Όλα ξεκίνησαν με ένα χτύπημα από έναν φίλο που με ξέρει λίγο παραπάνω: μια θρασύτατη, έγκαιρη πρόσκληση που έλεγε, πάμεν να φάμεν σουβλάκια. Είναι το είδος της παρόρμησης που ακούγεται ανόητο γραπτώς αλλά μοιάζει απόλυτα απαραίτητο τη στιγμή - φίλοι, καλό φαγητό και η υπόσχεση για κάτι καινούργιο. Στοιβαζόμασταν στην ταβέρνα του Κώστα σαν παιδιά που κυνηγούν τη μυρωδιά μιας ψησταριάς στην αυλή, το είδος του χώρου που φαίνεται απλό απ' έξω και κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με ένα μικρό νησί ζεστασιάς τη στιγμή που περνάς την πόρτα. Το εσωτερικό είναι το είδος της ζεστής, ανεπιτήδευτης ατμόσφαιρας που λαχταράς μετά από μια κουραστική μέρα. Τα ξύλινα τραπέζια φέρουν τα σημάδια αμέτρητων κοινών γευμάτων, και μια πινελιά μπλε και λευκών πινέλων διατηρεί το δωμάτιο ηλιόλουστο και ναυτικό χωρίς να προσπαθεί πολύ. Ο αέρας είναι ένα μείγμα από τσιτσιρισμένο κρέας, ξύσμα λεμονιού και αυτή την οικεία άνεση σκόρδου και ρίγανης - η μυρωδιά που λέει, "θα φας κάτι τίμιο". Απαλή ελληνική μουσική διαπερνά τη φλυαρία, το τσούγκρισμα των ποτηριών και τις περιστασιακές ζητωκραυγές από ένα γωνιακό περίπτερο. Δεν είναι φανταχτερό, και αυτό ακριβώς είναι το θέμα: εδώ ένα σχέδιο της τελευταίας στιγμής φαίνεται αμέσως σωστό. Πιάσαμε ένα τραπέζι κοντά στην ψησταριά, όπου μπορείς να παρακολουθήσεις τα σουβλάκια να γυρίζουν και τις φλόγες να γλείφουν τις άκρες ό,τι αγγίζουν. Το μενού μοιάζει με μια φιλική, διακριτική ερωτική επιστολή προς το φαγητό της ελληνικής ταβέρνας: μια χούφτα επιλογές για σουβλάκι (χοιρινό, κοτόπουλο, αρνί), γύρος, πιάτα μεζέδων, μερικά χορταστικά συνοδευτικά και η αξιόπιστη ελληνική σαλάτα που έχει καλύτερη γεύση όταν πεινάς. Αστειευτήκαμε για τον αυθορμητισμό της στιγμής, και ο σερβιτόρος χαμογέλασε, σημειώνοντας ότι η κουζίνα θα μπορούσε να ετοιμάσει μια πιατέλα με διάφορα εδέσματα αν θέλαμε να δοκιμάσουμε λίγο από όλα. Η απόφαση ήρθε γρήγορα: μια πιατέλα με διάφορα σουβλάκια για να μοιραστούμε, μερικά συνοδευτικά και μια σειρά από σως για να τονίσουμε το γλέντι. Η διαδικασία παραγγελίας ήταν χαλαρή και αποτελεσματική. Ο σερβιτόρος ρώτησε πώς θα θέλαμε τα σουβλάκια μας - απλά με αλάτι και ρίγανη ή με ένα πιο ελαφρύ γλάσο λεμονιού-σκόρδου; Επιλέξαμε μια ισορροπημένη προσέγγιση: ψητό χοιρινό και κοτόπουλο, με μια νότα ρίγανης και λεμονιού στη μαρινάδα, καθώς και μια μικρή μερίδα αρνιού ως φόρο τιμής στην παράδοση. Το ψωμί, φρέσκο και ζεστό, έφτασε με ελαιόλαδο και ένα πιάτο τζατζίκι που είχε γεύση αγγουριού ήταν πολύ μακριά από το να είναι σαλάτα από μόνο του. Προσθέσαμε λεμονάτες πατάτες για να απορροφήσουμε τα υγρά και μια ελληνική σαλάτα για να μας υπενθυμίσει ότι η απλότητα μπορεί να είναι η πιο ικανοποιητική νότα λαμπρότητας. Όταν έφτασε το πρώτο πιάτο, το άρωμα ήταν αυτό που μίλησε περισσότερο. Τα σουβλάκια χοιρινά ήταν ζουμερά, οι άκρες τους ελαφρώς καμένες, ένα φιλί από κύμινο