Δεν έφτασα με μια βαλίτσα γεμάτη σχέδια, αλλά με ένα κεφάλι γεμάτο email, προθεσμίες και το είδος της κόπωσης που μοιάζει μόνιμη μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Τα βουνά της Κύπρου πρόσφεραν μια απλή υπόσχεση: αναπνεύστε, ξεκουραστείτε, ακούστε. Το ταξί βρήκε πρώτα τις Πλάτρες - ένα χωριό κρυμμένο στην οροσειρά του Τροόδους, όπου τα πεύκα στέκονταν σαν υπομονετικοί φρουροί και ο αέρας κουβαλούσε μια γλυκύτητα που σου θύμιζε φρέσκια βροχή πάνω σε εσπεριδοειδή. Στην άκρη ενός ήσυχου δρόμου, μια πινακίδα με καλωσόρισε στο Petit Palais Platres, και άφησα την πόρτα του αυτοκινήτου να κλείσει στην πόλη με ένα απαλό αναστεναγμό παράδοσης. Το ξενοδοχείο με υποδέχτηκε με μια ζεστασιά που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μου έλειπε. Η υπάλληλος χαμογέλασε σαν να με θυμόταν από ένα όνειρο, και το λόμπι είχε το άρωμα λεμονέλαιου και ρητίνης πεύκου, ένα άρωμα σπιτιού μακριά από το σπίτι. Το δωμάτιο ήταν φωτεινό και τακτοποιημένο, ένα καταφύγιο βαμμένο σε αποχρώσεις της θάλασσας και του ουρανού, με ένα παράθυρο που άνοιγε στον ήχο των πουλιών και μια μακρινή καμπάνα εκκλησίας. Πάνω στο γραφείο, ένα σημείωμα από τον υπάλληλο υποδοχής -μια πρόσκληση να αντιμετωπίσω αυτό το Σαββατοκύριακο σαν να είχε σταματήσει το ρολόι- έμοιαζε λιγότερο με πρόταση και περισσότερο με άδεια. Πέρασα τις πρώτες ώρες περιπλανώμενος στα ήρεμα σοκάκια του χωριού, ανακαλύπτοντας ότι οι Πλάτρες είναι ένα μέρος όπου ο χρόνος κυλάει με τον ρυθμό ενός ήσυχου ρυακιού. Πέτρινες σκάλες οδηγούσαν σε μικροσκοπικά μαγαζάκια που πουλούσαν βότανα, μέλι και κάρτες ζωγραφισμένες με κλαδιά ελιάς. Η γύρω φύση με καλούσε με έναν τρόπο που η ζωή στην πόλη δεν είχε κάνει εδώ και χρόνια - το θρόισμα των φύλλων πάνω από τα λιθόστρωτα, ο τρόπος που ένα αεράκι του βουνού έκανε τον αέρα να μοιάζει καινούργιος με έναν τρόπο που έμοιαζε με ξεχνάω, και μετά με το να θυμάμαι τι σημαίνει να νιώθω ξύπνιος. Τα βήματά μου με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι που φαινόταν να μου χαμογελάει με ένα νεύμα αναπόφευκτου. Ο χάρτης στο μικρό περίπτερο πληροφοριών ήταν απλός και καθησυχαστικός, σαν ένας έμπιστος που ποτέ δεν υπερέβαλε. Ακολούθησα ένα μονοπάτι που ελίσσεται μέσα από μια συστάδα πεύκων, το χώμα μαλακό κάτω από τις μπότες μου, ο ήλιος τόσο απαλός όσο μια ευλογία. Τα πουλιά έφτιαχναν μια φωτεινή, αβίαστη χορωδία από πάνω, και για πρώτη φορά μετά από μήνες, άφησα τον εαυτό μου να ακούσει τον κόσμο χωρίς να τον κρίνω ή να προσπαθώ να τον εντάξω σε μια ατζέντα. Στην πορεία, συνάντησα άλλους που ήταν εδώ για τον ίδιο ήσυχο σκοπό. Μια ηλικιωμένη γυναίκα ονόματι Σοφία με ένα καλάθι δαμάσκηνα, έναν άντρα που μιλούσε για παλιά μονοπάτια σαν να ήταν φίλοι, και ένα νεαρό ζευγάρι που κουβαλούσε ένα σκυλί που φαινόταν να πιστεύει στη μαγεία των βουνών όσο κι εκείνοι. Ανταλλάξαμε μικρά χαμόγελα και μερικές συμβουλές για ευκολότερες διαδρομές, και ένιωσα ένα νήμα αίσθησης του ανήκειν να υφαίνεται μέσα στην ημέρα, κάτι που δεν είχα προβλέψει σε ένα μέρος τόσο μακριά από τις οικείες μου ρουτίνες. Η ευγενική εξυπηρέτηση του ξενοδοχείου - μια πρόσκληση για εξερεύνηση πέρα από το προφανές - με οδήγησε σε ένα μονοπάτι που