Ξεκίνησε με μια ανάρτηση που έλαμπε στις οθόνες μας σαν ένας μικροσκοπικός φάρος στο συνεχές ψιλόβροχο της πόλης. Η Μία και εγώ —συν-συνωμότες του @mysweets.2020 και οι κουρασμένοι ονειροπόλοι πίσω από μια βιτρίνα που μύριζε μέλι και αλεύρι— είχαμε μαγειρέψει κάτι που μας φάνηκε περισσότερο γενναιόδωρο παρά εξαιρετικό. Τέσσερις νικητές. Ένας συνδυασμός τεσσάρων φλιτζανιών λουκουμάδων, των αγαπημένων μας μελένιων φουσκωτών ζύμης. Αυτό σημαίνει 24 λουκουμάδες για κάθε νικητή, αρκετοί για να θρέψουν μια μικρή παρέα ή να παρηγορήσουν μια κουρασμένη γειτονιά μετά από μια κουραστική εβδομάδα. Η λεζάντα υποσχόταν ζεστασιά, κοινότητα και λίγη μαγεία ανακατεμένη με κανέλα και σουσάμι. Ξεφύλλισα τις απαντήσεις σαν να ξεφύλλιζα ένα βιβλίο συνταγών, κάθε σχόλιο μια πιθανή ιστορία. Οι κανόνες ήταν απλοί: κάντε like στην ανάρτηση, ακολουθήστε μας, κάντε tag φίλους στα σχόλια και πείτε μας μια στιγμή που κάποιος έκανε κάτι καλό για εσάς — όσο μικρό κι αν ήταν. Θέλαμε οι ιστορίες να έχουν γεύση σαν το λυκόφως της πόλης: γλυκές, λίγο καπνιστές και κάπως ελπιδοφόρες. Η πρώτη συμμετοχή ήταν μια νοσοκόμα ονόματι Μίνα, η οποία είχε περάσει διαδοχικές βάρδιες μαθαίνοντας να βρίσκει μικρές χαρές σε ένα φλιτζάνι καφέ και μια ελεύθερη στιγμή ησυχίας στον καναπέ του διαλείμματος. Έπειτα ήρθε ένας μαθητής που είχε κάνει οικονομίες για να αγοράσει στη μικρή του αδερφή μια τούρτα γενεθλίων - μέχρι που κόπηκε το ρεύμα και το διαμέρισμά τους έλαμπε από κεριά και γέλια. Και υπήρχε μια γιαγιά που έψηνε για τα παιδιά της γειτονιάς κάθε Παρασκευή, ο παλιός της φούρνος έβηχε αναμνήσεις με κάθε φύσημα ατμού. Στο αμυδρό φως του φούρνου, με το παράθυρο της βιτρίνας μας να αντανακλά ένα ουράνιο τόξο από φώτα της πόλης, η Μία έσκυψε πάνω από τον πάγκο και ψιθύρισε: «Τους δίνουμε κάτι που ταξιδεύει καλά, κάτι που μπορεί να μοιραστεί». Οι τέσσερις νικητές δεν θα λάμβαναν απλώς ένα γεύμα. Θα γίνονταν οι προσωρινοί οικοδεσπότες της πόλης, οι φορείς μιας μικρής τελετουργίας: ένας δίσκος με χρυσά στρογγυλά κομμάτια, το καθένα στεφανωμένο με μέλι και λίγο σουσάμι, τοποθετημένα σε κύκλο σαν πυξίδα που δείχνει προς την καλοσύνη. Τη νύχτα της κλήρωσης, το κατάστημα έσφυζε από μια διαφορετική ζέστη. Μεταδώσαμε την εκδήλωση από μια γωνιά της κουζίνας, ώστε ο καθένας να μπορεί να παρακολουθήσει ενώ ανακοινώναμε τους νικητές στην πόλη. Τα ονόματα εμφανίστηκαν, τα πρόσωπα των νικητών φάνηκαν να αιωρούνται στις οθόνες - κάθε χαμόγελο λαμπερό, κάθε αντίδραση του μικροφώνου μια χορωδία από «σε καμία περίπτωση!» και «σοβαρά μιλάς;» Υπήρχε ένα δακρυσμένο υστερόγραφο από μια νοσοκόμα που περιέγραφε πώς η βάρδιά της τελείωσε με μια ουρά εξαντλημένων συναδέλφων που μοιράζονταν ένα πιάτο λουκουμάδες για να γιορτάσουν που μόλις και μετά βίας κατάφεραν να περάσουν τη νύχτα. Υπήρχε μια μαθήτρια που σχεδίαζε να φέρει τα γλυκά σε ένα μάθημα για να φωτίσει μια αίθουσα που χρειαζόταν λίγη γλυκύτητα σε μια δύσκολη μέρα. Υπήρχαν περισσότερες ιστορίες από όσες μπορούσαμε να χωρέσουμε σε μια ζωντανή μετάδοση, και με κάθε ιστορία, το μικρό μας