Χθες βράδυ τράβηξα την προσοχή μου—οι ιστορίες που κυκλοφορούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα στοιχεία που αναζητούσαν οι άνθρωποι για μια κρυφή τοποθεσία και μια αναφορά στο @nocciolacyprus που έμοιαζε εν μέρει με κυνήγι θησαυρού και εν μέρει με νόστιμη υπόδειξη. Το τρέιλερ μιλούσε για δύο νέες τηγανίτες «που θα κυκλοφορήσουν από αύριο» και ένα όνομα ξεχώριζε: Αποδομημένη Τηγανίτα Διπλού Μπισκότου. Αποφάσισα να περάσω από το Nocciola Cyprus για να δω τι γινόταν και να δοκιμάσω μια προεπισκόπηση αυτής της παιχνιδιάρικης νέας δημιουργίας πριν από την επίσημη κυκλοφορία. Η βιτρίνα απέπνεε μια ζεστή, φιλόξενη λάμψη καθώς άνοιγα την πόρτα. Το άρωμα των καβουρδισμένων φουντουκιών αναμειγνύεται με εσπρέσο και βανίλια—κλασικές νότες Nocciola που σου λένε αμέσως ότι έχεις φτάσει κάπου που θα ήθελες να μείνεις. Στο εσωτερικό, ο χώρος λάμπει με απαλό, κεχριμπαρένιο φωτισμό, καμπυλωτά ξύλινα ράφια και γυάλινες θήκες γεμάτες με την τελειότητα της ζύμης. Χάλκινα τηγάνια κρέμονται πάνω από τον πάγκο σαν μια ήσυχη ορχήστρα έτοιμη να παίξει, και βάζα με φουντούκια και κομματάκια σοκολάτας παρατάσσονται στο πίσω μπαρ σαν να σε προσκαλούν να κρυφτείς πίσω από τις κάμερες. Είναι το είδος του καφέ όπου η αισθητική είναι σκόπιμη αλλά ποτέ επιβεβλημένη, σαν το σχέδιο να υπήρχε για να αναδείξει τη ζύμη, όχι να την ανταγωνίζεται. Με υποδέχτηκε ένα φιλικό μέλος της ομάδας που με αναγνώρισε από τις ιστορίες που είχα διαβάσει στο διαδίκτυο. Επιβεβαίωσαν ότι δύο νέες τηγανίτες θα κυκλοφορούσαν από αύριο και ότι θα ήμουν από τους πρώτους που θα δοκίμαζαν μία εκ των προτέρων. Η ενέργεια ήταν ένα μείγμα ενθουσιασμού και δεξιοτεχνίας - σαφώς κάτι που νοιαζόταν η ομάδα, όχι απλώς μια ώθηση μάρκετινγκ. Οι πίνακες του μενού έλαμπαν με την υπόσχεση κάτι καινούργιου, ενώ τα γνωστά αγαπημένα βουίζουν στο βάθος, προσφέροντας μια παρήγορη αντίθεση με την επερχόμενη καινοτομία. Όταν η Αποδομημένη Τηγανίτα Διπλού Μπισκότου προσγειώθηκε στο πιάτο μου, η παρουσίασή της ήταν τόσο δελεαστική όσο υποδήλωνε το όνομά της. Το πιάτο έφτασε με δύο τέλεια σχηματισμένες, αέρινες στρογγυλές τηγανίτες δίπλα σε μια τακτοποιημένη σκόρπια θρυμματισμένα μπισκότα. Μια γενναιόδωρη στρώση κρέμας βανίλιας ανάμεσα στις στρώσεις και μια γυαλιστερή σοκολατένια πινελιά σχημάτιζαν μια χαλαρή γραμμή στην κορυφή. Ήταν έτοιμο για Instagram χωρίς να μοιάζει στημένο - το είδος του πιάτου που σε κάνει να θέλεις να ξεκινήσεις με μια μπουκιά παρά με μια φωτογραφία πρώτα. Η υφή και το άρωμα έκαναν τη δύσκολη δουλειά εδώ. Οι ίδιες οι τηγανίτες ήταν ελαφριές και σαν σύννεφο, με μια διακριτική καβουρδισμένη χροιά που θύμιζε βούτυρο και μια ισορροπημένη ψίχα. Τα στοιχεία του μπισκότου προσέφεραν μια ικανοποιητική τραγανότητα, μια αντίθεση που διατηρούσε κάθε μπουκιά δυναμική αντί να είναι επίπεδη. Η κρέμα βανίλιας ήταν πολυτελής μεταξένια, ένας δροσερός πυρήνας