Σου λείπει ακόμα το καλοκαίρι ☀️; ρώτησα τη νύχτα καθώς το τελευταίο φως έλαμπε από τον ορίζοντα και η θάλασσα άρχισε να ανοιγοκλείνει το μάτι με χίλια ήσυχα μυστικά. Το έτος 2020 είχε καμπυλώσει τον χρόνο σε παράξενα σχήματα, κάθε μέρα διπλώνοντας στην επόμενη με την απαλή πίεση κάποιου πράγματος που δεν μπορούσαμε να ονομάσουμε ακριβώς. Ωστόσο, στη μέση αυτού του οριακού χώρου παρέμενε μια ανάμνηση στην οποία επέστρεφα συνεχώς: ένα ιδιωτικό δείπνο δίπλα στην όμορφη παραλία της Αγίας Νάπας, που διοργανώθηκε από την @atlanticahotels στο Atlantica Mar, και μοιράστηκε με τον φίλο μου @savas_poumpouras. Έκθεση: Η πρόσκληση έφτασε ως σπίθα στη θαμπή λάμψη μιας οθόνης, μια φήμη για μια νύχτα που ο κόσμος θα σταματούσε αρκετά για να ακούσει τα κύματα. Ο Σάββας και εγώ είχαμε περπατήσει μαζί σε πολλές ακτές, κυνηγώντας ηλιόλουστα βράχια και γέλια γεμάτα αλάτι, αλλά αυτό το συγκεκριμένο βράδυ υποσχόταν κάτι διαφορετικό: ένα τραπέζι στρωμένο για δύο, ή ίσως για μια χούφτα, με τη θάλασσα ως μάρτυρα και τα αστέρια ως φωτισμό. Το Atlantica Mar λαμπύριζε στο βάθος, μια υπόσχεση φιλοξενίας και ήσυχης πολυτέλειας, ένας φάρος στην ομίχλη αβέβαιων ημερών. Φτάσαμε με τον απαλό κρότο των γυαλικών και το άρωμα εσπεριδοειδών και ελαιόλαδου. Μια σειρά από φώτα σχεδίαζε την άκρη της βεράντας και η θάλασσα ανέπνεε σε αργούς, υπομονετικούς ρυθμούς. Αυξανόμενη Δράση: Ήρθαμε ως δύο φίλοι που ήξεραν ο ένας τις ιστορίες του άλλου απέξω, αλλά κρατούσαν ακόμα μερικά κεφάλαια κρυμμένα, από αυτά που κρατούσαν στις τσέπες των συνηθισμένων ημερών. Το μενού γευσιγνωσίας του σεφ έφτασε σαν μια ιδιωτική συναυλία - μικρή, σκόπιμη, μουσική από μόνη της. Ψητά καλαμάρια λουστραρισμένα με λεμόνι, κορδέλες αγγουριού που έφεραν το τσίμπημα του μάραθου, χταπόδι τόσο τρυφερό που φαινόταν να ξεχνά τη μοναξιά του. Κάθε πιάτο κουβαλούσε μια ανάμνηση περασμένων καλοκαιριών και μια υπόσχεση για τα καλοκαίρια που θα έρθουν, επικαλυμμένα με το ήσυχο δράμα που νιώθεις μόνο όταν μιλάει ο ωκεανός. Δίπλα μου, ο Σάβας άκουγε το σφύριγμα της σχάρας και τα χειροκροτήματα των κυμάτων. Είπε μια ιστορία που είχα ακούσει κάποτε, για έναν βαρκάρη που αρνούνταν να πλεύσει τις μέρες που η θάλασσα αμφέβαλλε, για το πώς βρήκε το θάρρος του όχι στην κορυφή μιας ανάβασης αλλά στην ήπια απόφαση να συνεχίσει να προχωρά. Μιλούσε απαλά, ο ρυθμός της φωνής του ταίριαζε με το αργό κύλισμα της παλίρροιας, και βρέθηκα να ακούω όχι με σκοπό να απαντήσω, αλλά να θυμηθώ. Ο οικοδεσπότης, @atlanticahotels, μας επέτρεψε να χαλαρώσουμε με τις τελευταίες γουλιές κρασιού ενώ η νύχτα κατακάθιζε στο δικό της βελούδινο σκοτάδι, το είδος που κάνει κάθε ήχο να φαίνεται μακρύς, κάθε ανάμνηση πιο ακριβής. Κορύφωση: Έπειτα ήρθε μια στιγμή που ακόμα νιώθω σαν να συνέβη πριν από μια στιγμή. Μια γραμμή αφρού πλεγμένη στην άκρη της βεράντας, και μια χορωδία από τζιτζίκια ξεθώριαζε στο βάθος καθώς ένα μόνο αστέρι γλίστρησε στο οπτικό μας πεδίο, φωτεινό και ανεπηρέαστο από τη βιασύνη της ημέρας. Μοιραστήκαμε μια ήσυχη πρόποση για τη χρονιά που πέρασε, και για το καλοκαίρι που δεν είχε ακόμη φτάσει πλήρως σε πολλά μέρη, αλλά με κάποιο τρόπο μας βρήκε εδώ, σε ένα παγκάκι από