Το είχα δει στις ιστορίες μου - την ελληνική ταβέρνα που έλαμπε σαν παραθαλάσσιος φάρος, κρυμμένος ανάμεσα σε ασβεστωμένους τοίχους και τον αναστεναγμό της θάλασσας. Είχαν περάσει δύο χρόνια από τότε που αυτό το μικρό διαμάντι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο feed μου, δύο χρόνια από τότε που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα κυνηγούσα τη λάμψη αντί να την αφήνω να περνάει. Καινούργιο για μένα, ναι, αλλά η σπίθα ένιωθα επείγουσα, σαν ένας χάρτης θησαυρού που είχα ακολουθήσει στον ύπνο μου. Έτσι την ακολούθησα ξανά, με τις κάμερες κλειστές, την καρδιά ανοιχτή, τα βήματα αντηχούσαν στα λιθόστρωτα καθώς το αεράκι του λιμανιού αναμειγνύονταν με το άρωμα λεμονιού και ρίγανης. Η πόρτα άνοιξε με μια απαλή, φιλόξενη σιωπή και μπήκα στη ζεστασιά. Η ταβέρνα δεν ήταν θορυβώδης όπως συχνά προσποιούνται οι σελίδες ενός ταξιδιωτικού οδηγού. Ήταν μια χορωδία από μικρούς ήχους - το κουδούνισμα του γυαλιού, το τσιτσίρισμα κάποιου υπέροχου πράγματος στη σχάρα, το δοξάρι ενός μουσικού στις χορδές, το εύκολο γέλιο αγνώστων που είχαν γίνει φίλοι στην ώρα τους. Το δωμάτιο βούιζε με ένα είδος γενναιοδωρίας που προορίζεται για μέρη που γνωρίζουν το όνομά σου πριν καν το προφέρεις. Μια γιαγιά με λουλουδάτη ποδιά μου έστειλε ένα δίσκο με ελιές και ψωμί, και για μια στιγμή ξέχασα να πω στον κόσμο ότι ήμουν εδώ. Ξέχασα να πω στον εαυτό μου να μετριάσει τον ενθουσιασμό που είχε αναβλύσει από το στήθος μου από τότε που πάτησα για πρώτη φορά το "play" στις ιστορίες που με έφεραν σε αυτή τη νύχτα. Ένιωσα σαν να είχα μπει σε μια ιστορία που είχε ήδη γραφτεί και όμως εξακολουθούσε να γράφεται, γραμμή γραμμής, από τους ανθρώπους που την έζησαν. Έβλεπες στις ιστορίες μου αυτή την ελληνική ταβέρνα, και είναι μέρη σαν κι αυτό που με ενθουσιάζουν και δεν μπορώ να σταματήσω να γκρινιάζω. Το τραπέζι στο οποίο βρέθηκα -αν και έφτασα χωρίς σχέδιο- έμοιαζε με μια πόρτα που είχα περπατήσει αμέτρητες φορές σε άλλες πόλεις, μόνο που αυτή η πόρτα άνοιγε σε νέες υφές, νέες γεύσεις και νέες γωνιές μνήμης που δεν ήξερα ότι κουβαλούσα. Ξεκινήσαμε με μια χορωδία μεζέδων: ελιές, φέτα που έσταζε με ελαιόλαδο, ψητό χταπόδι που έμοιαζε σαν να είχε μάθει να φιλάει τη φλόγα, και ένα μικρό πιάτο με μέλι και σουσάμι που έκανε τον κόσμο ξαφνικά να νιώθει πιο γλυκός από ό,τι θα έπρεπε αυτή την ώρα. Έκανα αυτό που κάνω πάντα όταν η στιγμή μοιάζει σχεδόν ιερή: Μίλησα πολύ δυνατά για το πόσο σίγουρη ήμουν ότι αυτή θα γινόταν μια αγαπημένη ιστορία, μετά έλεγξα τον εαυτό μου και έσκυψα πιο κοντά για να ακούσω τους ανθρώπους στο τραπέζι που είχαν ένα διαφορετικό είδος χάρτη - τον χάρτη αυτού του λιμανιού, της νύχτας, του τρόπου με τον οποίο ένα μόνο κερί μπορεί να κάνει ένα πρόσωπο να λάμπει από αναμνήσεις. Ο ιδιοκτήτης - ο Νίκος, με ένα χαμόγελο σαν πόρτα και χέρια λερωμένα από τις εποχές της σχάρας - μου είπε κάτι που δεν περίμενα: ότι αυτή η ταβέρνα δεν χτίστηκε με βάση μία μόνο συνταγή ή μία μόνο αγάπη, αλλά με βάση την πρακτική της ακρόασης. «Το φαγητό εδώ είναι μια συζήτηση», είπε, χτυπώντας τον ξύλινο πάγκο με μια ήσυχη υπερηφάνεια. «Ακούμε τι ζητάει η νύχτα και ανταποκρινόμαστε». Η κόρη του - ή ίσως η ανιψιά του, δεν