που έλιωνε μέσα στην τηγανίτα σε ορισμένα σημεία και παρέμενε ξεχωριστός σε άλλα, δημιουργώντας μικρές τσέπες κρεμώδους γλυκύτητας. Μια ελαφριά νότα καραμελωμένης ζάχαρης ανέβαινε με κάθε μπουκιά, συμπληρώνοντας το βάθος κακάο της σοκολάτας αντί να την ανταγωνίζεται. Η λέξη «αποδομημένο» έμοιαζε εύστοχη: τα συστατικά παρέμειναν ξεχωριστά - τραγανότητα, κρέμα και σιρόπι - κι όμως εναρμονίζονταν σε ένα οικείο, παρήγορο γευστικό προφίλ με μια μοντέρνα πινελιά στην υφή και την παρουσίαση. Αυτό που ξεχώριζε πέρα από τη γεύση ήταν η ίδια η ιδέα. Η αποδόμηση ως στυλ σερβιρίσματος μπορεί να μοιάζει με τέχνασμα, αλλά εδώ λειτούργησε επειδή κάθε στοιχείο έπαιξε ρόλο και μια μόνο μπουκιά προσέφερε πολλαπλές υφές. Τα κομμάτια του μπισκότου έστρεφαν την απαλή τηγανίτα με τραγανότητα, ενώ η κρέμα βανίλιας παρείχε μια βελούδινη αντίθεση που διέσχιζε τη γλυκύτητα, έτσι ώστε το πιάτο να παρέμεινε ισορροπημένο αντί να είναι πικάντικο. Το ψιλόβροχο έδενε τα πάντα μεταξύ τους, μια κορδέλα πλούσιας γεύσης που παρέμενε στον ουρανίσκο μετά την τελευταία μπουκιά. Καθώς τελείωνα το πιάτο, συνομίλησα με το προσωπικό για την άλλη τηγανίτα από την παρουσίαση των δύο τηγανιτών. Ήταν αρκετά σιωπηλοί για να διατηρήσουν μια πινελιά μυστηρίου - η δεύτερη προσφορά παραμένει προς το παρόν μυστική, ως συμπληρωματικό αντίστοιχο αυτής της πρώτης μπουκιάς του αύριο. Η αίσθηση της προσμονής πρόσθεσε στην εμπειρία: δεν τρώτε απλώς ένα πιάτο, είστε μέρος μιας μικρής, κοινής στιγμής πριν ανοίξει πλήρως ένα νέο κεφάλαιο στο μενού. Αν σκέφτεστε την εμπειρία των αγορών και του καφέ, υπάρχουν περισσότερα που πρέπει να προσέξετε από το φαγητό. Η εξυπηρέτηση ήταν προσεκτική χωρίς να είναι υπερβολική. Το προσωπικό εξήγησε τα συστατικά και την ιδέα με σαφήνεια, αφιερώνοντας λίγο χρόνο για να συζητήσει πιθανές σημειώσεις για αλλεργιογόνα και προτείνοντας συνδυασμούς ποτών. Το μενού του καφέ βασιζόταν στο ίδιο θέμα με τα καβουρδισμένα φουντούκια - έναν εσπρέσο με ένταση ξηρών καρπών και μια πινελιά γλυκύτητας που ταίριαζε με το προφίλ της τηγανίτας. Όλη η εμπειρία ήταν ρυθμική, επιτρέποντας στον καθένα να απολαύσει τόσο το πιάτο όσο και την ατμόσφαιρα χωρίς να νιώθει βιαστικός. Για τις επιλογές συσκευασίας και takeaway, το καφέ προσέφερε ανθεκτικά, οικολογικά δοχεία που διατηρούσαν την κρέπα ζεστή και την κρέμα άθικτη κατά τη μεταφορά. Είναι οι μικρές πινελιές - ο τρόπος που διπλώνουν οι χαρτοπετσέτες, η προσεκτική τοποθέτηση των σκευών, η φροντίδα στο περιτύλιγμα - που ανεβάζουν τη συνολική εντύπωση και σε κάνουν να νιώθεις ότι πρόκειται για ένα μέρος που σκέφτεται ολόκληρη την εμπειρία, όχι μόνο τη στιγμή της εξυπηρέτησης. Όσον αφορά την τιμή, η νέα κρέπα ένιωθε ευθυγραμμισμένη με την τοποθέτηση του καφέ που επικεντρώνεται στη χειροτεχνία: λίγο premium για ένα απολαυστικό πιάτο με γνώμονα τον σεφ, αλλά προσβάσιμη σε έναν τακτικό επισκέπτη που θέλει