«Τώρα καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό για την Πόλη Χρυσοχούς και το Λατσί! 🌊 Η τριήμερη διαμονή μας στο @thecypruscollection ήταν η τέλεια απόδραση και έχουμε ακόμα πολλά να δούμε! Έχω σημειώσει μερικά ακόμη μέρη σε απόσταση 15...» ψιθύρισα στον Θίο καθώς η μπαλκονόπορτα άνοιξε και ένα γλυκό αεράκι φυσούσε, βυθίζοντας την αυγή στα μαξιλάρια της εβδομάδας μας στην ακτή. Είχαμε έρθει στην Κύπρο για ένα διάλειμμα, αλλά αυτό που βρήκαμε θα έμενε και θα μεγάλωνε, σαν την ήσυχη επιμονή της παλίρροιας. Η Cyprus Collection μας υποδέχτηκε όχι με επιχρυσωμένα μαξιλάρια αλλά με μια ζεστασιά που έμοιαζε σχεδόν με την κουζίνα ενός γείτονα - αρωματισμένη με καφέ, εσπεριδοειδή και τα απαλά γέλια των ανθρώπων που ήξεραν ότι θα επέστρεφες. Φτάσαμε μια Παρασκευή που το νησί είχε το χρώμα ενός μπουκαλιού από θαλασσινό γυαλί και ο ήλιος φαινόταν να ενέκρινε κάθε βήμα που κάναμε. Η ρεσεψιονίστ μας έδωσε έναν χάρτη, αλλά στην πραγματικότητα ο δικός μας χάρτης ήταν ήδη σκιαγραφημένος στο μυαλό μας: Πόλη Χρυσοχούς, Λατσί και οι αργές, γεμάτες ώρες ενδιάμεσα. Το σχέδιο ήταν απλό, και μέσα σε αυτή την απλότητα υπήρχε μια ελευθερία που δεν είχαμε νιώσει εδώ και μήνες: να αφήσουμε τη θάλασσα να αποφασίσει. Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με το λιμάνι του Λατσιού να ξυπνάει πρώτο. Τα σκάφη φορούσαν μπλε και άσπρα παλτά, και το νερό έμοιαζε σαν κάποιος να είχε ξεφλουδίσει ένα κόσμημα και να το είχε τοποθετήσει κατά μήκος της ακτής. Περπατήσαμε στην αποβάθρα με αυτόν τον χαλαρό τρόπο που κάνουν τα ζευγάρια όταν τα αθλητικά τους παπούτσια κουβαλούν την ανάμνηση του τελευταίου καφέ, το τελευταίο γέλιο, την τελευταία ψιχάλα λεμονιού σε ένα πιάτο με ψητό χαλούμι. Ένας ψαράς μας έγνεψε πιο κοντά με ένα χαμόγελο που υποδήλωνε ότι είχε ήδη πει τις ιστορίες του δύο φορές εκείνο το πρωί. Ακούσαμε ούτως ή άλλως, γιατί η Κύπρος έχει έναν τρόπο να επαναλαμβάνει το καλωσόρισμα μέχρι να το καταλάβεις τελικά ως μέρος σου. Η υπόσχεση της ημέρας άνθισε καθώς επιβιβαστήκαμε σε μια μικρή βάρκα που για μια στιγμή ένιωθε σαν ένα σκάφος μέσα από το οποίο οι θρύλοι του νησιού βρήκαν τη φωνή τους. Περάσαμε από καθεδρικούς ναούς από βράχο, η θάλασσα μια καθαρή, σμαραγδένια κορδέλα κάτω από τα τοιχώματα των βράχων. Το πλήρωμα έδειξε προς τη Γαλάζια Λιμνοθάλασσα, όπου η σκιά του νερού μετατοπιζόταν σαν ένα μυστικό χρώμα από μια ακουαρέλα. Όταν φτάσαμε στη λιμνοθάλασσα, ο κόσμος συστέλλεται στη μυρωδιά του αλατιού, στο άγγιγμα του νερού στο δέρμα, και η παύση στην οποία ο φόβος γίνεται δέος και το δέος γίνεται σχέδιο για το υπόλοιπο της ημέρας. Κολυμπήσαμε, γελάσαμε, ψιθυρίσαμε για τη μοίρα και την αναζωογόνηση σε ίσο βαθμό. Οι ιστορίες του καπετάνιου έφτασαν στα αυτιά μας - παλιοί λαθρέμποροι, κρυμμένοι όρμοι, μια ακτογραμμή όπου η θάλασσα θυμόταν πλοία που δεν έφυγαν ποτέ. Επιστρέψαμε στην ακτή με ηλιόλουστους ώμους και μια όρεξη που μύριζε τόσο νίκη όσο και πείνα. Εκείνο το βράδυ, κάτω από έναν ουρανό τόσο πλατύ όσο μια υπόσχεση, βρήκαμε