θα είχα χάσει αν είχα μείνει ικανοποιημένος με τις εύκολες βόλτες. Ένας ντόπιος ξεναγός, ένας άντρας με γλυκανάλατη ομιλία ονόματι Ανδρέας, μου υπέδειξε ένα στενό μονοπάτι που ανηφόριζε προς ένα κρυφό σημείο θέας. Μίλησε για τις πλάτρες ως κάτι περισσότερο από ένα όνομα: ένα μέρος όπου το νερό πηγής ρέει μέσα από πέτρα και μνήμη, όπου η ίδια η γη φαίνεται να επιμένει να επιβραδύνεις αρκετά για να ακούσεις τον δικό σου χτύπο της καρδιάς να γίνεται πιο σταθερός. Τον ακολούθησα, μη γνωρίζοντας τι έψαχνα πέρα από την υπόσχεση ενός πιο αργού βήματος. Ανεβήκαμε μέχρι που οι στέγες του χωριού εξαφανίστηκαν πίσω μου και τα πεύκα μαζεύτηκαν κοντά μας, σφραγίζοντάς μας σε έναν καθεδρικό ναό από βελόνες και ανάσα. Το μονοπάτι άνοιγε σε μια χαράδρα όπου ένας καταρράκτης τραγουδούσε σε μια μικρή χορωδία, και από κάτω βρισκόταν ένα λιβάδι βαμμένο με αγριολούλουδα και την απαλή, χλωμή λάμψη του απογευματινού φωτός. Ήταν εδώ, στεκόμενος σε έναν βράχο που δροσιζόταν από το νερό της βροχής, που συνειδητοποίησα πόσο βαρύ είχα κουβαλήσει το βάρος της δικής μου ζωής - τις προθεσμίες, τους ανείπωτους συμβιβασμούς, τον τρόπο που είχα μάθει να ζητώ συγγνώμη που ήθελα περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου. Και τότε συνέβη μια ανατροπή στην ησυχία: τη στιγμή που στάθηκα ακίνητος, ο κόσμος γύρω μου άρχισε να απαντά στη δική του γλώσσα. Ένα αεράκι τράβηξε τις σελίδες ενός ημερολογίου που είχα βγάλει από την τσάντα μου από τη συνήθεια, και μια γραμμή που είχα γράψει σε μια στιγμή παρορμητικής ειλικρίνειας μου επέστρεψε με εκπληκτική σαφήνεια: Άξιζα ένα διάλειμμα που δεν ήταν ένα άθροισμα ολοκληρωμένων εργασιών, αλλά μια αποκατάσταση κάτι που είχα ξεχάσει πώς να ονομάσω - χαρά, ίσως, ή απλώς μια βαθιά ανάσα και χωρίς συγγνώμη. Τα βουνά, με την υπομονετική τους σοφία, δεν με έσπευσαν. Μου επέτρεψαν να το προσέξω. Εκείνο το βράδυ στο Petit Palais, το δείπνο έμοιαζε με μια τελετή ανανέωσης. Η τραπεζαρία του ξενοδοχείου ήταν απαλά φωτισμένη, το τραπέζι στρωμένο με εποχιακά κυπριακά πιάτα - το άρωμα του ψητού χαλουμιού, φρέσκα βότανα, εσπεριδοειδή και ένα ποτήρι δροσερό λευκό κρασί που έμοιαζε σχεδόν με μια συνομιλία με την κοιλάδα από κάτω. Μοιράστηκα ένα τραπέζι με ένα ζευγάρι ταξιδιωτών που μίλησαν για παρόμοιες αποκαλύψεις. Ανταλλάξαμε ανασκοπήσεις των ημερών μας σαν να μεταφέραμε μικρές, πολύτιμες ανακαλύψεις. Μιλήσαμε για το πώς αλλάζει ο αέρας όταν σταματάς να βιάζεσαι, για το πώς μια θέα στο βουνό μπορεί να γλιστρήσει στο αίμα σου και να σου υπενθυμίσει να παίρνεις αργές, συνειδητές αναπνοές. Η δεύτερη μέρα ξεδιπλώθηκε με μια προγραμματισμένη πεζοπορία που μετατράπηκε σε κάτι απροσδόκητα προσωπικό. Ο οδηγός πρότεινε μια γραφική διαδρομή προς ένα άλσος που λέγεται ότι ήταν αρχαίος, όπου οι ελιές στέκονταν με την αδέξια υπομονή τους και τα φύλλα που ψιθύριζαν στον άνεμο. Το μονοπάτι ανηφόριζε απαλά, το δάσος γεμάτο με το άρωμα ρητίνης και υγρής γης, και βρέθηκα να επιβραδύνω περαιτέρω, σαν να είχα ανακαλύψει μια νέα βαρύτητα που με τραβούσε μακριά από την ώθηση και την έλξη των καθημερινών απαιτήσεων. Στο άλσος, μια πέτρινη πινακίδα έφερε μια επιγραφή που δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω ακριβώς - πιθανώς παλιά κυπριακή γραφή ή μια ξεθωριασμένη ανάμνηση περασμένων ταξιδιωτών. Χάραξα τα γράμματα με το δάχτυλό μου και ένιωσα μια παράξενη αίσθηση σύνδεσης, σαν άλλοι πριν από εμένα να είχαν σταθεί εκεί και να είχαν επιλέξει αυτή τη στιγμή ηρεμίας ισορροπίας με τον ίδιο τρόπο που είχα κάνει κι εγώ. Το χωριό φαινόταν να γέρνει πιο κοντά μου εκείνες τις ώρες, και όσο περισσότερο άκουγα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα πόσα μου έλειπαν ζώντας μόνο μέσα στη δική μου επείγουσα ανάγκη. Άρχισα να γράφω σε ένα νέο ημερολόγιο που μου είχε παράσχει το ξενοδοχείο, όχι για να δημιουργήσω τέλειες αναμνήσεις αλλά για να αποτυπώσω την ατελή, λεπτή ομορφιά του να είσαι απλώς παρών. Όταν η απογευματινή βροχή σταμάτησε ξαφνικά, βρήκα καταφύγιο κάτω από τις μαρκίζες ενός μικρού καφέ και παρακολούθησα τον κόσμο να περνάει σε σταγόνες, καθεμία από τις οποίες ήταν μια μικρή υπενθύμιση ότι η ζωή δεν πρέπει να είναι στεγνή και άκαρδη. υποτίθεται ότι πρέπει να γίνεται αισθητή. Το τελευταίο μου βράδυ, επέστρεψα στο θέαμα το λυκόφως, η κοιλάδα μετατράπηκε σε βελούδο κάτω από τον ήλιο που έδυε. Τα φώτα του χωριού τρεμόπαιξαν και ζωντάνεψαν από κάτω, και ένιωσα ένα είδος ήσυχης αποφασιστικότητας να εγκαθίσταται μέσα μου, σαν τα βουνά να είχαν διπλωθεί στο στήθος μου και να είχαν αναπνεύσει εκεί, σταθερά και σίγουρα. Έβγαλα το τηλέφωνό μου για αρκετή ώρα για να στείλω ένα γρήγορο σημείωμα σε έναν φίλο: Μαθαίνω να αναπνέω ξανά. Μετά το έκλεισα, έσωσα την μπαταρία για μια στιγμή που μπορεί να χρειαζόμουν μια σπίθα, και απλώς στάθηκα και παρακολούθησα τον κόσμο να μαλακώνει. Το επόμενο πρωί, η διαδρομή με ταξί πίσω στην πόλη ήταν πιο ήπια από αυτή που με έφερε εδώ. Κουβαλούσα μαζί μου όχι μόνο φωτογραφίες ή μπιχλιμπίδια, αλλά μια απτή αλλαγή στην αντίληψη: η αναζωογόνηση δεν είναι ένα ξαφνικό γεγονός, αλλά μια σειρά από μικρές, υπομονετικές αναπνοές που ξεκινούν τη στιγμή που επιλέγεις να ακούσεις. Το Petit Palais Platres μου είχε προσφέρει ένα καταφύγιο, έναν χάρτη για τον δικό μου καλύτερο ρυθμό και το θάρρος να αφήσω τα βουνά να κρατήσουν μερικά από τα βάρη μου για λίγο ακόμα. Πίσω στην βουή της καθημερινής ζωής, βρέθηκα να επιστρέφω συχνά στη μνήμη μου στο άρωμα των πεύκων και των εσπεριδοειδών, στον τρόπο που ένιωθα τον αέρα όταν άνοιγα το παράθυρο και άφηνα το κυπριακό πρωινό να ξεχυθεί. Το όνομα του χωριού -τόσο προφανές, τόσο απλό- μου είχε προσφέρει μια κατεύθυνση τόσο σαφή όσο η ανατολή του ηλίου: να σταματήσω, να παρατηρήσω, να ανανεωθώ. Και σε αυτή τη παύση, ανακάλυψα ότι η αναζωογόνηση δεν είναι απλώς μια στάση μεταξύ εργασιών. είναι ένας τρόπος ζωής που μπορούσα να επιλέγω ξανά και ξανά, ένα Σαββατοκύριακο τη φορά, με μια καρδιά που ξέρει να ακούει. Αν λαχταράτε μια απαλή επαναφορά, σκεφτείτε ένα Σαββατοκύριακο με τη φύση ως οδηγό σας και μια πόρτα που ανοίγει στο Petit Palais Platres. Μερικές φορές η απλούστερη επιλογή - να αναπνεύσετε, να περιπλανηθείτε, να είστε παρόντες- επιστρέφει με το καλύτερο είδος θησαυρού: μια ανανεωμένη αίσθηση του εαυτού σας και μια καρδιά έτοιμη να ξεκινήσει από την αρχή.

