Σε μια μέρα που ο καιρός ψιθυρίζει αντί να φωνάζει, η θάλασσα κάνει την παλιά, υπομονετική της μαγεία. Ο ορίζοντας ρίχνει ένα απαλό χρυσό στο νερό, και ο αέρας είναι αλμυρός με μια νότα εσπεριδοειδών από κάπου στην ενδοχώρα. Το αεράκι διασχίζει την παραλιακή λεωφόρο, και κατά καιρούς τα κύματα χτυπούν την προβλήτα με έναν ελαφρύ, σχεδόν χορογραφημένο ρυθμό που μοιάζει φτιαγμένος για την εποχή. Σε αυτές τις στιγμές, μπορώ εύκολα να ανακηρύξω την έναρξη της εποχής της ψαροφαγίας - όχι επειδή οι αγορές ευθυγραμμίζουν τα ημερολόγιά τους, αλλά επειδή η δική μου όρεξη μετατοπίζεται προς αυτό που έχει προσφέρει η θάλασσα και αυτό που επιτρέπει η μέρα. Να 'μαι εδώ, δίπλα στη θάλασσα στο @samo_limassol, όπου το αλάτι και ο ήλιος αναμειγνύονται με ιστορίες και τον ήσυχο παλμό της πόλης. Δίχτυα που κάποτε ήταν βαριά από πιθανότητες κρέμονται για να στεγνώσουν, γλάροι χαράζουν σπείρες στον ουρανό, και η βάρκα ενός ψαρά χασμουριέται στο απαλό πρωινό φως. Ο αέρας μεταφέρει άλμη με μια νότα γλυκύτητας - την ανάμνηση ενός απλού γεύματος που παρασκευάζεται με προσοχή, βότανα που έχουν χτυπηθεί ανάμεσα στα δάχτυλα, λεμόνι λαμπερό στο πιάτο. Η έναρξη της εποχής της ψαροφαγίας μοιάζει με συμφωνία με την ακτή: θα φάμε με περισσότερη πρόθεση, θα ακούσουμε πιο προσεκτικά τι έχει φυλάξει η θάλασσα για την ημέρα και θα αφήσουμε έναν απαλό ρυθμό να κυβερνήσει το τραπέζι. Και μετά υπάρχει η άλλη δήλωση - αυτή που αστράφτει στη μνήμη ενός emoji φράουλας, ο κόκκινος κύκλος που παραπέμπει σε μικρά, εποχιακά θαύματα. Ανακηρύσσω επίσημα 🍓 την εποχή της φράουλας. Τα λόγια έρχονται με έναν αναστεναγμό ικανοποίησης, σαν η ίδια η γη να περίμενε να μας πει τι έχει υπονοήσει από την άνοιξη: ότι η λάμψη, το άρωμα και η γλυκιά σπίθα των σπόρων μπορούν να γευτούν την ίδια στιγμή με το αλάτι και τον ήλιο. Οι πάγκοι της αγοράς λάμπουν από φρούτα - το κόκκινο των μούρων, το πράσινο των φύλλων, το ρουζ των ροδάκινων - και μου υπενθυμίζεται ότι η εποχικότητα είναι ένα λάβαρο που υψώνουμε πάνω από περισσότερα από τις καλλιέργειες: πετάει πάνω από μέρες, δείπνα και συζητήσεις. Υπάρχει ένα απαλό χιούμορ σε αυτές τις τελετουργίες: μια εποχή ψαροφαγίας που ανακοινώνεται από τον καιρό, μια εποχή φράουλας που ανακοινώνεται από ένα μόνο φρούτο. Ωστόσο, κάτω από την ελαφρότητα κρύβεται μια βαθύτερη αλήθεια - ότι η ζωή κοντά στη θάλασσα μας προσκαλεί σε κύκλους επιστροφής, για να παρακολουθήσουμε την ακτή να κινείται από την κούνια στην κορυφή σε ένα χρόνο, και να διεκδικήσουμε, με μικρούς αλλά ειλικρινείς τρόπους, την αφθονία της στιγμής. Έτσι, στέκομαι ξανά στον παραλιακό δρόμο, γευόμενος το αλάτι στα χείλη μου και την ανάμνηση των φραουλών στη γλώσσα μου, και αφήνω τη θάλασσα, και την εποχή, να μου υπενθυμίζουν να το παρατηρώ, να επιβραδύνω και να απολαμβάνω.

An einem Tag, an dem das Wetter eher flüstert als schreit, entfaltet das Meer seine alte, geduldige Magie. Der Horizont ergießt sich blassgolden ins Wasser, und die Luft ist salzig mit einem Hauch von Zitrusfrüchten aus dem Landesinneren. Eine Brise weht über die Promenade, und manchmal schlagen die Wellen mit einem leichten, fast choreografierten Rhythmus gegen den Steg, der wie geschaffen für die Jahreszeit ist. In diesen Momenten kann ich dies ohne weiteres zum Beginn der Fischsaison erklären – nicht, weil die Märkte ihre Kalender aufeinander abstimmen, sondern weil sich mein Appetit auf das richtet, was das Meer bietet und was der Tag hergibt. Hier bin ich, am Meer bei @samo_limassol, wo sich Salz und Sonne mit Geschichten und dem ruhigen Puls der Stadt vermischen. Netze, einst schwer vor Möglichkeiten, hängen zum Trocknen, Möwen ziehen Spiralen in den Himmel, und ein Fischerboot gähnt im sanften Morgenlicht. Die Luft trägt Salzwasser mit einem Hauch von Süße – die Erinnerung an ein einfaches, mit Sorgfalt zubereitetes Essen, an zwischen den Fingern zerdrückte Kräuter, an leuchtende Zitrone auf dem Teller. Der Beginn der Fischsaison fühlt sich an wie ein Pakt mit der Küste: Wir essen bewusster, lauschen genauer dem, was das Meer für den Tag bereithält, und lassen einen sanften Rhythmus den Tisch bestimmen. Und dann ist da noch die andere Erklärung – die, die in der Erinnerung an ein Erdbeer-Emoji aufblitzt, den roten Kreis, der auf kleine, saisonale Wunder verweist. Ich erkläre offiziell die 🍓 Erdbeersaison. Die Worte kommen mit einem zufriedenen Seufzer, als hätte die Erde selbst darauf gewartet, uns zu sagen, was sie seit dem Frühling andeutet: dass Helligkeit, Duft und der süße Funke der Samen im selben Atemzug wie Salz und Sonne zu schmecken sind. Die Marktstände leuchten vor Früchten – dem Rot der Beeren, dem Grün der Blätter, dem Erröten der Pfirsiche – und ich werde daran erinnert, dass die Saisonalität ein Banner ist, das wir über mehr als nur Ernten hissen: Es weht über Tagen, Abendessen und Gesprächen gleichermaßen. Diese Rituale haben einen sanften Humor: Eine Fischfestsaison, angekündigt vom Wetter, eine Erdbeersaison, verkündet von einer einzigen Frucht. Doch hinter dieser Leichtigkeit verbirgt sich eine tiefere Wahrheit: Das Leben am Meer lädt uns ein, immer wieder zurückzukehren, die Küste von ihrer Entstehung bis zu ihrem Höhepunkt zu beobachten und auf kleine, aber aufrichtige Weise die Fülle des Augenblicks zu genießen. So stehe ich wieder an der Promenade, schmecke das Salz auf meinen Lippen und die Erinnerung an Erdbeeren auf meiner Zunge und lasse mich vom Meer und der Jahreszeit daran erinnern, aufmerksam zu sein, langsamer zu werden und zu genießen.