μαγαζί έμοιαζε λιγότερο με επιχείρηση και περισσότερο με χώρο συγκέντρωσης όπου οι ξένοι μπορούσαν να φύγουν με κάτι πιο βαρύ από μια έξαψη ζάχαρης - μια ανάμνηση της κοινότητας. Όταν διαβάστηκε το τελευταίο σχόλιο, η πόλη φάνηκε να νιώθει σαν να νιώθει μαζί μας. Τέσσερα ονόματα κληρώθηκαν και οι νικητές τους σηκώθηκαν στη συζήτηση σαν φλόγες κεριών: ούτε διάσημοι, ούτε τέλειοι, απλώς άνθρωποι που χρειάζονται μια στιγμή γενναιοδωρίας. Τα βραβεία απονεμήθηκαν όχι με μεγαλοπρέπεια αλλά με μια κοινή εμπιστοσύνη στη δύναμη των μικρών πράξεων να ενώνουν τους ανθρώπους. Ανακοινώσαμε το σχέδιο: μια αναδυόμενη διαδρομή παράδοσης - τέσσερις διαδρομές, τέσσερα σαλόνια, τέσσερα κατώφλια - όπου οι τέσσερις νικητές θα παραλάμβαναν αυτοπροσώπως τους συνδυασμούς κυπέλλου Loukoumades, για να τους μοιραστούν με όποιον ήθελαν να προσκαλέσουν. Το επόμενο βράδυ, τα φώτα του φούρνου έλαμπαν στο ψιλόβροχο σαν η ίδια η πόλη να φορούσε κοσμήματα. Μια αυτοσχέδια ουρά σχηματίστηκε έξω, με τους ανθρώπους να περπατούν στη λάμψη της πόρτας όπου η σκόνη κανέλας κρεμόταν στον αέρα σαν ξόρκι. Ο πρώτος νικητής έφτασε με έναν φίλο. Τα μάτια τους άνοιξαν διάπλατα στη θέα ενός πύργου από ζεστές μπάλες ζύμης, με μέλι να ρέει στα πλάγια σαν να χαμογελούσαν τα ίδια τα γλυκά. Ο δεύτερος νικητής - μια νοσοκόμα - έφερε μαζί του μια χούφτα συναδέλφων που φαινόταν να κουβαλούν το βάρος της εβδομάδας στους ώμους τους, μόνο και μόνο για να χαλαρώσουν την ένταση μόλις ο δίσκος στήθηκε στο τραπέζι. Η τρίτη νικήτρια - μια ανύπαντρη μητέρα - έφερε τα δύο παιδιά της, τα οποία μάλωναν για το ποιος πήρε τον τελευταίο σπόρο σουσαμιού και μετά ξέχασαν τον καβγά μπροστά στη νέα, κοινή απόλαυση. Ο τέταρτος νικητής—ένας γείτονας που κάποτε είχε παραχωρήσει τον κήπο του σε ένα κοινοτικό έργο—δεν χρειαζόταν πλέον να μιλάει για την απόδοση του κήπου. Η στιγμή μίλησε γι' αυτούς, μια απαλή υπερηφάνεια που είχαν κάτι να προσφέρουν πίσω. Το πλήθος πλησίασε, όχι για να αρπάξει το φαγητό, αλλά για να παρακολουθήσει μια σημαντική στιγμή: έναν κύκλο γειτόνων, αγνώστων και φίλων, όλοι σκύβοντας για να γευτούν κάτι ζεστό και απλό σαν μια νότα καλοκαιριού. Οι λουκουμάδες μοιράζονταν με γέλια που ακουγόντουσαν σχεδόν μουσικά, σαν ο ίδιος ο ήχος να μάζευε τη γλυκύτητα στον αέρα. Οι άνθρωποι πρόσφεραν γαρνιτούρες: επιπλέον μέλι, τριμμένα φιστίκια, ξύσμα εσπεριδοειδών, ακόμη και μια σταγόνα σοκολάτας με μπαχαρικά για όσους ήθελαν ένα πιο βαθύ, πιο σκούρο φιλί γλυκύτητας. Ιστορίες περιπλανιόντουσαν ανάμεσα στα πιάτα σαν κομφετί—στιγμές καλοσύνης που ξεκινούσαν με ένα πιάτο ζεστή, μέλι-βουτηγμένη ζύμη και τελείωναν με μεγάλες συζητήσεις και νέες γνωριμίες. Σε μια ήσυχη γωνιά, η Μία και εγώ παρακολουθούσαμε τη σκηνή να ξετυλίγεται σαν να είχαμε δέσει ένα σπάγκο στον ήλιο και να τον παρακολουθούσαμε να δύει προς τον ορίζοντα. Η πόλη, η οποία συχνά έμοιαζε με λαβύρινθο από πόρτες που δεν άνοιγαν ποτέ εντελώς, είχε βρει έναν τρόπο να σπρώξει μια πόρτα και να αφήσει ένα ζεστό, χρυσό φως να ξεχυθεί. Δεν είχαμε απλώς μοιράσει φαγητό. Είχαμε ανοίξει