να περιποιηθεί τον εαυτό του. Είναι το είδος του αντικειμένου που αξίζει μια δεύτερη επίσκεψη - αν όχι για τη δεύτερη κρέπα καθαυτή, τότε για την αίσθηση της ανακάλυψης και την προσμονή να δοκιμάσετε το άλλο μισό της κυκλοφορίας αύριο. Συμπέρασμα: αν βρίσκεστε στην Κύπρο και αγαπάτε τα αρτοσκευάσματα με προσωπικότητα, η Deconstructed Double Cookie Pancake αξίζει μια στάση. Ο συνδυασμός της αέρινης κρέπας, του τραγανού μπισκότου και της μεταξένιας κρέμας βανίλιας προσφέρει μια εμπειρία πολλαπλών υφών που είναι ταυτόχρονα άνετη και πρωτότυπη. Και υπάρχει και η επιπλέον συγκίνηση των αυριανών εγκαινίων—η δεύτερη τηγανίτα με τη δική της πινελιά—οπότε θα πρέπει να παρακολουθείτε το @nocciolacyprus για ενημερώσεις και teasers για τους καλεσμένους. Συμβουλή: πηγαίνετε νωρίς, αν μπορείτε. Το άρωμα της καφετέριας από νωρίς το πρωί και οι ήσυχες γωνιές της δημιουργούν την τέλεια στιγμή για να παρακολουθήσετε τον χώρο να ξυπνάει, τη ζαχαροπλαστική να ανθίζει με φρέσκες μπουκιές και τις νέες τηγανίτες να ξεκινούν την ιστορία τους μία προς μία. Αν δοκιμάσετε την Αποδομημένη Τηγανίτα Διπλού Μπισκότου, κάντε tag την ανάρτησή σας και μην ξεχάσετε να μοιραστείτε τι παρατηρείτε σχετικά με τις υφές και την ισορροπία μεταξύ γλυκού και κρεμώδους. Είναι το είδος του πιάτου που κάνει ένα καλό πρωινό να μοιάζει λίγο περισσότερο με γιορτή.

Ich habe gestern Abend die ganze Aufregung mitbekommen – die Geschichten, die durch die sozialen Feeds kursierten, Hinweise auf einen versteckten Ort, denen Leute nachjagten, und eine Anspielung auf @nocciolacyprus, die sich teils wie eine Schnitzeljagd, teils wie ein köstlicher Hinweis anfühlte. Der Teaser sprach von zwei neuen Pfannkuchen, die „ab morgen eingeführt werden“, und ein Name stach heraus: Deconstructed Double Cookie Pancake. Ich beschloss, bei Nocciola Cyprus vorbeizuschauen, um zu sehen, was es mit dem ganzen Trubel auf sich hatte, und um vor der offiziellen Veröffentlichung eine Vorschau dieser verspielten neuen Kreation zu probieren. Die Schaufensterfront strahlte ein warmes, einladendes Licht aus, als ich die Tür aufstieß. Der Duft von gerösteten Haselnüssen vermischte sich mit Espresso und Vanille – klassische Nocciola-Noten, die Ihnen sofort sagen, dass Sie an einem Ort angekommen sind, an dem Sie gerne verweilen möchten. Drinnen erstrahlt der Raum in sanftem, bernsteinfarbenem Licht, mit geschwungenen Holzregalen und Glasvitrinen voller perfekter Gebäckstücke. Kupferpfannen hängen über der Theke wie ein leises, spielbereites Orchester, und Gläser mit Haselnüssen und Schokodrops säumen die Bar, als würden sie einen Blick hinter die Kulissen einladen. Es ist die Art von Café, in dem die Ästhetik gewollt, aber nie aufgesetzt wirkt – als ob das Design das Gebäck in den Mittelpunkt rücken und nicht mit ihm konkurrieren soll. Ich wurde von einem freundlichen Teammitglied