδούνι του σπιτιού. το ταχίνι γλιστράει μέσα, μια καρυδάτη, γήινη ραφή που συνδέει τα πάντα μεταξύ τους. Νιώθει λιγότερο σαν τροφή και περισσότερο σαν ένας μικρός, υπομονετικός διαλογισμός για το αν ανήκεις κάπου. Δύο πιάτα, δύο υφές, δύο τρόποι να μιλήσεις για το σπίτι. Η πόλη - το Λονδίνο - συνεχίζει να μου προσφέρει ένα μενού με ξένους που νιώθουν σαν οικογένεια αν ακούσεις αρκετά. Στο πρώτο πιάτο, είμαι βουτηγμένος σε προζύμι και αλάτι. στο δεύτερο, βυθίζομαι σε μπαχαρικά και γλυκύτητα και έναν παλμό σουσαμιού. Μου θυμίζει ότι το comfort food έχει λιγότερο να κάνει με την παράδοση και περισσότερο με την ακρόαση - με το τσιτσίρισμα, τον ατμό, τις προφορές στις φωνές γύρω μου, με τον τρόπο που ένα μόνο συστατικό μπορεί να ταξιδέψει μέσα στον χρόνο και τη γεωγραφία για να προσγειωθεί, χωρίς να το επιβάλλει, σε ένα πιάτο. Το κιμωλιακό υπόλειμμα του χυλού στα χείλη μου, η ζεστασιά του χαλουμιού, το λαμπερό εσπεριδοειδές του αβοκάντο - αυτά τα πράγματα με κρατούν ειλικρινή για το πού βρίσκομαι και με ποιον είμαι. Στο τέλος του γεύματος, η πόλη μοιάζει λιγότερο με λαβύρινθο και περισσότερο με ντουλάπι - υπάρχει πάντα ένα άλλο πιάτο να δοκιμάσω, μια άλλη γλώσσα να ηχήσω, μια άλλη ανάμνηση να δημιουργήσω. Βάζω τη χαρτοπετσέτα στο μανίκι μου και επιστρέφω στη φασαρία, ακόμα ζεστή από το τηγάνι και το μπολ, κουβαλώντας μαζί μου τη γεύση ενός πρωινού που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε και παντού ταυτόχρονα. Αν το χαλούμι στο Λονδίνο είναι το κλείσιμο του ματιού της πόλης, τότε το ταχίνι είναι ο ήσυχος όρκος της: θα συνεχίσουμε να ανακατεύουμε, να συνεχίσουμε να ακούμε και να συνεχίσουμε να ταΐζουμε ο ένας τον άλλον μέχρι που ακόμη και το πιο απλό πρωινό να μοιάζει με σφραγίδα διαβατηρίου.

Der Morgen in London fühlt sich an wie ein Dialog zwischen den Stadtvierteln, ein leiser urbaner Chor. Ich beginne mit Avocado auf Sauerteigbrot, das Brot ist noch warm, in seiner Kruste schimmert Olivenöl. Der Halloumi wird in einer dünnen, goldbraunen Scheibe serviert, in der Pfanne gebraten, bis die Ränder Blasen werfen und der Käse im Wok im sommerlichen Fauchen brutzelt. Das Emoji mit der zypriotischen Flagge auf der Speisekarte könnte genauso gut ein Hauch von Meeresluft sein; ja, Halloumi ist in London allgegenwärtig, ein wenig Salz auf der Zunge der Stadt. Jeder Bissen ist eine kleine Landkarte: die Avocadocreme ruht auf dem mutigen Käse, das Knistern des Brotes, der Schimmer von Zitrone und Pfeffer. Ich fühle mich, als würde ich eine Stadt kosten, die gelernt hat, Ja zu tausend verschiedenen Geschmacksrichtungen in einem einzigen Frühstück zu sagen. Dann kommt der zweite Gang – Kokosporridge, beschwingt mit Banane, Zimt und … Moment … Tachini. Das Wort zittert auf der Zunge, ein sprachlich gesalzenes Karamell, das Kontinente verbindet: Kokosnuss aus den Tropen, Banane von irgendwo warm am Rande der Erinnerung, das leise Feuer des Zimts und ein Spritzer Tahini, der mir das Gefühl gibt, als hätte die Schüssel eine Geschichte in meinen Mund gegossen. Tachini αλλιώς #tashi. Das Gericht schmeckt wie ein Gespräch zwischen Freunden, die in vielen Küchen gelebt und Geschmack wie eine Sprache gelernt haben. Der Porridge ist weich, die Banane süß und erweicht den Geist; der Zimt läutet wie eine Glocke der Heimat; das Tahini gleitet herein, eine nussige, erdige Naht, die alles zusammenhält. Es fühlt sich weniger wie Nahrung an, sondern mehr wie eine kleine, geduldige Meditation über Zugehörigkeit. Zwei Gerichte, zwei Texturen, zwei Arten, von Heimat zu sprechen. Die Stadt – London – bietet mir immer wieder ein Menü voller Fremder, die sich wie Familie anfühlen, wenn man lange genug zuhört. Im ersten Gericht verbinde ich Sauerteig und Salz; im zweiten schweife ich in würzige, süße Aromen und einen Hauch von Sesam ab. Ich werde daran erinnert, dass es bei Wohlfühlessen weniger um Tradition als ums Zuhören geht – auf das Brutzeln, den Dampf, die Akzente in den Stimmen um mich herum, darauf, wie eine einzelne Zutat Zeit und Geografie durchquert und unscheinbar auf einem Teller landet. Der kalkige Rückstand des Porridges auf meinen Lippen, die Wärme des Halloumi, der frische Zitrusduft der Avocado – all das macht mich ehrlich darüber, wo ich bin und mit wem ich zusammen bin. Am Ende des Essens erscheint mir die Stadt weniger wie ein Labyrinth, sondern eher wie eine Speisekammer – es gibt immer ein weiteres Gericht zu probieren, eine weitere Sprache nachzuhallen, eine weitere Erinnerung zu schaffen. Ich stecke die Serviette in den Ärmel und trete zurück in das geschäftige Treiben, noch warm von Pfanne und Schüssel, mit dem Geschmack eines Morgens im Gepäck, der überall und zugleich sein könnte. Wenn Halloumi in London das Augenzwinkern der Stadt ist, dann ist Tachini ihr stiller Schwur: Wir werden uns weiter vermischen, weiter zuhören und uns gegenseitig füttern, bis sich selbst das einfachste Frühstück wie ein Stempel im Reisepass anfühlt.