ένα κανάλι για να ρέει η ενσυναίσθηση, για να ρωτήσουν οι γείτονες: «Ποιον άλλον μπορούμε να προσκαλέσουμε στο τραπέζι;» Καθώς το τελευταίο πιάτο καθαριζόταν και τα φώτα του δρόμου άναβαν ένα προς ένα, οι τέσσερις νικητές μάζεψαν μερικά υπολείμματα από ψίχουλα μελιού και πόζαραν για φωτογραφίες με ευγνωμοσύνη. Συζήτησαν για το πώς θα μετατρέψουν τις δικές τους μικρές πράξεις καλοσύνης σε τελετουργίες - ένα εβδομαδιαίο πάρτι στο μπλοκ, μια κοινή βραδιά μαγειρικής για παιδιά στην τοπική βιβλιοθήκη, μια πώληση αρτοσκευασμάτων για τη χρηματοδότηση ενός κήπου γειτονιάς. Οι ιστορίες, που είχαν ξεκινήσει ως σχόλια σε μια ανάρτηση, τώρα ζούσαν ως σχέδια και υποσχέσεις. Πίσω στο φούρνο, ο αέρας μύριζε ζεστή ζάχαρη και ξύσμα λεμονιού, και το ρολόι τοίχου χτυπούσε με έναν νέο ρυθμό - τον ρυθμό μιας πόλης που αποφάσισε να φροντίσει τον εαυτό της λίγο περισσότερο. Κλείσαμε τη ζωντανή μετάδοση και απενεργοποιήσαμε την κάμερα, όχι επειδή η στιγμή είχε τελειώσει, αλλά επειδή θέλαμε να την αφήσουμε να αναπνεύσει, να αφήσουμε την ανάμνηση να κατακαθίσει στα νεύρα της νύχτας. Η Μία γύρισε προς το μέρος μου με το ίδιο βλέμμα που φοράει όταν μόλις έχει δοκιμάσει μια τέλεια παρτίδα: θριαμβευτική και λίγο ανακουφισμένη. «Κάναμε κάτι που οι άνθρωποι θα κουβαλούν μαζί τους αύριο», είπε. Το επόμενο πρωί, η πόλη έμοιαζε λίγο πιο φωτεινή, σαν το προηγούμενο βράδυ να είχε αφήσει πίσω της μια σκόνη γλυκύτητας στις γωνίες των πεζοδρομίων και στα περβάζια των παραθύρων. Άνθρωποι μας έγραφαν για να μας πουν πώς οι τέσσερις νικητές είχαν εμπνεύσει νέους τρόπους για να μοιράζονται και να νοιάζονται. Μια γιαγιά που δεν μπορούσε πλέον να ψήσει λόγω αρθρίτιδας οργάνωνε τώρα μια μηνιαία ανταλλαγή επιδορπίων. Ένας μαθητής σχεδίαζε ένα πρόγραμμα σνακ μετά το σχολείο για μικρότερα παιδιά. Μια νοσοκόμα μίλησε για την έναρξη ενός «καταστήματος στη γωνία του νοσοκομείου» για να φωτίσει τις κουραστικές βάρδιες. Οι λουκουμάδες δεν είχαν μόνο γεμίσει τις κοιλιές. Είχαν ανάψει μικροσκοπικά φώτα πιθανότητας σε μέρη όπου αυτά τα φώτα συχνά σβήνουν. Δημοσιεύσαμε ένα τελευταίο σημείωμα, ένα απλό ευχαριστώ σε όλους όσους μοιράστηκαν τις ιστορίες τους και συμμετείχαν μαζί μας σε μια νύχτα που είχε γεύση μελιού και ελπίδας. Οι τέσσερις νικητές παρέμειναν στο επίκεντρο της μνήμης, αλλά δεν ήταν πλέον απλώς παραλήπτες. Ήταν πρεσβευτές μιας απλούστερης αλήθειας: ότι ένα μικρό δώρο, όταν μοιράζεται, μπορεί να γίνει γέφυρα μεταξύ αγνώστων, μια στιγμή ζεστασιάς που ταξιδεύει πιο μακριά από το ίδιο το πιάτο. Και έτσι η πόλη συνέχισε να κινείται, λίγο πιο γλυκιά για μια στιγμή, τροφοδοτούμενη από την πεποίθηση ότι η γενναιοδωρία δεν είναι ένα μεμονωμένο κόλπο αλλά μια πρακτική - μια πρακτική που μπορεί να μετατρέψει ένα συνηθισμένο βράδυ σε μια νύχτα όπου οι άνθρωποι κοιτάζονται ο ένας τον άλλον όχι ως αγνώστους αλλά ως γείτονες, όλοι σε τροχιά γύρω από το ίδιο ζεστό, χρυσό φεγγάρι από λουκουμάδες.