begrüßt, das mich aus den Online-Geschichten wiedererkannte. Sie bestätigten, dass ab morgen zwei neue Pfannkuchen eingeführt würden und dass ich zu den Ersten gehören würde, die einen vorab probieren dürften. Die Stimmung war geprägt von einer Mischung aus Begeisterung und Handwerkskunst – dem Team war eindeutig etwas wichtig, nicht nur Marketing. Die Menütafeln leuchteten mit dem Versprechen von etwas Neuem, während die bekannten Favoriten im Hintergrund summten und einen wohltuenden Kontrast zur bevorstehenden Neuheit bildeten. Als der Deconstructed Double Cookie Pancake auf meinem Teller landete, war seine Präsentation so einladend, wie der Name es vermuten ließ. Das Gericht wurde mit zwei perfekt geformten, luftigen Pfannkuchenscheiben serviert, die neben einer ordentlichen Streuselstreusel-Sammlung lagen. Ein großzügiger Klecks Vanillecreme zwischen den Schichten, und ein glänzender Schokoladenüberzug zog sich wie eine lässige Linie über die Oberfläche. Es war Instagram-tauglich, ohne gestellt zu wirken – genau die Art von Anrichtung, bei der man lieber einen Bissen als ein Foto machen möchte. Textur und Aroma übernahmen hier die Hauptarbeit. Die Pfannkuchen selbst waren leicht und wolkenartig, mit einem subtilen Röstaroma, das an Butter erinnerte, und einer ausgewogenen Krume. Die Kekselemente boten ein angenehmes Knuspern, ein Kontrast, der jedem Bissen Dynamik verlieh, anstatt fad zu wirken. Die Vanillecreme war luxuriös seidig, ein kühlender Kern, der stellenweise mit dem Pfannkuchen verschmolz und an anderen Stellen deutlich blieb und kleine, cremig-süße Näpfchen bildete. Eine leichte Karamellnote stieg mit jedem Bissen auf und ergänzte die Kakaotiefe der Schokolade, anstatt mit ihr zu konkurrieren. Das Wort „dekonstruiert“ erschien treffend: Die Komponenten blieben deutlich – Knusper, Sahne und Sirup – und harmonierten dennoch zu einem vertrauten, wohltuenden Geschmacksprofil mit einer modernen Note in Textur und Präsentation. Was neben dem Geschmack herausstach, war das Konzept selbst. Dekonstruktion als Serviermethode kann effekthascherisch wirken, aber hier funktionierte es, weil jedes Element seine Rolle spielte und ein einziger Bissen mehrere Texturen bot. Die Keksstückchen gaben dem weichen Pfannkuchen einen knusprigen Touch, während die Vanillecreme einen samtigen Kontrast bildete, der die Süße durchbrach, sodass das Gericht ausgewogen blieb, anstatt zu süßlich zu wirken. Der beträufelte Guss verband alles miteinander, ein Hauch von Fülle, der nach dem letzten Bissen am Gaumen verweilte. Nachdem ich den Teller leer gegessen hatte, unterhielt ich mich mit dem Personal über den anderen Pfannkuchen der Zwei-Pfannkuchen-Empfehlung. Sie waren so wortkarg, dass ein Hauch von Geheimnis gewahrt blieb – das zweite Angebot bleibt vorerst unter Verschluss und wird als ergänzendes Gegenstück zu diesem