Πού αλλού; Μπέμπα! ψιθύρισα μια ερώτηση στον αέρα καθώς έψαχνα για κάτι που μόνο η θάλασσα μπορεί να προσφέρει: φρέσκο ψάρι σήμερα. Πού αλλού θα πήγαινα παρά στη Μπέμπα, το μικρό φάρο που γνωρίζει τον ρυθμό της ακτής; «Που αλλού; ΜΠΕΜΠΑ!» - μια έκρηξη ελληνικής αγανάκτησης και απόλαυσης, σαν οι ίδιες οι λέξεις να μπορούσαν να καλέσουν το αεράκι και την άλμη. Η επιλογή ήταν απλή και ακριβής: η Μπέμπα είναι η μόνη μου επιλογή όταν η μέρα απαιτεί την ειλικρινή γεύση του ωκεανού, ανεπιτήδευτη και αληθινή. Τη στιγμή που μπήκα μέσα, το δωμάτιο μίλησε με ήσυχες, γεύσεις γεμάτες αυτοπεποίθηση. Το μενού έφτασε σαν χάρτης: Λαβράκι, Σουπιές, Σαλάτα Σπανάκι-Αβοκάντο, Λευκός Ταραμάς, Κίτρινο Ταχίνι. Μια μεσογειακή χορωδία παραταγμένη σε πιάτα με τάξη, το καθένα υπόσχεται μια διαφορετική ανάμνηση. Η όρεξή μου φάνηκε να γίνεται αντιληπτή, όχι να αμφισβητείται. Σηκώθηκε, χαιρετήθηκε και εγκαταστάθηκε για το ταξίδι. Ο αέρας περιείχε την αχνή χορωδία από τηγανητό λάδι, εσπεριδοειδή, βότανα και το απαλό θρόισμα των πιάτων που ετοιμάζονταν - μια ορχήστρα που συντονιζόταν γύρω από μια μοναδική, υπομονετική νότα: τη φρεσκάδα. Πρώτα ήρθε το λαβράκι, με τη φλούδα του βερνικωμένη με μια ηλιοχρυσή λάμψη, η σάρκα του χλωμή και σφιχτή από κάτω. Κάθε πιρούνι μια μικρή εξομολόγηση: το πρωινό της θάλασσας, αιχμαλωτισμένο και σερβιρισμένο. Η κρούστα έτριξε με έναν ψίθυρο αλατιού. Το κρέας υποχώρησε στα δόντια με μια καθαρή, καθαρή μπουκιά, σαν το ψάρι να μην είχε τίποτα να κρύψει και τίποτα να αποδείξει πέρα από την ειλικρινή του γεύση. Έκλεισα τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και άφησα τον ωκεανό να μιλήσει. Μιλούσε με φως, με ανάσα, με την ήσυχη βεβαιότητα ότι ορισμένα γεύματα δεν έχουν να κάνουν με το τόλμη ή το δράμα, αλλά με το να είναι ακριβώς αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι. Στη συνέχεια έφτασε η σουπιά, μετριόφρων στην εμφάνισή της αλλά πεισματάρα στη γοητεία της. Η υφή προσέφερε μια απαλή μάσηση, μια υπενθύμιση της υπομονετικής υπομονής της παλίρροιας. Δεν ήταν δυνατή ή επιδεικτική. Μιλούσε με μια τρυφερή, σκοτεινή σαν μελάνι ανάμνηση που παρέμενε στη γλώσσα, χρωματισμένη από τη σάλτσα και την ίδια την υπόδειξη της θάλασσας. Έπειτα, ήρθε η σαλάτα σπανάκι-αβοκάντο, ένα φωτεινό αντίστιγμα στις βαθύτερες νότες της θάλασσας. Τα χόρτα ήταν τραγανά σαν μια πρωινή βόλτα κατά μήκος της