έμαθα ποτέ την ακριβή σχέση - άνοιξε μια πιατέλα με ψητές σαρδέλες, η πέτσα τραγανή και απελευθερώνοντας μικροσκοπικές λάμψεις εσπεριδοειδών καθώς η ζέστη της σχάρας τη φίλησε. Ένας μουσικός με ένα μπουζούκι να αιωρείται στον αέρα, οι νότες να κουλουριάζονται γύρω από τις δοκούς της οροφής, και ένας ρυθμός άρχισε να μας κατακλύζει - μικρός, πεισματάρης, αλλά επίμονος, σαν ένα καρδιοχτύπι που όλοι αναγνωρίζαμε ακόμα κι αν δεν γνωρίζαμε την προέλευσή του. Η νύχτα άνθισε όταν έφτασε μια κοινή στιγμή. Ένα τραπέζι με ταξιδιώτες δίπλα μου - δύο ζευγάρια που είχαν έρθει στην Ελλάδα για να κυνηγήσουν τον ήλιο και ίσως για να ξεχάσουν κάτι που είχαν αφήσει πίσω τους στην πατρίδα τους - διηγήθηκαν μια ιστορία τόσο ήσυχα που ένιωθε ιερή. Ανταλλάξαμε κομμάτια της ζωής μας τόσο εύκολα όσο ανταλλάξαμε πιάτα: τη συνταγή για τη σούπα μιας γιαγιάς, το όνομα ενός χωριού στην πλαγιά που δεν ήταν σημειωμένο σε κανέναν χάρτη, μια ανάμνηση ενός πρωινού που η θάλασσα έμοιαζε σαν να κατάπιε ολόκληρο τον ορίζοντα. Σε αυτή την ανταλλαγή, η ταβέρνα έπαψε να είναι σκηνή και έγινε σαλόνι, ένα μέρος όπου οι ξένοι στρέφονταν ο ένας προς τον άλλον επειδή το ίδιο το δωμάτιο ψιθύριζε: μείνε λίγο, πες μας περισσότερα, είσαι ασφαλής εδώ. Κι όμως, η νύχτα είχε τις δικές της μικρές εντάσεις, όπως κάνουν οι πραγματικές ιστορίες. Μια ξαφνική ριπή ανέμου τράνταξε το παράθυρο και το φως των κεριών τρεμόπαιξε, ρίχνοντας μακριές σκιές που έκαναν τους γνώριμους τοίχους να μοιάζουν ξανά καινούργιοι. Μια σταγόνα λάδι έπεσε από ένα ψητό αρνί στο πιάτο μπροστά μου και σταμάτησα, αναγνωρίζοντας τα σύμβολα - τα μικρά λάθη που σου υπενθυμίζουν ότι είσαι ζωντανός και ακούς, όχι απλώς παρακολουθείς. Σε αυτές τις ατελείς, χωρίς σενάριο στιγμές αποκαλύπτεται η αληθινή γεύση. Γελάσαμε καθώς ένα πιάτο παραλίγο να ξεφύγει από ένα γειτονικό τραπέζι, και σε αυτό το γέλιο, κάτι μέσα μου χαλάρωσε - ένα αόρατο λουρί στην αγωνιώδη ανάγκη να αφηγηθώ κάθε στιγμή, να επιμεληθώ κάθε αίσθηση, να στριμώξω κάθε ανάμνηση σε μια γυαλισμένη αειθαλή κολόνα. Απόψε δεν ήταν για την τελειότητα. ήταν για την εγγύτητα - για την ψησταριά, για τις ιστορίες, για τους ανθρώπους των οποίων οι φωνές δεν θα συγκρατούνταν από μια λεζάντα. Και τότε, σαν η ίδια η νύχτα να είχε αποφασίσει να λυγίσει προς τη χάρη, το τσούγκρισμα του ποτηριού μετατράπηκε σε πρόποση. Ο Νίκο σήκωσε ένα μικρό ποτήρι ούζο, χλωμό σαν απόγευμα στη θάλασσα, και κάλεσε όλους να συμμετάσχουν. Μίλησε απαλά, μια πρόποση για το νέο στολίδι που δεν ήταν μόνο ένας τόπος αλλά μια στιγμή στον χρόνο που μοιράζονταν με αγνώστους που τώρα δεν ήταν τίποτα τέτοιο. «Να ακούω», είπε, «τον χώρο ανάμεσα στις ιστορίες όπου συμβαίνει η ζωή». Τσουγκρανίσαμε και ένιωσα ένα τσίμπημα στο στήθος μου, ένα μείγμα θαυμασμού και ανακούφισης, σαν να είχα μάθει επιτέλους να ακούω όχι μόνο τη φωνή του ωκεανού ή τη χορωδία της ταβέρνας, αλλά την ήσυχη αλήθεια μέσα μου: Δεν χρειαζόταν να κυνηγήσω την τέλεια ιστορία για να αποδείξω ότι ήμουν ζωντανός. Έπρεπε να τιμήσω τον ατελή, ανθρώπινο ρυθμό της ζωής και του μοιράσματος, ακόμα κι αν το μοίρασμα είναι ακατάστατο, ζωηρό και δυνατό. Όταν η νύχτα άρχισε να γέρνει προς την αυγή, βρέθηκα έξω