Ich kam nicht mit einem Koffer voller Pläne an, sondern mit einem Kopf voller E-Mails, Deadlines und einer Müdigkeit, die sich so lange anfühlt, bis das Gegenteil bewiesen ist. Die Berge Zyperns boten ein einfaches Versprechen: Atmen, ausruhen, zuhören. Das Taxi erreichte zuerst Platres – ein Dorf im Troodos-Gebirge, wo Kiefern wie geduldige Wächter standen und die Luft eine Süße trug, die an frischen Regen auf Zitrusfrüchten erinnerte. Am Rande einer ruhigen Straße hieß mich ein Schild im Petit Palais Platres willkommen, und ich ließ die Autotür mit einem leisen Seufzer der Ergebenheit hinter der Stadt hinter mir zufallen. Das Hotel begrüßte mich mit einer Wärme, die ich gar nicht vermisst hatte. Die Angestellte lächelte, als erinnerte sie sich an mich aus einem Traum, und in der Lobby duftete es nach Zitronenöl und Kiefernharz, ein Duft von Zuhause fern der Heimat. Das Zimmer war hell und aufgeräumt, eine Oase in den Farben von Meer und Himmel, mit einem Fenster, durch das man Vogelgezwitscher und das ferne Läuten einer Kirchenglocke hören konnte. Auf dem Schreibtisch lag eine Nachricht vom Rezeptionisten – eine Einladung, dieses Wochenende so zu verbringen, als wäre die Zeit stehen geblieben –, die sich weniger wie ein Vorschlag als vielmehr wie eine Erlaubnis anfühlte. Die ersten Stunden verbrachte ich damit, durch die sanften Gassen des Dorfes zu schlendern und zu entdecken, dass Platres ein Ort ist, an dem die Zeit im Rhythmus eines ruhigen Baches vergeht. Steintreppen führten zu winzigen Läden, die Kräuter, Honig und mit Olivenzweigen bemalte Karten verkauften. Die umgebende Natur lockte mich auf eine Weise, wie es das Stadtleben seit Jahren nicht mehr getan hatte – das Rascheln der Blätter über dem Kopfsteinpflaster, die Art, wie eine Bergbrise die Luft neu erscheinen ließ, auf eine Art, die an Vergessen und dann Wiedererinnern erinnerte, was es heißt, wach zu sein. Meine Füße trugen mich zu einem Wanderweg, der mich mit einem unvermeidlichen Nicken anzugrinsen schien. Die Karte am kleinen Informationskiosk war schlicht und beruhigend, wie ein Vertrauter, der nie zu viel versprach. Ich folgte einem Pfad, der sich durch einen Kiefernwald schlängelte. Der Boden war weich unter meinen Stiefeln, die Sonne sanft wie ein Segen. Vögel zwitscherten in einem hellen, gemächlichen Chor über mir, und zum ersten Mal seit Monaten erlaubte ich mir, der Welt zuzuhören, ohne sie zu beurteilen oder zu versuchen, sie in einen Zeitplan zu pressen. Unterwegs traf ich andere, die aus demselben stillen Grund hier waren. Eine ältere Dame namens Sofia mit einem Korb Pflaumen, ein Mann, der von alten Wanderwegen sprach, als wären sie Freunde, und ein junges Paar mit einem Hund, der genauso an die Magie der Berge zu glauben schien wie sie. Wir tauschten kurze Lächeln und ein paar Tipps zu einfacheren Routen aus, und ich spürte, wie sich ein Gefühl der Zugehörigkeit durch den Tag zog, etwas, das ich an einem Ort so weit weg von meinem gewohnten Alltag nicht erwartet hatte. Die Höflichkeit des Hotels – eine Einladung, über das Offensichtliche hinaus zu erkunden – führte mich auf einen Weg, den ich verpasst hätte, wenn ich mich mit den leichten Spaziergängen zufrieden gegeben hätte. Ein