και θυμάρι να καμπυλώνει με τον καπνό. Τα σουβλάκια κοτόπουλου είχαν μια πιο ήπια, μελένια νότα που έκανε το στόμα να τρέχει για άλλη μια μπουκιά, ενώ το αρνί πρόσφερε μια βαθύτερη, σχεδόν καπνιστή γεύση που παρέμεινε ευχάριστα στον ουρανίσκο. Κάθε σουβλάκι ήταν μια μελέτη αυτοσυγκράτησης: όχι κατακλυσμένο από μπαχαρικά, αλλά καθοδηγούμενο από τον χαρακτήρα του κρέατος και την απαλή γεύση λεμονιού. Το τζατζίκι ήταν πηχτό και δροσερό, η βάση γιαουρτιού του κρεμώδης και φωτεινή, με το ψιλοκομμένο σκόρδο να δίνει μια ευγενική κλωτσιά παρά μια γροθιά. Η πίτα ήταν ζεστή, αρκετά μαλακή για να διπλωθεί γύρω από μια μπουκιά κεμπάπ και μια σταγόνα τζατζίκι, κάνοντας ολόκληρη τη μπουκιά μια μικρή, φορητή γιορτή. Τα συνοδευτικά αναβάθμισαν το κυρίως γεγονός χωρίς να κλέψουν τη λάμψη της. Οι λεμονάτες πατάτες ήταν τραγανές απ' έξω, αφράτες μέσα, μια υπενθύμιση ότι το καλό άμυλο μπορεί να συνοδεύσει ένα φωτεινό πιάτο με κρέας χωρίς να κλέψει την παράσταση. Η ελληνική σαλάτα ήρθε ως ένα τραγανό, καθαρό αντίστιγμα: ντομάτες ρουμπινί, αγγούρια δροσερά και πικάντικα, ελιές αλμυρές και ζουμερές, φέτα ελαφρώς σκορπισμένη σαν χιόνι. Μια σταγόνα ελαιόλαδου ένωσε τα συστατικά με ένα γυαλιστερό φινίρισμα που ψιθύριζε καλοκαιρινές αγορές και ηλιόλουστες βεράντες. Ήταν το είδος του πιάτου που προσκαλεί μια μικρή κουταλιά, ένα μικρό πιρούνι και μια μικρή στιγμή εκτίμησης για τα βασικά που έγιναν καλά. Ισορροπήσαμε τη συζήτηση με τα σνακ — γελώντας με γρήγορες ιστορίες, συζητώντας ποιο σουβλάκι έκλεψε τη σκηνή και ανταλλάσσοντας προτάσεις για το τι να βουτήξουμε σε ποια σάλτσα. Το προσωπικό διατήρησε έναν χαλαρό ρυθμό, ελέγχοντας με αυτόν τον τέλειο συνδυασμό προσοχής και χώρου. Εξήγησαν την προσέγγιση της κουζίνας με μια γρήγορη αναφορά στην παράδοση — τις μαρινάδες, τους χρόνους ανάπαυσης, την προσοχή στη θερμοκρασία της σχάρας — και έμοιαζε λιγότερο με παράσταση και περισσότερο με έναν οικοδεσπότη που σε καθοδηγούσε σε μια οικεία, αγαπημένη ιεροτελεστία: την απλή χαρά του καλού φαγητού που μοιράζεσαι με φίλους σε μια βραδιά που ξεκίνησε με τίποτα περισσότερο από ένα τηλεφώνημα. Το επιδόρπιο δεν ήταν ένα μεγάλο φινάλε, απλώς μια μικρή υπενθύμιση για το γιατί αυτό το μέρος λειτουργεί. Λίγο μπακλαβάς θρυμματισμένο σε γλυκά ψίχουλα, με μέλι και τραγανό, ολοκλήρωνε το γεύμα με μια απαλή γλυκύτητα που παρέμενε στη γλώσσα χωρίς να κολλάει. Το απολάβαμε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο — νερό και ένα ελαφρύ, τραγανό ρόφημα που διατηρούσε τις γεύσεις ειλικρινείς και δυναμωτικές για την επιστροφή στον βραδινό αέρα. Η Ταβέρνα Κώστας δεν προσπαθεί να επανεφεύρει τον τροχό. γιορτάζει τον τροχό. Είναι το μέρος που πηγαίνεις όταν θέλεις ένα γεύμα που σου δίνει την αίσθηση ότι το μαγείρεψε μια παρέα φίλων που ξέρουν ακριβώς τι σου αρέσει: απλές γεύσεις, στιβαρή τεχνική και μια ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις αμέσως «μέσα». Η τιμή ταίριαζε με την ατμόσφαιρα - δίκαιη, απλή και ακριβώς αυτό που θα περίμενες από μια χαλαρή βραδινή έξοδο όπου ο στόχος είναι η θρεπτική αξία όσο και η ευχαρίστηση. Στο τέλος, φύγαμε με αυτό το συναίσθημα ικανοποίησης, λίγο νυσταγμού και απόλυτης ευχαρίστησης που προέρχεται μόνο από ένα αυθόρμητο σχέδιο που πετυχαίνει τον στόχο. Η βραδιά ξεκίνησε με ένα απλό σκούντημα και μια ελληνική φράση ψιθυρισμένη με καλή διάθεση και τελείωσε με γεμάτα στομάχια και σχέδια να επιστρέψουμε με μια μεγαλύτερη ομάδα για να εξερευνήσουμε περισσότερο το μενού. Αν ψάχνετε για ένα μέρος που τιμά την ομορφιά του απλού, καλομαγειρεμένου φαγητού ταβέρνας, η Ταβέρνα Κώστας είναι μια άξια στάση σε κάθε χάρτη γαστρονομίας. Θα επέστρεφα; Απολύτως. Όχι μόνο για να κυνηγήσω την επόμενη υπέροχη μπουκιά, αλλά για να ανακτήσω αυτή την εύκολη αίσθηση ανακάλυψης που προέρχεται από φίλους, μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής και μια κουζίνα που ξέρει πώς να μεταφράζει την παράδοση σε κάτι απολαυστικά άμεσο. Για μια βραδιά που ξεκίνησε με το «πάμε για σουβλάκι» και τελείωσε με ένα άνετο χαμόγελο και ένα πιάτο γεμάτο αναμνήσεις, η ταβέρνα Κώστας απέδειξε ότι τα καλύτερα γεύματα είναι μερικές φορές αυτά που δεν είχες σχεδιάσει καθόλου.

Alles begann mit einem Ping von einem Freund, der mich ein bisschen zu gut kennt: eine freche, perfekt getimte Einladung mit dem Text: πάμεν να φάμεν σουβλάκια (Lass uns Souvlaki essen gehen). Es ist diese Art von Impuls, die schriftlich albern klingt, sich im Moment aber absolut notwendig anfühlt – Freunde, gutes Essen und die Aussicht auf etwas Neues. Wir drängten uns in Costas Tavern wie Kinder, die dem Duft eines Grills im Garten hinterherjagen, ein Lokal, das von außen unscheinbar wirkt und sich vom ersten Moment an wie eine kleine Insel der Wärme anfühlt. Das Innere ist so gemütlich und unprätentiös, wie man es sich nach einem langen Tag wünscht. Holztische tragen die Spuren zahlloser gemeinsamer Mahlzeiten und ein Hauch von blauen und weißen Akzenten verleiht dem Raum ohne großen Aufwand ein sonniges und maritimes Flair. In der Luft liegt eine Mischung aus brutzelndem Fleisch, Zitronenschale und dem vertrauten Wohlgefühl von Knoblauch und Oregano – der Geruch, der sagt: „Sie werden gleich etwas Ehrliches essen.“ Sanfte griechische Musik durchzieht das Geplapper, die klirrenden Gläser und gelegentlichen Jubel aus einer Ecknische. Es ist nichts Schickes, und genau das ist der Punkt: Hier fühlt sich ein Last-Minute-Plan sofort richtig an. Wir schnappten uns einen Tisch in der Nähe des geschäftigen Treibens am Grill, wo man zusehen kann, wie sich die Spieße drehen und die Flammen an den Rändern von allem züngeln, was sie berühren. Die Speisekarte liest sich wie ein freundlicher, zurückhaltender Liebesbrief an die griechische Tavernenküche: eine Handvoll