ακτογραμμής, και το αβοκάντο -κρεμώδες και απαλό- έγραφε μια κρεμώδη γραμμή μέσα από την μπουκιά. Μαζί ήταν μια ανάσα ισορροπίας: ελαφρύ, φρέσκο και κάπως στοχαστικό, σαν μια στιγμή διαύγειας σε μια κουραστική μέρα. Ο Λευκός Ταραμάς μπήκε με μια ντροπαλή, αλμυρή λάμψη, ορυκτή και καθαρή, το είδος της συνοδείας που επιμένει να ακούς τη στεριά στη θάλασσα. Και το Κίτρινο Ταχίνι -ηλιόλουστο, με γεύση ξηρών καρπών, ζεστό- γλίστρησε μέσα στο πιάτο σαν μια απαλή ηλιαχτίδα, συνδέοντας ολόκληρο το πιάτο σε ένα απαλό, συνεκτικό τραγούδι. Δεν υπήρχε καμία νότα που να υπερισχύει των γεύσεων. Αντίθετα, υπήρχε μια επιδέξια αυτοσυγκράτηση, η πεποίθηση ότι τα καλύτερα γεύματα είναι αυτά που αφήνουν κάθε στοιχείο να λάμψει στη θέση που του αξίζει και στη συνέχεια να λιώνουν σε αρμονία στο τέλος. Με την όρεξή μου ικανοποιημένη, βρήκα έναν ήσυχο χώρο για να χαλαρώσω στη λάμψη του afternoon. Είναι αστείο πώς ένα πιάτο μπορεί να γίνει χάρτης: το λαβράκι σου δείχνει μια ακτογραμμή που δεν έχεις περπατήσει ποτέ, η σουπιά σου κρατάει συντροφιά με έναν υπομονετικό ορίζοντα, η σαλάτα και ο ταραμάς σου υπενθυμίζουν ότι η αντίθεση είναι παρηγοριά, και το ταχίνι τυλίγει όλο το ταξίδι με ένα ζεστό, επιεικής φως. Το γεύμα δεν φώναζε για προσοχή. προσκαλούσε σε περισυλλογή. Σε έναν κόσμο γρήγορων σνακ και ορμητικής λαχτάρας, αυτό το απλό, συνειδητό γεύμα πρόσφερε μια παύση - μια υπενθύμιση ότι η θρέψη είναι κάτι περισσότερο από το να θρέψεις την πείνα. Είναι μια στιγμή αγκύρωσης, υπενθυμίζοντάς μας να μείνουμε ακίνητοι για αρκετή ώρα ώστε να παρατηρήσουμε την παλίρροια που γυρίζει μέσα μας. Καθώς πλήρωνα τον λογαριασμό και επέστρεφα στον δρόμο, το ελληνικό θαυμαστικό παρέμεινε στο μυαλό μου - το ερώτημα που ξεκίνησε τη μέρα, μεταμορφωμένο από τη γλώσσα της θάλασσας. Πού αλλού; Μπέμπα, σκέφτηκα, και άφησα το όνομα να ζεστάνει τις σκέψεις μου σαν μια θυμημένη ακτογραμμή. Το γεύμα έγινε μια μικρή τελετή ευγνωμοσύνης: για τη φρεσκάδα, για την αυτοσυγκράτηση, για τον τρόπο που το φαγητό συνδέει τη μνήμη με τον τόπο. Κάποιες μέρες κυνηγάς τη γεύση. άλλες μέρες, η γεύση σε πιάνει σε μια ήσυχη, λιτή αγκαλιά. Και έτσι κουβαλούσα αυτή την αγκαλιά μαζί μου - τη γεύση της θάλασσας, τη λάμψη του ηλιοκίτρινου ταχινιού, την τραγανή γεύση των χόρτων - γνωρίζοντας ότι θα επέστρεφα όταν η ανάγκη για καλό ψάρι θα με καλούσε ξανά στον πρωινό αέρα.