μια ταβέρνα κρυμμένη πίσω από μια γωνιά του λιμανιού όπου οι κατάλευκοι τοίχοι αντανακλούσαν το φως των φαναριών. Φάγαμε ψητό χταπόδι, λεμονάτο, καπνιστό και τρυφερό, και ήπιαμε κρασί που μύριζε βραχώδεις λόφους και πέτρα που γλιστρούσε από τη βροχή. Οι ιστορίες των ντόπιων κύκλωσαν το τραπέζι μας, και προσθέσαμε τις δικές μας: δύο ξένους που είχαν βρει ένα προσωρινό σπίτι σε ένα μέρος που έμοιαζε περισσότερο με μια ανάμνηση που δεν είχατε γράψει ακόμα. Ο Θίο μου είπε ότι είχα γίνει το είδος του ταξιδιώτη που κουβαλάει έναν μικρό, πεισματάρη χάρτη στο στήθος του - έναν χάρτη που αρνείται να ξεχάσει τη γεύση των σταφυλιών και τον τρόπο που η θάλασσα αφήνει χώρο για τη φωνή σου. Γελάσαμε με τα δικά μας κλισέ, αλλά ακούγαμε επίσης, ακούγοντας σαν το νησί να είχε μια φωνή που την φύλαγε για στιγμές που δύο άνθρωποι ήταν πιο έτοιμοι να ακούσουν. Η δεύτερη μέρα μας έφερε στην Πόλη, μια πόλη που φορούσε την ιστορία της σαν μια ήσυχη, διαρκή ρόμπα. Ο δρόμος ελίσσεται στην ενδοχώρα μέσα από ελαιώνες όπου τα φύλλα τρεμόπαιζαν χρυσά στον ήλιο, και ο αέρας είχε μια αχνή γεύση γης και ρητίνης. Η Πόλη πρόσφερε ένα διαφορετικό είδος ακοής - οι αρχαίες πέτρες μιλούσαν σε πιο αργούς τόνους, ένας διάλογος με τον ίδιο τον χρόνο. Περιπλανηθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο όπου τα ψηφιδωτά αποτύπωναν τις τελευταίες ιστορίες ενός πολιτισμού που άφησε πίσω του όχι μόνο ερείπια αλλά και μια γλώσσα υπομονής. Δεν ήταν μεγαλοπρεπής όπως μπορεί να είναι μια γραμμή γκρεμού. Ήταν υπομονετική, το είδος της ομορφιάς που σε προσκαλεί να σκύψεις πιο κοντά και να ακούσεις την ήσυχη προσευχή αιώνων. Ένα ξαφνικό αεράκι μετέφερε το άρωμα του θυμαριού καθώς περπατούσαμε προς ένα σημείο με θέα, όπου εμφανιζόταν ένας όρμος, κρυμμένος σαν μια κρυφή νότα σε ένα αγαπημένο τραγούδι. Από εκεί, η θάλασσα απλωνόταν ατελείωτη και ασημένια, και ο άνεμος φαινόταν να μεταφέρει ένα μήνυμα σε μια γλώσσα που σχεδόν καταλαβαίναμε: να επιβραδύνεις, να παρατηρήσεις, να θυμηθείς πώς είναι να βρίσκεσαι σε ένα μέρος που δεν απαιτεί τίποτα από εσένα παρά μόνο προσοχή. Μιλήσαμε για τα μελλοντικά μας σχέδια - όχι μεγαλεπήβολα, αλλά ελπιδοφόρα: ίσως μια επιστροφή του χρόνου, ίσως μια ημερήσια εκδρομή στο Φαράγγι του Άβακα αν ήμασταν πιο γενναίοι, ή μια απλή πρωινή βόλτα κατά μήκος της ακτής που θα είχε και πάλι γεύση καφέ και αλατιού. Την τρίτη μέρα, το νησί ένιωθε επιτέλους σαν ένα έμπιστο καταφύγιο. Νοικιάσαμε ένα μικρό σκούτερ και οδηγήσαμε κατά μήκος της ακτής προς την άκρη της χερσονήσου του Ακάμα, η γη γινόταν τραχιά και δραματική καθώς η θάλασσα πιέζονταν πάνω της. Σταματήσαμε για να αναπνεύσουμε με τον κόσμο - οι καρδιές μας έπαιρναν τον ρυθμό των κυμάτων, ο ήλιος μας τύλιγε σε ένα απαλό, ζεστό φως. Η ακτή εδώ πρόσφερε ένα είδος ακατέργαστης ομορφιάς, όχι γυαλισμένης για την κάμερα, αλλά αρκετά αληθινή για να την νιώσεις στα κόκαλά σου. Μια βάρκα ψαρά περνούσε από δίπλα μας, τα δίχτυα της έλαμπαν από την πρωινή δροσιά καθώς οι γλάροι έραβαν τον