Souvlaki-Gerichte (Schwein, Huhn, Lamm), Gyros, Meze-Teller, ein paar herzhafte Beilagen und der bewährte griechische Salat, der besser schmeckt, wenn man hungrig ist. Wir scherzten über die Spontaneität des Augenblicks und der Kellner lächelte und meinte, die Küche könne eine gemischte Platte auftischen, wenn wir von allem etwas probieren wollten. Die Entscheidung war schnell gefallen: eine gemischte Souvlaki-Platte zum Teilen, ein paar Beilagen und eine Runde Dips, um das Festmahl aufzulockern. Der Bestellvorgang verlief entspannt und effizient. Der Kellner fragte, wie wir unsere Spieße haben möchten – einfach mit Salz und Oregano oder mit einer leichteren Zitronen-Knoblauch-Glasur? Wir entschieden uns für eine ausgewogene Variante: gegrilltes Schweine- und Hühnerfleisch mit einem Hauch Oregano und Zitronenfrische in der Marinade, plus eine kleine Portion Lamm als Hommage an die Tradition. Das Brot, frisch und warm, wurde mit Olivenöl serviert, und ein Teller Tzatziki, das nach Gurke schmeckte, wäre fast ein Salat für sich gewesen. Wir aßen Zitronenkartoffeln, um den Bratensaft aufzusaugen, und einen griechischen Salat, um uns daran zu erinnern, dass Einfachheit die befriedigendste Art von Frische sein kann. Als der erste Teller kam, sprach vor allem das Aroma für uns. Die Schweinefleischspieße waren saftig, ihre Ränder leicht verkohlt, ein Hauch von Kreuzkümmel und Thymian kräuselte sich im Rauch. Die Hühnchenspieße hatten eine mildere, honigartige Note, die einem das Wasser im Mund zusammenlaufen ließ und Lust auf einen weiteren Bissen machte, während das Lamm einen tieferen, fast rauchigen Geschmack bot, der angenehm am Gaumen verweilte. Jeder Spieß war eine Lehre der Zurückhaltung: nicht von Gewürzen überwältigt, sondern vom Charakter des Fleisches und dem sanften Hauch von Zitrone geleitet. Das Tzatziki war dick und kühl, seine Joghurtbasis cremig und hell, und gehackter Knoblauch gab ihm eher einen dezenten Kick als einen Schlag. Das Pitabrot kam warm, gerade weich genug, um es um ein Stück Kebab und einen Klecks Tzatziki zu wickeln, wodurch der gesamte Bissen zu einem kleinen, tragbaren Fest wurde. Die Beilagen veredelten das Hauptgericht, ohne ihm die Show zu stehlen. Die Zitronenkartoffeln waren außen knusprig und innen locker, eine Erinnerung daran, dass gute Stärke ein helles Fleischgericht begleiten kann, ohne ihm die Show zu stehlen. Der griechische Salat wurde als knackiger, klarer Kontrapunkt serviert: rubinrote Tomaten, kühle und würzige Gurken, salzig-pralle Oliven, dünn wie Schnee verstreuter Feta. Ein Spritzer Olivenöl verband die Zutaten zu einem glänzenden Finish, das an Sommermärkte und sonnenbeschienene Terrassen erinnerte. Es war die Art von Gericht, die dazu einlädt, einen kleinen Löffel, eine kleine Gabel und einen kurzen Moment der Wertschätzung für die gut gemachten Grundlagen zu