με τον άνεμο του λιμανιού να παίζει με τα μαλλιά μου. Οι ελληνικές ακτές ήταν πάντα ένα φόντο στα όνειρά μου, ένα μέρος όπου ο κόσμος έμοιαζε ταυτόχρονα αρχαίος και συνεχιζόμενος, μια υπενθύμιση ότι το παρελθόν και το παρόν ανταλλάσσουν δώρα σαν παλιοί φίλοι που ανταλλάσσουν μυστικά. Περπάτησα το βοτσαλωτό δρομάκι πίσω προς την άκρη του νερού, με τις τσέπες μου γεμάτες ξύσμα λεμονιού και αναμνήσεις, το άρωμα της θάλασσας έντονο και γλυκό ταυτόχρονα. Το τηλέφωνό μου ήταν αχρησιμοποίητο στην τσέπη μου, μια σπάνια επανάσταση ενάντια στην παρόρμηση να καταγράφω κάθε ιερό δευτερόλεπτο. Μέσα σε αυτή την ησυχία, συνειδητοποίησα τι μου είχε δώσει αυτό το μέρος που μια καλή φωτογραφία δεν θα μπορούσε ποτέ: μια ανανεωμένη στάση απέναντι στο ταξίδι, μια υπόσχεση να ακούω περισσότερο, να τσιμπολογάω τη ζωή αντί να τη θαυμάζω απλώς από απόσταση. Πίσω στην πόρτα της ταβέρνας, καθώς το φως του δρόμου φιλτράρεται μέσα από τη σκόνη και η θάλασσα αναπνέει μια μακρά, αργή εκπνοή, γύρισα στη νύχτα και ψιθύρισα ένα ευχαριστώ στον ανείπωτο συγγραφέα της αποψινής ιστορίας - την ίδια την ταβέρνα, έναν ζωντανό, αναπνεύοντα χαρακτήρα που αρνήθηκε να υποβιβαστεί σε μια καρτ ποστάλ. Το νέο στολίδι δεν ήταν μόνο το ψητό χταπόδι ή το λαμπερό γέλιο ή ο αναστεναγμός του μπουζουκιού. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο η νύχτα με προσκάλεσε να γίνω μέρος ενός μεγαλύτερου, συνεχούς διαλόγου για το φαγητό, τη μνήμη και το να ανήκεις κάπου. Ήταν η αίσθηση ότι αναζητώντας μια ιστορία να πω, είχα βρει έναν τρόπο να ζήσω μια ιστορία άξια να θυμηθώ. Τις επόμενες μέρες, έγραφα με διαφορετικό ρυθμό, πιο αργό και πιο γενναιόδωρο. Δεν απαιτούσα κάθε στιγμή να είναι εντυπωσιακή. Αντίθετα, έψαχνα για την πιο ανεπαίσθητη λάμψη - τον τρόπο που το φιλί λεμονιού μιας γιαγιάς έδωσε ζωή σε μια συζήτηση, τον τρόπο που το ντροπαλό χαμόγελο ενός αγνώστου μετατράπηκε σε ένα κοινό αστείο, τον τρόπο που η μυρωδιά του ψητού ψαριού παρέμενε στο λαιμό σαν υπενθύμιση μιας υποσχόμενης επιστροφής. Δημοσίευα λιγότερο, και όταν το έκανα, δεν μιλούσα για έναν νέο θησαυρό που έπρεπε να κατακτήσω, αλλά για έναν νέο τρόπο να ταξιδεύω - μέσα από την ακρόαση, μέσα από την παρουσία, μέσα από την χαρούμενη παράδοση σε μια νύχτα που δεν μου ζητούσε τίποτα άλλο παρά να μείνω λίγο περισσότερο. Να λοιπόν η αλήθεια που έμαθα σε εκείνη την ελληνική ταβέρνα: τα νέα διαμάντια δεν είναι απλώς προσθήκη σε έναν κατάλογο με μέρη που έχεις βρει. Είναι μια αλλαγή στον τρόπο που κινείσαι μέσα στον κόσμο, μια διεύρυνση του χάρτη της καρδιάς σου, έτσι ώστε περισσότερα μέρη να μπορούν να νιώθουν σαν το σπίτι τους, έστω και μόνο για ένα μόνο, φωτεινό βράδυ. Και αν είστε αρκετά τυχεροί και πέσετε θύμα μιας τέτοιας νύχτας, δεν θα θέλετε να σταματήσετε να μιλάτε γι' αυτό — θα θέλετε να συνεχίσετε να μιλάτε μέχρι η ίδια η συζήτηση να γίνει ένα είδος ακρόασης, ένας τρόπος να κρατάτε τον κόσμο απαλά, στα χέρια σας, και να τον λέτε σε όποιον είναι πρόθυμος να ακούσει.