αέρα με άσπρη κλωστή. Ο ορίζοντας φαινόταν να υπόσχεται κάτι - ένα ανείπωτο δρομολόγιο που θα γραφόταν στο μέλλον, μια λίστα που μεγάλωνε όσο περισσότερο περπατούσαμε. Πίσω στο ξενοδοχείο, ξεπακετάραμε την ημέρα μας σαν μια βαλίτσα αναμνήσεων: η γεύση λεμονιού και αλατιού στη γλώσσα, το βουητό της αγοράς, ο τρόπος που το φως κρεμόταν στο νερό αργά το απόγευμα σαν πίνακας που αφέθηκε να στεγνώσει. Το σημείωμα στο ταξιδιωτικό μας ημερολόγιο μεγάλωνε, μια γραμμή που έγραφε με ένα χαμόγελο: «Έχω σημειώσει μερικά ακόμη μέρη μέσα σε 15...» Δεν ήταν ακόμα χάρτης, ούτε σχέδιο με βήματα, αλλά ένας σπόρος πρόθεσης. Το νησί μας είχε δώσει δώδεκα λόγους να μείνουμε περισσότερο, να κυνηγήσουμε μερικές ακόμη ώρες ήλιου, να ακούσουμε λίγο περισσότερο τις ιστορίες που ανεβαίνουν από τις βιτρίνες και τις θαλάσσιες σπηλιές. Οι τρεις μέρες τελείωσαν με μια ήσυχη ονειροπόληση στην ακτογραμμή—το απαλό κλείσιμο της ημέρας στη νύχτα στην πόλη, τα αστέρια που εμφανίζονταν σαν μακρινά φανάρια, από αυτά που σου υπενθυμίζουν ότι έχεις γίνει μέρος κάτι μεγαλύτερου. Σταθήκαμε με τα πόδια μας στην άκρη της ακτής, παρακολουθώντας το νερό να συναντά την άμμο με μια απαλή, υπομονετική αποφασιστικότητα. Η Πόλις και η Λάτσι μας είχαν δείξει μια γεωγραφία ηρεμίας και δράματος, μια ισορροπία αρχαίων ψιθύρων και φωτεινών, σύγχρονων πρωινών. Είχαμε βρει έναν ρυθμό που δεν γνωρίζαμε ότι αναζητούσαμε: έναν ρυθμό που θα μπορούσε να μας συνοδεύσει σε μέρες γεμάτες θαυμασμό, αλλά να μην μας αφήσει εξαντλημένους, έναν χώρο όπου η καρδιά θα μπορούσε να επεκταθεί και το μυαλό θα μπορούσε να ξεκουραστεί. Στη σιωπή που ακολούθησε, υποσχεθήκαμε να μην σβήσουμε τη μνήμη εκείνων των τριών ημερών, αλλά να την μεταφέρουμε στο μέλλον—να αφήσουμε τη λίστα στο ημερολόγιο να μεγαλώσει, να αφήσουμε χώρο για νέες ανακαλύψεις και να επιστρέψουμε στα μέρη που ήδη ένιωθα σαν το σπίτι των καλύτερων συνομιλιών μας με τη θάλασσα. Η διαφημιστική εκστρατεία δεν ήταν απλώς μια σπίθα. είχε γίνει ένας χάρτης, και η Πόλις και η Λάτσι είχαν γίνει μια γραμμή εκκίνησης. Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο της επιστροφής, το νησί φάνηκε να μας χαιρετάει με ένα δικό του χαιρετισμό — από αυτά που λένε, μέχρι την επόμενη φορά, και μέχρι την επόμενη ιστορία. Έτσι φύγαμε με κάτι περισσότερο από αναμνηστικά: φύγαμε με τη βεβαιότητα ότι αυτή ήταν μόνο μια παύση σε ένα μεγαλύτερο ταξίδι, ένα προοίμιο για περισσότερα ηλιόλουστα απογεύματα, περισσότερες αλμυρές ανάσες και περισσότερες στιγμές όπου η θάλασσα και ο δρόμος αποφασίζουν να μας οδηγήσουν στο επόμενο κεφάλαιο που δεν έχουμε ακόμη γράψει. Η Κυπριακή Συλλογή παρέμεινε μια ήσυχη πύλη στις αναμνήσεις μας, ένα μέρος όπου τρεις μέρες θα μπορούσαν να ανθίσουν σε πολλές, αν επιλέγαμε να ακούσουμε αρκετά προσεκτικά τη γλώσσα της Πόλης, του Λατσιού και την ακαταμάχητη έλξη μιας ακτογραμμής που δεν σταματά ποτέ να μας προσκαλεί να επιστρέψουμε.