nehmen. Wir balancierten Gespräche mit Häppchen – lachten über kurze Anekdoten, diskutierten, welcher Spieß die Show stahl, und tauschten Empfehlungen aus, was man in welche Soße tunken sollte. Das Personal hielt einen lockeren Rhythmus ein und checkte mit der perfekten Mischung aus Aufmerksamkeit und Raum ein. Sie erklärten die Herangehensweise der Küche mit einem kurzen Verweis auf die Tradition – die Marinaden, die Ruhezeiten, die Beachtung der Grilltemperatur – und es fühlte sich weniger wie eine Aufführung an, sondern eher wie ein Gastgeber, der einen durch ein vertrautes, liebgewonnenes Ritual führt: die einfache Freude an gutem Essen, geteilt mit Freunden an einem Abend, der mit nichts weiter als einem Anruf begann. Das Dessert war kein krönender Abschluss, sondern nur eine kleine Erinnerung daran, warum dieses Lokal so erfolgreich ist. Ein wenig Baklava, zu süßen Krümeln zerbröselt, mit Honig glasiert und blättrig, rundete das Essen mit einer sanften Süße ab, die auf der Zunge verweilte, ohne zu kleben. Wir spülten es mit nichts Besonderem hinunter – Wasser und einem leichten, erfrischenden Getränk, das die Aromen unverfälscht und belebend für den Rückweg in die Abendluft hielt. Costas Tavern versucht nicht, das Rad neu zu erfinden; es feiert es. Es ist der Ort, an den Sie gehen, wenn Sie eine Mahlzeit möchten, die sich anfühlt, als wäre sie von einer Gruppe von Freunden gekocht worden, die genau wissen, was Sie mögen: unkomplizierte Aromen, solide Technik und eine Atmosphäre, in der Sie sich sofort „dazugehörig“ fühlen. Der Preis entsprach der Stimmung – fair, unkompliziert und genau das, was Sie von einem zwanglosen Abend erwarten würden, bei dem Nahrung ebenso wichtig ist wie Genuss. Am Ende verließen wir das Lokal mit diesem zufriedenen, etwas verschlafenen und rundum glücklichen Gefühl, das nur von einem spontanen Plan kommt, der ins Schwarze trifft. Der Abend begann mit einem kleinen Schubs und einem gut gelaunt geflüsterten griechischen Satz und endete mit vollen Mägen und Plänen, mit einer größeren Gruppe wiederzukommen, um mehr von der Speisekarte zu erkunden. Wenn Sie auf der Suche nach einem Ort sind, der die Schönheit einfacher, gut zubereiteter Tavernengerichte würdigt, ist Costas Tavern ein lohnenswerter Zwischenstopp auf der Karte jedes Feinschmeckers. Würde ich wiederkommen? Auf jeden Fall. Nicht nur, um dem nächsten tollen Happen nachzujagen, sondern um dieses unbeschwerte Gefühl der Entdeckung wiederzuerlangen, das von Freunden, einer Last-Minute-Einladung und einer Küche ausgeht, die weiß, wie man Tradition in etwas Köstliches, Unmittelbares umsetzt. An einem Abend, der mit „Lass uns Souvlaki essen gehen“ begann und mit einem zufriedenen Lächeln und einem Teller voller Erinnerungen endete, bewies Costas Tavern, dass die besten Mahlzeiten manchmal die sind, die man gar nicht geplant hat.