Es begann mit einem Beitrag, der wie ein kleiner Leuchtturm im ständigen Nieselregen der Stadt auf unseren Bildschirmen leuchtete. Mia und ich – Mitverschwörerinnen von @mysweets.2020 und die müden Träumer hinter einem Laden, der nach Honig und Mehl roch – hatten etwas gekocht, das sich eher großzügig als brillant anfühlte. Vier Gewinner. Eine Kombination aus vier Tassen Loukoumades, unseren geliebten honiggeküssten Teigtaschen. Das sind 24 Loukoumades für jeden Gewinner, genug, um eine kleine Party zu verköstigen oder eine müde Nachbarschaft nach einer langen Woche zu trösten. Die Bildunterschrift versprach Wärme, Gemeinschaft und ein bisschen Magie, verrührt mit Zimt und Sesam. Ich scrollte durch die Antworten, als würde ich ein Rezeptbuch durchblättern, jeder Kommentar eine potenzielle Geschichte. Die Regeln waren einfach: Like den Beitrag, folge uns, markiere Freunde in den Kommentaren und erzähl uns von einem Moment, in dem jemand etwas Nettes für dich getan hat – egal wie klein. Wir wollten Geschichten, die nach der Dämmerung der Stadt schmecken: süß, ein wenig rauchig und irgendwie hoffnungsvoll. Die erste Einsendung stammte von einer Krankenschwester namens Mina, die in aufeinanderfolgenden Schichten gelernt hatte, kleine Freuden in einer Tasse Kaffee und einem freien Moment der Ruhe auf dem Sofa im Pausenraum zu finden. Dann kam ein Student, der gespart hatte, um seiner kleinen Schwester einen Geburtstagskuchen zu kaufen – bis der Strom ausfiel und ihre Wohnung von Kerzen und Lachen erstrahlte. Und da war eine Großmutter, die jeden Freitag für die Kinder aus der Nachbarschaft backte, wobei ihr alter Ofen mit jedem Dampfstoß Erinnerungen ausspuckte. Im schummrigen Licht der Bäckerei, in unserem Schaufenster spiegelten sich die Lichter der Stadt in einem Regenbogen, beugte sich Mia über die Theke und flüsterte: „Wir geben ihnen etwas, das sich gut transportieren lässt, etwas, das man teilen kann.“ Die vier Gewinner würden nicht nur ein Festmahl bekommen; Sie waren zu den vorübergehenden Gastgebern der Stadt geworden, zu den Überbringern eines kleinen Rituals: ein Tablett mit goldenen Scheiben, jede mit Honig und einer Prise Sesam gekrönt, kreisförmig angeordnet wie ein Kompass, der auf Güte hinweist. Am Abend der Ziehung herrschte im Laden eine ganz andere Art von Hitze. Wir übertrugen die Veranstaltung aus einer Ecke der Küche, damit jeder mitverfolgen konnte, wie wir der Stadt die Gewinner verkündeten. Die Namen tauchten auf, die Gesichter der Gewinner huschten über die Bildschirme – jedes strahlende Lächeln, jede Mikrofonreaktion ein Chor von „Auf keinen Fall!“ und „Ist das Ihr Ernst?“ Es gab ein tränenreiches Nachwort einer Krankenschwester, die beschrieb, wie ihre Schicht damit endete, dass sich eine Reihe erschöpfter Kollegen einen Teller Loukoumades teilten, um zu feiern, dass sie es kaum durch die Nacht geschafft hatten. Da war eine Studentin, die vorhatte, die Süßigkeiten zu einer Nachhilfestunde mitzubringen, um einen Raum aufzuhellen, der an einem schwierigen Tag ein wenig Süßes brauchte. Es gab mehr Geschichten, als wir in einen Livestream packen konnten, und mit jeder Geschichte