„Jetzt verstehe ich den Hype um Polis und Latchi! 🌊 Unser dreitägiger Aufenthalt in der @thecypruscollection war der perfekte Kurzurlaub, und es gibt noch so viel mehr zu sehen! Ich habe mir noch ein paar Orte im Umkreis von 15 … notiert“, flüsterte ich Theo zu, als sich die Balkontür öffnete und eine salzig-süße Brise hereinwehte und die Morgendämmerung in die Kissen unserer Woche an Land hüllte. Wir waren für eine Pause nach Zypern gekommen, aber was wir fanden, würde bleiben und wachsen, wie die leise Beharrlichkeit der Flut. Die Cyprus Collection begrüßte uns nicht mit vergoldeten Kissen, sondern mit einer Wärme, die sich fast wie die Küche eines Nachbarn anfühlte – duftend nach Kaffee, Zitrusfrüchten und dem sanften Lachen von Menschen, die wussten, dass Sie wiederkommen würden. Wir kamen an einem Freitag an, als die Insel die Farbe einer Seeglasflasche hatte und die Sonne jeden unserer Schritte zu billigen schien. Die Rezeptionistin gab uns eine Karte, doch in Wirklichkeit hatten wir unsere eigene bereits im Kopf: Polis, Latchi und die langsam dahinplätschernden Stunden dazwischen. Der Plan war einfach, und in dieser Einfachheit lag eine Freiheit, die wir seit Monaten nicht mehr gespürt hatten: dem Meer die Entscheidung zu überlassen. Tag eins begann damit, dass der Hafen von Latchi als erster erwachte. Die Boote trugen blau-weiße Mäntel, und das Wasser sah aus, als hätte jemand einen Edelstein geschält und an die Küste gelegt. Wir schlenderten den Kai entlang, so gemächlich wie Paare es tun, wenn ihre Turnschuhe die Erinnerung an den letzten Café, das letzte Lachen, den letzten Spritzer Zitrone auf einem Teller gegrillten Halloumi in sich tragen. Ein Fischer winkte uns mit einem Grinsen näher, das vermuten ließ, dass er seine Geschichten an diesem Morgen schon zweimal erzählt hatte. Wir hörten trotzdem zu, denn Zypern hat die Angewohnheit, Willkommensgrüße so lange zu wiederholen, bis man sie endlich als Teil von sich selbst begreift. Die Verheißung des Tages erblühte, als wir an Bord eines kleinen Bootes stiegen, das sich für einen Moment wie ein Schiff anfühlte, durch das die Legenden der Insel ihre Stimme fanden. Wir glitten an Kathedralen aus Felsen vorbei, das Meer ein klares, smaragdgrünes Band unterhalb der Felswände. Die Mannschaft deutete auf die Blaue Lagune, wo der Farbton des Wassers wie die geheimnisvolle Farbe eines Aquarells changierte. Als wir die Lagune erreichten, verengte sich die Welt zum Geruch von Salz, dem Hauch von Wasser auf der Haut und der Pause, in der aus Angst Ehrfurcht und aus Ehrfurcht ein Plan für den Rest des Tages wird. Wir schwammen, wir lachten, wir flüsterten gleichermaßen über Schicksal und Erfrischung. Die Geschichten des Kapitäns drangen an unsere Ohren – alte Schmuggler, versteckte Buchten, eine Küste, an der sich das Meer an Schiffe erinnerte, die nie ablegten. Wir kehrten mit sonnengebräunten Schultern und einem Appetit an Land zurück, der zugleich nach Sieg und Hunger schmeckte. In dieser Nacht, unter einem Himmel so weit wie ein Versprechen, fanden wir eine