Μπήκα στο Ethimo το μεσημέρι, παρασυρμένη από μια ηλιόλουστη τραπεζαρία που μύριζε ελαφρά εσπεριδοειδή και ελαιόλαδο. Ο χώρος μοιάζει με ερωτικό γράμμα στην ελληνική ζεστασιά - ζεστές αποχρώσεις ξύλου, τοίχοι σε λευκό χρώμα και μια απαλή μπλε πινελιά που κάνει όλο το μέρος να φαίνεται αεράτο και φιλόξενο. Μερικά τραπέζια ήδη κουβέντιαζαν με φίλους και συγγενείς, το είδος του σκηνικού που σε κάνει να θέλεις να χαλαρώσεις και να αφήσεις τη μέρα να κυλήσει. Στον τοίχο, μια ανεπίσημα κομψή βιτρίνα ανακοίνωνε την ειδική προσφορά της ημέρας: ένα μενού για μεσημεριανό γεύμα που συνδυάζει παλιομοδίτικες ελληνικές γεύσεις με μοντέρνα φινέτσα. Η λεζάντα από το @ethimo_restaurant είχε προμηνύσει μερικές καθημερινές εκπλήξεις και ήμουν περίεργη να δω τι γεύση θα είχε η «έκπληξη» σε ένα σύγχρονο ελληνικό περιβάλλον. Τη στιγμή που βολεύτηκα, ένας σερβιτόρος έριξε ένα λαμπερό μπολ με ελαιόλαδο με άρωμα λεμονιού και ένα μικροσκοπικό πιάτο με ντιπ με βότανα. Ένιωσα σαν ένα τελετουργικό ορεκτικό, όχι σαν πιάτο, μια μικρή ιεροτελεστία που σηματοδοτούσε: πρόκειται να γευτείς πώς η άνεση και η δεξιοτεχνία μπορούν να ζουν στο ίδιο πιάτο. Το μενού μου φάνηκε οικογενειακό με την πρώτη ματιά - ονόματα που αναγνωρίζεις από την κουζίνα της γιαγιάς, σερβιρισμένα με μια σύγχρονη πινελιά. Η σερβιτόρα εξήγησε ότι το μεσημεριανό μενού έχει σχεδιαστεί για να τιμά τις παραδοσιακές ελληνικές γεύσεις, ενώ παράλληλα προσελκύει σύγχρονες τεχνικές και εποχιακές πινελιές, με μια εναλλαγή καθημερινών εκπλήξεων για να διατηρεί τα πράγματα φρέσκα. Ακουγόταν σαν υπόσχεση: νοσταλγία με μια νότα καινοτομίας. Για να ξεκινήσω, δοκίμασα τρία μικρά πιάτα που έδιναν τον τόνο. Πρώτα ήρθαν οι κροκέτες σπανακόπιτας - τραγανές στο εξωτερικό, με κρεμώδη φέτα και σπανάκι να ξεχειλίζουν από το κέντρο, ολοκληρωμένες με μια λεπτή πινελιά γλάσου μελιού-λεμονιού που εξισορροπούσε τη νοστιμιά με μια έντονη νότα. Στη συνέχεια, ακολούθησε το ψητό χταπόδι, τρυφερό και καπνιστό, ντυμένο με μια δροσερή σάλτσα σκόρδου-λεμονιού και μια πινελιά θαλασσινού αλατιού που έφτιαχνε κάθε μπουκιά. Το πιάτο είχε μια ψίθυρο ρίγανης που μου θύμισε τον κήπο με τα βότανα της γιαγιάς. Τέλος, ένα πιάτο με σκορδαλιά, χτυπημένες πατάτες με σκόρδο και αμύγδαλο, που παρουσιάστηκαν ως ντελικάτες μικρές κουταλιές με ένα τραγανό κροστίνι για βούτηγμα. Οι υφές χόρευαν - κρεμώδεις, τραγανές, μεταξένιες - και οι γεύσεις ήταν ταυτόχρονα παρηγορητικές και περιπετειώδεις, σαν η ίδια η Γιαγιά να είχε ψιθυρίσει ένα σύγχρονο μυστικό στην κουζίνα. Για το κυρίως πιάτο, άφησα το μενού να με οδηγήσει σε δύο διαφορετικές εμπειρίες: ένα κεντρικό πιάτο με έμφαση στο κρέας και μια επιλογή θαλασσινών, και τα δύο σχεδιασμένα για να αναδείξουν τα ελληνικά υλικά με σύγχρονη τεχνική. Το σουβλάκι με ψητό αρνί έφτασε ροζ και ζουμερό, σουβλισμένο