fühlte sich unser kleiner Laden weniger wie ein Geschäft an, sondern mehr wie ein Treffpunkt, den Fremde mit etwas Schwererem als einem Zuckerrausch verlassen konnten – einer Erinnerung an Gemeinschaft. Als der letzte Kommentar verlesen war, schien die Stadt mit uns zu atmen. Vier Namen wurden gezogen, und ihre Gewinner standen im Chat wie Kerzenflammen: nicht berühmt, nicht perfekt, einfach nur Menschen, die einen Moment der Großzügigkeit brauchten. Die Preise wurden nicht mit Pomp verliehen, sondern im gemeinsamen Vertrauen darauf, dass kleine Taten Menschen zusammenbringen können. Wir verkündeten den Plan: eine Pop-up-Lieferroute – vier Routen, vier Wohnzimmer, vier Haustüren –, bei der die vier Gewinner die Loukoumades Cup Combos persönlich entgegennehmen und mit jedem teilen sollten, den sie einladen wollten. Am nächsten Abend glitzerten die Lichter der Bäckerei im Nieselregen, als trüge die Stadt selbst Schmuck. Draußen bildete sich eine improvisierte Schlange, die Leute traten in den Schein des Eingangs, wo Zimtstaub wie ein Zauber in der Luft hing. Der erste Gewinner kam mit einem Freund; Ihre Augen weiteten sich beim Anblick eines Turms aus warmen Teigbällchen, an deren Seiten Honig herunterfloss, als würden die Süßigkeiten selbst lächeln. Die zweite Gewinnerin – eine Krankenschwester – brachte eine Handvoll Kollegen mit, die die Last der Woche auf ihren Schultern zu tragen schienen, nur um die Spannung zu lösen, sobald das Tablett auf den Tisch kam. Die dritte Gewinnerin – eine alleinerziehende Mutter – brachte ihre beiden Kinder mit, die sich darüber stritten, wer das letzte Sesamkorn bekam, und den Streit dann angesichts der neuen, geteilten Freude vergaßen. Die vierte Gewinnerin – eine Nachbarin, die ihren Garten einst einem Gemeinschaftsprojekt gestiftet hatte – brauchte nicht mehr über den Ertrag des Gartens zu sprechen; der Moment sprach für sie, ein sanfter Stolz, etwas zurückgeben zu können. Die Menge drängte näher, nicht um sich das Essen zu schnappen, sondern um Zeuge eines herausragenden Augenblicks zu werden: ein Kreis von Nachbarn, Fremden und Freunden, die sich alle vorbeugten, um etwas Warmes und Einfaches als Hauch von Sommer zu probieren. Die Loukoumades wurden unter fast musikalischem Gelächter herumgereicht, als würde der Klang selbst die Süße in der Luft einfangen. Die Leute boten Toppings an: extra Honig, zerstoßene Pistazien, Zitrusschale und sogar einen Spritzer Gewürzschokolade für diejenigen, die es etwas süßer und dunkler mochten. Geschichten wanderten wie Konfetti zwischen den Tellern hin und her – Momente der Freundlichkeit, die mit einem Teller heißen, honiggetränkten Teigs begannen und mit langen Gesprächen und neuen Bekanntschaften endeten. In einer ruhigen Ecke beobachteten Mia und ich die Szene, als hätten wir einen Faden an die Sonne gebunden und würden ihr beim Untergehen zusehen. Die Stadt, die sich oft wie ein Labyrinth aus Türen anfühlte, die sich nie ganz öffneten, hatte einen Weg gefunden, eine Tür aufzustoßen und warmes, goldenes Licht herausströmen zu lassen. Wir hatten nicht einfach nur Essen verschenkt; wir hatten einen Kanal für Empathie geöffnet, durch den Nachbarn fragen konnten: „Wen können wir noch an den Tisch einladen?