ersten Bissen von morgen angepriesen. Die Vorfreude verstärkte das Erlebnis: Man isst nicht nur ein Gericht, sondern ist Teil eines kleinen, gemeinsamen Moments, bevor ein neues Menükapitel vollständig aufgeschlagen wird. Wenn man an das Einkaufs- und Café-Erlebnis denkt, gibt es mehr zu beachten als nur das Essen. Der Service wirkte aufmerksam, ohne aufdringlich zu sein. Das Personal erklärte die Zutaten und das Konzept verständlich, nahm sich Zeit für Hinweise auf mögliche Allergene und schlug passende Getränke vor. Die Kaffeekarte orientierte sich am gleichen Thema gerösteter Haselnüsse – ein Espresso mit nussiger Intensität und einer leichten Süße, die perfekt zum Pfannkuchen passte. Das gesamte Erlebnis war entspannt, sodass man Zeit hatte, sowohl das Gericht als auch das Ambiente zu genießen, ohne sich gehetzt zu fühlen. Für Verpackungen und Take-away-Optionen bot das Café stabile, umweltbewusste Behälter an, die den Pfannkuchen warm und die Creme während des Transports intakt hielten. Es sind die kleinen Details – die Art, wie die Servietten gefaltet werden, die sorgfältige Platzierung des Bestecks, die Sorgfalt beim Verpacken –, die den Gesamteindruck bereichern und einem das Gefühl vermitteln, dass hier das gesamte Erlebnis im Vordergrund steht, nicht nur der Service. Preislich passte der neue Pfannkuchen perfekt zur handwerklichen Positionierung des Cafés: ein kleiner Aufpreis für ein köstliches, vom Küchenchef zubereitetes Gericht, aber dennoch erschwinglich für Stammgäste, die sich etwas gönnen möchten. Es ist die Art von Gericht, für die man einen zweiten Besuch wert ist – wenn nicht wegen des zweiten Pfannkuchens selbst, dann wegen des Entdeckungsgefühls und der Vorfreude, morgen die andere Hälfte der Markteinführung zu probieren. Fazit: Wenn Sie auf Zypern sind und Gebäck mit Persönlichkeit lieben, ist der Deconstructed Double Cookie Pancake einen Besuch wert. Die Kombination aus luftigem Pfannkuchen, knusprigem Keks und seidiger Vanillecreme sorgt für ein vielschichtiges Erlebnis, das sich zugleich wohlig und neuartig anfühlt. Und dann ist da noch der zusätzliche Nervenkitzel der morgigen Eröffnung – der zweite Pfannkuchen mit seiner eigenen Note – also behalten Sie @nocciolacyprus im Auge, um Updates und Teaser von Gästen zu erhalten. Tipp: Gehen Sie, wenn möglich, früh hin. Der Duft des Cafés in der frühen Morgenstunde und die ruhigen Ecken sind der perfekte Moment, um zu beobachten, wie der Raum erwacht, die Gebäckvitrine mit frischen Bissen aufblüht und die neuen Pfannkuchen einer nach dem anderen ihre Geschichte beginnen. Wenn Sie den Deconstructed Double Cookie Pancake probieren, markieren Sie Ihren Beitrag und teilen Sie uns mit, was Ihnen an der Textur und der Balance zwischen süß und cremig auffällt. Mit diesem Gericht fühlt sich ein guter Morgen gleich noch feierlicher an.