einheimischer Führer, ein leise sprechender Mann namens Andreas, zeigte mir einen schmalen Pfad, der zu einem versteckten Aussichtspunkt hinaufführte. Er sprach von Platres als mehr als nur einem Namen: einem Ort, an dem Quellwasser durch Stein und Erinnerung fließt, wo das Land selbst darauf zu bestehen scheint, dass man lange genug langsamer wird, um dem eigenen Herzschlag zu lauschen, der immer gleichmäßiger wird. Ich folgte ihm, ohne zu wissen, was ich außer dem Versprechen eines langsameren Tempos suchte. Wir stiegen bergauf, bis die Dächer des Dorfes hinter mir verschwanden und die Kiefern sich dicht um uns drängten und uns in einer Kathedrale aus Nadeln und Atem einschlossen. Der Weg öffnete sich zu einer Schlucht, in der ein Wasserfall in einem kleinen Chor sang, und darunter erstreckte sich eine Wiese, bemalt mit Wildblumen und dem sanften, blassen Schein des Nachmittagslichts. Hier, auf einem von Gischt gekühlten Felsbrocken stehend, wurde mir klar, wie schwer die Last meines eigenen Lebens auf mir lastete – die Termine, die unausgesprochenen Kompromisse, die Art und Weise, wie ich gelernt hatte, mich dafür zu entschuldigen, mehr Zeit für mich zu haben. Und dann geschah etwas Ungewöhnliches in der Stille: In dem Moment, als ich stillstand, begann die Welt um mich herum in ihrer eigenen Sprache zu antworten. Eine Brise zupfte an den Seiten eines Tagebuchs, das ich aus Gewohnheit aus der Tasche gezogen hatte, und eine Zeile, die ich in einem Moment impulsiver Ehrlichkeit hingekritzelt hatte, fiel mir mit verblüffender Klarheit wieder ein: Ich hatte eine Pause verdient, die nicht aus der Abarbeitung erledigter Aufgaben bestand, sondern aus der Wiederherstellung von etwas, dessen Namen ich vergessen hatte – Freude vielleicht oder einfach tiefes, keuchendes Atmen. Die Berge drängten mich in ihrer geduldigen Weisheit nicht. Sie ließen mich wahrnehmen. An diesem Abend im Petit Palais fühlte sich das Abendessen wie eine Zeremonie der Erneuerung an. Der Speisesaal des Hotels war sanft beleuchtet, der Tisch mit saisonalen zypriotischen Gerichten gedeckt – der Duft von gegrilltem Halloumi, frischen Kräutern, Zitrusfrüchten und einem Glas kühlem Weißwein schien fast ein Gespräch mit dem Tal darunter zu führen. Ich teilte mir einen Tisch mit zwei Reisenden, die von ähnlichen Offenbarungen berichteten; wir tauschten Rückblicke auf unsere Tage aus, als würden wir uns kleine, wertvolle Entdeckungen weitergeben. Wir sprachen darüber, wie sich die Luft verändert, wenn man aufhört zu hetzen, wie ein Bergblick ins Blut sickern und einen daran erinnern kann, langsam und bewusst zu atmen. Der zweite Tag verlief mit einer geplanten Wanderung, die sich zu etwas unerwartet Persönlichem entwickelte. Der Reiseführer schlug eine malerische Route zu einem angeblich uralten Hain vor, in dem knorrige Olivenbäume standen und deren Blätter im Wind flüsterten. Der Weg stieg sanft an, der Wald duftete nach Harz und feuchter Erde, und ich merkte, wie ich immer langsamer wurde, als hätte ich eine neue Anziehungskraft entdeckt, die mich dem Hin und Her des Alltags entzog. Im Hain trug ein Stein eine Inschrift, die ich nicht