“ Als der letzte Teller abgeräumt war und die Straßenlaternen nach und nach angingen, sammelten die vier Gewinner ein paar Reste honigbedeckter Krümel ein und posierten mit dankbaren Lächeln für Fotos. Sie sprachen darüber, ihre eigenen kleinen Gesten der Freundlichkeit zu Ritualen zu machen – ein wöchentliches Straßenfest, ein gemeinsamer Kochabend für Kinder in der örtlichen Bibliothek, ein Kuchenbasar zur Finanzierung eines Nachbarschaftsgartens. Die Geschichten, die als Kommentare zu einem Beitrag begonnen hatten, lebten nun als Pläne und Versprechen. Zurück in der Bäckerei roch die Luft nach warmem Zucker und Zitronenschale, und die Wanduhr tickte in einem neuen Rhythmus – dem Rhythmus einer Stadt, die beschloss, etwas mehr für sich selbst zu sorgen. Wir beendeten den Livestream und schalteten die Kamera aus, nicht weil der Moment vorbei war, sondern weil wir ihn atmen lassen wollten, um die Erinnerung in die Nerven der Nacht zu legen. Mia wandte sich mir mit demselben Blick zu, den sie aufsetzt, wenn sie gerade eine perfekte Ladung probiert hat: triumphierend und ein wenig erleichtert. „Wir haben etwas getan, das die Leute morgen mit sich tragen werden“, sagte sie. Am nächsten Morgen fühlte sich die Stadt einen Hauch heller an, als hätte die Nacht zuvor einen Hauch von Süße in den Ecken der Gehwege und auf den Fensterbänken hinterlassen. Die Leute schrieben uns, um uns zu erzählen, wie die vier Gewinner neue Wege des Teilens und der Fürsorge inspiriert hatten. Eine Großmutter, die wegen Arthritis nicht mehr backen konnte, organisierte nun einen monatlichen Desserttausch; ein Schüler plante ein Snackprogramm für jüngere Kinder nach der Schule; eine Krankenschwester sprach davon, einen „Krankenhaus-Tante-Emma-Laden“ zu eröffnen, um anstrengende Schichten aufzuhellen. Die Loukoumades hatten nicht nur Bäuche gefüllt; sie waren kleine Leuchtfeuer der Möglichkeiten an Orten, wo diese Leuchtfeuer oft schwach brennen. Wir posteten eine letzte Nachricht, ein einfaches Dankeschön an alle, die ihre Geschichten erzählten und mit uns einen Abend voller Honig und Hoffnung verbrachten. Die vier Gewinner blieben im Mittelpunkt unserer Erinnerung, aber sie waren nicht länger nur Empfänger; sie waren Botschafter einer einfacheren Wahrheit: dass ein kleines Geschenk, wenn man es teilt, eine Brücke zwischen Fremden schlagen kann, ein Moment der Wärme, der weiter reicht als der Teller selbst. Und so ging die Stadt weiter, für einen Moment ein wenig freundlicher, genährt von der Überzeugung, dass Großzügigkeit kein einmaliger Trick ist, sondern eine Praxis – eine, die einen gewöhnlichen Abend in eine Nacht verwandeln kann, in der die Menschen einander nicht als Fremde, sondern als Nachbarn betrachten, die alle denselben warmen, goldenen Mond der Loukoumades umkreisen.