με μυρωδικά και ακουμπισμένο σε ένα κρεβάτι από πατάτες με λεμόνι και μυρωδικά που ήταν απίστευτα τραγανές στις άκρες και τρυφερές εσωτερικά. Το αρνί είχε ένα απαλό άρωμα δεντρολίβανου, όχι υπερβολικό, και οι πατάτες είχαν μια ηλιόλουστη λάμψη από εσπεριδοειδή που εμπόδιζε το πιάτο να γίνει βαρύ. Στην άλλη πλευρά του τραπεζιού, ένα λαβράκι με κρούστα από μυρωδικά ήρθε με ένα καλοκαιρινό κονκασέ ντομάτας και ένα ελαφρύ γαλάκτωμα ελαιολάδου που έδινε ένα καθαρό φινίρισμα θαλασσινού αλατιού. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η σύγχρονη φινέτσα δεν χρειάζεται να καλύπτει την παράδοση. μπορεί να το φωτίσει—έτσι οι γεύσεις ακούγονταν οικείες αλλά κάπως αναβαθμισμένες, σαν οι συνταγές να είχαν μεγαλώσει, να είχαν γίνει πιο σίγουρες, χωρίς να χάνουν τις ρίζες τους. Η καθημερινή έκπληξη έφτασε με μια πινελιά: ένα εποχιακό στιφάδο με ρεβίθια και σπανάκι με καπνιστή πάπρικα και μια ψιθυριστή γεύση μέντας. Δεν ήταν στο τυπικό μενού, εξήγησε ο σερβιτόρος, και δεν θα ήταν το πιάτο σήμερα αύριο. Είχε γεύση σαν ένα παρήγορο, ζωντανό κυριακάτικο γεύμα σε ένα μπολ—γήινα ρεβίθια, γλυκιά ντομάτα και μια απαλή, βελούδινη υφή που ζέσταινε τον ουρανίσκο, ενώ η πάπρικα του έδινε μια απαλή πινελιά. Ήταν το είδος του πιάτου που σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσα επίπεδα μπορεί να προσφέρει η ελληνική κουζίνα όταν αφήνεις έναν σεφ να ερμηνεύσει τα κλασικά μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα. Βρέθηκα να βουτάω ψωμί στη σάλτσα με ελαιόλαδο και μετά να μαζεύω κουταλιές από το στιφάδο με έναν ήσυχο, ικανοποιημένο αναστεναγμό. Ένιωσα σαν μια μικρή αποκάλυψη, μια υπενθύμιση ότι η «καθημερινή έκπληξη» δεν είναι απλώς ένα τέχνασμα εδώ—είναι ένα σκόπιμο νήμα μέσα στο γεύμα. Για να ολοκληρώσω, τα επιδόρπια έφτασαν με την ίδια αίσθηση παιχνιδιάρικου ευλάβειας. Ένα μπακλαβά μιλφέιγ με στρώσεις φιστικιού, τραγανή ζύμη με μέλι και ένα φιλί από άνθη πορτοκαλιάς, δίπλα σε ένα ελαφρώς ξινό σορμπέ γιαουρτιού που διέσχιζε τη γλυκύτητα. Ήταν μια ζαχαροπλαστική με μια αφηγηματική επίγευση - το είδος του επιδόρπιου που σε κάνει να σταματάς και να απολαμβάνεις τόσο την ανάμνηση της γλυκύτητας όσο και την παρούσα στιγμή της καλλιτεχνικής δημιουργίας του πιάτου. Ήπια ένα αφρώδες ελληνικό κρασί για να το συνδυάσω με τα γλυκά, μια τραγανή συνοδεία που διατηρούσε τις γεύσεις ειλικρινείς και φωτεινές αντί να τις συντρίβει. Όσο για την εξυπηρέτηση, το προσωπικό του Ethimo ήταν προσεκτικό χωρίς να αιωρείται, γνώριζε κάθε πιάτο και ήταν πρόθυμο να εξηγήσει την ιδέα πίσω από κάθε πιάτο. Εξέτασαν με τη σωστή ισορροπία - αρκετά ώστε να νιώθουν ότι τους φρόντιζαν, όχι τόσο πολύ που να τους έδειχναν χορογραφημένους. Η ενέργεια της κουζίνας ήταν αισθητή στο δωμάτιο: μια ήσυχη σιγουριά ότι τα πιάτα θα ήταν εκλεπτυσμένα, αλλά όχι ιδιότροπα, και