Taverne, versteckt hinter einer Ecke des Hafens, deren kreideweiße Wände das Laternenlicht reflektierten. Wir aßen gegrillten Oktopus, zitronig-säuerlich, rauchig und zart, und tranken Wein, der nach felsigen Hügeln und regennassen Steinen schmeckte. Die Geschichten der Einheimischen kreisten um unseren Tisch, und wir fügten unsere eigenen hinzu: ein paar Fremde, die ein vorübergehendes Zuhause an einem Ort gefunden hatten, der sich eher wie eine noch nicht geschriebene Erinnerung anfühlte. Theo erzählte mir, ich sei zu der Art von Reisendem geworden, der eine kleine, hartnäckige Karte in seiner Brust trägt – eine, die sich weigert, den Geschmack von Trauben und die Art und Weise zu vergessen, wie das Meer Raum für die eigene Stimme schafft. Wir lachten über unsere eigenen Klischees, aber wir lauschten auch, als hätte die Insel eine Stimme, die sie für Momente aufsparte, in denen zwei Menschen am ehesten zuhören konnten. Der zweite Tag führte uns nach Polis, einer Stadt, die ihre Geschichte wie ein stilles, beständiges Gewand trug. Die Straße schlängelte sich landeinwärts durch Olivenhaine, deren Blätter in der Sonne golden schimmerten und die Luft leicht nach Erde und Harz schmeckte. Polis bot eine andere Art des Hörens – die alten Steine sprachen in langsameren Tönen, ein Dialog mit der Zeit selbst. Wir wanderten durch die archäologische Stätte, wo Mosaike die letzten Geschichten einer Zivilisation nachzeichneten, die nicht nur Ruinen, sondern eine Sprache der Geduld hinterließ. Sie war nicht grandios, wie es eine Klippe sein kann; sie war geduldig, von jener Schönheit, die einen einlädt, sich näher zu beugen und dem stillen Gebet der Jahrhunderte zu lauschen. Eine plötzliche Brise trug den Duft von Thymian herbei, als wir zu einem Aussichtspunkt wanderten, an dem eine Bucht erschien, versteckt wie eine verborgene Note in einem Lieblingslied. Von dort erstreckte sich das Meer endlos und silbern, und der Wind schien eine Botschaft in einer Sprache zu tragen, die wir fast verstanden: langsamer zu werden, wahrzunehmen, sich daran zu erinnern, wie es sich anfühlt, an einem Ort zu sein, der nichts von einem verlangt außer Aufmerksamkeit. Wir sprachen über unsere Zukunftspläne – nicht grandios, aber voller Hoffnung: vielleicht eine Rückkehr im nächsten Jahr, vielleicht einen Tagesausflug zur Avakas-Schlucht, wenn wir mutiger wären, oder einen einfachen Morgenspaziergang entlang der Küste, der wieder nach Kaffee und Salz schmecken würde. Am dritten Tag fühlte sich die Insel endlich wie ein Vertrauter an. Wir mieteten einen kleinen Motorroller und fuhren die Küste entlang zum Rand der Akamas-Halbinsel. Das Land wurde schroff und dramatisch, als das Meer dagegen drückte. Wir hielten inne, um mit der Welt zu atmen – unsere Herzen nahmen den Rhythmus der Wellen an, die Sonne hüllte uns in ein sanftes, wärmegetöntes Licht. Die Küste bot hier eine Art raue Schönheit, nicht für die Kamera poliert, sondern echt genug, um sie in den