Ich hatte sie in meinen Geschichten gesehen – die griechische Taverne, leuchtend wie ein Leuchtturm am Meer, eingebettet zwischen weiß getünchten Mauern und dem Seufzen des Meeres. Zwei Jahre waren vergangen, seit dieses kleine Juwel zum ersten Mal in meinem Feed aufgetaucht war, zwei Jahre, seit ich mir geschworen hatte, dem Leuchten nachzujagen, anstatt es vorbeiziehen zu lassen. Neu für mich, ja, aber der Funke fühlte sich drängend an, wie eine Schatzkarte, der ich im Schlaf gefolgt war. Also folgte ich ihm erneut, Kameras ausgeschaltet, Herz offen, Schritte hallten auf dem Kopfsteinpflaster wider, während sich die Hafenbrise mit dem Duft von Zitrone und Oregano vermischte. Die Tür schwang mit sanfter, einladender Stille auf, und ich trat in Wärme. Die Taverne war nicht laut, wie es Reiseführer oft vorgeben; sie war ein Chor leiser Geräusche – das Klirren von Glas, das Brutzeln von etwas Herrlichem auf dem Grill, das Streichen eines Musikers mit dem Bogen auf Saiten, das unbeschwerte Lachen von Fremden, die in dieser Stunde zu Freunden geworden waren. Der Raum summte vor einer Großzügigkeit, die Orten vorbehalten ist, die deinen Namen kennen, bevor du ihn ausgesprochen hast. Eine Großmutter in einer geblümten Schürze schickte mir ein Tablett mit Oliven und Brot, und für einen Moment vergaß ich, der Welt zu erzählen, dass ich hier war; ich vergaß, mir selbst zu sagen, dass ich die Aufregung zügeln sollte, die in mir aufstieg, seit ich zum ersten Mal auf „Play“ gedrückt hatte, um die Geschichten zu hören, die mich zu diesem Abend geführt hatten. Ich fühlte mich, als wäre ich in eine Geschichte eingetreten, die bereits geschrieben war und doch Zeile für Zeile von den Menschen geschrieben wurde, die sie erlebten. Du hast diese griechische Taverne in meinen Geschichten gesehen, und es sind Orte wie diese, die mich begeistern und über die ich nicht aufhören kann zu schwärmen. Der Tisch, an dem ich mich wiederfand – obwohl ich ohne Plan angekommen war –, fühlte sich an wie eine Tür, durch die ich in anderen Städten unzählige Male gegangen war, nur dass sich diese Tür zu neuen Texturen, neuen Aromen und neuen Winkeln von Erinnerungen öffnete, von denen ich nicht wusste, dass ich sie in mir trug. Wir begannen mit einem Mezze-Chor: Oliven, ölgetränkter Feta, gegrillter Oktopus, der aussah, als hätte er gelernt, die Flamme zu küssen, und ein kleines Schälchen Honig und Sesam, das die Welt plötzlich süßer erscheinen ließ, als sie zu dieser Stunde sein sollte. Ich tat, was ich immer tue, wenn mir der Moment fast heilig erscheint: Ich redete zu laut darüber, wie sicher ich war, dass dies meine Lieblingsgeschichte werden würde, bremste mich dann und beugte mich näher, um den Leuten am Tisch zuzuhören, die eine andere Art von Karte hatten – die Karte dieses Hafens, der Nacht, davon, wie eine einzige Kerze ein Gesicht vor Erinnerungen zum Leuchten bringen kann. Der Besitzer – Niko, mit einem Lächeln wie ein Türrahmen und von den Grillzeiten gefärbten Händen – erzählte mir etwas Unerwartetes: Diese Taverne basiere nicht auf einem einzigen Rezept oder einer einzigen Liebe, sondern auf der Praxis des Zuhörens. „Essen ist hier ein Gespräch“, sagte er und klopfte mit stillem Stolz auf die Holztheke. „Wir hören zu, was die Nacht verlangt, und wir reagieren.