φως και αλάτι, κάτω από έναν ουρανό που έμοιαζε σαν να είχε μάθει να ακούει ξανά. Ο Σάββας σήκωσε το ποτήρι του και εκεί, στην αντανάκλαση του νερού, είδα την ανάμνηση που χτίζαμε: όχι διακοπές, όχι καρτ ποστάλ, αλλά μια συμφωνία μεταξύ δύο φίλων να κρατήσουν το καλοκαίρι στα χέρια τους μέχρι να το ξαναζήσουν πλήρως. Η συζήτηση περιστράφηκε προς τις μελλοντικές μέρες - μικρές υποσχέσεις ψιθυρισμένες ανάμεσα σε μπουκιές, σχέδια για περισσότερα γεύματα, περισσότερο θαλασσινό αέρα, περισσότερο γέλιο που θα μπορούσε να διαρκέσει πέρα από μια μόνο νύχτα. Δράση σε ορμή: Μετά το επιδόρπιο - ένα λεπτό μιλφέιγ με μέλι και αμύγδαλα που είχε γεύση εσπεριδοειδών αργά το βράδυ και ζεστού ψωμιού - περιπλανηθήκαμε πιο κοντά στο νερό. Τα φώτα της βεράντας βούιζαν απαλά και η νύχτα πλησίαζε σαν να ανυπομονούσε να πιάσει κάθε λέξη που λέγαμε. Περπατήσαμε κατά μήκος της ακτής αναπνέοντας ανάμεσα σε κύματα, με την άμμο δροσερή κάτω από τα πόδια μας, τη Μεσόγειο να ξεδιπλώνεται σε μεγάλες, γυάλινες εκτάσεις σκούρου πράσινου και μπλε. Μιλήσαμε για τους μήνες που μας είχαν σταματήσει, για τα πράγματα που είχαμε μάθει σε ώρες ηρεμίας, για το πώς η ίδια η μνήμη μπορεί να γίνει ένα είδος λιμανιού. Το Atlantica Mar, ένας φάρος καλωσορίσματος σε μια χρονιά που κατά καιρούς μας φαινόταν ακατοίκητη, στεκόταν πίσω μας σαν φύλακας, μια υπενθύμιση ότι ορισμένα μέρη έχουν σχεδιαστεί για να μας ανανεώνουν, για να μας υπενθυμίζουν ότι τα καλοκαίρια μπορούν να επιστρέψουν, ακόμα κι αν όχι με το ίδιο μοτίβο όπως πριν. Απόφαση: Η νύχτα δεν τελείωσε με έναν κεραυνό αλλά με την απαλή επιβεβαίωση του ανήκειν. Αν το 2020 μας είχε διδάξει κάτι, ήταν ότι η απουσία κάνει την καρδιά να καταγράφεται πιο προσεκτικά και ότι οι μικρές, σχολαστικά επιμελημένες στιγμές -ιδιωτικά δείπνα δίπλα στη θάλασσα, ο χαλαρός ρυθμός του γέλιου ενός φίλου, το τσίμπημα του αλατιού στο χείλος σας- μπορούν να σας αγκυροβολήσουν όταν ο κόσμος φαίνεται να παρασύρεται. Καθώς χωρίζαμε, ο Σάββας και εγώ υποσχεθήκαμε να μεταφέρουμε αυτή την ανάμνηση μπροστά, να την αφήσουμε να μετριάσει τις μέρες μας με τη ζεστασιά της λάμψης εκείνης της νύχτας. Το καλοκαίρι του 2020 δεν είχε φτάσει πλήρως για τους περισσότερους από εμάς, αλλά μέσα στη λάμψη της παραλίας της Αγίας Νάπας και την ήσυχη γενναιοδωρία ενός ξενοδοχείου που άνοιξε τις πόρτες του στην απλή χαρά, βρήκαμε έναν τρόπο να κρατήσουμε την εποχή ζωντανή μέσα μας. Πίσω στο σπίτι, εξακολουθώ να βλέπω την εικόνα: το τραπέζι να λάμπει, η θάλασσα ένας ζωντανός καθρέφτης, τα πρόσωπα δύο φίλων φωτισμένα από το φως των κεριών και η υπόσχεση ότι κάποια καλοκαίρια δεν έχουν να κάνουν με την ατελείωτη ηλιοφάνεια αλλά με το θάρρος να τους θυμόμαστε μαζί. Έτσι, όταν το ημερολόγιο καλεί για μια νέα εποχή και ο αέρας αρχίσει να γέρνει προς τη ζέστη, θα επιστρέψω σε αυτή την ανάμνηση - την ιδιωτική βραδιά δείπνου δίπλα στη θάλασσα της Αγίας Νάπας, με οικοδέσποινα την @atlanticahotels στο Atlantica Mar, την οποία μοιράστηκα με τον φίλο μου @savas_poumpouras - και θα πιστέψω ότι, με κάποια μορφή, το καλοκαίρι είναι πάντα κοντά.