Knochen zu spüren. Ein Fischerboot trieb vorbei, seine Netze glitzerten im Morgentau, während Möwen die Luft mit weißen Fäden durchzogen. Der Horizont schien etwas zu versprechen – eine unausgesprochene Reiseroute, die in Zukunft geschrieben werden würde, eine Liste, die immer länger wurde, je weiter wir gingen. Zurück im Hotel packten wir unseren Tag aus wie einen Koffer voller Erinnerungen: der Geschmack von Zitrone und Salz auf der Zunge, das Summen des Marktes, wie das Licht am späten Nachmittag auf dem Wasser hing wie ein Gemälde zum Trocknen. Die Notiz in unserem Reisetagebuch wuchs, eine Zeile, die mit einem Lächeln lautete: „Ich habe mir noch ein paar Orte im Umkreis von 15 … notiert.“ Es war noch keine Karte, kein Plan mit Schritten, sondern der Keim einer Absicht. Die Insel hatte uns unzählige Gründe gegeben, länger zu bleiben, ein paar Stunden Sonne mehr zu jagen, noch etwas länger den Geschichten zu lauschen, die von den Schaufenstern und Meereshöhlen heraufdrangen. Die drei Tage endeten in einer stillen Träumerei am Ufer – der sanfte Übergang des Tages zur Nacht in der Stadt, die Sterne, die wie ferne Laternen erschienen, die einen daran erinnern, Teil von etwas Größerem geworden zu sein. Wir standen mit den Füßen am Uferrand und beobachteten mit sanfter, geduldiger Entschlossenheit, wie das Wasser auf den Sand traf. Polis und Latchi hatten uns eine Landschaft der Ruhe und Dramatik gezeigt, eine Balance aus uraltem Flüstern und hellen, modernen Morgenstunden. Wir hatten einen Rhythmus gefunden, den wir nicht einmal gewusst hatten: ein Tempo, das uns durch Tage voller Wunder tragen konnte, ohne uns zu erschöpfen, einen Raum, in dem sich das Herz weiten und der Geist ausruhen konnte. In der darauffolgenden Stille versprachen wir uns, die Erinnerung an diese drei Tage nicht zu löschen, sondern sie in die Zukunft zu tragen – die Liste im Tagebuch wachsen zu lassen, Raum für neue Entdeckungen zu lassen und an die Orte zurückzukehren, die sich bereits wie die Heimat unserer besten Gespräche mit dem Meer anfühlten. Der Hype war nicht nur ein Funke gewesen; er war zu einer Landkarte geworden, und Polis und Latchi waren zu einer Startlinie geworden. Als wir endlich ins Flugzeug nach Hause stiegen, schien uns die Insel mit einem eigenen Winken zu grüßen – so, als ob sie sagen würde: Bis zum nächsten Mal und bis zur nächsten Geschichte. Und so reisten wir mit mehr als nur Souvenirs ab: mit der Gewissheit, dass dies nur eine Pause auf einer längeren Reise war, ein Auftakt zu weiteren sonnigen Nachmittagen, weiteren salzigen Atemzügen und weiteren Momenten, in denen das Meer und die Straße uns zum nächsten Kapitel führen, das wir noch schreiben müssen. Die Cyprus Collection blieb ein stiller Zugang in unseren Erinnerungen, ein Ort, an dem aus drei Tagen viele werden konnten, wenn wir der Sprache von Polis, Latchi und der unwiderstehlichen Anziehungskraft einer Küste, die uns immer wieder einlädt, aufmerksam genug lauschten.