“ Seine Tochter – oder vielleicht seine Nichte, ich habe nie die genaue Verwandtschaftsbeziehung erfahren – rollte eine Platte mit gegrillten Sardinen heraus, deren Haut knusprig war und winzige Zitrusperlen freisetzte, als die Hitze des Grills sie berührte. Ein Musiker mit einer Bouzouki strich durch die Luft, die Töne wanden sich um die Deckenbalken, und ein Rhythmus legte sich über uns – leise, hartnäckig, aber beharrlich, wie ein Herzschlag, den wir alle erkannten, auch wenn wir seinen Ursprung nicht kannten. Die Nacht erblühte, als ein gemeinsamer Moment kam. Ein Tisch mit Reisenden neben mir – zwei Paare, die nach Griechenland gekommen waren, um der Sonne nachzujagen und vielleicht etwas zu vergessen, das sie zu Hause zurückgelassen hatten – erzählte eine Geschichte so leise, dass sie sich heilig anfühlte. Wir tauschten Teile unseres Lebens so selbstverständlich wie Teller: das Rezept für Großmutters Suppe, den Namen eines Bergdorfes, das auf keiner Karte verzeichnet war, die Erinnerung an einen Morgen, als das Meer aussah, als würde es den Horizont gleich ganz verschlingen. In diesem Austausch hörte die Taverne auf, eine Bühne zu sein, und wurde zu einem Wohnzimmer, einem Ort, an dem sich Fremde immer wieder einander zuwandten, weil der Raum selbst flüsterte: Bleib eine Weile, erzähl uns mehr, hier bist du sicher. Doch die Nacht barg ihre eigenen kleinen Spannungen, wie es bei echten Geschichten der Fall ist. Ein plötzlicher Windstoß rüttelte am Fenster, und das Kerzenlicht flackerte und warf lange Schatten, die die vertrauten Wände wieder neu erscheinen ließen. Ein Tropfen Öl fiel von einem gebratenen Lamm auf den Teller vor mir, und ich hielt inne, erkannte die Symbole – die kleinen Fehltritte, die dich daran erinnern, dass du lebst und zuhörst, nicht nur zuschaust. In diesen unvollkommenen, unvorhergesehenen Momenten offenbart sich der wahre Geschmack. Wir lachten, als ein Teller beinahe einem Nachbartisch entwischte, und in diesem Lachen löste sich etwas in mir – eine unsichtbare Fessel an das ängstliche Bedürfnis, jeden Moment zu erzählen, jede Empfindung zu kuratieren, jede Erinnerung in einen polierten, immergrünen Beitrag zu packen. Heute Abend war nichts für Perfektion; Es war die Nähe – zum Grill, zu den Geschichten, zu den Menschen, deren Stimmen nicht durch eine Bildunterschrift eingedämmt werden konnten. Und dann, als hätte die Nacht selbst beschlossen, sich der Gnade zuzuwenden, wurde aus dem Klirren der Gläser ein Toast. Niko hob ein kleines Glas Ouzo, blass wie ein Nachmittag am Meer, und lud alle ein, mitzumachen. Er sprach leise, ein Toast auf das neue Juwel, das nicht nur ein Ort war, sondern ein Augenblick, geteilt mit Fremden, die nun nichts dergleichen mehr waren. „Auf das Zuhören“, sagte er, „auf den Raum zwischen den Geschichten, in dem das Leben stattfindet.