Vermisst du den ☀️ Sommer schon?, fragte ich die Nacht, als das letzte Licht vom Horizont verschwand und das Meer mit tausend stillen Geheimnissen zu blinzeln begann. Das Jahr 2020 hatte die Zeit in seltsame Formen gebogen, jeder Tag ging in den nächsten über unter dem sanften Druck von etwas, das wir nicht genau benennen konnten. Und doch blieb inmitten dieses Zwischenraums eine Erinnerung, zu der ich immer wieder zurückkehrte: ein privates Abendessen an der wunderschönen Küste von Ayia Napa, ausgerichtet von den @atlanticahotels im Atlantica Mar, und das ich mit meinem Kumpel @savas_poumpouras teilte. Exposition: Die Einladung kam wie ein Funke im matten Schein eines Bildschirms, ein Gerücht von einer Nacht, in der die Welt lange genug innehalten würde, um den Wellen zu lauschen. Savas und ich waren zusammen an vielen Küsten entlang gewandert, hatten sonnenbeschienenen Klippen und salzverkrustetem Lachen nachgejagt, aber dieser besondere Abend versprach etwas anderes: einen gedeckten Tisch für zwei oder vielleicht eine Handvoll, mit dem Meer als Zeuge und den Sternen als Licht. Das Atlantica Mar schimmerte in der Ferne, ein Versprechen von Gastfreundschaft und stillem Luxus, ein Leuchtturm im Nebel unsicherer Tage. Leises Klirren von Gläsern und der Duft von Zitrusfrüchten und Olivenöl hüllten uns bei unserer Ankunft ein; eine Lichterkette schlängelte sich um die Terrasse, und das Meer wehte in langsamen, geduldigen Rhythmen. Steigende Handlung: Wir kamen als zwei Freunde, die die Geschichten des anderen auswendig kannten, aber dennoch ein paar Kapitel für sich behielten, wie man sie im Alltag für sich behält. Das Degustationsmenü des Küchenchefs kam wie ein Privatkonzert – klein, bedächtig, musikalisch für sich. Gegrillter Tintenfisch in Zitronenglasur, Gurkenstreifen mit der Schärfe von Fenchel, Oktopus so zart, dass er seine eigene Einsamkeit zu vergessen schien. Jedes Gericht trug eine Erinnerung an vergangene Sommer und ein Versprechen auf kommende Sommer in sich, serviert mit der stillen Dramatik, die man nur erlebt, wenn das Meer spricht. Neben mir lauschte Savas dem Zischen des Grills und dem Applaus der Wellen. Er erzählte eine Geschichte, die ich schon einmal gehört hatte, über einen Bootsmann, der sich an Tagen, an denen das Meer an sich zweifelte, weigerte zu segeln, und darüber, wie man nicht auf dem Gipfel eines Anstiegs Mut fand, sondern in der sanften Entscheidung, weiterzugehen. Er sprach leise, der Rhythmus seiner Stimme passte zum langsamen Rollen der Gezeiten, und ich ertappte mich dabei, dass ich nicht mit der Absicht zuhörte, zu antworten, sondern um mich zu erinnern. Der Gastgeber, @atlanticahotels, ließ uns bei den letzten Schlucken Wein verweilen, während die Nacht sich in ihre eigene samtige Dunkelheit senkte, die jeden Laut langgezogen und jede Erinnerung präziser erscheinen lässt. Höhepunkt: Dann kam ein Augenblick, für den ich noch immer das Gefühl habe, er sei erst einen Herzschlag zuvor geschehen. Eine Schaumkrone flocht sich am Rand der Terrasse, und ein Chor von Zikaden verklang in der Ferne, als ein einzelner Stern in Sicht kam, hell und unberührt von der Eile des Tages. Wir stießen in aller Stille auf das vergangene Jahr an