Πιστεύω. Πιστεύω. Αυτή η λέξη έχει ταυτόχρονα βάρος και ευγένεια, μια άρθρωση μεταξύ βεβαιότητας και θαυμασμού. Στη απαλή λάμψη μιας οθόνης, η πίστη γίνεται πράξη παρά διακήρυξη, μια στιγμή που σταματάω για να πω ναι σε κάτι μικρό και αληθινό 😅. Σκέφτομαι το όνομα που τρεμοπαίζει στη ροή μου: @katerina.salaka. Σε αυτό το γεμάτο ψηφιακό λιμάνι, ένα μήνυμα ή ένα χαμόγελο μπορεί να μοιάζει με ένα χέρι που απλώνεται μέσα από τον θόρυβο. Το emoji 🫶🏻 - το χέρι-καρδιά - γίνεται ένα μικροσκοπικό δοχείο ζεστασιάς, μια υπενθύμιση ότι κάποιος είναι ορατός, νοιάζεται, ακόμα και από μίλια μακριά. Αυτά τα μικρά σήματα δεν είναι μεγαλοπρεπείς δηλώσεις. είναι ήσυχες άγκυρες που μας κρατούν συνδεδεμένους όταν οι μέρες φαίνονται μεγάλες. Το να πιστεύεις σημαίνει να παραμένεις παρών. Είναι μια επιλογή να κοσκινίζεις μέσα από τον θόρυβο και να βρίσκεις κάτι λυτρωτικό να ανυψώσεις. Είναι το θάρρος να είσαι ειλικρινής για τους αγώνες μας και να εμψυχώνεις τους άλλους στα ταξίδια τους. Οι πράξεις που εκτελούμε -όπως ένα σχόλιο, μια σύντομη νότα ενθάρρυνσης- γίνονται η σκαλωσιά της εμπιστοσύνης που μας κρατάει όρθιους όταν ο κόσμος βαραίνει. Η πίστη δεν είναι ένα δυνατό κήρυγμα. είναι μια σταθερή πρακτική εμφάνισης, επιλογής της ευγένειας έναντι του κυνισμού, προσφοράς ενός ακόμη βήματος προς την ίδια κατεύθυνση. Η πίστη δεν είναι εγγύηση, αλλά μια καθημερινή στάση: θα σε προσέχω. θα μοιραστώ την αναπνοή μου με τη δική σου. θα εμπιστευτώ ότι η καλοσύνη ταξιδεύει πιο γρήγορα από τον φόβο. Η ελληνική λέξη επιστρέφει σε μένα, μια υπενθύμιση ότι η γλώσσα μπορεί να ταξιδέψει μαζί μας πέρα από τα σύνορα και στις συνηθισμένες στιγμές όπου δημιουργείται η φιλία. Αν μια ανάρτηση από την @katerina.salaka με ωθεί προς την ευγένεια, προς την περιέργεια, προς την ευγνωμοσύνη, τότε αυτό είναι αρκετή απόδειξη πίστης: ότι είμαστε προορισμένοι να είμαστε σε αυτό μαζί. Έτσι διατηρώ την πίστη μου στις μικρές τελετουργίες: το ψηφιακό νεύμα, το γνήσιο γέλιο, την ήσυχη αναγνώριση ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Πιστεύω — και ίσως αυτή η πίστη να είναι αρκετή για σήμερα, ένα απαλό φως που απλώνεται αρκετά μακριά για να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι μόνος, και ότι ο κόσμος, με τον ατελή, ανθρώπινο τρόπο του, είναι γεμάτος στιγμές που αξίζει να πιστέψεις.

Piếστεύω. Ich glaube. Dieses einzelne Wort ist zugleich schwer und sanft, ein Scharnier zwischen Gewissheit und Staunen. Im sanften Schein eines Bildschirms wird Glaube eher zu einer Praxis als zu einer Proklamation, ein Moment, in dem ich innehalte, um Ja zu etwas Kleinem und Wahrem zu sagen 😅. Ich denke an den Namen, der über meinen Feed flimmert: @katerina.salaka. In diesem überfüllten digitalen Hafen kann sich eine Nachricht oder ein Lächeln wie eine Hand anfühlen, die durch den Lärm greift. Das 🫶🏻-Emoji – die Herzhand – wird zu einem kleinen Gefäß für Wärme, einer Erinnerung daran, dass jemand gesehen und umsorgt wird, selbst über Meilen hinweg. Diese kleinen Signale sind keine großen Erklärungen; sie sind stille Anker, die uns verbunden halten, wenn die Tage lang erscheinen. Glauben heißt, im Hier und Jetzt zu bleiben. Es ist eine Entscheidung, den Lärm zu durchforsten und etwas Erlösendes zu finden, das einen aufmuntert. Es ist der Mut, ehrlich über unsere Kämpfe zu sein und andere auf ihren Reisen anzufeuern. Unsere Taten – ein „Gefällt mir“, ein Kommentar, eine kurze aufmunternde Nachricht – werden zum Gerüst des Vertrauens, das uns aufrecht hält, wenn die Welt schwer wird. Glaube ist keine laute Predigt; er ist die beständige Praxis, sich zu zeigen, Sanftmut statt Zynismus zu wählen, einen weiteren Schritt in die gleiche Richtung zu gehen. Glaube ist keine Garantie, sondern eine tägliche Haltung: Ich werde mich um dich kümmern; ich werde meinen Atem mit deinem teilen; ich werde darauf vertrauen, dass Freundlichkeit schneller reist als Angst. Das griechische Wort kommt mir wieder in den Sinn, eine Erinnerung daran, dass Sprache uns über Grenzen hinweg und in die alltäglichen Momente begleiten kann, in denen Freundschaft entsteht. Wenn ein Post von @katerina.salaka mich zu Sanftmut, Neugier und Dankbarkeit anregt, dann ist das Beweis genug für unseren Glauben: dass wir dazu bestimmt sind, das gemeinsam durchzustehen. Also vertraue ich weiterhin auf die kleinen Rituale: das digitale Nicken, das aufrichtige Lachen, die stille Anerkennung, dass wir unser Bestes geben. Ich glaube – und vielleicht reicht dieser Glaube für heute, ein sanftes Licht, das gerade weit genug reicht, um mich daran zu erinnern, dass ich nicht allein bin und dass die Welt auf ihre unvollkommene, menschliche Art voller Momente ist, an die es sich zu glauben lohnt.