“ Wir stießen an, und ich spürte ein Stechen in der Brust, eine Mischung aus Staunen und Erleichterung, als hätte ich endlich gelernt, nicht nur auf die Stimme des Meeres oder den Chor der Taverne zu hören, sondern auf die stille Wahrheit in mir: Ich musste nicht der perfekten Geschichte hinterherjagen, um zu beweisen, dass ich lebte. Ich musste den unvollkommenen, menschlichen Rhythmus des Lebens und Teilens ehren, selbst wenn das Teilen chaotisch, ausgelassen und laut ist. Als die Nacht sich dem Morgengrauen zuneigte, fand ich mich draußen wieder, der Hafenwind spielte mit meinen Haaren. Die griechische Küste war schon immer die Kulisse meiner Träume gewesen, ein Ort, an dem sich die Welt zugleich uralt und doch fortwährend anfühlte, eine Erinnerung daran, dass Vergangenheit und Gegenwart Geschenke austauschen wie alte Freunde, die Geheimnisse austauschen. Ich ging den Kiesweg zurück zum Wasser, die Taschen voller Zitronenschalen und Erinnerungen, der Duft des Meeres scharf und süß zugleich. Mein Handy lag unbenutzt in meiner Tasche, eine seltene Rebellion gegen den Drang, jede kostbare Sekunde zu dokumentieren. In dieser Stille wurde mir klar, was mir dieser Ort gegeben hatte, was mir ein gutes Foto nie geben konnte: eine neue Einstellung zum Reisen, das Versprechen, mehr zuzuhören, das Leben zu genießen, statt es nur aus der Ferne zu bewundern. Zurück an der Tür der Taverne, während das Straßenlicht durch den Staub fiel und das Meer langsam ausatmete, wandte ich mich der Nacht zu und flüsterte dem unausgesprochenen Autor dieser Geschichte ein Dankeschön zu – der Taverne selbst, einer lebendigen, atmenden Person, die sich nicht auf eine Postkarte reduzieren ließ. Das neue Juwel war nicht nur der gegrillte Oktopus, das fröhliche Lachen oder das Seufzen der Bouzouki; es war die Art und Weise, wie mich die Nacht einlud, Teil eines größeren, andauernden Dialogs über Essen, Erinnerungen und Zugehörigkeit zu werden. Es war das Gefühl, auf der Suche nach einer Geschichte, die ich erzählen konnte, einen Weg gefunden zu haben, eine erinnerungswürdige Geschichte zu leben. In den folgenden Tagen schrieb ich in einem anderen Tempo, langsamer und großzügiger. Ich verlangte nicht, dass jeder Moment spektakulär sein musste; stattdessen suchte ich nach dem subtileren Glanz – wie der Zitronenkuss einer Großmutter ein Gespräch zum Leben erweckte, wie das schüchterne Lächeln eines Fremden zu einem gemeinsamen Witz wurde, wie der Duft von gegrilltem Fisch im Hals verweilte wie eine Erinnerung an eine versprochene Rückkehr. Ich postete weniger, und wenn, dann sprach ich nicht von einem neuen Schatz, den es zu erobern galt, sondern von einer neuen Art zu reisen – durch Zuhören, durch Präsenz, durch die freudige Hingabe an eine Nacht, die nichts von mir verlangte, außer noch ein bisschen länger zu bleiben. Und hier ist die Wahrheit, die ich in dieser griechischen Taverne gelernt habe: Neue Juwelen sind nicht einfach nur eine Ergänzung zu einem Katalog von Orten, die man entdeckt hat. Sie verändern die Art und Weise, wie man sich durch die Welt bewegt, erweitern die Landkarte des Herzens, sodass sich mehr Orte wie Zuhause anfühlen, und sei es nur für einen einzigen, strahlenden Abend. Und wenn man das Glück hat, in eine Nacht wie diese zu stolpern, wird man nicht aufhören wollen, davon zu reden – man wird so lange reden wollen, bis das Reden selbst zu einer Art Zuhören wird, zu einer Möglichkeit, die Welt sanft in den eigenen Händen zu halten und sie jedem zu erzählen, der zuhört.