ότι η καθημερινή έκπληξη θα ήταν κάτι που άξιζε να επιστρέψεις. Αυτό που μου μένει μετά το μεσημεριανό γεύμα είναι το πώς το Ethimo καταφέρνει να κάνει μια αγαπημένη, οικεία κουζίνα να νιώθει ξανά ζωντανή. Οι παλιομοδίτικες ελληνικές γεύσεις - λεμόνι, σκόρδο, ρίγανη, ελαιόλαδο, φέτα - δεν αραιώνονται. Διαθλώνται μέσα από σύγχρονες τεχνικές, προσεγμένο σερβίρισμα και εποχιακές πινελιές. Το αποτέλεσμα είναι άνεση με μια μοντέρνα πινελιά: το είδος του φαγητού που σε κάνει να σκέφτεσαι την κουζίνα της γιαγιάς και στη συνέχεια σε προσκαλεί να σκεφτείς πώς θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο ελληνικό τραπέζι στη σημερινή γαστρονομική σκηνή. Δεν πρόκειται για την επανεφεύρεση του τροχού. πρόκειται για το γυάλισμά του, ώστε η διαδρομή να είναι ταυτόχρονα νοσταλγική και καινούργια. Αν ψάχνετε για ένα γεύμα που ζεσταίνει την καρδιά και εξακολουθεί να ενθουσιάζει τον ουρανίσκο, το νέο μενού για μεσημεριανό γεύμα του Ethimo είναι μια στοχαστική πρόσκληση. Προσκαλεί κοινά πιάτα, έντονες γεύσεις και λίγη καθημερινή μαγεία - μια εμπειρία που μένει στη μνήμη πολύ μετά την τελευταία μπουκιά. Έφυγα με γεμάτο στομάχι και ένα περίεργο μυαλό, σχεδιάζοντας ήδη την επόμενη επίσκεψή μου για να δω τι επιφυλάσσει η καθημερινή έκπληξη.

Ich schlenderte mittags ins Ethimo, angezogen von einem sonnendurchfluteten Speisesaal, der leicht nach Zitrusfrüchten und Olivenöl duftete. Der Raum wirkt wie ein Liebesbrief an die griechische Wärme – warme Holztöne, kreideweiße Wände und ein sanfter blauer Akzent, der dem ganzen Lokal eine luftige und einladende Atmosphäre verleiht. An einigen Tischen plauderten bereits Freunde und Familien, eine Atmosphäre, die dazu einlädt, zu verweilen und den Tag vorbeiziehen zu lassen. An der Wand verkündete ein lässig-schickes Schild das Tagesgericht: ein Mittagsmenü, das traditionelle griechische Aromen mit moderner Finesse verbindet. Die Bildunterschrift von @ethimo_restaurant hatte ein paar tägliche Überraschungen angedeutet, und ich war gespannt, wie „Überraschung“ in einem modernen griechischen Ambiente schmecken würde. Sobald ich mich niedergelassen hatte, schenkte mir ein Kellner eine glänzende Schale mit zitronig duftendem Olivenöl und ein kleines Schälchen mit Kräuterdip ein. Es fühlte sich wie eine zeremonielle Vorspeise an, nicht wie ein Gang, ein kleines Ritual, das signalisierte: Sie werden gleich schmecken, wie Gemütlichkeit und Handwerk auf einem Teller vereinen können. Die Speisekarte wirkte auf den ersten Blick vertraut – Namen, die Sie aus Yiayias Küche kennen, angerichtet mit zeitgenössischem Pomp. Der Kellner erklärte, dass die Mittagskarte traditionelle griechische Aromen würdigen und gleichzeitig moderne Techniken und saisonale Variationen einladen soll, mit einer täglich wechselnden