ganz entziffern konnte – wahrscheinlich alte zypriotische Schrift oder eine verblasste Erinnerung an frühere Reisende. Ich fuhr die Buchstaben mit dem Finger nach und spürte eine seltsame Verbundenheit, als hätten andere vor mir dort gestanden und diesen Moment stiller Ausgeglichenheit auf dieselbe Weise gewählt wie ich. Das Dorf schien sich in diesen Stunden mir zu nähern, und je mehr ich lauschte, desto mehr wurde mir klar, wie viel ich verpasst hatte, weil ich nur in meiner eigenen Dringlichkeit lebte. Ich begann, in ein neues Tagebuch zu schreiben, das mir das Hotel zur Verfügung gestellt hatte – nicht, um perfekte Erinnerungen zu schaffen, sondern um die unvollkommene, zarte Schönheit des bloßen Daseins festzuhalten. Als der Nachmittagsregen plötzlich einsetzte, suchte ich Schutz unter dem Dach eines kleinen Cafés und sah zu, wie die Welt in Tropfen an mir vorbeizog, jeder einzelne eine winzige Erinnerung daran, dass das Leben nicht trocken und gefühllos sein soll; es soll gefühlt werden. An meinem letzten Abend kehrte ich in der Dämmerung zum Aussichtspunkt zurück, das Tal verwandelte sich unter der sinkenden Sonne in Samt. Die Lichter des Dorfes erwachten unten zu neuem Leben, und ich spürte, wie sich eine Art stille Entschlossenheit in mir breitmachte, als hätten sich die Berge in meine Brust gelegt und atmeten dort stetig und sicher. Ich holte mein Handy lange genug heraus, um einem Freund eine kurze Nachricht zu schicken: Ich lerne wieder zu atmen. Dann schaltete ich es aus, schonte den Akku für einen Moment, in dem ich vielleicht einen Funken brauchen würde, und stand einfach da und sah zu, wie die Welt sanfter wurde. Am nächsten Morgen war die Taxifahrt zurück in die Stadt sanfter als die, die mich hierher gebracht hatte. Ich trug nicht nur Fotos oder Schmuckstücke mit mir, sondern auch eine spürbare Veränderung meiner Wahrnehmung: Erholung ist kein plötzliches Ereignis, sondern eine Reihe kleiner, geduldiger Atemzüge, die in dem Moment beginnen, in dem man sich entscheidet zuzuhören. Petit Palais Platres hatte mir einen Zufluchtsort geboten, eine Karte für mein eigenes, besseres Tempo und den Mut, die Berge noch eine Weile meine Lasten tragen zu lassen. Zurück im Lärm des Alltags, erinnerte ich mich oft an den Duft von Kiefern und Zitrusfrüchten, an das Gefühl der Luft, wenn ich das Fenster öffnete und den zypriotischen Morgen hereinströmen ließ. Der Ortsname – so offensichtlich, so einfach – hatte mir eine Richtung vorgegeben, so klar wie der Sonnenaufgang: innezuhalten, zu beobachten, zu erneuern. Und in dieser Pause entdeckte ich, dass Erholung nicht nur ein Zwischenstopp zwischen Aufgaben ist; Es ist eine Lebensweise, die ich immer wieder wählen könnte, ein Wochenende nach dem anderen, mit einem Herzen, das zuhört. Wenn Sie sich nach einem sanften Neustart sehnen, denken Sie über ein Wochenende mit der Natur als Führer nach, und einer Tür, die sich zum Petit Palais Platres öffnet. Manchmal bringt die einfachste Entscheidung – zu atmen, zu wandern, im Hier und Jetzt zu sein – den schönsten Schatz mit sich: ein erneuertes Selbstgefühl und ein Herz, das bereit ist, neu anzufangen.