Wo sonst? Beba! Ich flüsterte eine Frage in die Luft, während ich nach etwas suchte, das nur das Meer bieten kann: heute frischen Fisch. Wohin sollte ich sonst gehen als zu Beba, dem kleinen Leuchtfeuer, das den Rhythmus der Küste kennt? „Που αλλού; ΜΠΈΜΠΑ!“ – ein Ausbruch griechischer Verzweiflung und Freude, als könnten die Worte selbst die Brise und die Salzlake heraufbeschwören. Die Wahl war einfach und präzise: Beba ist meine einzige Option, wenn der Tag den ehrlichen Geschmack des Ozeans verlangt, unprätentiös und echt. Sobald ich eintrat, sprach der Raum in ruhigen, selbstbewussten Aromen. Die Speisekarte kam wie eine Landkarte: Wolfsbarsch, Tintenfisch, Spinat-Avocado-Salat, Weiße Tarama, Gelbes Tahini. Ein mediterraner Chor, ordentlich aufgereiht auf Tellern, jeder versprach eine andere Erinnerung. Mein Appetit fühlte sich gesehen, nicht bestritten; er erhob sich, salutierte und machte sich bereit für die Reise. In der Luft lag ein schwacher Chor aus Frittieröl, Zitrusfrüchten, Kräutern und das leise Rascheln angerichteter Gerichte – ein Orchester, das sich auf eine einzige, geduldige Note einstimmte: Frische. Zuerst kam der Wolfsbarsch, seine Haut wie sonnengolden lackiert, das Fleisch darunter blass und fest. Jeder Bissen ein kleines Geständnis: der Morgen des Meeres, eingefangen und auf den Tellern angerichtet. Die Kruste knisterte mit einem Hauch von Salz; das Fleisch gab meinen Zähnen mit einem sauberen, sauberen Biss nach, als hätte der Fisch nichts zu verbergen und nichts zu beweisen außer seinem eigenen ehrlichen Geschmack. Ich schloss für eine Sekunde die Augen und überließ dem Meer das Sprechen. Es sprach durch Licht, durch Atem, durch die stille Gewissheit, dass es bei manchen Gerichten nicht um Kühnheit oder Drama geht, sondern darum, genau das zu sein, was sie zu sein behaupten. Als Nächstes kam der Tintenfisch, bescheiden in seiner Erscheinung, doch eigensinnig in seinem Charme. Die Textur bot einen weichen Biss, eine Erinnerung an die geduldige Gezeiten. Er war nicht laut oder protzig; es sprach in einer zarten, tintenschwarzen Erinnerung, die auf der Zunge verweilte, gefärbt von der Soße und den Andeutungen des Meeres selbst. Dann kam der Spinat-Avocado-Salat, ein heller Kontrapunkt zu den tieferen Noten des Meeres. Das Grün war knackig wie ein Morgenspaziergang am Strand und die Avocado – cremig und blass – schrieb eine cremige Linie durch den Bissen. Zusammen waren sie ein Hauch von Ausgeglichenheit: leicht, frisch und irgendwie meditativ, wie ein Moment der Klarheit an einem arbeitsreichen Tag. Weiße Tarama kam mit einer schüchternen, salzigen Helligkeit daher, mineralisch und sauber, die Art von Begleitung, die darauf besteht, dass Sie das Land im Meer hören. Und das gelbe Tahini – sonnig, nussig, warm – glitt wie ein sanfter Sonnenstrahl durch das Gericht und band den ganzen Teller in ein sanftes, stimmiges Lied. Es gab keine Schnörkel, die die Aromen überdeckten; Stattdessen herrschte kunstvolle Zurückhaltung, der Glaube, dass die besten Mahlzeiten diejenigen sind, die jedem Element seinen rechtmäßigen Platz einräumen und am Ende harmonisch verschmelzen. Nachdem mein Appetit gestillt war, suchte ich mir einen ruhigen Ort, um im Nachglühen zu verweilen. Es ist schon komisch, wie ein Teller zu einer Landkarte werden kann: Der Wolfsbarsch zeigt einem eine Küste, die man noch nie bereist hat, der Tintenfisch begleitet einen mit einem geduldigen Horizont, Salat und Tarama erinnern einen daran, dass Kontrast Trost spendet, und das Tahini hüllt die ganze Reise in ein warmes, verzeihendes Licht. Das Essen schrie nicht nach Aufmerksamkeit; es lud zum Nachdenken ein. In einer Welt voller schneller Happen und Heißhungerattacken bot diese einfache, bewusste Mahlzeit eine Pause – eine Erinnerung daran, dass Nahrung mehr ist als nur Hunger zu stillen. Sie verankert einen Moment und erinnert uns daran, lange genug innezuhalten, um die Wende in uns zu spüren. Als ich die Rechnung bezahlte und zurück auf die Straße ging, ging mir der griechische Ausruf nicht mehr aus dem Kopf – die Frage, mit der der Tag begonnen hatte, verwandelt durch die Sprache des Meeres. Wo sonst? Beba, dachte ich und ließ den Namen meine Gedanken erwärmen wie eine Erinnerung an eine Küste. Das Essen wurde zu einer kleinen Zeremonie der Dankbarkeit: für die Frische, für die Zurückhaltung, dafür, wie Essen Erinnerungen an Orte bindet. An manchen Tagen jagt man dem Geschmack hinterher, an anderen Tagen umarmt einen der Geschmack in stiller, unaufdringlicher Weise. Und so trug ich diese Umarmung mit mir – den Geschmack des Meeres, das Leuchten sonnengelben Tahinis, den knackigen Biss des Grüns – wohl wissend, dass ich zurückkehren würde, wenn das Verlangen nach ehrlichem Fisch wieder durch die Morgenluft rief.