Überraschung, um für Abwechslung zu sorgen. Es klang wie ein Versprechen: Nostalgie mit einem Hauch von Neuheit. Als Vorspeise probierte ich drei kleine Teller, die den Ton angaben. Zuerst kamen Spanakopita-Kroketten – außen knusprig, cremiger Feta und Spinat, der aus der Mitte quillt, abgerundet mit einem zarten Spritzer Honig-Zitronen-Glasur, die die Würze mit einer frischen Note ausglich. Als Nächstes kam verkohlter Oktopus, zart und rauchig, angemacht mit einem spritzigen Knoblauch-Zitronen-Dressing und einer Prise Meersalz, die jedem Bissen einen frischen Touch verlieh. Das Gericht hatte einen Hauch von Oregano, der mich an Großmutters Kräutergarten erinnerte. Zum Abschluss gab es Skordalia, Kartoffelpüree mit Knoblauch und Mandeln, serviert in zarten kleinen Klecksen mit knusprigen Crostini zum Dippen. Die Texturen tanzten – cremig, knusprig, seidig – und die Aromen fühlten sich wohltuend und abenteuerlich zugleich an, als hätte Yiayia selbst ein modernes Geheimnis in die Küche geflüstert. Beim Hauptgang ließ ich mich von der Speisekarte zu zwei verschiedenen Erlebnissen führen: einem fleischbetonten Hauptgericht und einer Meeresfrüchte-Option, beide darauf ausgelegt, griechische Zutaten mit zeitgenössischer Technik hervorzuheben. Das gebratene Lamm-Souvlaki kam rosa und saftig, mit Kräutern aufgespießt und auf einem Bett aus Zitronen-Kräuter-Kartoffeln, die an den Rändern unglaublich knusprig und innen zart waren. Das Lamm hatte ein sanftes, nicht aufdringliches Rosmarinaroma, und die Kartoffeln hatten eine sonnenverwöhnte Zitrusnote, die verhinderte, dass das Gericht zu schwer wurde. Auf der anderen Seite des Tisches wurde ein Wolfsbarsch mit Kräuterkruste serviert, dazu ein sommerliches Tomaten-Concassé und eine leichte Olivenölemulsion, die dem Ganzen eine reine Meersalznote verlieh. Das war eine Erinnerung daran, dass moderne Finesse Tradition nicht verdecken muss, sondern sie hervorheben kann – und so fühlten sich die Aromen vertraut und doch irgendwie erhaben an, als wären die Rezepte anspruchsvoller und selbstbewusster geworden, ohne ihre Wurzeln zu verlieren. Die tägliche Überraschung wurde mit viel Schwung serviert: ein saisonaler Kichererbsen-Spinat-Eintopf mit geräuchertem Paprika und einem Hauch Minze. Er stand nicht auf der Standardkarte, erklärte der Kellner, und würde auch morgen nicht auf dem Speiseplan stehen. Er schmeckte wie ein wohltuendes, lebendiges Sonntagsessen in einer Schüssel – erdige Kichererbsen, süße Tomaten und eine weiche, samtige Textur, die den Gaumen wärmte, während das Paprikapulver ihm eine sanfte Würze verlieh. Es war die Art von Gericht, die einem bewusst macht, wie vielschichtig die griechische Küche sein kann, wenn man einen Koch die Klassiker durch eine moderne Linse interpretieren lässt. Ich