und auf den Sommer, der vielerorts noch nicht ganz angekommen war, uns aber irgendwie hierhergefunden hatte, auf einer Bank aus Licht und Salz, unter einem Himmel, der aussah, als hätte er wieder zugehört. Savas hob sein Glas, und dort, im Spiegelbild des Wassers, sah ich die Erinnerung, die wir gerade schufen: kein Urlaub, keine Postkarte, sondern ein Pakt zwischen zwei Freunden, den Sommer in den Händen zu halten, bis er wieder voll spürbar war. Das Gespräch schweifte in die Zukunft – kleine Versprechen, geflüstert zwischen den Bissen, Pläne für weitere Mahlzeiten, mehr Seeluft, mehr Lachen, das länger als eine Nacht anhalten konnte. Fallende Handlung: Nach dem Dessert – einem zarten Honig-Mandel-Millefeuille, das nach spätabendlichen Zitrusfrüchten und warmem Brot schmeckte – schlenderten wir näher ans Wasser. Die Terrassenlichter summten leise, und die Nacht neigte sich näher, als wolle sie jedes unserer Worte auffangen. Wir schlenderten am Ufer entlang, atmeten zwischen den Wellen, der Sand kühl unter unseren Füßen, das Mittelmeer breitete sich in langen, glasklaren Flächen in Dunkelgrün und Blau aus. Wir sprachen über die Monate, die uns innehalten ließen, über die Dinge, die wir in stillen Stunden gelernt hatten, darüber, wie die Erinnerung selbst zu einer Art Hafen werden kann. Das Atlantica Mar, ein willkommenes Leuchtfeuer in einem Jahr, das sich zeitweise unbewohnbar angefühlt hatte, stand wie ein Wächter hinter uns, eine Erinnerung daran, dass manche Orte dazu geschaffen sind, uns zu erneuern, uns daran zu erinnern, dass der Sommer zurückkehren kann, wenn auch nicht im gleichen Muster wie zuvor. Vorsatz: Die Nacht endete nicht mit einem Donnerschlag, sondern mit der leisen Bestätigung der Zugehörigkeit. Wenn uns 2020 etwas gelehrt hat, dann, dass Abwesenheit das Herz sorgfältiger inventarisieren lässt und dass kleine, sorgfältig ausgewählte Momente – ein privates Abendessen am Meer, der ruhige Rhythmus des Lachens eines Freundes, das Brennen von Salz auf der Lippe – uns Halt geben können, wenn die Welt zu treiben scheint. Als wir uns trennten, versprachen Savas und ich, diese Erinnerung weiterzutragen, sie unsere Tage mit der Wärme des Scheins dieser Nacht mildern zu lassen. Der Sommer 2020 war für die meisten von uns noch nicht richtig da, aber im Glanz der Küste von Ayia Napa und der stillen Großzügigkeit eines Hotels, das seine Türen für schlichte Freude öffnete, fanden wir einen Weg, die Jahreszeit in uns lebendig zu halten. Zu Hause sehe ich das Bild noch immer vor mir: den leuchtenden Tisch, das Meer als lebendiger Spiegel, die Gesichter zweier Freunde im Kerzenlicht und das Versprechen, dass es in manchen Sommern nicht um endlosen Sonnenschein geht, sondern um den Mut, sich gemeinsam an sie zu erinnern. Und wenn der Kalender eine neue Jahreszeit einläutet und die Luft wärmer wird, werde ich zu dieser Erinnerung zurückkehren – dem privaten Abendessen am Meer von Ayia Napa, veranstaltet von @atlanticahotels im Atlantica Mar, das ich mit meinem Kumpel @savas_poumpouras teilte – und ich werde glauben, dass der Sommer in irgendeiner Form immer in Reichweite ist.