ertappte mich dabei, wie ich Brot in die mit Olivenöl überzogene Soße tunkte und dann mit einem leisen, zufriedenen Seufzer löffelweise Eintopf löffelte. Es fühlte sich wie eine kleine Offenbarung an, eine Erinnerung daran, dass die „tägliche Überraschung“ hier nicht nur eine Spielerei ist – sie zieht sich gewollt wie ein roter Faden durch das Essen. Zum Abschluss wurden die Desserts mit der gleichen spielerischen Ehrerbietung serviert. Ein Baklava-Mille-Feuille mit geschichteten Pistazien-Crunch-Schichten, Honiggebäck und einem Hauch von Orangenblüte stand neben einem leicht säuerlichen Joghurtsorbet, das die Süße durchbrach. Es war Gebäckkunst mit einem erzählenden Abschluss – die Art von Dessert, die einen innehalten und sowohl die Erinnerung an die Süße als auch den gegenwärtigen Moment der Kunstfertigkeit auf dem Teller auskosten lässt. Zu den Süßigkeiten nippte ich an einem prickelnden griechischen Sekt, ein frischer Begleiter, der die Aromen ehrlich und frisch hielt, anstatt sie zu erdrücken. Was den Service angeht, war das Personal von Ethimo aufmerksam, ohne aufdringlich zu sein, kannte sich mit jedem Gericht aus und erklärte gerne das Konzept hinter jedem Teller. Sie kümmerten sich mit der richtigen Balance – genug, um sich umsorgt zu fühlen, aber nicht so sehr, dass es choreografiert wirkte. Die Energie der Küche war im Raum spürbar: eine ruhige Zuversicht, dass die Gerichte raffiniert, aber nicht überladen sein würden, und dass die tägliche Überraschung etwas wäre, für das es sich lohnen würde, wiederzukommen. Was mir nach dem Mittagessen in Erinnerung bleibt, ist, wie es Ethimo gelingt, eine liebgewonnene, vertraute Küche wieder lebendig zu machen. Die altmodischen griechischen Aromen – Zitrone, Knoblauch, Oregano, Olivenöl, Feta – werden nicht verwässert, sondern durch moderne Techniken, sorgfältiges Anrichten und saisonale Variationen neu aufgelegt. Das Ergebnis ist Behaglichkeit mit einem modernen Touch: die Art von Essen, die Sie an Yiayias Küche denken lässt und Sie dann dazu einlädt, darüber nachzudenken, wie ein moderner griechischer Tisch in der heutigen Restaurantszene aussehen könnte. Es geht nicht darum, das Rad neu zu erfinden; Es geht darum, es so zu verfeinern, dass sich die Fahrt sowohl nostalgisch als auch neu anfühlt. Wenn Sie auf der Suche nach einem Mittagessen sind, das das Herz erwärmt und gleichzeitig den Gaumen verwöhnt, ist Ethimos neue Mittagskarte eine willkommene Einladung. Sie lädt zum Teilen ein, zu kräftigen Aromen und einem kleinen Hauch täglicher Magie – ein Erlebnis, das noch lange nach dem letzten Bissen in Erinnerung bleibt. Ich verließ das Restaurant mit vollem Bauch und voller Neugier und plante bereits meinen nächsten Besuch, um zu sehen, was die tägliche Überraschung bereithält.